13_cz1_12. Marek Dryjer - Trzynasty Schron.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 12

Marek Dryjer

Trzynasty schron

Z pamiętnika.

Obsydianowy pył zgrzytał między zębami, a mordercze fale gamma

pustoszyły ludzkie wnętrzności. Ogromna kula ognia niespodziewanie

przetoczyła się przez siedemsettysięczne miasto.

Dzień pierwszy.

Pół dnia zajęło mi wyjście na powierzchnię, gdzie byłem tylko przez

chwilę. Drugą połowę pochłonęło długie i nieskładne myślenie. To co tam

zobaczyłem niepodobne było do niczego. Stosy antracytowego gruzu

zalegały z każdej strony, burgundowe niebo spalało się od środka, a

porywisty wiatr przewalał tumany radioaktywnego kurzu na boki.

Oberwałem tym nieprzyjemnie po twarzy. Poczułem gorąco, a gorzki

posmak nieznanego dostał mi się do ust. Natychmiast zawróciłem.

Drzwi od schronu były przysypane miałkim pyłem i ciężkim

popiołem, który utrudniał ich otwieranie. Z trudem odgarnąłem go nogą,

przylgnął wtedy do buta niczym rzep. Uderzyłem kilka razy zniszczoną

podeszwą o metalowy próg, aby się go pozbyć, niewiele to jednak dało.

Odpadła tylko odrobina, reszta z wielką siłą wżarła się w obuwie.

Ostatkiem sił zamknąłem za sobą, te ciężkie i skrzypiące podwoje.

Usiadłem na twardych granitowych schodach w obszernym

betonowym przedsionku i skryłem twarz między dłońmi. Poczułem

zapach piachu wymieszanego z ziemią, od razu cofnąłem ręce,

odgarnąłem też przykurzone włosy. Nie potrafiłem skupić myśli, które

niczym robaki w akwarium, ciągle gdzieś uciekały. Szlag by to trafił,

zakląłem. Co się do cholery stało? Były to jedyne słowa, które przyszły mi

wtedy do głowy.

Pytania bez odpowiedzi, przywykłem już do tego, i do tych

wszystkich niechętnych mi spojrzeń także. Już nigdy więcej tak dranie na

mnie nie spojrzą, dobrze im tak, głośno się zaśmiałem. Nie... cholera,

płacząc, wykrzywiłem twarz w grymasie bólu. Przecież tak nie można.

Co powinienem zrobić, co powiedzieć, albo o czym pomyśleć, tego

nie wiedziałem. Całe życie szykowałem się na taki właśnie dzień, z trudem

przygotowując to schronienie. Wiedziałem o tym niemal wszystko, a

kiedy w końcu to się stało, od razu umknęły niczym szalejący na

pustkowiu morderczy wiatr, zarówno wiedza jak i niezawodne dotąd

przeczucie. Poczułem się tak jakby mnie ktoś rozebrał do naga, jakby

zerwał ze mnie także i skórę, wszystko okropnie szczypało.

Ostrożnie się podniosłem i powoli ruszyłem wzdłuż długiej i

chropowatej ściany, o którą się bez przerwy podpierałem, prosto do

głównego holu. Nie zapaliłem po drodze ani latarki, ani zapałek, było

więc niesamowicie ciemno. Dlaczego tego nie zrobiłem? Ta myśl nie

dawała mi spokoju. Co rusz się uderzałem i potykałem. Może bałem się

tego, co zobaczę, a może oszczędność w tej sytuacji dosłownie

wszystkiego, wydawała się być najsłuszniejszym rozwiązaniem?

Dotarłem do niedużego polowego łóżka, które chybotało się tuż nad

parującą podłogą. Namacałem ręką śpiwór, do którego wsunąłem się po

chwili. Przedtem niezwykle ostrożnie zdjąłem przyciężkie buty, nie chcąc

roznieść po żelbetonowej posadzce tego, co na nich przyniosłem. Nie

wiedziałem z czym mam do czynienia, najgorsze myśli przychodziły mi do

głowy. Nawet nie wiem kiedy zasnąłem, tak ciężko mi się oddychało.

Nie pamiętam też snu, ale wiem, że był strasznie męczący, bo ciągle

sapałem i podrywałem się do góry. Mokry od lepkiego potu i

zrezygnowany, podniosłem się z niewygodnego posłania, po czym

stanąłem na chwiejnych nogach. Natychmiast zakręciło mi się w głowie, a

sufit jakby przy tym zamienił z podłożem. Nie upadłem jednak.

Utrzymałem

równowagę.

Wstrzymując

oddech,

próbowałem

nasłuchiwać. Wszędzie panowała głucha i złowroga cisza...

Dzień drugi.

Z trudem otworzyłem oczy. Nie potrafię stwierdzić, ile czasu

spałem. Nie wiem, czy w ogóle zasnąłem? Nie umiem także określić, jaka

była na powierzchni pora dnia. Czas, który niemal od zawsze wyznaczał

ludzkie życie, teraz jakby nie istniał. Stanął na dobre, gwałtownie

zatrzymując się w miejscu.

Nie miałem zegarka. Nigdy ich nie lubiłem, bo ciągle gdzieś

wszystkich bezlitośnie poganiały. Tak czułem. Teraz żałuję, że chociaż

jednego, ostatniego nie zachowałem. Na taką właśnie sytuację. Jak

wyznaczyć kalendarz, określić godzinę, jak liczyć te beznamiętnie wlekące

się chwile? Postanowiłem sumować doby, ale jak? Od snu do snu, był to

chyba jedyny sensowny sposób.

Niewiele wczoraj wymyśliłem, nic mi się także nie przyśniło. Może

poza głośnymi eksplozjami potężnych stożkowych głowic atomowych,

które były wymierzone w Polskę. Włosy nadal jeżyły mi się na głowie,

skóra cierpła na karku, a zęby bolały niczym wyrywane paznokcie. Stop,

ledwo zachrzęściłem ochrypłym głosem.

Szukając odległego celu, nie chciałem marnować sił na

bezproduktywne przekomarzanie się ze sobą. Postanowiłem sprawdzić

zapasy. Tak naprawdę, to cały drugi dzień na tym mi właśnie upłynął.

Liczyłem także na to, że po drodze wpadnę na jakiś genialny pomysł,

który mnie z tego wyzwoli. Przecież i tak w końcu będę musiał stąd

wyjść... a może to tylko niegroźnie wyglądający incydent, może nie jest aż

tak źle? Ta myśl była ze mną od początku.

Zapaliłem kruchą drewnianą zapałkę, jej jasne światło paliło się

teraz na niebiesko. Po krótkiej chwili, kiedy dogasała, odpaliłem od niej

lekko wygiętą białą świecę, która od razu buchnęła pełnym czerwonym

płomieniem. Jej knot był nasączony specjalnym woskiem, który sam

wymyśliłem. Byłem z tego cholernie dumny. Pomieszczenie natychmiast

rozświetliło się ciepłym jałowym światłem, które rzucało na poczerniałe

ściany kubicznie porozciągane cienie.

Poczułem ostre ukłucie. Zabolały mnie załzawione oczy, które od

wielu godzin widziały tylko ciemność. Przetarłem je, ale niczego to nie

zmieniło. Ból również nie ustąpił. Zamknąłem je więc na dłuższą chwilę.

Zobaczyłem wtedy niepokojące obrazy z przeszłości. Wysokie i wąskie

świece, które płonęły na potężnym ceglanym ołtarzu w zabytkowej

średniowiecznej Katedrze, i cudowny Ostrów Tumski, którego liczne i

przepiękne zielone zakątki, odbijały się w krystalicznym lustrze

przepływającej przez Wrocław kobaltowej rzeki. Odra była pełna

śmiercionośnych wirów, a jej nurt pochłaniał wszystko, z czym tylko się

zetknął. Na powierzchni była jednak niezwykle spokojna.

Nie mogłem złapać tchu... siedemnaście głębokich oddechów, po

których nareszcie otworzyłem oczy. Wszystkie je liczyłem, zarówno

wdechy, jak i wydechy. Trochę mnie to uspokoiło, a wzrok się

unormował. Spojrzałem dyskretnie na boki. Pod wybielonymi ścianami

stały metalowe regały, na których leżało rozliczne jedzenie, oraz inne

niezbędne w takiej sytuacji rzeczy. Z drugiej strony sali zalegały

dwudziestolitrowe baniaki z zimną wodą, duże puszki z wołowym

mięsem, owalne konserwy z morskimi rybami, drobiowe pasztety, a także

rozmaite warzywa konserwowe. Było tego wszystkiego niemal trzysta

sztuk.

Powyżej w szczelnych opakowaniach spoczywał gruboziarnisty

chleb, prostokątne i twarde niczym kamienie suchary, ciemna kasza, ryż

w dużych pięciokilogramowych torebkach i różne makarony, których na

oko było z pięćdziesiąt kilo. Na samym dole ustawiono wieloowocowe

13_cz1_12. Marek Dryjer - Trzynasty Schron.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: