Juliusz Verne - Dramat w Meksyku, czyli pierwsze okręty marynarki meksykańskiej.pdf - Juliusz Verne - MarekMaly

Juliusz Verne

Dramat w Meksyku

czyli pierwsze okrĘty marynarki meksykaŃskiej

SPIS TREŚCI

I Z wyspy Guajan do Acapulco

II Z Acapulco do Cigualan

III Z Cigualan do Taxco

IV Z Taxco do Cuernavaca

V Od Cuernavaca do Popocatepetl

Przypisy

Z wyspy Guajan do Acapulco

Osiemnastego października 1825 roku Azja , hiszpański okręt wojenny

oraz Constanzia , bryg o ośmiu działach, zatrzymały się dla odpoczynku na

Guajan, 1 jednej z wysp należącej do archipelagu Marianów. 2 Sześć miesięcy

po tym, jak te statki opuściły Hiszpanię, ich załogi, źle żywione, kiepsko

opłacane, wyczerpane ze zmęczenia, przygotowywały po kryjomu plany

buntu. Oznaki braku dyscypliny dało się wyraźnie zauważyć szczególnie na

pokładzie Constanzii , dowodzonej przez kapitana don Ortevę, człowieka z

żelaza, którego nic nie było w stanie ugiąć. Bryg zatrzymywały w czasie tego

rejsu pewne poważne uszkodzenia, do tego stopnia nieoczekiwane, tak

bardzo nieprzewidzialne, że można je było przypisać jedynie jakimś złym

zamiarom. Azja , dowodzona przez don Roque de Guzuarte’a, była zmuszona

zatrzymywać się na postój razem z brygiem. Jednej nocy – nie wiadomo w

jaki sposób – strzaskał się kompas. Podczas innej – zniknęły wanty

przedniego masztu, jakby zostały odcięte, i maszt przewrócił się z całym

swoim wyposażeniem. Na koniec, w trakcie wykonywania skomplikowanego

manewru, dwa razy zerwały się łańcuchy poruszające sterem.

Wyspa Guajan, podobnie jak całe Mariany, podlegała kapitanatowi

generalnemu3 Wysp Filipińskich. Hiszpanie, będąc tam gospodarzami, mogli

szybko naprawić awarie.

Podczas tego przymusowego pobytu na lądzie don Orteva powiadomił

don Roque’a o rozprężeniu, jakie zauważył na swoim statku, i obaj

kapitanowie postanowili podwoić czujność i dyscyplinę.

Don Orteva miał szczególnie zwracać uwagę na dwóch ludzi ze swojej

załogi, to jest porucznika Martineza i marynarza Josego.

Porucznik Martinez, skompromitowany udziałem w tajnych naradach

załogi w kubryku na przednim pomoście, kilka razy został skazany na areszt.

W czasie jego nieobecności w obowiązkach pierwszego oficera Constanzii

zastępował go kadet Pablo. Jeśli idzie o marynarza Josego był to człowiek

nikczemny i godny pogardy, który ważył uczucia tylko na wagę złota. Zdawał

też sobie sprawę, że jest obserwowany przez bosmana Jacopa, człowieka

uczciwego, do którego don Orteva miał absolutne zaufanie.

Kadet Pablo był jedną z tych natur wyśmienitych, otwartych i

odważnych, których szlachetność prowadzi do wielkich rzeczy. Sierota,

przygarnięty i wychowany przez kapitana don Ortevę, dałby się zabić dla

swojego dobroczyńcy. W czasie długich rozmów prowadzonych z bosmanem

Jacopem pozwalał sobie, ogarnięty żarem młodości i uniesieniem swojego

serca, mówić o swoich synowskich uczuciach, jakie żywił do kapitana Ortevy.

Zacny Jacopo ściskał mu mocno dłoń, bo dobrze rozumiał to, co kadet czuł i

o czym tak pięknie mówił. Tak więc don Orteva miał dwóch oddanych sobie

ludzi, na których mógł całkowicie liczyć. Ale cóż mogli zdziałać w trzech

przeciw gwałtownym namiętnościom rozzuchwalonej załogi? Mimo że cały

czas, dzień i noc, starali się zapanować nad duchem niezgody, Martinez,

Jose i inni marynarze coraz bardziej dążyli do buntu i zdrady.

Dzień poprzedzający podniesienie kotwicy porucznik Martinez spędził w

jednym z najgorszych szynków na wyspie Guajan, wraz z kilkoma bosmanami

i dwudziestką marynarzy z obu okrętów.

– Towarzysze – powiedział Martinez – dzięki awariom, które zdarzyły się

we właściwym czasie, bryg i okręt wojenny musiały zatrzymać się na

Marianach, a ja mogłem przybyć tu, aby potajemnie z wami porozmawiać!

– Brawo! – odezwali się jednym głosem zgromadzeni.

– Proszę mówić, panie poruczniku! – krzyknęło kilku marynarzy. –

Chcemy poznać pański projekt!

– Oto mój plan – odrzekł Martinez. – Kiedy tylko zawładniemy

obydwoma okrętami, skierujemy się ku brzegom Meksyku. Wiecie zapewne,

że nowa Konfederacja nie posiada marynarki wojennej. Kupi więc nasze

okręty z zamkniętymi oczami i tym sposobem nie tylko otrzymamy zaległe

wynagrodzenie, ale także równo podzielimy między wszystkich nadwyżkę

osiągniętą ze sprzedaży.

– To nam odpowiada!

– Co będzie sygnałem do jednoczesnego rozpoczęcia działań na

pokładach obu statków? – zapytał marynarz Jose.

– Raca wystrzelona z Azji – odrzekł Martinez. – Wszystko będzie trwało

jedną chwilę! Jest nas dziesięciu na jednego, więc zanim oficerowie brygu i

okrętu się spostrzegą, już będą więźniami.

– Gdzie i kiedy będzie dany ten sygnał? – zapytał jeden z bosmanów

Constanzii.

– Za kilka dni, jak tylko znajdziemy się na wysokości wyspy Mindanao. 4

– Ale czy Meksykanie nie przyjmą naszych statków pociskami z dział? –

wyraził wątpliwość marynarz Jose. – Jeśli się nie mylę, Konfederacja wydała

dekret, który nakazuje kontrolę wszystkich statków hiszpańskich. Może tak się

stać, że zamiast złota, zasypią nas żelazem i ołowiem!

– Nie martw się tym, Jose! Zostaniemy rozpoznani, i to z daleka – odparł

Martinez.

– Jakim sposobem?

– Podnosząc na naszych bezangaflach 5 flagę Meksyku.

Mówiąc to, porucznik Martinez rozwinął na oczach buntowników zielono-

biało-czerwoną flagę.

Ponurym milczeniem przyjęto ukazanie się tego symbolu niepodległości

meksykańskiej.

– Już żałujecie barw Hiszpanii? – zawołał drwiącym tonem porucznik. –

A więc dobrze! Niech ci, którzy odczuwają wyrzuty sumienia, odłączą się od

nas i popłyną pod wiatr, pod rozkazy kapitana don Ortevy lub komendanta

don Roque’a! Natomiast my, którzy nie chcemy być już im posłuszni,

potrafimy zmusić ich do uległości!

– Tak jest! Tak jest! – odwrzasnęli jednym głosem wszyscy

zgromadzeni.

– Towarzysze! – mówił dalej Martinez. – Nasi oficerowie zamierzają,

wykorzystując wiejące pasaty, popłynąć ku Wyspom Sundajskim;6 ale my im

pokażemy, że i bez nich potrafimy popłynąć lewym czy prawym halsem, 7 nie

zważając na monsuny szalejące na Pacyfiku!

Marynarze, którzy byli obecni podczas tej tajnej narady, rozeszli się po

tym oświadczeniu i różnymi drogami powrócili na swoje okręty.

Nazajutrz o świcie Azja i Constanzia podniosły kotwice i, obierając kurs na

południowy zachód, skierowały się pod pełnymi żaglami ku Nowej-Holandii. 8

Porucznik Martinez podjął swoje czynności, ale zgodnie z rozkazami kapitana

Ortevy był bacznie obserwowany.

Niemniej jednak don Orteva ogarnięty był ponurymi przeczuciami.

Rozumiał, jak bardzo nieuchronny był upadek marynarki hiszpańskiej, jak

niesubordynacja prowadziła do jej zguby. Poza tym jego patriotyzm nie

pozwalał mu pogodzić się z kolejno następującymi po sobie nieszczęściami

spadającymi na jego ojczyznę, których dopełnienie stanowiła rewolucja

stanów meksykańskich. Czasami dyskutował z kadetem Pablem o tych

poważnych problemach, szczególnie jeśli dotyczyły dawnego panowania floty

hiszpańskiej na wszystkich morzach świata.

– Moje dziecko! – powiedział mu któregoś dnia. – Wśród naszych

marynarzy nie ma już dyscypliny. Oznaki buntu są szczególnie widoczne na

moim statku i może się zdarzyć – takie mam przeczucie – że wskutek jakiejś

haniebnej zdrady postradam życie! Ale ty mnie pomścisz, nieprawdaż?

Pomścisz też zarazem Hiszpanię, którą chcą dosięgnąć, we mnie uderzając!

– Przysięgam, że to uczynię, kapitanie Orteva! – odrzekł Pablo.

– Nie rób sobie wroga z nikogo na brygu, ale zapamiętaj sobie, moje

dziecko, że tego dnia, w chwili nieszczęścia, najlepszym sposobem służenia

swojemu krajowi jest najpierw uważnie obserwować, a jeżeli to możliwe,

ukarać nędzników, którzy chcą go zdradzić!

– Obiecuję, że umrę, tak!, że, jeśli będzie trzeba, poświęcę życie, aby

ukarać zdrajców! – zapewnił kadet.

Minęły trzy dni od czasu kiedy okręty opuściły Mariany. Constanzia ,

korzystając z umiarkowanego wiatru, płynęła pełnym baksztagiem.9

Wysmukły, pełen wdzięku, szybki bryg, z masztami pochylonymi do tyłu,

sunął po powierzchni morza, podskakując na falach, które pianą okrywały

jego osiem sześciofuntowych karonad. 10

– Dwanaście węzłów, 11 poruczniku – powiedział tego wieczora kadet

Pablo do Martineza. – Jeśli dalej będziemy tak szybko płynąć, mając wiatr

pod rejami, podróż nie będzie długa.

– Bóg tego chce, ponieważ tyle już znieśliśmy i byłby czas, aby nasze

cierpienia wreszcie się skończyły!

W tym czasie marynarz Jose stał przy tylnym pomoście i słuchał słów

porucznika.

– Wkrótce powinniśmy dostrzec ziemię na horyzoncie – powiedział

głośno Martinez.

– Wyspę Mindanao – odrzekł kadet. – W samej rzeczy, bowiem

znajdujemy się pod sto czterdziestym stopniem długości zachodniej i ósmym

stopniem szerokości północnej i o ile się nie mylę, ta wyspa leży pod…

– Sto czterdziestym stopniem i trzydziestoma dziewięcioma minutami

długości i siódmym stopniem szerokości – dokończył szybko Martinez.

Jose podniósł głowę i, uczyniwszy słabo dostrzegalny gest, poszedł na

przód statku.

– Pełni pan dzisiaj wachtę od północy, Pablo? – zapytał Martinez.

– Tak, poruczniku.

– Jest szósta wieczorem, więc nie zatrzymuję pana.

Pablo oddalił się.

Martinez pozostał sam na mostku i skierował spojrzenie na AzjĘ , która

żeglowała na zawietrznej od brygu. Wieczór był wspaniały i zapowiadał jedną

z tych nocy podzwrotnikowych, tak spokojnych i orzeźwiających.

W zapadających ciemnościach porucznik szukał wzrokiem ludzi

z wachty. Rozpoznał Josego i tych z marynarzy, z którymi rozmawiał na

wyspie Guajan.

W chwilę później podszedł do człowieka stojącego przy sterze. Cichym

głosem rzucił mu kilka słów i to było wszystko.

Niemniej jednak można było zauważyć, że ster został ustawiony tak, aby

statek płynął bardziej z pełnym wiatrem, i tym sposobem bryg zaczął

nieznacznie zbliżać się do okrętu wojennego.

Wbrew zwyczajom panującym na pokładzie statku Martinez chodził

nerwowo na zawietrznej, aby lepiej obserwować AzjĘ . Niespokojny,

wzburzony, ściskał w ręku tubę.

Nagle na pokładzie okrętu wojennego rozległ się huk.

Na ten sygnał Martinez podbiegł do stanowiska oficera wachtowego i

donośnym głosem krzyknął:

– Wszyscy na pokład! Zwinąć dolne żagle!

W tym momencie don Orteva, w towarzystwie swoich oficerów, wyszedł

z rufówki i, zwracając się do porucznika, zapytał:

– Co znaczy ten manewr?

Nie odpowiedziawszy, Martinez opuścił stanowisko wachtowe i pobiegł

na przedni mostek.

– Ster na zawietrzną!– rozkazał. – Do brasów12 lewej burty! Brasować!

Poluzować szoty 13 foka!

W tym momencie na pokładzie Azji rozległy się nowe detonacje.

Załoga posłusznie wykonywała rozkazy porucznika, a bryg, płynąc

szybko na wiatr, stanął nagle nieruchomy, mając jedynie rozwinięty, obecnie

nieczynny, górny marsel.

Juliusz Verne - Dramat w Meksyku, czyli pierwsze okręty marynarki meksykańskiej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: