019. Barclay Suzanne - Szczypta mirry.pdf - Harlequin Scarlet - gosiadabrowska

Suzanne Barclay

Szczypta mirry

Z cyklu Wigilijne Dary

Dla Kena, który jest najlepszym

prezentem gwiazdkowym,

jaki otrzymałam

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Londyn, 19 grudnia 1387 roku

Bezksiężycowa noc sprzyjała złodziejskim zamiarom.

Niebo było czarne jak smoła, ulice prawie opustoszałe. Hulał

po nich lodowaty wiatr, który przeraźliwie świstał między do

mami. W taką pogodę ludzie woleli nie chodzić po mieście. Na

wet uliczka Cosen w dzielnicy Steelyard, zazwyczaj ruchliwa

z powodu bliskości doków, wyglądała na wymarłą.

Co bardzo ułatwiło Rosemary realizację zadania.

Oczywiście wcale nie chodziło o kradzież. Towary należały

do Rosemary. Zamówiła je i już zapłaciła połowę należności.

Teraz po prostu chciała je odzyskać.

Otuliła się szczelniej peleryną i wbiła wzrok w magazyn po

drugiej stronie ulicy. Obserwowała go z ukrycia od prawie

dwóch godzin. Nie musiałaby bawić się w złodzieja, gdyby tam

ten głupiec wysłuchał jej wyjaśnień. Ale pan Jasper Pettibone,

portowy zarządca pracujący dla wielmożnego lorda Williama

Sommerville'a potraktował ją jak jakiegoś śmiecia.

Nagle uchyliło się jedno ze skrzydeł podwójnych drzwi ma

gazynu. Wiatr natychmiast wściekle je szarpnął i otworzył na

oścież. Obite metalową taśmą drewno uderzyło o kamienną

ścianę, a ulicę zalało blade światło. Rosemary błyskawicznie

cofnęła się w cień.

W drzwiach pojawił się wysoki, tęgi mężczyzna. Miał na so-

bie gładką, szarą tunikę i workowate rajtuzy. Rosemary od razu

go rozpoznała. Krzepki John - bo taki nosił przydomek - był

jednym ze strażników, który patrzył na nią groźnie, gdy pan Ja

sper pozbawił ją jedynej szansy uratowania rodziny. Gdy John

zmagał się z drzwiami, z magazynu wyszło jeszcze dwóch męż

czyzn - drugi strażnik i niższy, siwowłosy osobnik.

Jasper Pettibone, pozbawiony serca łajdak, który dziś rano

kazał jej po prostu odejść.

- Odejdź, kłótliwa niewiasto - warknął. - Nie posiadasz

kwitu, więc nie dostaniesz towarów.

- Przecież już mówiłam, panie, że zapłaciłam George'owi

Treacle'owi połowę...

- George nie żyje.

- Wiem. - Serce ścisnęło się jej boleśnie na myśl o śmierci

dobrego przyjaciela. - Ale on na pewno powiedział lordowi

Williamowi, że uregulowałam rachunek.

- Nie powiedział. A złodzieje, którzy go zabili, ukradli jego

księgi handlowe, więc nie ma dowodów. Sir Sommerville nie

pozwolił wydawać towarów George'a klientowi, który nie oka

że kwitu.

- Wobec tego chcę rozmawiać z panem Sommerviłle'em.

- Szybciej trafisz do lochu za nękanie jaśnie wielmożnego

pana.

Nie pozostało jej nic innego, jak odejść. Ale nie zrezygno

wała z odzyskania sproszkowanego pierściennika i swojej cen

nej mirry. Przymrużonymi oczami obserwowała wejście do ma

gazynu. Strażnicy starannie zamknęli drzwi i trzej mężczyźni

szybko się oddalili. Rosemary słyszała odgłos ich cichnących

kroków, ale jeszcze nie ruszyła się z miejsca. Wolała zachować

maksymalną ostrożność. Przez chwilę patrzyła na huśtany przez

wiatr szyld. Miał kształt rycerskiej tarczy. Na górnej połowie

znajdował się wizerunek trzech żaglowców, a na dolnej - herb

rodu Sommerville'ów. Magazyn, jego zawartość oraz trzy statki

należały do lorda Williama Sommerville'a. Rosemary była pew

na, że jest on nadętym, aroganckim staruchem z potrójnym pod

bródkiem i złośliwymi oczkami.

Na myśl o nim jeszcze bardziej utwierdziła się w przekona

niu, że ma prawo zrobić to, co zaplanowała. Znów obrzuciła

budynek uważnym spojrzeniem. Czy w środku został jakiś

strażnik? Jej ręka odruchowo spoczęła na umocowanym do pasa

nożu. Wiedziała, jak się nim posługiwać. Jej ojciec dopilnował,

aby się tego nauczyła. Doskonale się orientował, jakie niebez

pieczne bywają ulice, i chciał, aby jego córeczka potrafiła się

bronić.

Rosemary westchnęła. Nie była pewna, czy mogłaby użyć

noża. Może Bóg sprawi, że nie będzie musiała. Oraz że zdoła

odebrać to, co do niej należało, ponieważ los jej małej rodziny

zależał od mirry.

Kierowana desperacją, Rosemary odrzuciła swoje obawy

i czarną pelerynę, która hamowałaby ruchy podczas wspinaczki

po rynnie na tyłach magazynu. Przemknęła chyżo przez uliczkę,

przytrzymując czepek osłaniający upięty na czubku głowy war

kocz. Zimny wiatr natychmiast przeniknął przez grubą wełnianą

tunikę i rajtuzy pożyczone od Malcolma, terminatora wuja.

Przeraźliwy chłód także przypomniał o wysokości stawki.

Fiasko oznaczało utratę składu aptecznego i mieszkania. Gdyby

wyrzucono ich na bruk, Rosemary i Malcolm może jakoś prze

żyliby zimę, ale stary i schorowany wuj Percy nie miałby żad

nych szans.

Rosemary skręciła za róg budynku i w tej samej chwili zza

beczki na deszczówkę z piskiem wyskoczył czarny kot. Rose

mary zamarła. Przylgnęła plecami do muru i szybko się rozej

rzała. Miejsce wydawało się zadziwiająco czyste. A co ważniej

sze - nie patrolowali go strażnicy.

019. Barclay Suzanne - Szczypta mirry.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: