przyczyny niepowodzen szkolnych.doc

Przyczyny trudności i niepowodzeń szkolnych.

Niepowodzenia szkolne przybrały w ostatnich latach niepoko­jące rozmiary. Dlatego też analizą przyczyn i skutków tego ogromnego problemu społecznego oraz poszukiwaniem sposobów ich likwidacji zajmowali się pedagodzy wielu krajów. Większość naukowców zajmujących się problemem niepowodzeń szkolnych wymienia nastę­pujące przyczyny tego zjawiska:

1.     Przyczyny ekonomiczno-społeczne

2.     Przyczyny pedagogiczne

3.     Przyczyny biopsychiczne

Do przyczyn pierwszej grupy należą:

-         warunki materialne i mieszkaniowe uczniów

-         rozpad struktury rodziny

-         brak kontaktu z dzieckiem

-         brak zainteresowania jego pracą szkolną

Drugą grupę przyczyn powodują:

1. Czynniki względnie zależne od nauczyciela:

-         niedostateczne przygotowanie zawodowe nauczycieli

-         błędy dydaktyczne

-         wadliwa postawa nauczyciela w stosunku do ucznia

       2. Czynniki względnie niezależne od nauczyciela:

-         przeładowanie programów nauczania

-         stan wyposażenia uczniów w sprzęt i pomoce naukowe

-         podręczniki szkolne

-         wady systemu klasowo-lekcyjnego

Grupę przyczyn biopsychicznych stanowią:

-         stan zdrowia ucznia

-         ogólny poziom rozwoju ucznia

-         cechy charakteru i temperamentu ucznia

Spośród przyczyn niepowodzeń szkolnych najlepiej zbadano w Polsce przyczyny dydaktyczne i środowiskowe, mniej szeroko przy­czyny zależne od samego ucznia, jego rozwoju umysłowego i możli­wości psychofizycznych.

Aby poznać stosunek ucznia do nauki należy zbadać jego wa­runki biopsychiczne. W tym zakresie przedmiotem szczególnej uwagi nauczyciela powinny być następujące zagadnienia:

-         ogólny stan zdrowia ucznia

-         ewentualne wady fizyczne (wady wzroku, słuchu, leworęczność, zaburzenia mowy)

-         ogólny poziom rozwoju umysłowego uczniów

-         ewentualne zaburzenia układu nerwowego (nieśmiałość emocjo­nalna, agresywność, brak cierpliwości i wytrwałości w pracy)

-         ewentualne zaburzenia w funkcjonowaniu procesów poznawczych (niezdolność skupienia uwagi, brak motywów uczenia się, zbyt wolne tempo myślenia)

-         cechy temperamentu i charakteru ucznia

-         uzdolnienia wykazywane przez ucznia (Cz. Kupisiewicz 1994)

Każde dziecko cechuje się sobie właściwym tempem i rytmem rozwoju oraz rodzajem aktywności, zachowania i temperamentu. Jest bardzo dużo dzieci z różnego rodzaju nieharmonijnym rozwojem. Często przyczyną niepowodzeń szkolnych bywa opóźniony rozwój funkcji wzrokowych, słuchowych, ruchowych oraz zaburzenia proce­su lateralizacji. Problemami tych dzieci bardzo szczegółowo zajęła się H. Spionek.

Badania prowadzone pod jej kierunkiem wykazały, że deficyty rozwoju funkcji wzrokowych, słuchowych i ruchowych utrudniają dziecku zdobycie w określonym czasie tych umiejętności i wiadomo­ści szkolnych, które są wyznaczone programem nauczania.

Analizując   wyniki   badań   autorka    stwierdza,   że „...najpowszechniej wśród bardzo złych uczniów występują zaburze­nia analizy i syntezy słuchowej, zaburzenia lateralizacji oraz per­cepcji wzrokowej, najrzadsze są natomiast zaburzenia sprawności motorycznej” (H.Spionek 1975).

Badania wykazały, że jeśli deficyt rozwoju jest niezbyt głębo­ki, wąsko zakresowy i pojedynczy dziecko wyrównuje go dodatkowo własną pracą. Musi ono poświęcić wtedy więcej czasu i włożyć wię­cej wysiłku w przyswojenie określonych umiejętności.

Poza tym powinniśmy pamiętać, że zazwyczaj ogólny poziom rozwoju umysłowego większości dzieci wydatnie się obniża pod wpływem niepowodzeń szkolnych zmniejszając coraz bardziej ich szansę na przezwyciężenie zarówno pierwotnych defektów rozwoju, jak i spowodowanych tymi defektami niepowodzeń w nauce.

Badania wielu pedagogów wykazały, że uzdolnienia, a zwłasz­cza poziom inteligencji decyduje o losach szkolnych ucznia. Podsta­wowym źródłem niepowodzeń szkolnych, są różnice między uzdol­nieniami i zamiłowaniami poszczególnych uczniów w tym samym wieku. Utrudnione staje się więc pełne wykorzystanie przez szkołę możliwości intelektualnych dzieci bardzo zdolnych, jak i mniej zdolnych. Poziom pracy dydaktyczno-wychowawczej (zwykle dosto­sowany do uczniów o zdolnościach przeciętnych), okazuje się dla jednych zbyt niski, a dla drugich za wysoki. Rozbieżności te prowa­dzą do szeregu konfliktów między dzieckiem a szkołą, jak na przykład kłamstwa, wagarowanie, aroganckie odnoszenie się do nauczy­cieli, itp.

Zaburzenia w zachowaniu się dziecka powoduje nie tyle brak uzdolnień, co raczej niepowodzenia szkolne. Jego przyczyną jest często inny rodzaj uzdolnień dziecka niż ten którego wymaga szkoła

Konsekwencją nie rozpoznanych na czas przyczyn niepowo­dzeń szkolnych, a także nie udzielenie odpowiedniej pomocy obra­cają się przeciwko dziecku, nie pozwalając mu na wykorzystanie je­go rzeczywistych możliwości. Dlatego też niezwykle ważne jest jak najwcześniejsze wykrycie deficytów rozwojowych ucznia.

Również niekorzystny wpływ na wyniki w nauce szkolnej dzie­ci i młodzieży wywierają zaburzenia w funkcjonowaniu układu ner­wowego. Przewaga procesów pobudzania nad procesami hamowania powoduje nadmierną mimowolną aktywność ruchową oraz niemoż­ność koncentracji uwagi, co przeważnie osłabia procesy poznawcze i procesy uczenia się dziecka, a także dezorganizuje proces zbiorowe­go nauczania w klasie. Z kolei przewaga procesów hamowania para­liżuje ogólną aktywność psychoruchową dziecka, przeszkadza w na­wiązywaniu kontaktów z otoczeniem, powodując trudności w przy­stosowaniu się, a także wpływa na aktywność poznawczą pogarszając przez to wyniki uczenia się.

Złe warunki społeczno-ekonomiczne są często bezpośrednim czynnikiem powodującym powstanie trudności i niepowodzenia szkolne. Problemem tym zajął się pedagog Cz. Kupisiewicz (1972), który wielokrotnie w swych pracach wskazał, że wśród przyczyn społeczno-ekonomicznych decydujący wpływ na powstanie niepowo­dzeń szkolnych mają złe warunki materialne i mieszkaniowe, rozpad struktury rodziny, niski poziom intelektualny i kulturalny rodziców, niewłaściwa postawa rodziców wobec dziecka, brak zrozumienia i zaspokojenia potrzeb dziecka.

Poziom kulturalny i niekorzystna pod względem wychowaw­czym atmosfera rodzinna są jeszcze ciągle źródłem niepowodzenia uczniów w nauce. Nie bez znaczenia pozostaje obecna praca zawo­dowa obojga rodziców, którzy nie dysponują odpowiednią ilością czasu niezbędną dla zapewnienia dzieciom właściwej opieki wycho­wawczej. Osiągnięcia szkolne uczniów w dużej mierze uwarunkowane są stosunkiem jaki rodzice przejawiają do nauki szkolnej dziecka i do szkoły. może on przejawiać się w różnoraki sposób. Świadczy o nim np.: zainteresowanie rodziców obowiązkami szkolnymi dziecka, pracą domową czy też częstotliwością kontaktów ze szkołą. Współdziałanie nauczycieli i rodziców jest jednym z istotnych czynników prawidłowego funkcjonowania szkoły i rodziny. Warunkuje harmonijny rozwój ucznia, wpływa zarówno na jego postępy w nauce i zachowaniu.

Rodzina wpływa na wyniki pracy szkolnej w dwojaki sposób:

pośredni - poprzez kształtowanie podstawowych cech fizycznych i psychicznych bezpośredni - poprzez stworzenie odpowiednich warunków do spełnienia obowiązków uczniowskich.

                    Złe warunki materialne rodziny niekorzystnie wpływają na na­ukę szkolną dziecka. Trudna sytuacja ekonomiczna rodziny powo­duje, że nie ma w niej wielu przedmiotów, które dziecko mogłoby wykorzystać w swej działalności, i które dostarczyłyby mu różno­rodnej stymulacji rozwojowej. Są to przedmioty, które służą do: uprawiania zajęć ruchowych i sportowych, wykonywania zajęć twór­czych, uprawiania różnych gier i zabaw.

Osiągnięcia szkolne zależne są również od reakcji rodziców na pojawienie się problemów szkolnych. Bardzo ważne jest jak reagują oni w przypadku otrzymania przez dziecko oceny niedostatecznej. Jeżeli dziecko w przypadku pojawienia się kłopotów szkolnych nie pozostaje samo ze swoim problemem i może liczyć na pomoc rodziny, to jego osiągnięcia szkolne są znacznie wyższe.

Natomiast ograniczenie swobód i stosowanie różnego rodzaju kar nie jest czynnikiem powodującym zwiększenie zainteresowania nauką. Częste wymierzanie kar pogłębia niechęć do szkoły i nauczycieli, powodując spadek motywacji do nauki. Stosowanie niewłaściwych metod wychowawczych przez rodziców może spowodować wystąpienie u dziecka reakcji nerwicowych, które same już będą stanowiły przeszkodę w nauce.

              Wszyscy badacze zgodni są co do tego, że zadatki wrodzone takie jak: zdolność, cechy charakteru decydują w pewnym stopniu o szkolnych losach uczniów, ale istotniejszą rolę odgrywają tu inne przyczyny zależne od samej szkoły. Przecenianie wpływu czynników społeczno-ekonomicznych oraz zadatków wrodzonych prowadzi do pomniej­szenia odpowiedzialności szkoły i rodziny za wyniki szkolne dziec­ka. Niejednokrotnie przyczynia się to do tego, iż często nie dostrze­gamy jak bardzo wielki wpływ na postępy uczniów wywiera sama szkoła, nauczyciele oraz rodzina.

              Szkołę należy traktować nie jako instytucję, ale spotkanie na­uczyciela z uczniem. Niepowodzenia szkolne są wynikiem zakłóceń interakcji nauczyciel - uczeń.

Oto niektóre przyczyny zakłóceń relacji między nauczycielem a uczniem:

-         nauczyciele chętniej współdziałają z uczniem dobrym, interakcje z uczniem słabym ograniczają się do kontroli,

-         w sytuacji gdy uczeń jest niezadowolony z kontaktu z nauczycie­lem, zbliża się do grup nieformalnych, które często nie mają po­zytywnego wpływu na ucznia,

-         nauczyciel zawsze dąży do przewodnictwa w rozwiązywaniu dane­go problemu w toku lekcji. Skraca wypowiedź ucznia jeśli ten z własnej inicjatywy zgłasza się do dyskusji, wydłuża, jeśli uczeń jest wezwany do odpowiedzi.

Przyczyną niepowodzeń w nauce jest również stresująca rola szkoły. Uczniowie mają problemy, gdyż:

-         boją się krzyku i hałasu jako nieodłącznego elementu życia szkoły,

-         boją się krzyku ze strony nauczyciela, który jest często zachętą do krytyki dokonywanej przez kolegów,

-         ciągły brak sukcesu nie pozwala dzieciom na opanowanie większej partii materiału,

-         nie potrafią uczyć się, nikt bowiem nie uczył ich na czym polega i jak przebiega proces efektywnego uczenia się.

Wiele trudności w uczeniu się może być spowodowana tym, że proces nauczania nie uwzględnia różnic indywidualnych uczniów. Poziom rozwoju dzieci rozpoczynających naukę szkolną jest bardzo zróżnicowany, natomiast wymagania jakie stawia szkoła są dostoso­wane do możliwości dzieci przeciętnych o rozwoju typowym i har­monijnym.

              Do czynników organizacyjnych, które negatywnie odbijają się na osiągnięciach szkolnych uczniów należą:

-         nadmierne przeładowane programy nauczania, którym sprostać mogą tylko uczniowie najzdolniejsi lub osoby mogące liczyć na specjalna pomoc ze strony domowników,

-         podręczniki pisane przez fachowców, lecz nie liczące się ze sposobem myślenia i uzdolnieniami, jak również ich zainteresowaniami,

-         duża liczba lekcji prowadzona w warunkach klasowo – lekcyjnych,

-         zbyt liczne klasy złożone z więcej niż 25 uczniów (M. Łobocki 1989).

Z analizy literatury oraz z moich obserwacji wynika iż nauczyciele najczęściej doszukują się przyczyny trudności szkolnych dzieci w czynnikach zewnętrznych, niezależnych od nich samych – złej sytuacji rodzinnej oraz niekorzystnych cechach indywidualnych ucznia. Częstym błędem popełnianym przez nauczycieli jest niedostrzeganie wpływu czynników dydaktycznych na pojawienie się kłopotów w nauce dzieci. W opinii nauczycieli szkoła więc nie ponosi odpowiedzialności za trudności uczniów w nauce a wyłącznie sam uczeń albo jego rodzina. Rodzice z kolei winią własne dziecko, stosując represje za złe oceny. W tej sytuacji dzieci z trudnościami w nauce są pozostawione bez pomocy ze strony dwóch środowisk (szkoły i rodziny), które takiej pomocy powinny udzielić, by zapobiec narastaniu niepowodzeń w nauce i w rezultacie pojawieniu się wtórnych nieprawidłowości w rozwoju w postaci zaburzeń emocjonalnych i zaburzeń zachowania.

Literatura:

Kupisiewicz Cz. „O zapobieganiu drugoroczności”.

                 Warszawa 1974 WSiP.

Łobocki K.                  „Współdziałanie nauczycieli i rodziców w procesie wychowania”.              

   Warszawa 1995 NK.

Spionek H.     „Zaburzenia rozwoju uczniów a niepowodzenia szkolne”.

             Warszawa 1975 PWN.

Przyczyny trudności

i niepowodzeń szkolnych

       Opracowała:

mgr Joanna Tyl