13_cz2_06. Mad Przemo - Łowca Maszyn.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 6

Mad Przemo

Łowca Maszyn

Wyłaniające się słońce oświetlało pokryte grubym śniegiem ruiny

gospodarstw rolnych, rozrzuconych pośród martwych pól i lasów.

Delikatny powiew mroźnego wiatru kołysał gałęziami zmarzniętych

drzew, sterczących wzdłuż drogi numer 10. Poszarpana, brunatno—szara

wstążka wydzierała spod białego całunu, który okrywał martwą okolicę.

Blask życiodajnej gwiazdy zbudził stado wron, które zasiadały na

nielicznych drzewach niesięgniętych przez pożogę. Nielicznych, w których

tliła się iskierka życia. Gdy martwą krainę omiatały cieplejsze wiatry, a

słońce świeciło dłużej, odżywały na krótko. Teraz jednak rządziła zima,

„sroga pani”, karząca wszystkie słabe istoty, niezdolne do samodzielnej

walki o przetrwanie. Od kilku lat jej zawzięte panowanie wydłużało się o

parę dni, aż w końcu stało się faktem. Lato stawało się kolejnym

wspomnieniem utraconego świata.

Czarne ptaszyska poderwały się do lotu, rozpoczynając kolejne

poszukiwania pożywienia. Szybowały wzdłuż drogi, wokół której leżało

mnóstwo wraków pojazdów. Kiedyś były to zaawansowane technicznie,

nowoczesne i luksusowo wyposażone maszyny. Dawny symbol wysokiego

statusu społecznego. Teraz zepchnięte do przydrożnych rowów

rdzewiejące auta zionęły grozą i nie przedstawiały najmniejszej wartości.

Już dawno zostały ograbione z lepszych części.

Nikt, kto poprzez trudy i cierpienie nie zdobył doświadczenia w

sztuce przetrwania nie powinien podróżować samotnie poprzez mroźne

stepy. Panująca cisza miażdżyła czaszkę. Najmniejszy szmer wiatru

przyprawiał o zawał serca. To okropne wrażenie potęgowało złowieszcze

krakanie wron.

Słoneczne promienie padały na dwóch rosłych, uzbrojonych

mężczyzn, którzy wyłaniali się z przydrożnego lasku, po zachodniej

stronie drogi. Stanąwszy na bitej nawierzchni, odpięli rakiety śnieżne od

swoich butów i przytroczyli je do ogromnych, połatanych plecaków ze

stelażami. Plecaki były wypełnione po brzegi dobrami przeróżnej maści i

niemiłosiernie ciężkie, toteż wędrowcy odetchnęli z ulgą zdejmując je na

chwilę.

— Przezorny zawsze wyposażony – stęknął starszy wędrowiec,

kładąc na ziemi wypchany plecak, na którego szelki nałożono dodatkowo

kilka ładownic z podręcznym asortymentem. Mężczyzna odpiął manierkę

od oporządzenia i pociągnął z niej kilka łyków, po czym zaczął

wymachiwać obolałymi ramionami.

Miał na sobie wytarte dżinsy, wetknięte w parę czarnych

gumowców. Jego korpus zdobiła zbroja z gładkich, metalowych płyt,

nałożona na starą, wojskową bechatkę. Zbroja miała wgniecenia i kilka

zalutowanych otworów. Pomalowana była matową, białą farbą. Na głowie

mężczyzny tkwiła wojskowa uszanka, twarz przysłaniały

przeciwsłoneczne okulary i szumiaste, ciemne wąsy. Ze skórzanej kabury

zaczepionej na prawym udzie wystawał potężny obrzyn, na plecaku zaś

wisiała ogromna kusza i kołczan wypełniony bełtami.

Drugim z podróżnych był osiemnastoletni młodzieniec, wysoki i

barczysty. Ubrany w czarną, skórzaną kurtkę z futrzaną podszewką,

zwieńczoną parą naramienników z plastiku obciągniętego skórą z

ćwiekami, gruby szal z białej wełny, oraz ozdobione łańcuchami wyblakłe

spodnie polowe Wojska Polskiego i tejże armii poprzecierane buty.

Wyglądał jak harcerz, lub inny rozbójnik.

Chłopak także położył plecak na drodze. Oparłszy o niego swoją

broń – dubeltówkę, przykucnął obok. Następnie zdjął z głowy czarną,

wełnianą czapkę, pod którą kryły się długie i nieuczesane jasnoblond

włosy i przeciągnął porysowane gogle narciarskie na czoło, ponad gęste,

ciemne brwi, rozkoszując się piękną pogodą.

— Żebyś się nie zaziębił, mamy jeszcze kawałek drogi przed sobą —

odezwał się starszy.

— Aj, nie marudź stryjku! Młody jestem, to pogrzany, nie? – odparł

dziarsko młodzieniec.

— Jak chcesz, ale żebyś potem nie jęczał, jak ostatnio,

„twardzielu”… — mruknął starszy i pociągnął kolejnego łyka z manierki.

— Dobra, dobra… Daj łyka! – młody wyciągnął rękę w stronę stryja.

Ten jednak odsunął się nie przerywając picia.

— No, daj, wiem, że to „herbata wspomagana”. – nalegał młody.

— Nie! – uciął stryj, odrywając manierkę od ust.

— Ale przecież skończyłem osiemnaście lat! – protestował młody.

— Przed chwilą mówiłeś coś o młodości, która cię podgrzewa. Nie

potrzebujesz procentów we krwi. Ja jestem już stary dziad, więc muszę

pobudzać sobie krążenie. No, reszta na potem. – starszy wędrowiec

popatrzył w dno naczynia i zakręcił nakrętkę.

— Ojej, jak chcesz, to założę tę czapkę! – młody naciągnął wełniane

nakrycie na głowę.

— Czy ty, Franciszku, zawsze musisz się ze mną sprzeczać? Zupełnie

jak twój ojciec! – zawołał stryj.

— A czy Ty, Jerzy zawsze musisz być taki upierdliwy? Małego

łyczka, no! Zobacz, mam odmrożenia palców! Ojej, jak boli! – pojękiwał

symulując młody.

— Dobra, masz! – stryj podał manierkę bratankowi. – Ale łyczek na

rozgrzanie!

Młody z błyskiem w oczach dorwał manierkę i pociągnął z niej

zdrowo. Starszy wyrwał ją z ręki młodzieńca.

— Gdzie! A dla mnie? Na dużego kielicha pójdziemy jak urosną ci

wąsy, jasne?

— Takie, jak twoje? – uśmiechnął się młody.

— Tak! – stryj uniósł dłoń w grubej rękawiczce i podkręcił wąsa. –

No to se jeszcze poczekasz! – zarechotał. Młody domyślał się, ze to

pewnie jakaś cytat ze starego filmu, którego nie widział i pewnie nigdy nie

zobaczy. Z przyczyn technicznych.

— Gdzie my u diabła jesteśmy?! – zapytał Franciszek, rozglądając

się po okolicy. Wszechobecna biel porażała oczy, droga ginęła pośród

nagich drzew na horyzoncie.

— W Polsce. – zawołał Jerzy.

— Czyli dokładnie gdzie? – młody zmrużył oczy patrząc na stryja.

— Miałeś geografię w szkole powszechnej? Idziemy z

Kujawszczyzny na południe, czyli dokąd?

— Nie pamiętam co było na lekcjach, często ogłaszano alarmy,

musieliśmy zajmować stanowiska obronne, jeździć na wykopki, pracować

przy folwarkach... — Franek spojrzał na stryja, który strzygł groźnie

wąsami – Tak, wiem, to jest Mazowsze. I chyba wiem do jakiego miasta

idziemy.

— To bardzo dobrze.

— Dla mnie to obojętne, zwiedzę kolejny mały kawałek świata, ale

jak ty sobie poradzisz z tym faktem, stryjaszku? Taki zramolały

urzędnik...

— Spokojna głowa, nie rozkleję się, na pewno nie przed bezczelnym

małolatem. — wycedził Jerzy.

— Nigdy nie zabierałeś mnie tak daleko. Kilka razy wyruszałeś na te

swoje podróże, chciałem iść z Tobą, a ty kazałeś mi zostać w domu, bo

„coś może mi się stać”. Co za pieprzenie! Już w wieku jedenastu lat

umiałem rozłożyć i wyczyścić pistolet i dubeltówkę. Sam mnie przecież

uczyłeś!

13_cz2_06. Mad Przemo - Łowca Maszyn.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: