Antologia Ksiega strachu Tom 1.pdf

Księga strachu

Tom I

Ewa Białołęcka

Drzwi do...

Klatka schodowa w tym domu była jak z obrazka.

Piotr widział kiedyś taki obraz w galerii, choć po latach nie mógł sobie przypomnieć

nazwiska autora. Z pewnością nikt znany. Pamiętał za to doskonale bure światło, wylewające

się wprost na widza przez wysokie, wąskie okno nad drzwiami wejściowymi. Kojarzyło się z

otworem strzelniczym, tym bardziej że kąty przedstawionego na płótnie pomieszczenia

ginęły w półmroku. Pędzel artysty niedbale wyłowił ze zgaszonych czerni zarys poręczy,

jeden czy dwa stopnie i jakieś graty w rogu – równie dobrze mógł to być połamany parasol,

jak i łapy pajęczego stwora. Ni to surrealizm, ni to zła pocztówka z pofabrykanckiej Łodzi.

Wstępując na schody, Piotr zamknął na moment oczy, by się pozbyć świetlistych

kręgów, wirujących pod czaszką. Na półpiętrze czekał umówiony właściciel mieszkania.

Siedział na parapecie, kopcąc smrodliwego papierosa. Nieogolony, z tłustymi kosmykami

opadającymi na uszy, jak ulał pasował do niechlujnej klatki schodowej.

– Szanowanie – odezwał się, rzucając niedopałek na podłogę i rozcierając podeszwą. –

Pan mieszkanko oglądnąć?

– Taa... Dzień dobry.

Indywiduum zabrzęczało pękiem kluczy, wchodząc wyżej na piętro. Na drzwiach w

kolorze starej musztardy wisiały dwie wizytówki.

– Tam ktoś jeszcze mieszka? – spytał Piotr dość ostro, podczas gdy facet męczył się z

trzema zamkami.

– Tylko przedpokój wspólny – zapewnił tamten skwapliwie. – Wie pan, przedwojenne,

dzielone. Obejrzysz pan, przypasuje – weźmiesz, nie podpasuje – to nie. Mnie tam wszystko

jedno.

Rzeczywiście, za „pancernymi” drzwiami ukazał się wąski korytarzyk, służący

jednocześnie za skład rzeczy niepotrzebnych. Stał tam fragment starej meblościanki, pusty

kwietnik i jakieś kartony. Wyżej ściany „zdobiły” przypięte pineskami tandetne reprodukcje

– Piotr otrząsnął się ze wstrętem. Na brązowych drzwiach w głębi odcinał się wyraźnie napis

K+M+B 2007, natomiast te, przed którymi stanął niechlujny facecik, pyszniły się

drewnianym krucyfiksem, przymocowanym starannie taśmą klejącą.

– Pojebało babę! – warknął ze złością, zrywając krzyżyk. Zrobił ruch, jakby chciał

cisnąć nim o ścianę, ale w ostatniej chwili zmienił zamiar i odłożył go na szafkę. – Durna

bździągwa! – burczał. – Nic, tylko do kościoła lata i od tego pewno już do reszty ocipiała.

Sąsiedztwo fanatyczki, być może słuchającej Radia Maryja na cały regulator,

zdecydowanie Piotrowi się nie uśmiechało, ale postanowił przynajmniej obejrzeć lokal.

Mieszkanie było kawalerką, co zgadzało się z opisem w ogłoszeniu, za to zapowiadana

łazienka okazała się klitką z brodzikiem, upchniętym na siłę tuż obok klozetu, oraz

odrapanym bojlerem, niby wygasłym kotłem piekielnym.

We wnęce kuchennej tłoczyły się blaszany zlew i dwupalnikowa kuchenka.

Pokój był kwadratowy, wysoki, nawet według rozpasanych przedwojennych

standardów. Wydawał się dość obszerny, być może dlatego, że umeblowanie było wręcz

spartańskie. Stół, dwa krzesła, wąska szafa, stojąca ni w pięć, ni w dziewięć dokładnie

pośrodku ściany, a po przeciwnej stronie nie pierwszej młodości wersalka. Parkiet skrzypiał

swojsko pod nogami.

Jednakże pomieszczenie sprawiało całkiem miłe wrażenie, może z tego powodu, że było

bardzo jasne. Piotr podszedł do wysokiego okna, by sprawdzić położenie słońca. Tak jak

przypuszczał, kawalerka leżała na osi wschód – zachód, co oznaczało, że będzie miał dobre

światło co najmniej do południa.

– Ile? – zapytał.

– Dwie stówki na miesiąc i mieszkasz pan – zakomunikował właściciel, czując, że ryba

bierze. – A ta za ścianą to nieszkodliwa. Jakby co, to dzwoń pan, opierdolę ją i się odczepi.

– Opierdolić to ja sam umiem. I to nie tylko babcię – odparł Piotr sucho, z

zawoalowanym ostrzeżeniem. – A świadczenia?

Dwieście złotych to było tanio. Nawet podejrzanie tanio. Gdzieś musiał kryć się haczyk,

ale Piotr nie widział na razie żadnego, poza maniaczką religijną za ścianą. Na trzy i pół setki

miesięcznie razem z czynszem mógł sobie pozwolić, a do prymitywnych warunków

przywykł w starym akademiku. Zresztą van Gogh też nie tworzył w luksusach, a Piotr go

przebił już o cztery sprzedane obrazy.

Dobili targu, pieniądze i klucze przeszły z rąk do rąk.

* * *

Lekko podgrzany lufką ziela, Piotr oswajał swoje nowe cztery kąty. W wersalce szybko

znalazł wysiedziany przyjazny dołek, jakby stworzony do zajmowania go całymi godzinami,

śledzenia wzrokiem smug papierosowego dymu i komponowania w głowie kolejnych

obrazów. Jego skromny dobytek spoczywał na środku podłogi. Wypchany plecak,

wyświechtana waliza, niewielki karton, w którym kryły się setki reprodukcji, wycinków

gazetowych i pocztówek z malarstwem. Poza tym sztalugi oraz teka ze szkicami. Stare

gwoździe w ścianach obciążało już kilka małych landszaftów, obok drzwi Piotr z pietyzmem

zawiesił oprawiony w ramki swój rysunek z dzieciństwa. Spłowiała akwarelka przedstawiała

czerwonego kota ze wszelkimi konsekwencjami straszliwego gustu przedszkolaka. Autor,

teraz starszy o dwadzieścia lat, wielokrotnie usiłował powtórzyć na swoich obrazach

niesamowitą, surrealistyczną i nieco złowieszczą minę kocura. Na razie bez powodzenia.

Młotka nie było, wbił więc parę dodatkowych gwoździ za pomocą klucza francuskiego,

znalezionego w szafce pod zlewozmywakiem. Zamierzał urządzić niewielką osobistą galerię.

Trzymanie obrazów w sztaplach pod ścianami jest wbrew naturze, mawiał.

W trakcie objawiła się sąsiadka. Już sposób pukania do drzwi zapowiadał pretensje, ale

kiedy Piotr otworzył, kobieta – zasuszona sześćdziesięciolatka, jak zdążył dostrzec – bez

słowa cofnęła się i pospiesznie zrejterowała z powrotem na swoje terytorium. Ciekawe, co ją

wystraszyło bardziej: francuz w ręku nowego lokatora czy skorpion wytatuowany na jego

obnażonej klatce piersiowej.

Piotr, raczej rozśmieszony tym zajściem niż zirytowany, okupował właśnie dołek na

wersalce, kontemplował dymne spirale i gapił się przed siebie – a konkretnie na szafę.

Powoli dotarło do niego, że czuje dyskomfort. Szafa.

Ta landara obrzydliwie kalała białą przestrzeń ściany. Wyglądała jak wyrzut sumienia,

jak kupa na obrusie. Symbol paskudnego drobnomieszczaństwa dokładnie pośrodku czegoś,

co mogło być płaszczyzną pod nową „Ostatnią wieczerzę” albo choć kopię Chagalla.

– Precz mi z oczu, meblu plugawy! – rzekł Piotr z naciskiem, ale szafa oczywiście nie

drgnęła.

Nie pozostało nic innego, jak wstać i naprzeć ramieniem na krnąbrny przedmiot.

Przesunął go tym łatwiej, że w środku były tylko puste półki i wieszaki.

– No tak, wszystko jasne...

Zagadka dziwacznego ustawienia szafy wyjaśniła się. Mebel wywędrował w kąt,

tradycyjnie przeznaczony tego rodzaju sprzętom, a spod niego wyłonił się wielki rysunek

drzwi. Widocznie odnajemca, chcąc zaoszczędzić na malowaniu, po prostu zasłonił to, co

uznał za denerwujące bazgroły, obniżające wartość lokalu.

Malarz wrócił na swoje miejsce i, zaintrygowany, wbił wzrok w szkic. Nie spodziewał

się niczego podobnego. Trudno było toto nazwać freskiem – zwyczajny odręczny rysunek

ołówkiem na białej emulsji, zrobiony jednak starannie, a z każdej kreski emanowała

celowość. Piotr wiódł spojrzeniem wzdłuż linii. Tajemniczy rysownik nie używał linijki, lecz

miał pewną rękę i doskonale wiedział, co chce stworzyć. Z dbałością o szczegóły przeniósł

na gładź ściany pokarbowane krawędzie futryny, owalne oczko sęka i gwoździe. Samo

skrzydło było po staroświecku dzielone masywnymi szprosami na trzy części. Narysował

nawet klamkę w kształcie liścia akantu, z ozdobnym szyldem, nie zapomniał też o dziurce od

klucza. Tylko proporcje trochę zaszwankowały, gdyż uchylone „na zewnątrz” drzwi zwężały

się zanadto, jakby miały co najmniej cztery metry szerokości i ginęły w głębi perspektywy.

A za nimi czaiła się mleczna nicość i siwe cienie.

* * *

Sąsiadka musiała chyba czatować, przyklejona do wizjera, pojawiła się bowiem

natychmiast, gdy tylko Piotr ruszył się za próg. Być może ośmielił ją brak morderczych

narzędzi i to, że mężczyzna tym razem był kompletnie ubrany. Piotr odpowiedział uprzejmie

na jej „dzień dobry”, choć tonem raczej chłodnym. Lepiej się nie spoufalać, bo można

skończyć, wynosząc staruszce śmieci i ściągając kotki z drzewa, albo co gorsza, oglądając

rodzinne fotografie przy herbatce. Spodziewał się pytań: skąd, na długo, gdzie pracuje? Ale z

pewnością nie tego, co usłyszał sekundę później.

– Ten Żemła to pewnie panu nie powiedział... – wypaliła kobiecina, mierząc Piotra

płonącym okiem harpii. – Bo ta dziewczyna, co tu przed panem mieszkała – zniżyła głos – to

się zabiła! A ten tylko pokój wysprzątał i nic, dalej lokatorów bierze. Taki na piniądze

pazerny. Bezbożnik!

Piotr zdębiał. Miał pustkę w głowie. Nie zdobył się nawet na: „Co też pani mówi?”,

zresztą kobieta chyba nie oczekiwała odpowiedzi. Uniosła godnie podbródek i ruszyła do

wyjścia, mocno ściskając w garści torbę na zakupy.

– Niech pan pamięta, żeby te drzwi zamykać, bo wieje.

* * *

Myśl o poprzedniej lokatorce powracała do Piotra jak bumerang, w najmniej

spodziewanych momentach. Kiedy włóczył się po galeriach, przesiadywał ze swoimi

płótnami na starówce, albo gdy zalewał dla oszczędności kawowe fusy w kubku. Używała

tego samego czajnika. Półki w szafie kiedyś wypełniały jej ubrania. Piotr z zażenowaniem

łapał się na tym, że w absurdalny sposób podnieca go sama myśl o kobiecej bieliźnie.

Konkretnie: wyobrażenie o jej majtkach. Idiotyczne... Spała pewnie na „jego” łóżku i może

tak samo jak on marnotrawiła czas, gapiąc się w ścianę. Czy to właśnie fascynująca swoją

nieokreślonością, tajemnicza Ona nakreśliła obraz drzwi? Czy uciekła z życia za pomocą

garści pigułek, kuląc się w przytulnym dołku, teraz wygrzewanym ciałem Piotra? Czy może,

gdyby włączył w łazience tę specjalną policyjną lampę, krew dziewczyny zaczęłaby świecić

upiornym błękitnym blaskiem, wciąż obecna, choć niewidzialna – jak duch spraw

minionych? I dlaczego właściwie odebrała sobie życie? Jak miała na imię, jak wyglądała?

Zaczął rysować pastelowe akty. „Zwierzęce” kobiety nieco w stylu Degasa. Nagie,

szczupłe blondynki o spiczastych piersiach – smarujące stopy kremem, okręcające mokre

włosy zawojem z ręcznika, bezwstydnie rozkładające uda podczas czytania książki...

Niezłe, do przerżnięcia – oceniali koledzy. Wracał do siebie, otwierał musztardowe

drzwi i przyczepiał do deski nowy karton. Spod drżących palców spływały kolejne eteryczne

dziewczyny. A właściwie jedna... Tylko jedna, w dziesiątkach wariantów, póz i czynności.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: