Krause.doc

Krause – Integracyjne złudzenia ponowoczesności (sytuacja ludzi niepełnosprawnych).

Normalizacja

Pozostaje ona jedyną drogą w osiąganiu pełniejszej integracji.

Pojęcie to jest postulatem duńskiego polityka B. Mikkelsena, by każdy upośledzony prowadził normalne życie, w tak szerokim zakresie w jakim to jest tylko możliwe. Nie oznacza to unormalniania osób różniących się, dopasowania ich osobowościowych właściwości do istniejących norm i standardów ludzi normalnych. Normalizacja dotyczy tylko osób upośledzonych. 

Nie są to personalne właściwości dotkniętych, które powinny być dopasowywane do społecznej, niezależnie od ujęcia, normalności.

Przewodnia myśl  normalizacji – normalizacja warunków życiowych.

Podstawowym miernikiem normalizacji  jest jakość warunków mieszkaniowych osób upośledzonych oraz szereg wskaźników pomocniczych, takich jak partycypacja w życiu środowiska okolicznego i gminy, sieć nieprofesjonalnych kontaktów społecznych, czy osiągnięty stopień ogólnej jakości życia upośledzonych.

Wymiary normalizacji: (upośledzonym należy umożliwić)

- mieszkanie w swoim domu, chodzenie, dojeżdżanie lub bycie dowożonym do pracy, spędzanie czasu wolnego poza domem

- normalny rytm dnia, wstawanie i ubieranie się o stałej porze, spożywanie w spokojnej i harmonijnej atmosferze posiłków, pójście do łóżka o godzinie typowej dla danego wieku

-normalny rytm roku (obchodzenie świąt)

-posiadanie normalnego życiorysu

- samostanowienie o swojej codzienności

- odpowiednie kontakty z płcią przeciwną

- godne warunki materialnej egzystencji (kieszonkowe)

- odpowiedni standard i wielość ośrodków

Wprowadzenie normalizacji pomocy dla upośledzonych miało na celu objęcie dodatkowych płaszczyzn zagadnienia, między innymi takich jak: odpowiedzialność społeczności wobec osób dotkniętych, czy uwidocznienie konieczności pomocy upośledzonym w całym okresie ich życia. Oznacza nie jednorazowe unormalnienie warunków życia, ale całożyciową asystę.

Szczególną rolę odgrywa socjalne wsparcie nieprofesjonalnych kontaktów. Interakcyjny charakter normalizacji wraz z kompleksowością profesjonalnej i nieprofesjonalnej pomocy staję się jedynym gwarantem zapoczątkowania procesów integracyjnych.

Normalizacja jest zatem oznaczeniem wszelkich instytucjonalnych i pozainstytucjonalnych działań zamierzających do stworzenia normalnych warunków życia jednostkom upośledzonym oraz udzielanie im takiej pomocy, by przez całe swoje życie mogli normalnie funkcjonować, tak jak tylko to możliwe.

INTEGRACJA

Pojęcie wywodzi się z łacińskich określeń – dopełniający (integrare) oraz cały, nieskażony (integer).

- proces kształtowania systemu wyższego porządku z relatywnie samodzielnych systemów niższego porządku, przy czym tworzące system części wchodzą w takie wielostronne zależności, że ich samodzielność i niezależność zostaje zlikwidowana. W zależności od rozmiaru i intensywności wielostronnych zależności elementów systemu posiada on wysoki lub niski stopień integracji.

- E. Kobie – integracja to ramowy układ cech ułatwiającego zrozumienie różnych dymensji zagadnienia.

Podstawowe płaszczyzny pojęcia, cztery z nich ze względu na ich istotność:

·         Proces – stan:  -> integracja jest wzajemnym psychospołecznym procesem zbliżenia i nauki pomiędzy integratorem (społeczeństwem) i integrantem (integrowanym).  Rozpatrywanie integracji jako stanu określonej postaci  i wymiarze powinno obejmować bardziej zewnętrzne, obiektywne, relatywnie niezależne od osób poczynania administracyjne, prawne, organizacyjne.

·         Metoda – cel: metodą w osiągnięciu integracji byłaby integracja, lub integracja miałaby być osiągnięta przez tymczasową separację. (Gdy za metodę przyjmie się integrację, stawia się za cel powiększenie społecznych kompetencji integrowanych oraz powiększenie społecznych kompetencji integrowanych oraz zwiększenie akceptowania różności w społeczeństwie, drugi szuka metod do osiągania integracji, np. poprzez normalizację.

·         Indywidualny – społeczny problem:  indywidualne postrzeganie zjawiska prowadzi do poszukiwań metod treningowych zwiększających zdolność upośledzonych do integracji. Konsekwencją – określenie stopnia integracyjności osoby, a w przypadku trudności naznaczenie go jako niewydolnego integracyjnie.  Proces ten należy rozpatrywać jako obustronną gotowość integracyjną.

·         Warunek – zadanie:  dwa stanowiska, bezwarunkowej i warunkowej integracji: Pierwsze traktuje ją jako podstawowe prawo bytu człowieka, nie będące tylko jedną z możliwości lecz koniecznością, gdzie wychowanie integracyjne nie może być celem, bo jest warunkiem wszelkich poczynań wychowawczych. (oznacza to zlikwidowanie wszelkich podziałów upośledzony – nieupośledzony, separacja, integracja). Integracja warunkowa jest natomiast spolaryzowanym stosunkiem do separacji, gdzie rozróżniamy poczynania integracyjne lub segregacyjne, określamy zdolności i chęci integrowania, badamy osiągnięte poziomy i etapy integracji.

Uczestnictwo upośledzonych w życiu społecznym akceptowano wyłącznie w formie asymilacji, w procesie włączania biernych elementów – upośledzonych w niezmieniającą się całość – społeczeństwo.

Efektem rozumowania by dyskusja nad integracyjnością upośledzanych, tzn. ich gotowością do integracji i zdolnością do uczenia się integrowania. Oznaczało to, że jednostki te należy poprzez terapię, trening, proces rehabilitacji, przystosować do integracji.

Integracja całościowa jest prawem jednostki, konieczności, warunkiem wychowania,  natomiast upośledzenie to pewna forma bycia w nieskończonej liczbie możliwości.

Integracja wg Bleidicka

- To subiektywne i rzeczywiste włączenie upośledzonych w społeczną organizację nieupośledzonych, będącą kontinuum różnych możliwości, rozciągających się pomiędzy polem pełnego przyjęcia a polem pełnej izolacji. Konsekwencją tej definicji jest akceptowanie stopni integracji i jej wielowymiarowego charakteru.

Reiser – integracja pomiędzy wyobcowaniem, a zbliżeniem :

Kompleksowość                            wyobcowanie                              --------                     zbliżenie

Instytucjonalny                             zrobienie specjalnym                                                          integracja

Interpersonalny                            odrzucenie                                                                        spotkanie

Wewnątrzpsychiczny                            wyparcie                                                                        akceptacja

Poziom instytucjonalny stanowi ogólną bazę wyjściową do zaistnienia procesów integracyjnych,

poziom interpersonalny traktuje o jakości interakcji pomiędzy upośledzonymi, a nieupośledzonymi,

natomiast poziom wewnątrzpsychiczny  o stopniu rzeczywistego poparcia dla tej interakcji.

Jednostkowe funkcjonowanie (CHODKOWSKA):

- integracja rodzinna

- integracja lokalna

- integracja edukacyjna

- integracja zawodowa

- integracja na płaszczyźnie wspólnot religijnych

- integracja na płaszczyźnie wspólnoty narodowej

Należy pamiętać o zjawisku akceptacji częściowej lub warunkowej w tych środowiskach w konsekwencji której gotowość do zintegrowania się zależna jest od konkretnej sytuacji społecznej oraz od kosztów poniesionych przez osobą godzącą się na integrację. Przy małych kosztach, np. braku wymagania od jednostki  osobistego zaangażowania, wysiłku, rezygnacji z przyzwyczajeń, subiektywnego poczucia komfortu itd., mamy do czynienia najczęściej z wysoką akceptacją procesów integracyjnych, gdy koszty te zwiększają się gotowość do uczestnictwa w tym procesie spada.

Nawet całkowicie zintegrowany upośledzony pozostanie osobą z pewnym indywidualnym uszkodzeniem, specyficznymi trudnościami życiowymi będącymi wynikiem tego uszkodzenia, jednostką korzystającą z pomocy innych i na tę pomoc skazaną.