Sfinks.pdf

GRAHAM MASTERTON

SFINKS

(Przeło Ŝ ył Cezary Ostrowski)

Pami ę ci Ross Bristow - Jonem

Fellachowie powiedz ą ci o dziwnych, okropnych rzeczach.

Arabowie równocze ś nie boj ą si ę ich i nienawidz ą .

Nigdy nie mówi ą o nich bezpo ś rednio.

Nazywaj ą ich „tamtym ludem",

a nikt, kto cho ć raz podró Ŝ ował po Afryce Północnej,

nie musi dwa razy pyta ć , co to znaczy.

Seabury Quinn

ROZDZIAŁ l

Nigdy nie zapomni chwili, gdy ujrzał j ą po raz pierwszy. Pó ź niej Ŝ artował na ten

temat i nazywał to „miło ś ci ą od pierwszego ugryzienia". Rzecz miała miejsce w czasie

koktajlu u Schirry, wydanego na cze ść Henry'ego Nessa, nowego sekretarza stanu.

Celebrowano jego niewytłumaczalne zar ę czyny z niezwykle hała ś liw ą , a przy tym ambitn ą

dziewczyn ą , Ret ą Caldwell. Jak zwykle u Schirry, było mnóstwo do picia i prawie tyle samo

do jedzenia, a Gene Keiller znajdował si ę wła ś nie w centrum rozmowy z tureckim dyplomat ą

o imponuj ą cym łupie Ŝ u. Kiedy zatapiał z ę by w ś wie Ŝ ym crab vol-au-vent (nie jadł cały

dzie ń ), połyskuj ą ce suknie i czarne fraki rozst ą piły si ę jak Morze Czerwone, a do ś rodka

wkroczyła Lorie Semple. Gene nie był jeszcze zblazowany pi ę knymi kobietami. Zbyt krótko

pracował dla Departamentu Stanu, by mie ć powy Ŝ ej uszu tych trzepocz ą cych rz ę sami,

szepcz ą cych, eleganckich młodych panien, które kr ę ciły si ę wokół ś wiatka waszyngto ń skiej

socjety, nie maj ą c na sobie majtek i gor ą co pragn ą c ka Ŝ dego m ęŜ czyzny, o którym cho ć by raz

wspomniał William F. Buckley. Bezpo ś redni przeło Ŝ ony Gene'a miał nosa do tego typu

panienek i nazywał je Departamentem Rozpostarcia... Lecz gdy Gene uniósł głow ę z ustami

pełnymi nadzienia i fragmentem kraba zwisaj ą cym przy policzku, nie troszczył si ę o to, czy

Lorie Semple nale Ŝ y do nich, czy nie.

- Hej, Gene - powiedział senator Hasbaum, pochylaj ą c si ę - niezły kawałek dupe ń ki.

Popatrz tylko na t ę obwolut ę .

Gene pokiwał głow ą i prawie si ę udławił. Si ę gn ą ł po serwetk ę , wytarł usta i przełkn ą ł

na wpół pogryzione vol-au-vent. Zdołał jedynie wykrztusi ć :

- Arthur, chocia Ŝ raz masz cholernie du Ŝ o racji. Wygl ą dało na to, Ŝ e jest sama. Była

wysoka, wy Ŝ sza ni Ŝ wszystkie kobiety w tym pomieszczeniu, a tak Ŝ e ni Ŝ wi ę kszo ść

m ęŜ czyzn. Gene pomy ś lał, Ŝ e mo Ŝ e mie ć około pi ę ciu stóp i jedenastu cali wzrostu. Pó ź niej

okazało si ę , Ŝ e odj ą ł jej jedynie pół cala. Ten wzrost bynajmniej jej nie kr ę pował. Wkroczyła

na ś rodek pomieszczenia, pod l ś ni ą cy kandelabr, wyprostowana i z arogancko uniesion ą

brod ą .

- Jezu - wyszeptał Ken Sloane widziałe ś ju Ŝ kiedy ś tak ą dziewczyn ę ?

Gene milczał. Nawet turecki dyplomata, który rozwodził si ę nad zgod ą na

umieszczenie w swym kraju pocisków MARV, zauwa Ŝ ył, Ŝ e Gene ju Ŝ go nie słucha i wlepia

wzrok w Lorie Semple, jak kto ś maj ą cy religijne objawienie.

- Panie Keiller - powiedział szarpi ą c Gene'a za r ę kaw - musimy omówi ć głowice

bojowe!

Gene skin ą ł głow ą .

- Ma pan absolutn ą racj ę . Tyle mog ę powiedzie ć . Ma pan absolutn ą , cholern ą racj ę .

Grzywa zaczesanych do tyłu włosów koloru piasku opadała Lorie Semple na nagie

ramiona. Jej twarz była niezwykle pi ę kna. Prosty nos, szerokie i zmysłowe usta oraz nieco

sko ś ne oczy. Nosiła szmaragdowy naszyjnik i nikt spo ś ród zebranych ani przez chwil ę nie

pomy ś lał, Ŝ e mogły to by ć zielone szkiełka. Była ubrana w gł ę boko wci ę t ą sukni ę

wieczorow ą z cielistego jedwabiu, tak dopasowan ą i ciasno opi ę t ą wokół biustu, Ŝ e gdy raz

si ę na ni ą spojrzało, trzeba to było uczyni ć powtórnie, gdy Ŝ wygl ą dała, jakby była topless.

Miała olbrzymi biust i niew ą tpliwie nie nosiła stanika. Jej sutki unosiły jedwab w

lekko ocienione wzgórki, a gdy si ę poruszała, rozchybotane piersi uciszały rozmowy i

prowokowały nawet najbardziej wiernych m ęŜ ów w Waszyngtonie do patrzenia na nie przez

ramiona Ŝ on.

Nigdy nie zrozumiał, jaki impuls nim powodował, lecz gdy tak stała, wygl ą daj ą c

dumnie i wspaniale, Gene Keiller przyst ą pił do niej i wyci ą gn ą ł dło ń . Nie było mu łatwo

podej ść tak blisko, gdy Ŝ wyniosła dziewczyna miała bezduszne, zielone oczy, jak niektóre

koty, a Gene po wypiciu trzech wódek nie był w najlepszej formie.

- Nie znam pani - powiedział z półu ś mieszkiem. Dziewczyna spojrzała na niego. Była,

co najmniej równie wysoka jak on i u Ŝ ywała jakich ś niezwykle mocnych perfum, które

wydawały si ę wypełnia ć powietrze.

- Ja pana równie Ŝ nie znam - odparła gł ę bokim głosem o jakim ś mocnym, europejskim

akcencie.

- No có Ŝ - stwierdził Gene - to chyba dobry powód, by si ę sobie przedstawi ć .

Dziewczyna wci ąŜ na niego patrzyła.

- Mo Ŝ e.

- Tylko mo Ŝ e? Skin ę ła głow ą .

- Skoro si ę nie znamy, lepiej, by tak ju Ŝ zostało. Nieznajomi.

Gene roze ś miał si ę dyplomatycznie.

- No có Ŝ , rozumiem pani punkt widzenia. Ale jeste ś my w Waszyngtonie! Wszyscy

tutaj musz ą si ę zna ć .

Nadal nie odrywała od niego wzroku, jakby go hipnotyzowała i im dłu Ŝ ej to trwało,

tym bardziej czuł si ę zmieszany. Szurał nogami i wpatrywał si ę w dywan. Nigdy si ę tak nie

zachowywał wobec dziewczyny od czasu, gdy opu ś cił szkolne mury, a jednak stał tam -

bystry Gene Keiller z opalenizn ą wprost z Florydy i szerokim, jasnym u ś miechem,

k ę dzierzawy demokrata, który zwykle obcałowywał wszystkie bobasy i wzbudzał podziw

gospody ń domowych z Jack-sonville.

- Dlaczego? - spytała, rozchylaj ą c wilgotne ró Ŝ owe wargi.

- Eee... przepraszam? Dlaczego co?

Dziewczyna nadal wpatrywała si ę w niego. Wydawała si ę w ogóle nie mruga ć , a to go

dekoncentrowało.

- Dlaczego wszyscy musieliby zna ć wszystkich? Gene poprawił kołnierzyk.

- Có Ŝ ... s ą dz ę , Ŝ e to kwestia przetrwania. Trzeba wiedzie ć , kto jest przyjacielem, a kto

wrogiem. To nieco przypomina prawo d Ŝ ungli.

- D Ŝ ungli? U ś miechn ą ł si ę ironicznie.

- Tak mówi ą . Bycie politykiem to ci ęŜ ki kawałek chleba. Bez wzgl ę du na to, jak nisko

na drabinie społecznej si ę kto ś znajduje, zawsze jest kto ś inny, kto chciałby wspi ąć si ę wy Ŝ ej i

gotów jest u Ŝ y ć do tego jego głowy.

- Sprawia pan, Ŝ e brzmi to... bardzo agresywnie - odparła.

Zauwa Ŝ ył, Ŝ e miała kolczyki wykonane z rze ź bionych kłów zwierz ę cych oprawionych

w złoto. Stopniowo opanowywał zdenerwowanie, lecz nadal zdawał sobie spraw ę , Ŝ e to ona

jest gór ą w tej rozmowie i Ŝ e pozostali go ś cie obserwuj ą go k ą tem oka i oceniaj ą . Zakaszlał i

wskazał w kierunku baru.

- Czy nie zechciałaby pani wypi ć drinka?

Spojrzała na niego. Przerwy w ich rozmowie wydawały si ę długie i odniósł wra Ŝ enie,

Ŝ e dziewczyna dokładnie go ocenia. Niemal Ŝ e osacza.

- Nie pij ę - odpowiedziała, wprost - lecz prosz ę si ę mn ą nie przejmowa ć . Pan

wyra ź nie to lubi.

Zakaszlał powtórnie.

- Có Ŝ , lubi ę pi ć , by si ę rozlu ź ni ć . To w pewien sposób uspokaja nerwy, wie pani?

- Nie - odpowiedziała. - Nie wiem. Nigdy w Ŝ yciu nie piłam.

Spojrzał na ni ą zdumiony.

- Pani Ŝ artuje! Nie podkradała pani starej nawet czere ś niówki z kredensu?

Przeczesała płowe włosy dłoni ą o długich palcach, po czym powa Ŝ nie potrz ą sn ę ła

głow ą .

- Moja mama nie jest stara. Tak naprawd ę jest całkiem młoda. I nigdy, ale to nigdy,

nie trzymała alkoholu w domu.

- Rozumiem - odparł za Ŝ enowany Gene. - Nie chciałem niczego sugerowa ć ...

- Nie, nie - przerwała - prosz ę si ę nie martwi ć . Wiem, co pan miał na my ś li.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: