TECHNIKI NEGOCJACYJNE WYKORZYSTUJĄCE
PRESJĘ PSYCHOLOGICZNĄ
Celem tych technik jest:
Ø wywołanie stresu u oponenta,
Ø obniżenie jego sprawności umysłowej i fizycznej,
Ø wzbudzenie wątpliwości co do własnych kwalifikacji i znajomości sprawy,
Ø zmuszenie do prowadzenia negocjacji w sposób rodzący konflikty zamiast współpracy.
1. żądanie nieprzekraczalnych terminów. "Zagrożenie terminem" wywołuje presję: strona poddana tej presji musi się zdecydować na działanie w terminie, który nie jest dla niej najwygodniejszy.
2. udręczony pracownik. Oponent przedstawia wyjątkowo napięty plan swoich obowiązków i zadań lub obciążenie różnymi obowiązkami jakie ma do wykonania w bardzo krótkim czasie aby uzyskać sympatię i wyrozumiałość oferenta i odpowiednie jego współdziałanie.
3. demonstracja siły (projekcja siły). Technika demonstrowania siły jest w rzeczywistości techniką wywierania przemocy realizowaną w sposób pośredni.
4. technika ataku frontalnego. Jest to technika obciążona wysokim ryzykiem skuteczności, obliczona na skompromitowanie wiarygodności negocjatora drugiej strony. Przybiera postać następujących sformułowań (przykładowo):
o "To nie jest tak jak nam mówił pański poprzednik, kiedy z nim widzieliśmy się ostatni raz... "
o "Pański poprzednik, trzeba mu to uczciwie przyznać, nigdy nas tak nie traktował.."
o "Czy jest pan pewien, że pańscy przełożeni aprobują metody jakie pan tutaj stosuje?".
5. zabójcze pytanie - „Czy to jest Państwa ostateczna decyzja?”
6. "albo - albo" Technika ta przyjmuje najczęściej postać ultymatywne sformułowanego żądania o jednoznacznie "pogróżkowym" charakterze, czasami oznacza również bluff.
7. Technika "zły - dobry facet" wówczas gdy jeden ze wspólników gra rolę agresywnego i nieustępliwego, a drugi łagodnego i rzeczowego..
8. groźby np. groźba ulokowania zamówienia u konkurencji, jeżeli negocjator sprzedającego nie akceptuje warunków transakcji podsuniętych przez kupującego.
9. wywołanie stresu, np. przez odpowiednie ulokowanie kontrahenta tak, aby nie czuł się zbyt wygodnie (np. twarzą pod światło, w przeciągu, blisko drzwi, rekwizyty itp.)
NIEKTÓRE POZOSTAŁE TECHNIKI NEGOCJACYJNE
1. Technika ograniczonego pełnomocnictwa(ang. limited authority). Technika polega na tym, że oponent powołuje się na brak pełnomocnictwa (upoważnienia) na akceptację określonego fragmentu porozumienia lub nawet na kontynuowanie danej koncepcji negocjacyjnej lub na wyjście poza ramy ustalone we wstępnej fazie rozmów.
2. Technika eskalacji żądań ma miejsce wówczas, gdy podstawowe i uzupełniające warunku zostały przedyskutowane i uzgodnione, a nawet przystąpiono już do opracowania wstępnego projektu porozumienia. Wówczas kontrahent interweniuje mówiąc, że jednak z jego kalkulacji wynika, że nie będzie mógł akceptować porozumienia, jeżeli do uzgodnionej ceny nie zostanie włączona jakaś dodatkowa rzecz lub usługa.
3. Technika podziału różnicy (krakowskim targiem). Wówczas, gdy w negocjacjach zapanował impas, podział różnicy na połowę wydaje się propozycją rozsądną. Druga strona czuje się niejako zobowiązana do akceptowania rozwiązania.
4. Technika bagateli. Jest to technika zmierzająca do przełamania oporu wobec większych zmian bądź ustępstw, które wydają się drugiej stronie nie do akceptowania. Wówczas podsuwa się propozycję ustępstwa w małej sprawie, "po prostu drobiazg, bagatela". Jeżeli kontrahent ustąpi w małej sprawie, wówczas można stopniowo powiększać rozmiar ustępstw.
5. Technika opóźniająca proces negocjacji. Ponieważ czas zmienia układ sił, niekiedy celowe jest stosowanie technik umożliwiających uniknięcia decyzji w danym czasie. Oto niektóre:
- szczegółowe analizowanie drobiazgów,
- prowokowanie rozbieżności i utarczek słownych,
- zmiana składu delegacji,
- późniejsze rozpoczynanie, wcześniejsze kończenie,
7. Technika własnego zawinionego błędu. Technika własnego zawinionego błędu najczęściej sygnalizowana jest takimi zwrotami jak:
- "Bardzo mi przykro, ale popełniłem błąd",
- "Jakże mi przykro: popełniłem w kalkulacji błąd, który nieco zmienia nasz dotychczasowy rachunek".
jelonka72