13_cz2_22. Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Nowa Era II.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 22

Bartosz 'Rorsarch' Boroński

Nowa Era, część 2

Nad ranem wstał i wyszedł, natrafiając na grupkę ludzi, która

odprawiała jakieś modły przed drzwiami jego celi. Jak tylko ich ominął,

wpadli tam z impetem i wynieśli niemal całe wyposażenie, następnie

postawili je w centrum katedry i dalej odprawiali modły. Rorsarch

sprawdził tylko, czy tajemnicze walce są w jego płaszczu i jak najszybciej

opuścił budzącą się do życia osadę. Po drodze do Radomia napotkał kilka

ciężko uzbrojonych patroli Federacji, strzegących okolic miasta. Kiedy

wkroczył do miasta, nie zaskoczył go widok masy uzbrojonych ludzi. Po

napaści robotów, każdy miał przy sobie jakąś broń, na wypadek ich

powrotu. Do biura Szeryfa ustawiła się spora kolejka petentów, więc

czekając aż sobie pójdą, poszedł zjeść śniadanie. Usłyszał garść

miejscowych plotek, jakoby Federacja stała za napaścią robotów, która

ma być pretekstem do wprowadzenia totalnej kontroli społeczeństwa. Jak

to zwykle bywało, ważnym wydarzeniom towarzyszyły zawsze tzw.

‘alternatywne wersje’. Przedwojenny Internet był ich pełen, ktoś nawet

ukuł powiedzenie, że Jeźdźcami Apokalipsy dwudziestego pierwszego

wieku są Debilizm, Przesąd, Niewiedza i Ignorancja. Zwykle chodziło o

spisek rządu albo jakiejś korporacji, mający na celu zawładnięcie

światem. Po nieudanych apokalipsach w latach 2000, 2012, 2015, 2023,

2030, 2038 i wielu innych, nadeszła ta prawdziwa, nieprzewidziana przez

miłośników teorii spiskowych. Podczas swoich podróży Rorsarch niewiele

dowiedział o tym, jak to się stało. Jedynie log ze Skynetu mówił coś na ten

temat, choć i on był niekompletny. Kiedy ostatnio przebywał na

Świecących Pustkowiach, spotkał wielu byłych rosyjskich żołnierzy,

którzy jakimś cudem przetrwali zmasowany ostrzał granicy i rozpoczęli

wojnę w głębi kraju. Niektórzy z nich jednak zjednoczyli się z Polakami i

jako Barbarzyńcy w Rzeszowie przeciwstawiali się najpierw Chińczykom,

którzy zniknęli a potem Reformatorom.

Kiedy wyszedł, kolejka do biura Szeryfa zmniejszyła się, więc stanął

w niej i chwilę poczekał. Zastanawiał się nad tym, czym są tajemnicze

walce. Samoreplikujące się, co już wykraczało poza możliwości cywilnej

techniki przed apokalipsą. Nanotechnologia była w powijakach, jedynie

ośrodki wojskowe rozwijały ją w celach medycznych i militarnych. Do

tego emitowały nieprzyjazny ludziom dźwięk, który miał zapewne

odstraszać ludzi. Pytanie brzmiało: po co? W lesie znajdowało się coś

ważnego, czy też miało się znaleźć? Czyjej produkcji są te obiekty?

Uszkodzenie jednego najprawdopodobniej wpływało jakoś na drugi, więc

musiały być sprzężone. Tylko czemu działały wyłącznie w parach?

Kolejka zniknęła, więc Rorsarch wszedł do budynku. Szeryf

analizował jakiś raport, jednak oderwał się od niego, gdy zauważył

przybysza.

— Witaj, co cię sprowadza? Słyszałem, że byłeś w Arkam.

— Tak, badałem sprawę tajemniczych świateł.

— I co ustaliłeś? Bo nie byłeś pierwszy, z tym że ludzie zwykle nie

zapuszczali się głęboko do lasu, z powodu pająków i innego tałatajstwa.

— No akurat z jednym się spotkałem. Z nieba spadają tajemnicze

obiekty – powiedział Rorsarch, jednocześnie wyjmując oba walce na

biurko – wykonujące własną kopię po czym nadające jakiś sygnał.

Szeryf wziął je do ręki, obejrzał uważnie, po czym odłożył, wstał i

podszedł do zamkniętej na klucz szafki, z której wyjął ciężkie, ołowiane

pudło a z niego identyczny walec.

— Widzisz, znaleźliśmy coś takiego już jakiś czas temu i

powiązaliśmy to z tym dziwnym, błyskającym światłem. Zamierzaliśmy

przyjrzeć się temu tajemniczemu obiektowi i poszukiwaliśmy

odpowiedniego teleskopu, jednak aktualnie poszukujemy siedziby

robotów i analizujemy to co mamy, więc nie mamy na to czasu. Najbliższy

sprawny teleskop znajduje się w Legnicy, ale mają go Zieloniacy z

Autonomii Legnicy, więc będzie ciężko się z nimi porozumieć. Z trudem

trzymają ich w granicach Federacji, a co dopiero się z nimi dogadać. Mają

ustrój kastowy, gdzie obcy są w najniższej z nich, ale mają szansę przebić

się do wyższej grupy społecznej, umożliwiającej kontakt z Vreemianami,

ich naukowcami. Jeśli nurtuje ciebie ta sprawa, a i nas interesuje, co to

jest, to mógłbyś przejechać się z najbliższym transportem militarnym do

Wrocławia a stamtąd do Legnicy już tylko kawałek.

— Chyba skorzystam z tej oferty, bo zapewne zajmie trochę czasu

poszukiwanie Terminatorów.

— Nie mamy pojęcia, skąd przybywają ani po co im ludzie.

Najprawdopodobniej jako źródło surowca, jakim są mózgi, ale nie

jesteśmy pewni. Codziennie patrole meldują o odległym kontakcie

wzrokowym, jednak przemieszczają się szybciej niż ludzie i mają dobry

sprzęt. Jak się czegoś dowiemy, to i tak ciebie ściągniemy, bo

potrzebujemy najlepszych ludzi, żeby uporać się z tym problemem. Póki

co możesz się zająć tymi walcami. Mieliśmy wysłać je do analizy, ale

aktualnie nie ma na to czasu. Jeśli wybierasz się do Legnicy, możesz po

drodze zahaczyć o Kutno i dostarczyć im to. Z tym, że samotne

podróżowanie jest aktualnie dość niebezpieczne. Transporty

zaopatrzeniowe wyruszają co kilka dni, więc załap się na jakiś.

— Rozejrzę się jeszcze po okolicy, intrygują mnie te nocne mutanty.

— To zapewne tylko legendy, jednak z jakiegoś powodu ludzie i

żywy inwentarz ginie coraz częściej nocą. Być może przybyły jakieś

stworzenia ze Świecących Pustkowi albo Barbarzyńcy postanowili nas

częściej odwiedzać. Nikogo nie złapaliśmy i nie mamy żadnych dowodów,

na czyjąkolwiek winę, więc jest to sprawa otwarta. Masz dwa dni, potem

wyrusza najbliższy transport zaopatrzeniowy. – dodał Szeryf, patrząc na

jakąś rozpiskę.

Rorsarch podziękował za rozmowę i wyszedł. Postanowił udać się

na krańce Radomia, gdzie zamierzał spędzić resztę dnia i noc, wypatrując

nieznanych napastników.

Zapadał zmrok, kiedy przyczajony na dachu stróżówki Rorsarch,

leżał i obserwował okolicę. Obok znajdowała się mała farma z żywym

inwentarzem, służącym za źródło napromieniowanego mleka. Coś co

jakiś czas napadało na tę okolicę i albo porywało przypominające krowy

jednorogi, albo mordowało ludzi. Miejscowi mówili, że to może mięsy,

dopóki ktoś opowiedział, że rzekomo widział , jak jakiś kształt porywa

cielaka a następnie rzuca nim o ścianę, niczym workiem kartofli. Od tego

czasu nikt po zmroku nie opuszczał mieszkania a i w dzień nie

zapuszczano się nigdzie bez broni. Mówiono, że to tajemnicze kotołaki,

które pojawiały się od czasu do czasu na horyzoncie, jednak nigdy nie

atakowały. Zagroda leżała poza murami, przez co była narażona na ataki.

Minęło kilka godzin a nic nie pojawiło się w zasięgu strzału. Nagle

dało się usłyszeć głośnie muczenie i gardłowe odgłosy. Rorsarch

skierował karabin na oborę i czekał, aż napastnik się ujawni. Po chwili

założył snajperkę na plecy i zeskoczył na grunt, po czym uzbrojony w

pistolet wszedł do obory z drzwiami, upewniwszy się przedtem, że jest

tylko jeden napastnik.

Niewysoki, niemal kwadratowy potwór z jednym okiem, krótkimi

kończynami i monstrualnymi szczękami konsumował zabitego cielaka,

głośno przy tym mlaszcząc. Jednak drzwi stodoły otwarte pod naporem

buta, zaskrzypiały niemiłosiernie i zwróciły uwagę mutanta, który

odwrócił się i ruszył na swojego przeciwnika. Na jego nieszczęście, jelito

cielaka zahaczyło mu o ząb i wyrwał je, biegnąc w stronę Rorsarcha.

Kawałek przewodu pokarmowego zaplątał się w jego krótkich nogach i

mniej więcej w połowie trasy wyrżnął z impetem o ziemię, wydając

kolejny gardłowy okrzyk. Plącząc się coraz bardziej, kłapał groźnie

szczękami, starając się odstraszyć potencjalne zagrożenie, zbliżające się z

pistoletem w jego stronę. Jednak jego kształt nie ułatwiał tego zadania, a

krótkie ręce i splątane wnętrznościami nogi działały na jeszcze większą

niekorzyść. Dodatkowy oczodół, wykonany przez rozgrzaną plazmę

ujawnił podłogę pod potworem, dogorywającym w drgawkach.

Już chciał wynieść truchło, gdy usłyszał na zewnątrz krzyki.

Wyszedł i ujrzał jak człowieka ubranego w skórzaną kurtkę gonią ludzie

ze wszystkim, co akurat mieli pod ręką. Uciekinier wpadł na Rorsarcha i

razem z nim do obory. Wieśniacy wygrażali leżącemu widłami, bronią

palną, wiadrem, wszystkim co mieli w rękach.

— Zabijcie skurwiela, bo nie mogę na niego patrzeć. – krzyczał

jeden.

— Jak myślicie, rzucić nim o ścianę czy od razu zabić? – zastanawiał

się na głos drugi.

— Powiesić go za jaja! – krzyczał trzeci.

Dopiero, kiedy Rorsarch wstał i gdy przy pomocy kolby karabinu

dopchał się do leżącego, licytacja kary jaka miałaby spotkać

nieszczęśnika, ustała.

— Za co chcecie ukarać tego człowieka? – spytał, patrząc przez

gogle na grupkę wściekłych ludzi.

— Ta psia końcówa kradnie i zabija nasze bydło! – krzyknął ktoś z

tyłu.

— Przyłapaliście go na gorącym uczynku?

— Nie, ale widać po jego mordzie, że to złodziej.

Oskarżony wstał i w świetle lamp trzymanych przez wieśniaków,

widać było doświadczonego podróżnika, jego strój nosił ślady pazurów i

zębów w różnych miejscach, a jego twarz zdobiła szrama, biegnąca od

lewej strony czoła aż po prawy policzek.

— Zanim cokolwiek zrobicie, popatrzcie tam – Rorsarch wskazał

palcem na zwłoki zaplątanego w jelito mutanta.

— Ło panie, Wyklop! Taki sam jak w mitach tych, no Greków! –

popisywał się swoją wiedzą jeden z wieśniaków.

Rorsarch już chciał poprawić nazwę, ale stwierdził, że kłótnia z tymi

ludźmi nie przyniesie efektu, więc przystał na Wyklopa.

— No właśnie, więc wracajcie do domów, a nikomu się nic nie

stanie.

13_cz2_22. Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Nowa Era II.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: