13_cz2_12. Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Zima II.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 12

Bartosz 'Rorsarch' Boroński

Zima, część 2

— Coś w planach Zgniatacza się nie powiodło. Wszczepy

przestawały działać, ludzie tracili pamięć, niektórzy jednak ją odzyskiwali

i zaczęli się buntować. Ja uniknąłem wszczepu, dzięki temu, że nosiłem

zatyczki do uszu, jak tylko się dowiedziałem o karaluchach — zaśmiał się

Jurek.

— Dwa lata temu Zgniatacz zniknął, i pojawił się dzisiejszy

zarządca, zaraz potem nawiązaliśmy kontakt z Pancerniakami. Ludzie nie

pamiętają zbyt wiele bądź nie chcą rozmawiać, dla nich ta osada istnieje

od kiedy pojawił się nowy zarządca. Tak więc nie rozdrapuj starych ran.

— Widziałeś na własne oczy, jak ta kobieta ginęła? — spytał

Rorsarch.

Po chwili zastanowienia, Jerzy odpowiedział smutnym tonem.

— Tak. Ale nie mogłem nic zrobić. Byłem w kanale wentylacyjnym,

kiedy ją zobaczyłem. Kiedy później przeszukiwałem pomieszczenie,

znalazłem tylko dyktafon.

— Dzięki za wszystko. – Rorsarch pożegnał się i wyszedł. Skierował

swoje kroki do pierwszego z dwóch barów w Sektorze Pierwszym. Wszedł

do środka i podszedł do kontuaru. Starszy już barman przyszedł, aby

przyjąć zamówienie.

— Poproszę setkę wódki. Znasz może kogoś, kto pracował w

Interstop Sience?

— Czemu pytasz?

— Bo wiem, że ktoś tutaj pracował w tamtej firmie i potrzebuję paru

informacji.

— Więc się wygadał? Tak, ja pracowałem w Interstopie i tylko Jurek

i ja i teraz ty o tym wiemy. I lepiej żeby tak zostało.

— No dobra, byłem niedawno w ruinach waszego laboratorium i

trafiłem na to. – położył na kontuarze szkice implantów.

— Projekt 16. Nie pracowałem przy tym, ale słyszałem o nim.

Opracowywali cybernetyczne ręce, które miałyby docelowo większą siłę

niż ludzkie. To był jakiś projekt cywilno-wojskowy, wiem jeszcze, że

opracowywali taki sam, z numerem 17 chyba, ale nie wiem nic więcej o

tym. W głównym komputerze byłoby wszystko, ale impuls zapewne

zniszczył dane. Ja pracowałem przy robotach i próbach skopiowania

Skynetu do nich, ale nie mieliśmy nośnika, który by nam to umożliwił,

więc nie opracowaliśmy nic takiego.

— Dzięki, nie wiesz może, czy ktoś ma rakiety do odsprzedania?

— Adrian czasem robi takie rzeczy, siedzi tam w kącie. Pogadaj z

nim, to ci zrobi.

Rorsarch udał się we wskazanym kierunku i dosiadł się do stolika,

przy którym siedział mężczyzna w kombinezonie mechanika.

— Potrzebuję rakiet. – zaczął bezpośrednio Rorsarch

— A ja potrzebuję drinka. – odparł bezceremonialnie Adrian.

Rorsarch popatrzył uważnie na cennik i stwierdził:

— Dostaniesz forsę na dziesięć drinków, jak dostanę rakiety.

Dziesięć najtańszych drinków.

— Piętnaście i dostarczę rakiety jutro rano we wskazane miejsce.

— Zgoda.

Rorsarch wyjął z kieszeni żetony i odliczył czterdzieści pięć

krążków, po czym położył je na stoliku.

— Dostarcz je do Sektora Drugiego, pod siódemkę.

— Zgoda, szefie. Barman! Jeszcze jednego!

Zostawił uradowanego mechanika i wychodził już z baru, gdy

zauważył znajomą postać, przy jednym ze stolików. Dosiadł się i zaczął:

— Czyżby kult Lamy przeniósł się na północ?

— Raczej poszukuję artefaktów, z nimi związanymi. – odparła

William.

— Artefaktów? Czego na przykład?

— Żywa lama. Jest tutaj chłodno i mogła przeżyć w takim klimacie.

— O ile nie rozerwały jej Yeti albo nie wchłonęły śniegosze.

— Jeśli pomożesz mi w poszukiwaniach...

— Nie, nie, nie. To tak jakbym szukał zapalniczki, którą miał mój

dziadek, który mieszkał w Warszawie.

— A może jednak? Nie wiesz co możesz dostać w zamian.

— Wolę odmówić, dziękuję za rozmowę.

Szybko wstał i wyszedł, na wszelki wypadek klucząc po

kompleksie, żeby go nie znalazła. Dotarł do swojego mieszkanka i zasnął.

Kiedy wstał i zjadł śniadanie, pukanie do drzwi zasygnalizowało przybycie

rakiet śnieżnych. Odebrał je i podziękował, wyraźnie skacowanemu, ich

twórcy. W nocy spadło jeszcze więcej śniegu, przez co okazja do ich

przetestowania nadeszła bardzo szybko. Może nie był w stanie w nich

biegać, ale na pewno poruszał się szybciej niźli brodząc w śniegu. Po

niecałej godzinie dotarł do laboratoriów Interstop, po czym ruszył w

kierunku Świecia, aby zlokalizować bazę wojskową. Podróż zajęłaby mu

około dwunastu godzin nieprzerwanego marszu, więc postanowił znaleźć

jakieś miejsce, gdzie mógłby nocować, bez obawy zamarznięcia bądź

zjedzenia. Poza tym miał do przebycia Wisłę, która mogła być skuta

lodem, ale nie musiała. Zdecydował dotrzeć do Chełmży i znaleźć tam

jakieś schronienie na przyszłość. Następną taką bazą byłoby Chełmno a

stamtąd już blisko do Świecia. Jedynym problemem pozostawało

przeżycie nocy. Temperatura spadała poniżej zera, w Toruniu było to

minus dziesięć stopni, natomiast im bliżej granicy śniegu, tym zimniej się

robiło. W grę wchodził jakiś przenośny grzejnik czy silnik, generujący

dużo ciepła. Postanowił wykręcić coś zdatnego do użytku z jakiegoś

samochodu. Nikt ich nie rozkręcał, bo ropa była rzadkością a pojazdy na

silnik termojądrowy wykorzystywane były jedynie przez wojsko, cywile

mieli do nich bardzo ograniczony dostęp. Zaczął się zastanawiać, skąd

weźmie benzynę do takiego silnika. Samo paliwo nie powinno zamarznąć,

przynajmniej takie bezdodatkowe. W bakach samochodów zwykle nie

było go wiele, ale z drugiej strony nie sprawdzał w jakiś opuszczonych

miejscowościach w tej okolicy. Zimno skutecznie wypędzało stąd

szabrowników, więc mógł się spodziewać całkiem niezłych rezultatów.

Póki co podążał w stronę Chełmży, zamierzając znaleźć jakieś

schronienie. Podróż zajęła mu blisko cztery godziny, ale dotarł do celu,

nie spotykając żadnych miejscowych mutantów. Chełmża wydawała się

bezpieczna pod względem promieniowania, śnieg jednak przykrył

wszystko to, co znajdowało się na poziomie ulicy. Warstwa

radioaktywnego puchu sięgała pierwszego piętra, więc trzecie i wyższe

stawało się dopiero bezpiecznym schronieniem. Po blisko godzinie

znalazł mały, ciasny pokoik, do którego dało się wejść jedynie dzięki

równie ciasnemu kanałowi wentylacyjnemu. Mając kilka pomysłów na

barykadę jedynego wejścia, ustanowił to miejsce swoim schronieniem.

Pozostawała kwestia ogrzewania, bo sama kanciapa nie zawierała nic, co

mogłoby służyć za źródło ciepła. Poszukiwania samochodu i sprawnego

silnika w tej okolicy były skazane na porażkę, ze względu na zalegający

opad atmosferyczny. Skierował się do Torunia, postanawiając po drodze

odwiedzić leże Yeti i wybadać sytuację. Musiał nieco zboczyć z trasy, gdyż

siedziba zmutowanych małp, które jakimś cudem znalazły się w Polsce i

zmutowały, znajdowała się nieco za osadą. Sam tempo mutacji nie było

niczym dziwnym, pomimo GeoDefa, spore ilości promieniowania spadały

na ziemię razem z fragmentami rakiet, choć nie były skoncentrowane w

jednym miejscu. Nie zabijały w większości przypadków, ale dokonywały

dużych zmian na poziomie DNA. Tak dużych, że w ciągu kilkunastu lat

powstały gatunki, których nawet najbardziej szalony pisarz by nie

przewidział. Po czterech godzinach dotarł w okolice leża Yeti. Okolica,

już niemal bez śniegu, usłana była szczątkami ludzi, a przynajmniej kości

wyglądały na ludzkie. Rorsarcha zastanawiało, czemu nikt przedtem nie

wyczyścił tego legowiska. Leżało dość bisko Torunia, robota dla kilku

snajperów wspomaganych przez ciężką broń, którzy wyczekaliby, aż Yeti

wyruszą na żer. Ostrzał z daleka, jakby któreś podeszło bliżej, to po

prostu zostałoby naszpikowane ołowiem. Kiedy zbliżał się do jaskini,

która powstała po zapadnięciu się jakiegoś podziemnego garażu, szczątki

coraz liczniej słały ziemię, niektóre jeszcze z kawałkami mięśni. Leże

miało najprawdopodobniej jedno wyjście, zawalenie okolicznego

budynku powinno je zasypać i uwięzić mutanty pod ziemią, aż zdechną z

głodu. Albo znajdą inne wyjście. Nagle czujnik ruchu ostrzegł go i

błyskawicznie odskoczył w bok. Za nim bezgłośnie skradał się Yeti,

którego zdradziło wejście w zasięg sensorów. Dwumetrowa, porośnięta

białobrunatnym futrem małpa, z olbrzymimi łapami i pyskiem

schowanym pod kłębami sierści, wydała z siebie ryk, który mógł zwabić

resztę stada. Rorsarch, ciesząc się z tego, że zdjął rakiety i schował je w

pobliskim budynku, zaczął biec w stronę ruin, chcąc znaleźć jakieś

bezpieczne miejsce, z którego mógłby wykończyć bestię. Sprint po

całodniowym marszu i z karabinem na plecach nie należał do

najłatwiejszych czynności, ale adrenalina czyniła cuda. Yeti rzuciło się za

nim, odrywając po drodze fragmentu budynków i starając się rzucić w

uciekiniera. Cela miało bardzo słabego, więc niemal każdy fragment

ściany rozbijał się o inne budynki. Biegnący Rorsarch zauważył ciasną

uliczkę, która powinna zablokować barczystą małpę. Wskoczył w nią i

odetchnął z ulgą, widząc, że ta nie może przejść. Wyjął pistolet i oddał

kilka strzałów, zadając mutantowi niewypowiedziany ból, ale nie zwalając

go z nóg. Wymierzył w końcu tam, gdzie podejrzewał, że są oczy i wypalił.

Yeti zadrżało agonalnie i runęło na ziemię. Tak jak podejrzewał, wycie

sprowadziło dwójkę mutantów, która rozglądała się po okolicy, więc

postanowił uciec okrężną drogą, wziąć rakiety i wrócić do kompleksu. Po

blisko godzinie, wykończony wrócił do osady, gdzie ledwo wrócił do

mieszkania, poszedł spać. W nocy przyśniło mu się rozwiązanie problemu

spania poza osadą, prostsze niż wykręcanie silników.

13_cz2_12. Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Zima II.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: