Steelle Danielle - Pierscionki.pdf - Danielle Steele - baniczka

DANIELLE STEEL

Pierścionki

Rozdział 1

Kassandra von Gotthard siedziała w swobodnej pozie na brzegu jeziora w parku

Charlottenburger, spoglądając, jak po wodzie rozbiegają się falki spowodowane przez kamyk, który

przed chwilą cisnęła. Długie smukłe palce ujęły następny gładki kamyczek, zastygły na sekundę, a

potem mimochodem posłały w stronę tafli jeziora kolejny miniaturowy pocisk.

Był upalny dzień późnego lata i słońce migotało na złocistych włosach Kassandry,

spływających gładką falą na ramiona i przytrzymywanych z jednej strony twarzy grzebykiem z

kości słoniowej. Ów drobny akcent był równie doskonały i pełen wdzięku jak cała sylwetka i rysy

młodej kobiety. Jej ogromne oczy o kształcie migdałów miały ten sam głęboki błękit co zdobiące

park klomby kwiatów; były to oczy skłonne do śmiechu, a zarazem szepczące coś czułego, oczy w

jednej chwili przepełnione pieszczotą lub kpiną, a już w następnej - zadumane, jakby oglądały jakiś

fantastyczny pejzaż równie odległy od rzeczywistości, jak zgiełkliwe miasto od wypiętrzonego na

drugim brzegu jeziora zamku Charlottenburger. Majestatyczny gmach zdawał się wpatrywać w

Kassandrę, jakby należała raczej do jego czasów niźli do swoich.

Kassandra sprawiała wrażenie postaci z osiemnastowiecznego płótna, kiedy leniwie

wyciągnięta na brzegu, przeczesywała smukłymi palcami trawę w poszukiwaniu jeszcze jednego

kamyka. W pobliżu stadko kaczek wmaszerowywało do wody, co dwójka dzieci kwitowała

radosnym klaskaniem w łapki. Po chwili odbiegły, odprowadzane przez Kassandrę zadumanym

spojrzeniem.

- O czym pani teraz myślała? - wyrwał ją z mrzonek męski głos. Z uśmiechem zwróciła się

w stronę towarzysza.

- O niczym - odparła wyciągając w jego stronę dłoń, przy czym zamigotały w słońcu

brylanciki zdobiące misterny sygnet, który miała na palcu. Mężczyzna jednak nie zwrócił

najmniejszej uwagi na przepiękny pierścień, klejnoty nie miały dlań żadnego znaczenia.

Intrygowała go wyłącznie Kassandra, będąca w jego oczach ucieleśnieniem odwiecznej tajemnicy

życia i piękna. Była pytaniem, na które nigdy do końca nie znajdzie odpowiedzi, darem, który

nigdy w całości nie będzie do niego należeć.

Poznali się minionej zimy na przyjęciu z okazji ukazania się drugiej jego powieści,

zatytułowanej "Der Kuss", utworu szokującego zuchwałym erotyzmem, a zarazem przepełnionego

głęboką wrażliwością. Ta książka odniosła równie wielki sukces jak pierwsza i definitywnie

zapewniła autorowi miejsce na Parnasie współczesnej literatury niemieckiej.

Był kontrowersyjny, awangardowy, czasem skandalizujący, ale przede wszystkim bardzo,

bardzo utalentowany. W wieku trzydziestu lat Dolff Sterne znalazł się u szczytów sławy. I wtedy

spotkał swoje marzenie.

W wieczór pierwszego spotkania jej uroda zaparła mu dech w piersiach. Słyszał o niej już

wcześniej; znała ją cała berlińska socjeta. Sprawiała wrażenie nieziemskiej i nieosiągalnej, a

zarazem aż przerażająco kruchej.

Kiedy ją ujrzał ubraną w obcisłą, przetykaną złotą nitką jedwabną suknię, w miniaturowej

czapeczce, spod której spływała burza lśniących włosów, z przerzuconym przez ramię sobolowym

futrem, doświadczył czegoś na kształt ukłucia dojmującego bólu. Nie oszołomiło go jednak złoto

ani sobole, lecz ona sama - jej odmienność, jej milczenie wśród zgiełku sali, a wreszcie jej oczy.

Kiedy nań popatrzyła z uśmiechem, poczuł się jak człowiek umierający.

- Gratuluję panu.

- Czego? - zapytał kompletnie zdezorientowany. Wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę,

czując, jak ubywa mu lat, i to w takim tempie, że z trzydziestu trzech rychło zostało zaledwie

dziesięć... aż wreszcie pojął, że i ona jest mocno zdenerwowana. Stanowiła całkowite zaprzeczenie

jego wyobrażeń: była dystyngowana, lecz pozbawiona wszelkiej wyniosłości; żywił podejrzenia, iż

hałaśliwy tłum i wścibskie oczy napawają ją lękiem. Jak Kopciuszek umknęła bardzo wcześnie,

kiedy wciąż był zajęty witaniem nowych gości. Korciło go, by za nią pobiec, odnaleźć ją i raz

jeszcze, choćby na krótką chwilę, spojrzeć w te fiołkowe oczy...

Dwa tygodnie później spotkali się ponownie, właśnie tu, w parku. Przypatrywał się, jak z

uśmiechem spogląda na zamek i pływające po jeziorze kaczki.

- Często tu pani przychodzi? - Stali ramię przy ramieniu, a wysoka ciemna sylwetka Dolffa

uderzająco kontrastowała z porcelanową urodą Kassandry. Miał włosy koloru jej soboli i oczy,

które przywodziły na myśl dwa onyksy.

Skinęła głową i przyoblekła twarz w ten swój zagadkowy, na poły dziecinny uśmiech.

- W dzieciństwie bywałam tu znacznie częściej.

- Pochodzi pani z Berlina? - Głupie pytanie, ale nie przyszło mu do głowy nic lepszego.

Roześmiała się bez złośliwości.

- Tak, a pan?

- Z Monachium - odparł. Potem stali w milczeniu, a Dolff zastanawiał się, ile lat może

liczyć Kassandra. Dwadzieścia dwa? Dwadzieścia cztery? Trudno było powiedzieć.

Niespodziewanie parsknęła krystalicznym śmiechem na widok trojga dzieci, które podczas

zabawy z psem wymknęły się spod opieki niańki i w ślad za swoim ulubieńcem zapędziły po

kolana do wody.

- Kiedyś i ja zrobiłam coś podobnego - powiedziała. - Potem przez miesiąc niania nie

zabrała mnie do parku.

Potrafił sobie wyobrazić tę scenę: opiekunka w nakrochmalonym mundurku gromi z brzegu

nieposłuszną rozdokazywaną dziewczynkę. Kiedy mogło się to wydarzyć? W 1920? 1915 roku?

Całe wieki temu. Jakże odmiennie wyglądało w tamtych czasach jego życie! Musiał godzić pracę z

nauką, dni zatem spędzał w szkole, poranki zaś, całe popołudnia i wieczory - w piekarni rodziców.

Jego świat stanowił całkowite zaprzeczenie świata tej złocistej istoty.

Od poznania jej bywał w parku regularnie, wmawiając sobie, że po wielogodzinnym pisaniu

potrzebuje świeżego powietrza i ruchu. Doskonale jednak pojmował, jakie są jego prawdziwe

motywy - szukał tej twarzyczki, oczu, złotych włosów... i na koniec je znalazł. Kassandra też

sprawiała wrażenie radej z ponownego spotkania. I wkrótce zapanował między nimi rodzaj nie

wypowiedzianego porozumienia - Dolff po pracy wyruszał na spacer, a jeśli właściwie wyliczył

moment, Kassandra już czekała.

Stali się duchowymi strażnikami zamku i zastępczymi rodzicami dzieci bawiących się na

brzegu jeziora, chciwie czerpali szczęście ze wszystkiego, co ich otaczało, dzielili się

wspomnieniami z dzieciństwa i odkrywali przed sobą marzenia. Kassandra, co zapewne

przepełniłoby jej ojca zgrozą, pragnęła związać życie z teatrem. Świadoma, że ten sen nigdy się nie

spełni, fantazjowała jednak czasem, iż pewnego dnia napisze przynajmniej sztukę. Fascynowały ją

monologi Dolffa o tworzeniu, o uczuciu, jakie staje się udziałem autora, kiedy jego dzieło odnosi

sukces. Sława zresztą wciąż wydawała się Dolffowi - i może zawsze będzie się wydawać - czymś

niezupełnie rzeczywistym. Minęło siedem lat, odkąd przeniósł się z Monachium do Berlina, pięć,

odkąd tak udanie zadebiutował, trzy od chwili, gdy sprawił sobie bugatti, dwa zaś od kupna

pięknego starego domu w Charlottenburgu. Mimo to nadal postrzegał to wszystko jako coś na

kształt snu. Może właśnie dzięki temu zachowywał młodzieńczość i ten wiecznie dostrzegalny w

jego oczach wyraz zachwytu i zdumienia. Tak, Dolff Sterne nie był jeszcze człowiekiem

zblazowanym - ani w stosunku do życia, ani swojego pisarstwa, a przede wszystkim w stosunku do

Kassandry.

Jego opowieści o książce zawsze słuchała oczarowana, mając wrażenie, że fabuły nabierają

życia, bohaterowie zaś stają się ludźmi z krwi i kości; ba, towarzystwo Dolffa sprawiało, że jej

samej krew szybciej krążyła w żyłach. On natomiast dostrzegał, jak z każdym spotkaniem słabnie

lęk przyczajony w jej oczach. Od chwili kiedy się poznali, w Kassandrze zagościło coś zupełnie

nowego, coś beztroskiego - młodzieńczego i apetycznego.

- Czy zdaje sobie pani sprawę, jak bardzo panią lubię, Kassandro? - zapytał żartobliwie

pewnego dnia, kiedy muskani aromatycznym wiosennym wietrzykiem okrążali spacerkiem jezioro.

- Czyżby w związku z tym zamierzał pan napisać o mnie książkę?

- A powinienem?

Na moment opuściła fiołkowe oczy, potem pokręciła głową.

- Chyba nie. Bo o czym miałby pan pisać? Nie odnosiłam w życiu triumfów, nie miałam

sukcesów ani osiągnięć. Żadnych, ale to żadnych.

Przez kilka sekund oczy fiołkowe i czarne mówiły sobie coś, czego jeszcze nie śmiały

sformułować usta.

- Tak pani sądzi?.

- Taka jest prawda. Urodziłam się do swojego życia i umierając rozstanę się ze swoim

życiem. Życiem, którego treść stanowią i będą stanowić dziesiątki eleganckich sukien, tysiące

oficjalnych kolacji i nienagannie wykonanych oper... nic więcej, drogi przyjacielu.

Miała dopiero dwadzieścia dziewięć lat, a mogło się zdawać, iż straciła wszelką nadzieję, że

w jej losach nastąpi jakakolwiek odmiana.

- Pozostaje ta sztuka, którą zamierza pani napisać.

Wzruszyła ramionami. Oboje znali odpowiedź. Była więźniem zamkniętym w diamentowej

klatce. Po chwili jednak roześmiała się serdecznie.

- No cóż, w panu jedyna nadzieja, że zdobędę sławę. Pod warunkiem, rzecz jasna, że uczyni

mnie pan bohaterką którejś ze swoich książek, przemieni w swej wyobraźni w jakąś egzotyczną

postać.

Już to zrobił, chociaż nie miał śmiałości jej o tym powiedzieć. Zamiast tego podjął

rozmowę w żartobliwej tonacji.

- Zgoda, ale w takim razie muszę uzyskać pani aprobatę. Kim chciałaby pani zostać? Jaka

postać wydaje się pani odpowiednio egzotyczna? Szpiega? Lekarki? Kochanki wybitnej

osobistości?

Z udanym niesmakiem skrzywiła usta.

- Ależ, Dolffie, to okropne, cóż za brak wyobraźni! Nie, pomyślmy... - Usiadła na trawie,

zdjęła szerokoskrzydły kapelusz słomkowy i wstrząsnęła swą złocistą grzywą. - Chyba aktorki...

mógłby mnie pan zrobić gwiazdą scen londyńskich, a potem... - przechyliła głowę, nawijając na

smukły palec kosmyk lśniących włosów. - A potem wysłać do Ameryki, gdzie też bym podbiła

widownię.

- Do Ameryki? To ogromny kraj, proszę uściślić.

- Do Nowego Jorku.

- Była pani w tym mieście?

Skinęła głową.

- Tak, z ojcem, kiedy skończyłam osiemnaście lat. Było cudownie. Czułam, że... - urwała

nagle. Zamierzała powiedzieć, iż w Nowym Jorku byli gośćmi Astorów, w Waszyngtonie zaś

Steelle Danielle - Pierscionki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: