Roberts Alison - Bez zobowiązań.pdf - Doktor - gosiadabrowska

Alison Roberts

Bez zobowiązań

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W końcu stało się.

W jednej chwili Samantha Moore przypomniała sobie głosy mówiące, że jest szalona, i

miny, jakie ludzie robili na wieść o tym, z czego żyje ta młoda, inteligentna i śliczna kobieta.

Opadły ją też wspomnienia fizycznego bólu i dały o sobie znać skutki tłumienia lęku. Teraz

trzeba wypić piwo, którego sobie nawarzyła.

Jest wariatką. A poza tym zaklinowała się w szczelinie.

Nie panikuj, przywołała się do porządku. Głową muru nie przebijesz. Nie dasz rady. Na

chwilę przymknęła oczy. Oddychając głęboko, czekała, aż zwycięży instynkt przetrwania, a

ona zapanuje nad tym gąszczem myśli kłębiących się w jej głowie. Była potwornie zmęczona.

I wypalona.

Zdała też sobie sprawę, że tym razem nie poczuła przypływu adrenaliny. Drugie w ciągu

tego dnia wezwanie specjalnej jednostki ratowniczej SERT nie przyprawiło jej o dreszczyk

emocji. Nie zmobilizował jej również fakt, że nawet dla zespołu, który rutynowo uczestniczy

w najtrudniejszych akcjach, od antyterrorystycznych po ratunkowe na morzu, to wezwanie

było niecodzienne.

Zjazd na linie w głąb ulubionego przez grotołazów leja krasowego okazał się kaszką z

mleczkiem. Gdyby to wypadło na początku dyżuru, miałaby frajdę. Ale przeciskanie się przez

coraz ciaśniejsze podziemne tunele nie było już tak zabawne, a przejście przez wąziutką

szczelinę skalną, w której właśnie utknęła na dobre, wydało się czystym szaleństwem.

Ostrożnie, centymetr po centymetrze, zaczęła się wycofywać. Pod kombinezonem

poczuła strużkę wody, która przedostała się przez osłonę suwaka. Kask szorował po skalnym

sklepieniu. Gdy próbowała uwolnić przygniecioną rękę, nadgarstek boleśnie wbił się w żebra.

– Wszystko w porządku, Sam?

Z głębi tunelu, w którym mogą pełzać tylko stwory żyjące pod ziemią, dobiegł męski

głos. W jaki sposób jej partner Alex zdołał się tędy przecisnąć? Mierzy dobry metr

dziewięćdziesiąt, a w ramionach jest od niej ze dwa razy szerszy...

Sam pochyliła głowę i z twarzą przy ziemi próbowała przeczołgać się kilka milimetrów

do przodu. Czubkiem nosa zaryła w lodowatej wodzie, i aż wzdrygnęła się, uderzając

kaskiem w twarde sklepienie.

– Alex, chyba jesteśmy niespełna rozumu?

– No jasne. – Jego stłumiony chichot odbił się echem od skał. Najwyraźniej świetnie się

bawi. Przy ratowaniu ludzi uwielbia pokonywać przeszkody. Tym razem chodzi o kilka osób.

Sam, uzmysłowiwszy to sobie, natychmiast spróbowała ruszyć do przodu. Ocierając sobie

łokieć, jęknęła z bólu. – Trzymaj łokcie bliżej tułowia – poradził. Latarka przytroczona do

jego kasku oświetliła mokrą skałę. – Cofnij się trochę i wyciągnij rękę do przodu.

Z trudem się pohamowała, by mu nie powiedzieć, że wie, co ma robić. Sprowokowałaby

go tylko do dowcipnej riposty z sugestią, że nie daje z siebie wszystkiego. Jego słowa

męczyłyby ją potem przez tygodnie. Jako jedyna kobieta w jednostce musi być dobra za

wszelką cenę. Zwykłe odczuwała potrzebę, by pokazać, że jest nawet ciut lepsza od kolegów,

ale teraz jakoś zabrakło jej adrenaliny. Co się z nią dzieje?

Cofnęła się bardzo wolno i w końcu się udało. Uwolniła rękę, po czym bez większego

trudu zdołała przesunąć ją do przodu, pocieszając się przy tym, że po drugiej stronie szczeliny

znów będzie mogła poruszać swobodnie kończynami. W świetle latarki przytroczonej do

kasku dostrzegła przed sobą ludzką postać.

– Alex, jak to zrobiłeś? Jak ci się udało prześliznąć?

– Wrodzony talent. Wiesz, że jestem świetny!

– Jasne – mruknęła, nie bez podziwu. Alex Henry może jest najlepszym ratownikiem w

tej jednostce, ale ona nie ma zamiaru podbijać mu bębenka.

poprzednim wcieleniu byłeś gadem.

– Zabawne. Moja ostatnia dziewczyna też tak mówiła.

Sam uśmiechnęła się krzywo. Sonia za wszelką cenę chciała go zatrzymać. Zerwał z nią

chyba możliwie najdelikatniej, ale rozstanie z Alexem jest dramatem dla każdej kobiety.

Trudno się zresztą temu dziwić. Na widok tego smagłego mężczyzny, inteligentnego i

dowcipnego, z tyloma spektakularnymi sukcesami na koncie, wszystkim miękną nogi.

Zabawne, że u kobiet te zalety przynoszą przeciwny skutek. Sam, której przecież nie brakuje

odwagi i determinacji, tym właśnie szybko odstrasza facetów.

– Jak wam idzie? – Z oddali dobiegł głos jednego z tych dziwaków, którzy speleologię

uprawiają dla sportu. Z podziemnego tąpnięcia wyszedł bez szwanku, wydostał się na

powierzchnię i wezwał pomoc.

– Wszystko dobrze, mieliśmy tylko mały zator! – zawołał Alex.

– Trochę tu ciasno. Dlatego ekipa ze sprzętem musiała pójść inną drogą.

Zaledwie w kilka minut po ich przybyciu w tym odludnym miejscu na zachodnim

wybrzeżu nowozelandzkiej Wyspy Południowej wylądował drugi helikopter z ratownikami i

sprzętem.

– W grocie, zaraz za zakrętem, będzie trochę więcej wody.

– Dużo więcej? – Sam nie miała najmniejszej ochoty na nurkowanie w jaskini.

– Niecałe pół metra. Zupełny drobiazg.

Ale dla niej to nie był drobiazg. Woda płynęła wartkim strumieniem, opryskując jej

twarz. Szybko przedostała się przez wodoszczelny kombinezon, skórzane rękawice

całkowicie zesztywniały. Za chwilę dotrze do wąziutkiej i chwiejnej aluminiowej drabinki,

umieszczonej tu na stałe. Schodzenie po niej ze zlodowaciałymi rękami i mokrymi

podeszwami nie będzie przyjemne.

Ale czy ktokolwiek przyrzekał, że ta praca, którą w końcu sama sobie wybrała, będzie

zabawna? Czy nieustanne zmuszanie się do przezwyciężania samej siebie sprawia jej jeszcze

jakąś przyjemność, czy też przekraczanie granic wytrzymałości stało się po prostu częścią

życia? Jak się miało trzech starszych braci nieustannie rywalizujących ze sobą o względy

ojca, legendarnego supergliny, to żeby zwrócić na siebie uwagę, trzeba było dokonywać

rzeczy niemożliwych.

Wcześnie osierocona przez matkę, rozpaczliwie potrzebowała zainteresowania

T Jesteś z gumy albo w

najbliższych. Wtedy czuła się mniej samotna. Autentyczna satysfakcja, jaką czerpała z

najtrudniejszych wyzwań i nieustannego pokonywania samej siebie, zapewne wiązała się z

niezaspokojoną potrzebą akceptacji. Kiedy dorosła, ojca i braci zastąpili po prostu koledzy z

pracy.

Uświadomienie sobie tego faktu nie było dla niej miłe. Jeśli nieustanna pogoń za

uznaniem nagle przestała jej wystarczać, czeka ją nieuchronny kryzys, porównywalny tylko z

dziecinną traumą po utracie matki. Skończyła trzydzieści cztery lata. Czy ma się czym

pochwalić, nie licząc imponujących osiągnięć w ratownictwie medycznym i prawdziwej pasji,

z jaką ich dokonywała?

Niczym, i na tym polega problem.

To był cały jej świat. Odpięciu lat, gdy z pogotowia ratunkowego przeniosła się do

SERT-u, żyła tylko pracą. Jej krąg znajomych ograniczał się do kolegów stamtąd oraz ich

partnerek, a więc do ludzi podzielających jej pasję. Sport i rekreacja sprowadzały się do

treningów w dyscyplinach użytecznych zawodowo, czas wolny niemal całkowicie poświęcała

samodoskonaleniu, zapominając o zwykłych codziennych sprawach. Prawdziwa maniaczka!

Jako jedyna kobieta w zespole miała powody do dumy. Ochoczo rzucała się w wir

niebezpieczeństw, szczęśliwa, że może się sprawdzić i że dorównuje chłopakom.

Teraz powoli schodziła po drabinie, nie mogąc opędzić się od uporczywych myśli. Z

zadumy wyrwał ją dopiero gwizd podziwu, jaki wydał z siebie Alex.

– Fantastyczne! Chłopaki, teraz rozumiem, czemu was to rajcuje!

Sam miała kilka sekund, by zerknąć na to, co tak zachwyciło Alexa. Sklepienie ogromnej

groty wieńczyły gigantyczne stalaktyty, a dno tworzyło czarne jezioro najeżone wspaniałymi,

piętrzącymi się stalagmitami. Ale nie mogła już podziwiać tej bajkowej scenerii. Właśnie

dochodzili do miejsca wypadku, który wydarzył się w tunelu po przeciwległej stronie jeziora.

Jeden z mężczyzn miał złamaną nogę i nie mógł się ruszać. Spowodowana słabym

wstrząsem podziemnym kamienna lawina przysypała dwóch pozostałych lub też zatarasowała

do nich drogę.

Na szczęście nie było czasu, żeby zastanawiać się nad groźbą następnych wstrząsów.

– Bruce! Trzymasz się jakoś?

– Bałem się, że nie przyjdziecie, Mikę.

– Przepraszam, stary. Musiałem czekać na helikopter z ratownikami, żeby im pokazać

drogę. Oto oni: Alex i Sam.

– Mam nadzieję, że uda się wam ruszyć ten głaz. To jest najważniejsze. Moja noga może

czekać. Słyszałem czyjeś wołanie. Wydaje mi się, że to był Tim.

– Naprawdę? – spytał Mikę z nadzieją w głosie. – Kiedy to było?

– Trudno mi określić. Chyba straciłem rachubę czasu. Auu!!!

– Przepraszam. – Sam rozcięła Bruce’owi postrzępioną nogawkę i odkryła udo. Alex

rozpakował tymczasem sterylny okład z gazy i nasączył go solą fizjologiczną, żeby opatrzyć

otwarte złamanie. – Zatamujemy krew i założymy szynę. Dostaniesz środek przeciwbólowy i

kroplówkę. Czy oprócz nogi coś cię jeszcze boli?

– Tylko noga. – Bruce z wysiłkiem uniósł się na łokciach. – Ale mną się nie przejmujcie.

Przede wszystkim trzeba trochę przesunąć tę skałę. Sam nie dałem rady, ale w cztery osoby...

– Osuwając się z jękiem, pokazał na migi, że zdołał tylko odrzucić niewielkie kamyki.

– Wkrótce dotrze ekipa i oni się tym zajmą – powiedziała uspokajająco Sam. – Przyniosą

specjalistyczny sprzęt.

Tunel, w którym leżał Bruce, był nie tylko bardzo wąski, lecz także zasypany ostrymi

odłamkami skalnymi. Sam zraniła się w kolano, próbując przyklęknąć przy rannym, a w

chwilę później, gdy wsuwała mu dłoń pod plecy, by zbadać, czy nie uszkodził sobie żeber, nie

tylko podarła gumową rękawiczkę, ale też boleśnie otarła palce.

Alex, który świetnie się sprawdzał w najtrudniejszych warunkach, był pogodny jak

zazwyczaj. Bruce odprężył się trochę, zwłaszcza że Mikę zaczął energicznie oczyszczać tunel

z odłamków, by przygotować teren na przyjście ratowników. Bez przerwy nawoływał przy

tym uwięzionych towarzyszy.

– Tim! Słyszysz mnie? Steve, odezwij się!

– Słusznie, trzeba wołać – powiedział Alex. – Mogą nas słyszeć i jest im raźniej, gdy

mają pewność, że wkrótce nadejdzie pomoc. Sam, możesz na to zerknąć?

– Morfina, dziesięć miligramów, nieprzedatowana – potwierdziła, unosząc ampułkę.

– Po tym możesz zrobić się senny – uprzedził Bruce’a Alex. – Dam ci też środek przeciw

mdłościom.

– Dzięki. Która godzina?

– Minęła szósta. Szósta po południu.

– Cholera, dziewczyny oszaleją z niepokoju – mruknął Bruce.

– Dziewczyny?

– Moja żona Lauren i Courtney, żona Steve’a. Miały na nas czekać przy wejściu do

tunelu. Mikę!

– Słucham cię, stary! – Mikę czołgał się, spychając kolejne odłamki.

– Co słychać na górze? Dzwoniłeś do dziewczyn?

– Kiedy wyszedłem na powierzchnię, już tam były. Skorzystaliśmy z telefonu Lauren,

żeby zadzwonić po pomoc.

– Jak ona się czuje?

– Martwi się, oczywiście – powiedziała Sam – ale sobie radzi. Zamieniłam z nią słowo.

Zaopiekuje się Courtney, która ma chyba wkrótce rodzić.

– Tak, za jakieś trzy czy cztery tygodnie. Dlatego urwaliśmy się, żeby sobie połazić po

jaskiniach. Steve już niedługo będzie uziemiony. Może na jakiś czas, a może już do końca

życia. Courtney bardzo się o niego boi.

– Wcale się jej nie dziwię. – Sam pomyślała o niej z niepokojem. Dla ciężarnej kobiety to

musi być straszne. Tym bardziej że ojciec dziecka nie daje oznak życia. Gdy odtransportują

Bruce’a do helikoptera, koniecznie musi się nią zająć. Zanim do uwięzionych dotrze pomoc,

upłynie pewnie sporo czasu i można mieć tylko nadzieję, że odnajdzie ich jeszcze przy życiu.

Mają przed sobą długą noc.

Ratownicy ze sprzętem dotarli dopiero półtorej godziny później. Sam i Alex chcieli jak

Roberts Alison - Bez zobowiązań.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: