Hartwig Hausdorf- Biała piramida.pdf

Hartwig Hausdorf

BIAŁA PIRAMIDA

NA TROPIE GOŚCI Z KOSMOSU W AZJI WSCHODNIEJ

Tytuł oryginału:

Die weisse Pyramide

Ausserirdische Spuren in Ostasien

Tłumaczenie z j. niemieckiego: Wojciech Kunicki

Agencja Wydawnicza URAEUS

Opracowanie graficzne: MBS studio

Maciej Boguszewski

Martin Makarewicz

Skład komputerowy: Dorota Chańko

Hartwig Hausdorf, urodzony w 1995 roku, studiował

turystykę w monachijskiej Fachhochschule. Karierę rozpoczął jako

organizator wycieczek do Cin i państw Dalekiego Wschodu. Ten

krąg kulturowy fascynował go od dawna. Od końca 1988 roku

zajmuje kierownicze stanowisko w jednym z biur podróży.

Niniejsza książka przerzuca most pomiędzy tajemniczymi

mrokami zamierzchłej przeszłości Chin i krajów Dalekiego

Wschodu a naszą współczesnością. Dowiecie się z niej Państwo o

prastarych gigantycznych piramidach w Chinach, ujrzycie je na nie

publikowanych dotychczas fotografiach. Dowiecie się także o

zagadce tysiącleci, awaryjnym lądowaniu pozaziemskich istot przed

12000 lat. Relikty, które uznawano za zaginione, pojawiły się

niedawno w pewnym muzeum! Przeczytacie również o okrutnych

rytuałach, praktykowanych aż do naszych dni w mongolskich

klasztorach, rytuałach, które wyjaśnić można fałszywym odczytaniem technologii dawnych „bogów”.

Książka opisuje konfrontacje ludzi Dalekiego Wschodu z obcymi istotami inteligentnymi w ciągu ostatniego

tysiąclecia — i ujawnia zdumiewające paralele między tamtymi spotkaniami a niesamowitymi wypadkami

uprowadzeń zachodzącymi w naszych dniach.

Tu odnajdziecie Państwo przekonywające poszlaki, iż mieszkańcy Azji we wszystkich epokach stykali

się z pozaziemskimi istotami inteligentnymi. Co więcej: że dzisiejsi protagoniści tych niesamowitych

„abdukcji” nie są nikim innym jak tylko potomkami dawnych „bogów”. Istot, które zapoczątkowały dynastie

panujące, kulturę, a prawdopodobnie nawet egzystencję ludów Azji Wschodniej.

Hartwig Hausdorf zamieszcza w tej książce sensacyjne, do tej pory nie publikowane materiały

fotograficzne, które potwierdzają jego tezę. Spektakularne budowle istniały w Państwie Środka już wtedy,

gdy w Europie horyzont prawie nie wybiegał poza wierzchołki drzew. Wielki Mur jest najdłuższą, a biała

piramida najwyższą budowlą wzniesioną rękoma człowieka.

Spis treści

Wstęp . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

I. Synowie żółtych bogów . . . . . . . . . . . . 7

II. Bajan Chara-Uła . . . . . . . . . . . . . . . . 13

III. W dolinie białej piramidy . . . . . . . . . . . 21

IV. Ogromna różnica . . . . . . . . . . . . . . . . 31

V. Tybet, Dach Świata . . . . . . . . . . . . . . . 37

VI. Tajemnice Mongolii . . . . . . . . . . . . . . 43

VII. Państwo wyspiarskie boskiego pochodzenia . . 51

VIII. UFO w Chinach . . . . . . . . . . . . . . . . 62

IX. Niezwykłe spotkania czwartego stopnia . . . . 69

X. Światełko w tunelu . . . . . . . . . . . . . . . 80

Słowniczek terminów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84

Podziękowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86

Bibliografia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87

Źródła ilustracji

Peter Brookesmith: 13; Chen Jianli: 11, 12; Erich von Däniken: 4, 15, 18, 20, 21a, 21b, 22a, 22b, 23, 24, 25, 26,

27; EROS-US: 9; Hartwig Hausdorf: 1, 2, 7, 14, 30; Peter Krassa; 5, 6, 8; Peter Krassa/Walter Hain: 10; H. Ragaz: 19;

Karl Spießberger/esotera: 16, 17; Ed Walters: 28, 29; Westermann-Verlag: 3.

Wstęp

Drogi, szanowny Czytelniku!

Czy rzeczywiście każdy z ludzi opętanych jakąś ideą musi poświęcać jej książkę? Czyż nie toniemy od

dawna w powodzi zadrukowanego papieru? Czyż jedynie na obszarze języka niemieckiego nie oferuje się do

publikacji około miliona manuskryptów rocznie? Kto ma to wszystko drukować, rozpowszechniać, czytać?

A w ogóle: do czego służyć mogą jeszcze książki, skoro o wiele łatwiej jest korzystać z mediów

elektronicznych?

Preastronautyka — albo, mówiąc językiem bardziej naukowym, hipoteza paleo-seti — jest młodą

dziedziną badawczą. Młodą w porównaniu ze starymi, usankcjonowanymi naukami, jak matematyka,

geometria, medycyna albo nawet religioznawstwo. Zresztą, gdy chodzi o religioznawstwo, głośno

zachwalane metody naukowe badań, analizy, porównywania nie posunęły nas ani o krok do przodu.

Trwająca od stuleci refleksja światłych umysłów, z pewnością zasługujących na szacunek, ani nie udzieliła

odpowiedzi, ani nie przyniosła dowodów w kwestii istnienia Boga lub bogów. Toniemy wprawdzie w obfitej

literaturze „egzegetycznej”, interpretującej, lecz jej wnioski w najlepszym wypadku odzwierciedlają

prywatne sądy poszczególnych uczonych. Od wielu pokoleń mądre głowy toczą spór o znaczenie jakiegoś

słowa, o rdzeń jakiejś sylaby, o znaczenie jakiejś końcówki, nic przez to nie wyjaśniając. Z teologicznych

mgieł tworzą się wciąż nowe chmury — nigdy jednak przekonywające odpowiedzi dotyczące Boga i bogów.

Czyż zatem nie powinna przebudzić się prasa, dokonując rewolty głosami młodych, inteligentnych

dziennikarzy? Ostatecznie sprawy te obchodzą nas wszystkich. Albo może nie interesuje Państwa to, jaki

Bóg — jeśli już — nas stworzył? Jacyż to osobliwi „bogowie” bawili się w kotka i myszkę z naszymi

przodkami? Po co właściwie żyjemy i dlaczego mózg nasz jest tak zaprogramowany, jak był

zaprogramowany już w najdawniejszych czasach? A może jest Wam to obojętne, czy od zamierzchłych

czasów do nam współczesnych istniało „niepokalane poczęcie”? Czy będzie to Wam także obojętne

wówczas, gdy okaże się, jak produkty tych zagadkowych narodzin wpłynęły na życie Wasze i Waszych

praprapraprzodków?

Co, proszę? — Ale, szanowny Czytelniku, żyjemy przecież wszyscy w świecie, który już od zarania

podlegał wpływom religii oraz nauki. Nakazy, jakimi się kierujemy, powstały w przeszłości. Wiele z nich

jest dobrych, nawet znakomitych, i należy je utrzymać, abyśmy się wzajemnie nie mordowali, okradali i

okłamywali. Inne z tych nakazów są jak stary cuchnący ser, którego woń czujemy jeszcze dziś. Mącą one

zmysły i zakłócają jasność spojrzenia.

Ani teologia, ani nauki przyrodnicze nie udzielą logicznych i powszechnie akceptowanych odpowiedzi

na pytanie o istnienie Boga i bogów. Religie osłaniają się podwójną gardą. Nie chcą żadnych nowości. Kij do

rozgarniania mgły został przekazany w inne ręce. A dziennikarze nie zauważyli, gdzie kryje się źródło

prawdziwych sensacji. Ale czyż nauki przyrodnicze nie powinny zainteresować się nowymi zdobyczami

wiedzy?

To, co dziś określamy mianem nauk przyrodniczych, liczy sobie dokładnie trzysta siedemdziesiąt cztery

lata. Wówczas, w roku 1620, brytyjski polityk Sir Francis Bacon (1561-1626) opublikował dzieło

zatytułowane Novum Organum . Ustalił w nim dokładnie zasady funkcjonowania badań naukowych. Sir

Francisa Bacona gniewały przesądy i brak naukowości we współczesnym mu świecie. Chcąc zerwać z tym

stanem rzeczy, domagał się przeprowadzania możliwych do wielokrotnego sprawdzania i powtarzania

eksperymentów. Punktem wyjścia każdego poznania jest doświadczenie, pisał Bacon, a między

doświadczeniem i rozumem musi powstać swoisty „związek małżeński”. Dla Sir Francisa Bacona nauka

była środkiem wiodącym do celu („Wiedza jest władzą”). Na drodze prowadzącej bezpośrednio do poznania

świata muszą znikać wszystkie złudzenia poznawcze (tak zwane idole).

Te reguły gry obowiązują w naukach przyrodniczych aż do naszych dni. Naukowcy nimi się kierujący

nie chcą jednak przyjąć do wiadomości, że zniekształcają one obraz świata. „Intuicja” albo „fantazja”

uchodzą za takie same złudzenia jak odkrywanie UFO. Dialog człowieka z „niebiańskim nauczycielem”

musi już a priori być złudzeniem, gdyż „niebiańscy nauczyciele” nigdy nie istnieli. Jeśli nie ma naukowych

przyrządów, które mogłyby rejestrować telepatię, to nie ma także i telepatii. Jeśli ani człowiek, ani materiał

nie byłby w stanie wytrzymać tak wymyślnych manewrów lotniczych, jakie opisuje się w wypadku UFO, to

w takim razie nie ma UFO. Jeśli prastare, liczące tysiąclecia rysunki skalne pokazują nam człowieczka w

skafandrze astronauty, to nie chodzi nigdy o to, co rzeczywiście widnieje na skalnej ścianie, ale o fantazje

artysty malującego przed tysiącami lat obrazy skalne albo o odtworzenie jakiegoś zjawiska przyrodniczego.

Jeśli w prastarych przekazach — pisanych w pierwszej osobie — ich autorzy utrzymują, iż jakieś postacie

boskie domagały się od nich tego lub owego, że coś głosiły, coś nakazywały — to twierdzi się, iż autor był

fantastą, marzycielem, nauczycielem, który przemawiał stosując przypowieści, albo też robi się z niego osła.

Przypisuje mu się wszystko, byle tylko nie przyznać, że jest realistą opisującym fakty i rekonstruującym

rzeczywistą rozmowę. W takiej logice właściwie zdumiewa tylko jedno: dlaczego teologowie na podwalinie

(rzekomo zmyślonego) faktu budują cały system religijny w otoczce nadętych fraz naukowych. Nauki

przyrodnicze odrzucają owe „złudzenia poznawcze”, a teologia właśnie na ich podstawie stara się

ugruntować własną naukowość.

Tak więc zaproponowana przez Sir Francisa Bacona droga poznania naukowego okazała się pod

niektórymi względami ślepym zaułkiem. Sprzyja ona wyciąganiu zbyt pochopnych wniosków, które trudno

potem weryfikować i modyfikować.

Wynika z tego, iż nauki przyrodnicze nie są zainteresowane jakimiś bogami z zamierzchłej przeszłości

— a jeszcze mniej interesuje się nimi teologia, gdyż właśnie ona próbuje od stuleci propagować swe stare

przesądy. Obydwie postawy muszą oddziaływać na społeczeństwo, w którym żyjemy. Stąd żadna gazeta

codzienna, żaden magazyn nie odważy się zaprezentować bez uprzedzeń tego tematu. Kosmici w

starożytności? Wpływ wywierany przez istoty pozaziemskie na człowieka? UFO? Nie istnieje. Wszystko to

„złudzenia”.

A jeśli już mimo wszystko ktoś się ośmieli opublikować te nieprawdopodobne wnioski, to szybko

zostanie ośmieszony przez samozwańczych strażników prawdziwej nauki, którzy będą dowodzić swej

intelektualnej wyższości. Są to (między innymi) panie i panowie z Commitee for Scientific Investigation of

Claims of the Paranormal, w skrócie CSICOP. Członkowie tej nowej inkwizycji nie noszą już wprawdzie

habitów, lecz bombardują wszystkie możliwe instytucje „naukowymi” listami i argumentami, nie chcąc

dopuścić do rozmycia dotychczas istniejącej „prawdziwej nauki”.

Jak widać, konieczne jest, by ktoś zarażony bakcylem swych odkryć, mający szczęście znalezienia

wydawcy, pisał jednak książki. Bez książek nic się nie dokona. Zbyt silna jest blokada nauki i teologii.

Nigdy za wiele dobrych książek o nowych ideach i nowych teoriach. A to, co Hartwig Hausdorf opisał w

swej książce, nigdy jeszcze nie było publikowane. Życzę Państwu ciekawej i pasjonującej podróży na Daleki

Wschód.

Erich von Däniken

Wprowadzenie

Wyłom w murze

Pracuję w turystyce. Mój zawód polega na doradzaniu klientom, jak powinni spędzić urlop, tych kilka

najbardziej wartościowych tygodni w roku. Może to być źródłem bardzo wielkiej radości, zwłaszcza gdy

podróż przysporzy głębokich przeżyć. Ale już samo podróżowanie do obcych krajów dostarcza wielu wrażeń

i w niezwykły sposób rozszerza nasze horyzonty.

Od blisko dwudziestu pięciu lat interesuje mnie problem, czy nasza planeta nie była w przeszłości

odwiedzana przez niezwykle inteligentne istoty z kosmosu, przez kosmicznych pilotów reprezentujących

obcą cywilizację, nieporównanie wyższą od naszej. Mój początkowo bezkrytyczny zachwyt ustąpił jednak

głębszej refleksji. Powiedziałem sobie: to zbyt fantastyczne, to przesada. Ale w efekcie długiego zajmowania

się tą materią doszedłem do następującego wniosku: niekonwencjonalny sposób patrzenia na pewne sprawy

może być drogą do bardziej prawdopodobnych odkryć niż ta inna optyka, dopuszczająca jedynie „naturalne”

oraz konwencjonalne interpretacje i nie tolerująca żadnych wypadów w sferę fantastyki. Być może niedługo

już nadejdzie pora, gdy dotychczasowe interpretacje okażą się przestarzałe i nieistotne. Przykład grobowej

płyty z Palenque dowodzi, do jakich wykrętów logicznych uciekają się interpretatorzy, by trwać przy

konwencjonalnych wyjaśnieniach kosztem treści w najwyższym stopniu fantastycznych.

Jeśli w tej książce zajmuję się głównie Chinami i państwami z nimi sąsiadującymi, to powody, które

mną kierowały, są szczególnego rodzaju.

Już od dawna fascynował mnie ten krąg kulturowy, gdyż Państwo Środka było dostarczycielem idei dla

kultury Zachodu. Wielka liczba zdobyczy technicznych pochodzi stamtąd, liczne dziś oczywiste wynalazki

zawdzięczamy Chińczykom. Doszła do tego jeszcze ta sprzyjająca okoliczność, że w ostatnich latach

mogłem kilkakrotnie odbyć podróże po Chińskiej Republice Ludowej. Nigdy nie pomijałem okazji, by, jeśli

to tylko możliwe, zdobyć wiadomości na temat wspomnianych zagadek i nieporozumień. Drugi powód jest

jednak o wiele bardziej istotny.

Jeśli gdziekolwiek jeszcze na świecie można ustalić potwierdzone fakty, które uznalibyśmy za dowód

obecności pozaziemskich astronautów na naszej planecie, to Państwo Środka i owiana od dawna zagadkową

tajemniczością Azja Środkowa znalazłyby się na pierwszym miejscu listy wchodzących tu w grę obszarów.

Chińczycy potrafili odizolować się od reszty świata, mimo uprawiania handlu z sąsiadami już od

najdawniejszych czasów. Żaden inny naród na ziemi nie wpadł na pomysł, by dla ochrony swego terytorium

przed najeźdźcami wybudować mur, budowlę tak długą, że jako jedyne dzieło rąk ludzkich postrzegana jest

gołym okiem z Księżyca. Jednak o wiele bardziej spektakularny monument czeka w prowincji Shaanxi na

swego interpretatora. Gigantyczna piramida, wysoka na dobrych trzysta metrów, opisana przez podróżników

z przełomu dziewiętnastego i dwudziestego stulecia i sfotografowana przez jednego z pilotów US-Air Force.

Istnieją doniesienia o większej liczbie takich piramid w górskich regionach Shaanxi. Po raz pierwszy udało

się zdobyć i opublikować w tej książce fotografię „wielkiej białej piramidy” i zdjęcia dwu innych piramid z

okolic miasta Xi'an.

Prawie żaden mieszkaniec Zachodu nie wie o ich istnieniu, gdyż relacje z Chin już od wieków docierają

do nas z wielkimi trudnościami. Czy to w ciągu stuleci władania następujących po sobie dynastii, które swe

początki zawsze wywodziły od „boskich nauczycieli” i „synów niebiańskich”, czy też w naszym stuleciu,

gdy krwawe przewroty i rewolucje ruszały z posad ten dalekowschodni kraj — świat zawsze domyślał się

tylko, co się zdarzyło w Chinach. Nawet otwarcie na Zachód, dokonujące się po śmierci Mao Zedonga (Mao

Tse-tunga) i upadku „bandy czworga”, odbywa się z najwyższą ostrożnością i powściągliwością.

Tak samo dzieje się w Tybecie — tajemniczym kraju w Himalajach, i w Mongolii. Wokół każdego

klasztoru powstają tam dziś jeszcze niezliczone i najdziwaczniejsze legendy. To samo działo się w Japonii,

póki przy końcu drugiej wojny światowej Ameryka — jej przeciwnik — dwoma ognistymi znakami w dwu

najważniejszych centrach przemysłowych cesarstwa nie położyła gwałtownie kresu splendid isolation ,

izolacji wynikającej z własnego wyboru.

Chciałbym w tej książce zająć się nie tylko oznakami wskazującymi, że w zamierzchłej przeszłości

odwiedzały naszą ziemię istoty rozumne. Pragnę raczej podjąć próbę ukazania faktu, że owe kontakty

sięgały głęboko w czasy objęte przekazami historycznymi. Możliwe, iż tego rodzaju wizyty wciąż mają

miejsce. W ubiegłych latach związki między preastronautyką a problemami UFO stały się jeszcze

wyraźniejsze.

W tej sferze zaczyna dziać się coś nowego, widnieją oznaki jakiegoś fermentu. Coraz większa liczba

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: