Zaraza.pdf

Robin Cook

ZARAZA

Tłumaczył Przemysław Bandel

Nasi szefowie powinni odrzucić wartości rynkowe jako podstawowe dla służby

zdrowia i brudne mechanizmy napędzające rynek, w które system ochrony zdrowia

został wplątany.

Dr Jerome P. Kassirer

"New England Journal of Medicine"

Vol. 333, nr 1, str. 50, 1995

Na stół autopsyjny Jacka Stapletona trafiają zwłoki pacjenta jednego z nowojorskich szpitali.

Patolog ze zdumieniem konstatuje, że umarł on na... dżumę. Wkrótce podobne przypadki

zaczynają się mnożyć, a choroby, z którymi styka się Stapleton, są coraz dziwniejsze. Wszystko

wskazuje na celowe zarażenia. Zaniepokojony patolog wszczyna prywatne śledztwo. Wpada na

trop iście makiawelicznej intrygi, w której istotną rolę odgrywa niezwykła, piękna kobieta

Dla Phyllis,

Stacy'ego, Marilyn,

Dana, Vicky

i Bena

Chciałbym podziękować wszystkim moim przyjaciołom i kolegom, którzy zawsze

łaskawie gotowi są udzielać wyczerpujących odpowiedzi i służyć radami. W

związku z wydaniem Zarazy chciałbym przede wszystkim wyrazić wdzięczność:

Dr Charlesowi Wetli, lekarzowi z zakładu medycyny sądowej, specjaliście

patologowi;

Dr Jackiemu Lee, lekarzowi z zakładu medycyny sądowej, specjaliście

patologowi;

Dr Markowi Neumanowi, dyrektorowi laboratorium wirusologicznego, specjaliście

wirusologowi;

Dr Chuckowi Karpasowi, naczelnemu dyrektorowi laboratorium, specjaliście

patologowi;

Joe Coxowi, prawnikowi i czytelnikowi;

Flashowi Wileyowi, prawnikowi, koszykarzowi, konsultantowi w sprawach kultury

rap;

Jean Reeds, pracownicy socjalnej, krytykowi, która była znakomitym źródłem

bezcennych opinii.

Prolog

12 czerwca 1991 roku, gdy promienie słoneczne dotknęły wschodnich wybrzeży

kontynentu północnoamerykańskiego, zaczynał się kolejny, wspaniały,

późnowiosenny dzień. Nad większą częścią Stanów Zjednoczonych, Kanady i

Meksyku spodziewano się czystego, słonecznego nieba. Meteorolodzy ostrzegali

jedynie przed możliwą burzą, która miała się rozpętać nad Doliną Tennessee, i

przed ewentualnymi ulewami w obszarze od Cieśniny Beringa aż po Przylądek

Sewarda na Alasce.

Niemal pod wszystkimi względami ten dwunasty dzień czerwca był identyczny z

każdym innym dwunastym dniem czerwca. Z jednym wszak zastrzeżeniem. Zaszły

trzy, całkowicie ze sobą nie powiązane zdarzenia, które miały doprowadzić do

tragicznego przecięcia się losów trzech wplątanych w nie osób.

Godzina 11.36, Deadhorse, Alaska

- Hej! Dick! Tutaj! - zawołał Ron Halverton. Machał szaleńczo, aby zwrócić na

siebie uwagę swego byłego współlokatora. Nie odważył się wysiąść z jeepa w

całym tym bałaganie wywołanym odprawą na małym lotnisku. Poranny 737 z

Anchorage dopiero co wylądował. Służby ochronne bardzo zwracały uwagę na

pojazdy pozostawione bez opieki w rejonie lądowiska. Na turystów i personel

techniczny zajmujący się tankowaniem czekały autobusy i minibusy.

Usłyszawszy swoje imię i rozpoznawszy Rona, Dick machnął ręką i zaczął się

przepychać przez piekielny tłum.

Ron obserwował zbliżającego się Dicka. Nie widział go od roku, odkąd ukończyli

college, ale Dick wydawał się taki jak zawsze: obraz normalności w koszuli od

Ralpha Laurena, wiatrówce i dżinsach, z małym plecakiem przerzuconym przez

ramię. Jednak Ron znał prawdziwego Dicka: ambitnego mikrobiologa, który w

samolocie lecącym z Atlanty na Alaskę nie myślał o niczym, pochłonięty

nadzieją odkrycia nowej bakterii. Oto facet zakochany w bakteriach i wirusach.

Kolekcjonował je, tak jak inni kolekcjonują karty z baseballistami. Ron

uśmiechnął się i pokręcił głową na wspomnienie pełnych bakterii naczyń

laboratoryjnych, które Dick przechowywał w ich lodówce na uniwersytecie w

Colorado.

Kiedy Ron poznał Dicka na pierwszym roku, stracił sporo czasu, zanim się do

niego przyzwyczaił. Chociaż bez cienia wątpliwości był oddanym przyjacielem,

zdarzały mu się szczególne i niemożliwe do przewidzenia zachowania. Z jednej

strony był zapalonym graczem drużyn uniwersyteckich i kimś, kogo chciałoby się

mieć u boku, zbłądziwszy w niewłaściwej dzielnicy miasta, ale z drugiej strony

na pierwszym roku nie mógł się zdobyć na wykonanie w laboratorium sekcji żaby.

Na wspomnienie innej, niespodziewanej i zawstydzającej sytuacji, w której

znalazł się Dick, Ron ledwo zdusił w sobie śmiech. Wydarzyło się to na drugim

roku, gdy cała grupa jadąc na weekend na narty, wcisnęła się do jednego

samochodu.

Auto prowadził Dick i przypadkowo przejechał królika. Wybuchnął płaczem. Nikt

nie wiedział, jak zareagować. W efekcie zaczęto gadać za jego plecami,

szczególnie wtedy, kiedy stało się powszechnie wiadome, że w akademiku

wyłapuje karaluchy i wyrzuca je na zewnątrz, zamiast rozdeptywać i spuszczać z

wodą w toalecie, jak czynili to wszyscy pozostali mieszkańcy.

Dick wrzucił swój niewielki bagaż na tylne siedzenie, zanim uścisnął

wyciągniętą dłoń Rona.

Uściskali się z radością.

- Nie do wiary - Ron odezwał się pierwszy. - Ty tutaj! W krainie lodów.

- Takiej okazji nie przepuściłbym za nic na świecie - odparł Dick. - Naprawdę

mnie wzięło. Jak daleko stąd do osiedla Eskimosów?

Ron obejrzał się nerwowo przez ramię. Zauważył paru ludzi z ochrony.

Odwracając się ponownie w stronę Dicka, zniżył głos.

- Opanuj się - mruknął. - Mówiłem przecież, że ludzie są na tym punkcie

wrażliwi.

- Och, daj spokój. Chyba nie mówisz poważnie? - odpowiedział Dick drwiącym

tonem.

- Śmiertelnie poważnie - stwierdził Ron. - Mogą mnie wylać za to, że nie

potrafiłem być dyskretny. Żadnej zabawy. Albo zrobimy to raz dwa, albo nie

zrobimy w ogóle. A ty nie masz prawa nikomu o tym pisnąć! Nigdy! Tak

obiecałeś!

- Dobrze, już dobrze - łagodził Dick, uśmiechając się, by uspokoić

przyjaciela. - Masz rację. Obiecałem. Po prostu nie sądziłem, że to taka

poważna historia.

- To niezwykle poważna historia - twardo podkreślił Ron. Doszedł do wniosku,

że chyba popełnił błąd, zapraszając Dicka, mimo iż spotkanie z nim zawsze

obiecywało niezłą zabawę.

- Ty tu jesteś szefem - uznał Dick, uderzając Rona przyjacielsko w ramię. -

Usta zamykam na kłódkę, a klucz wyrzucam za siebie. Rozchmurz się i wyluzuj. -

Wśliznął się do jeepa. - No, ale teraz wyrywajmy stąd i sprawdźmy to niezwykłe

odkrycie.

- Nie chcesz przedtem zobaczyć, jak mieszkam? - zapytał Ron.

- Mam takie przeczucie, że napatrzę się jeszcze więcej, niżbym chciał - odparł

Dick za śmiechem.

- Myślę, że to dobra pora, kiedy wszyscy dookoła zajęci są lotem z Anchorage i

turystami. - Ron przekręcił kluczyk w stacyjce i zapalił silnik.

Wyjechali z lotniska i skierowali się na jedyną drogę prowadzącą na północny

wschód. Droga była żwirowa. Żeby rozmawiać, musieli przekrzykiwać warkot

silnika.

- Do Prudhoe Bay mamy około osiem mil - odezwał się Ron - ale za mniej więcej

milę skręcimy na zachód. Zapamiętaj, jeżeli ktokolwiek nas zatrzyma, to

jedziemy zobaczyć nowe pole naftowe. Dick skinął. Nie mógł uwierzyć, że to z

powodu tej sprawy Ron zrobił się taki nerwowy. Spoglądając na otaczającą ich

płaską, bagnistą, monotonną tundrę przykrytą zachmurzonym, metalicznoszarym

niebem, zastanowił się, czy to miejsce pasuje do Rona. Domyślał się, iż na

aluwialnej równinie północnej Alaski życie nie mogło być łatwe. Dla

poprawienia nastroju rozpoczął rozmowę.

- Niezła pogoda. Ile jest stopni?

- Masz szczęście - odparł Ron. - Przedtem świeciło słońce, więc jest niecałe

dziesięć. Tutaj nie może być już cieplej. Ciesz się, dopóki możesz. Po

południu będzie chyba śnieżyca. Zwykle tak jest. Ciągle sobie żartujemy i

zastanawiamy się, czy to ostatni śnieg minionej zimy czy już pierwszy

następnej.

Dick uśmiechnął się i skinął, ale w duchu nie mógł się powstrzymać od

stwierdzenia, że jeżeli tubylcy uważają to za zabawne, to najwidoczniej

ocierają się o szaleństwo.

Kilka minut później Ron skręcił w węższą i nowszą drogę prowadzącą na północny

zachód.

- Jak trafiłeś na to opuszczone igloo? - zapytał Dick.

- To nie było igloo. To była chata zbudowana z torfowych cegieł wzmocnionych

fiszbinami. Igloo buduje się jak szałasy, tylko na pewien czas, na przykład na

okres polowań w krainie lodu. Eskimosi Inupiat mieszkają w torfowych chatach.

- Przyznaję się do pomyłki - Dick skwitował wykład. - Więc jak się natknąłeś

na tę chatę?

- Kompletny przypadek. Znaleźliśmy ją, kiedy buldożer przygotowywał tę drogę.

Przekopaliśmy tunel.

- Czy to wszystko ciągle tam jeszcze jest? - zapytał zaniepokojony Dick. -

Bałem się lotu tutaj. To znaczy, nie chciałbym, aby cała wyprawa okazała się

jedynie stratą czasu.

- Bez obaw. Nic nie zostało ruszone. Co do tego możesz być pewien - uspokoił

przyjaciela Ron.

- Może na tym obszarze jest więcej domostw - zastanowił się Dick. - Kto wie?

To przecież może być wioska.

Ron wzruszył ramionami.

- Może i tak. Ale nikt nie chce się o tym przekonywać. Jeśli ktoś z

odpowiedniego urzędu zwietrzy tę sprawę, zatrzymają budowę rurociągu do nowego

pola. A to oznaczałoby klęskę, ponieważ musimy skończyć rurociąg przed zimą, a

u nas zima zaczyna się w sierpniu.

Ron zwolnił i przyglądał się teraz uważnie poboczu drogi. Nagle zahamował tuż

przy małym kopcu. Przytrzymał Dicka za ramię, dając mu do zrozumienia, żeby

nie ruszał się ze swojego miejsca, i obejrzał się za siebie, czy nikt nie

nadjeżdża. Upewniwszy się, że są sami, wygramolił się z jeepa i gestem nakazał

Dickowi zrobić to samo.

Sięgnął do tyłu samochodu i wyciągnął dwie stare, pobrudzone błotem peleryny i

rękawice robocze. Wręczył Dickowi jeden komplet.

- Będziesz tego potrzebował - wyjaśnił. - Znajdziemy się poniżej wiecznej

zmarzliny. - Znowu sięgnął do jeepa i wyjął dużą, wielce użyteczną w podobnych

wyprawach latarkę. - W porządku - odezwał się wyraźnie podenerwowany. - Nie

powinniśmy tutaj zbyt długo zostawać. Nie chcę, żeby ktoś przejeżdżający drogą

zaczął się zastanawiać, co też tu się, do diabła, wyprawia.

Ron ruszył na północ od drogi, a Dick podążył za nim jak za przewodnikiem. W

nie wyjaśniony sposób zmaterializował się nagle obłok komarów i bezlitośnie

zaatakował intruzów. Wpatrując się przed siebie, Dick dostrzegł zamglony brzeg

w odległości około pół mili. Domyślił się, że to musi być wybrzeże Morza

Arktycznego. Gdziekolwiek spojrzeć, nie było ucieczki od monotonii płaskiej,

chłostanej wiatrem, niczym nie wyróżniającej się tundry sięgającej aż po

horyzont. Nad głową, krzycząc ochryple, krążyły morskie ptaki.

Kilkanaście kroków od drogi Ron zatrzymał się. Jeszcze raz rzucił spojrzenie w

stronę samochodu, skłonił się i złapał za krawędź sklejki pomalowanej w barwy

otaczającej ich tundry. Odciągnął płytę na bok i odsłonił głęboką na ponad

półtora metra jamę. W północnej ścianie dołu znajdowało się wejście do

wąskiego tunelu.

- Wygląda, jakby chata została pogrzebana przez lód -zauważył Dick.

Ron skinął głową.

- Podejrzewamy, że w czasie jakiegoś szczególnie potężnego sztormu fala

przyniosła tu kawał pływającego pola lodowego.

- Grobowiec zbudowany przez naturę - powiedział Dick.

- Jesteś pewny, że chcesz to zrobić? - zapytał Ron.

- Nie bądź głupi - odparł krótko Dick i włożył pelerynę z kapturem oraz

rękawice. - Przeleciałem tysiące mil. Idziemy.

Ron wlazł do dziury i stanął na czworakach. Zniżając się jak mógł najbardziej,

wczołgał się do tunelu. Dick posuwał się tuż za nim. Poza niesamowitą, pełną

grozy sylwetką Rona niewiele mógł dostrzec. Ciemność obejmowała go coraz

bardziej niczym ciężki, lodowaty koc. W słabnącym świetle dostrzegł jeszcze,

jak jego oddech zamienia się w kryształki lodu. Dziękował Bogu, że nie cierpi

na klaustrofobię.

Dwa metry dalej ściany tunelu rozchodziły się. Podłoga także schodziła w dół,

dając im dodatkowe trzydzieści centymetrów przestrzeni nad głowami. Otwór miał

teraz mniej więcej metr wysokości i metr szerokości. Ron przesunął się pod

ścianę, więc Dick mógł podczołgać się tuż obok.

- Cycki starej wiedźmy mają w sobie więcej ciepła niż ta dziura - stwierdził

Dick.

Snop światła z latarki Rona ożywiał kąty pomieszczenia, oświetlając krótkie,

pionowe wzmocnienia wykonane z żeber białuchy.

- Złamały się pod ciężarem lodu jak zapałki - powiedział Ron. - Gdzie są

mieszkańcy? - zapytał Dick.

Ron skierował światło w stronę dużego, trójkątnego kawałka lodu, który

najpewniej wpadł do chaty przez dach.

- Po drugiej stronie tego - odpowiedział i wręczył przyjacielowi latarkę.

Dick wziął ją i poczołgał się we wskazanym kierunku. Choć tak bardzo nie

chciał dopuścić do siebie złych myśli, czuł się coraz gorzej.

- Jesteś pewien, że to bezpieczne miejsce? - zapytał w końcu.

- Niczego nie jestem pewien. Może tylko, że tak to wyglądało przez ostatnie

siedemdziesiąt pięć lat albo coś koło tego.

Trudno było przecisnąć się obok bryły brudnego lodu. Gdy Dick znalazł się w

połowie drogi, oświetlił przestrzeń za lodowym głazem.

Zaparło mu dech w piersiach. Stęknął tylko cicho z niedowierzaniem. Zdawało mu

się, że jest na wszystko przygotowany, jednak wrażenie wywołane przez drżące

światło było bardziej upiorne, niż się spodziewał. Spoglądało na niego blade

oblicze zamarzniętego, brodatego, odzianego w futro mężczyzny. Siedział

prosto. Oczy miał otwarte. Swym zimnym błękitem wyzywająco wpatrywały się w

Dicka. Dookoła ust i nosa osadził się różowy szron.

- Widzisz wszystkich troje? - z ciemności dobiegło pytanie Rona.

Omiótł światłem całą przestrzeń. Drugie ciało leżało na wznak. Jego dolna

połowa szczelnie zamknięta była w lodowym futerale. Trzecie ciało, podobnie

jak pierwsze, było oparte o ścianę w pozycji półsiedzącej. Obaj byli

Eskimosami z charakterystycznymi rysami twarzy, ciemnymi włosami i oczami.

Obaj także mieli różowy szron dookoła ust i nosa.

Dickiem niespodziewanie wstrząsnęło obrzydzenie. Nie spodziewał się po sobie

podobnej reakcji, na szczęście szybko minęła.

- Widzisz gazetę? - znowu zapytał Ron.

- Jeszcze nie - odpowiedział Dick i skierował światło na podłogę. Zobaczył

zmrożone rumowisko. Wszystko przemieszane razem i skute lodem: ptasie pióra,

zwierzęce kości.

- Leży w pobliżu brodacza - podpowiedział Ron.

Zaświecił w okolice stóp człowieka rasy kaukaskiej. Natychmiast zauważył

gazetę z Anchorage. Nagłówek wspominał o wojnie w Europie. Nawet z miejsca, w

którym się znajdował, potrafił odczytać datę: 17 kwietnia 1918 roku.

Wygramolił się zza głazu do przedniej części komory. Pierwsze przerażenie

minęło. Teraz czuł wyłącznie podniecenie.

- Chyba miałeś rację - powiedział do Rona. - Wygląda, jakby cała trójka zmarła

na zapalenie płuc i data dokładnie pasuje.

- Wiedziałem, że to cię zainteresuje.

- To bardziej niż interesujące - odparł Dick. - To może okazać się życiową

szansą. Potrzebuję piłę.

Z twarzy Rona odpłynęła cała krew.

- Piłę? - powtórzył z przerażeniem. - Żartujesz sobie. Musisz żartować.

- Sądzisz, że przepuszczę taką okazję? Niedoczekanie twoje. Potrzebuję nieco

tkanki płucnej.

- Jezu Chryste! - stłumionym głosem zawołał Ron. - Lepiej, jeśli jeszcze raz

obiecasz, że nigdy nikomu nie powiesz!

- Już raz obiecałem - odpowiedział Dick, wyraźnie poirytowany zachowaniem

Rona. - Jeżeli znajdę to, czego się spodziewam, zachowam do mojej kolekcji.

Nie martw się. Nikt się nie dowie.

Ron pokręcił głową.

- Czasami zdaje mi się, że jesteś nie z tej ziemi.

- Szkoda czasu, idziemy po piłkę - odpowiedział Dick. Oddał Ronowi latarkę i

ruszył do wyjścia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: