Rodzice i nauczyciele - w stronę współpracy
Razem można więcej...
Spis treści
1. Czy rzeczywiście rodzice boją się nauczycieli a nauczyciele rodziców? 1
2. Jak rozmawiać…. 2
3. Co pomaga w dobrej współpracy? 2
4. Pierwsze zebranie z rodzicami młodego wychowawcy. 3
5. Jak reagować w sytuacji, kiedy podczas spotkania z wychowawcą rodzice domagają się zmiany jakiegoś nauczyciela? 3
6. Jak może wyglądać współpraca między rodzicami i nauczycielami w przypadku takich problemów jak narkotyki, przemoc, alkohol? 4
Zastanówmy się… Nie ma dobrej formuły na porozumiewanie się rodziców z nauczycielami. Nauczyciele lepiej lub gorzej radzą sobie z dziećmi – wiedzą, jak prowadzić rozmowę, obsztorcować, ukarać, nagrodzić, postawić jedynkę, natomiast nie ma dobrego pomysłu na współpracę nauczycieli z rodzicami. Podstawowym formułą jest wywiadówka: przychodzą rodzice, siadają w ławkach, a nauczyciel staje i mówi: „No to teraz ja państwu powiem, jak się państwa dzieci uczą”. Drugim sposobem jest wezwanie na dywanik. Odnoszę wrażenie, że zarówno pierwsza, jak i druga formuła najczęściej wzbudzają strach i co więcej często wywołują u rodziców nieświadome zachowania charakterystyczne dla dziecka takiego surowego rodzica, który ma władzę i posługuje się nią wobec nauczycieli. Obu stronom ciężko jest z tego wyjść. Myślę jednak, że obie strony generalnie mają dobrą wolę.
Jak jest a jak warto, aby było…
Sama forma prowadzenia wywiadówki, podczas której rodzice siadają
w ławkach, powoduje, że w budzi się w nich często dziecko, które kiedyś chodziło do szkoły, nie zawsze tego chcą, nie zawsze mają miłe wspomnienia i jeszcze – nie daj Boże – jest to szkoła podstawowa, gdzie ławki są małe i rodzice siedzą skuleni, a nauczyciel, bojąc się rodziców, próbuje być groźny, udaje groźnego lub rzeczywiście taki jest ( również na co dzień). W takiej sytuacji porozumienie w sprawie uczniów jest mało możliwe. Często bywa tak, że w pierwszych ławkach siadają rodzice uczniów najlepszych, a dalej – uczniów słabszych. Oni w pewien sposób odtwarzają to, co się dzieje w klasie.
W jaki sposób obie strony mogą przełamać ten lęk? Więcej zależy od nauczyciela, od tego, jak sobie poradzi ze swoim lękiem, jak poprowadzi spotkanie. To mogą być proste zabiegi, np. zmiana układu klasy, żeby rodzice nie siedzieli w ławkach jeden za drugim i nie czuli się „uczniami, którzy muszą słuchać”. Tak naprawdę chodzi tu o czynnik psychologiczny, jeśli nauczyciel stoi a rodzice siedzą tak jak uczniowie na lekcji – nauczyciel zdobywa „przewagę, rodzicom dużo trudniej w tej sytuacji poczuć się partnersko. Ważne jest to, czy nauczyciel przychodzi na wywiadówkę, żeby coś rodzicom oznajmić, podzielić się informacjami o klasie, tym co się wydarzyło, pochwalić, omówić strategię wspólnego działania względem dzieci, czy też , aby podać najważniejsze informacje przekazane przez dyrekcję, Radę Rodziców, rozdać karteczki z ocenami i jak najszybciej „pozbyć się” uczestników spotkania. To obie strony powinny chcieć się spotkać, ponieważ w każdym przypadku jest o czym rozmawiać.
To nieprawda, że nauczyciel wie coś więcej o dzieciach niż ich rodzice, może więc powiedzieć: „Proszę państwa, ja widzę jakiś fragment rzeczywistości, państwo znacie swoje dzieci lepiej i widzicie inny fragment rzeczywistości, możemy porozmawiać, jak te dwa fragmenty wyglądają. Możemy porozmawiać o państwa widzeniu dziecka”. Nauczyciele rzadko to robią, bo często boją się krytyki rodziców. Z kolei rodzice zachowują się jak uczniowie – albo są cisi, potulni i pokorni, albo bywają agresywni, prowokujący, wymagający, żądający…
Wielu nauczycieli skarży się na agresywnych rodziców, to określenie bardzo często pojawia się w rozmowach. Kiedy byłem wychowawcą miałem problem raczej z biernymi rodzicami. Agresywny rodzic jest w jakiś sposób zaangażowany. Mówi, że jest jakiś problem. Bierny albo nie pokazuje, że jest problem,
albo go nie dostrzega. Można by zadać pytanie - dlaczego dorośli ludzie zachowują się w taki sposób? Wyobraźmy sobie Jasia, który ma różne relacje ze nauczycielem i szkołą. Matka Jasia obawia się, że nauczyciel powie: „Jaś jest zły”. To dla niej może oznaczać, że ona jest złą matką, źle zajmuje się Jasiem. I tak możemy wpędzić nie jednego rodzica w poczucie winy, choć wcale na to nie zasługuje. Oczywiście, nauczyciel może mieć
całkiem inne intencje, ale mama Jasia o tym nie wie – jest zatem albo uległa, albo „stawia się” i mówi, że to szkoła źle działa, a nauczyciele nie potrafią uczyć i radzić sobie z uczniami.
U nauczyciela z kolei pojawia się frustracja. Obie strony mają poczucie, że kontakt jest niezbędną formalnością, którą trzeba odbyć jak najszybciej. Co więcej, mama Jasia nie jest „niezapisaną kartą”. Ma swoje osobiste doświadczenia ze szkołą, ze swoimi rodzicami, i one w dużej mierze decydują o jej zachowaniu w sytuacji, kiedy pojawia się ktoś, kto występuje w roli autorytetu. To są często nieświadome reakcje. Mama Jasia może wyjść z zebrania i powiedzieć: „Nie wiem, co się ze mną stało, dlaczego byłam taka pokorna?” Im bardziej sztywna i formalna będzie taka rozmowa, tym bardziej sztywno i formalnie będzie zachowywały się obie strony.
Na pewno szczerość, otwartość, chęć słuchania drugiej strony i pomocy w kształtowaniu młodego człowieka przez dany nauczycielowi okres czasu i nie ma to znaczenia , czy mówimy o trzech latach szkoły podstawowej, czy trzech latach gimnazjum. W obu przypadkach spotkać dobrego nauczyciela na swojej drodze, to jak urodzić się w czepku. Jeśli nie ma żadnego udawania w relacjach, nauczyciel pozostaje (przed rodzicami) nauczycielem, dyrektor – dyrektorem, pani pedagog – pedagogiem, a rodzice – rodzicami.
To jest okazja, aby nauczyciele i rodzice przemówili do siebie ludzkim głosem, zaczęli rozmawiać o wspólnych problemach. Zanim będziemy zastanawiać się, co robić, warto zastanowić się, jak myśleć o spotkaniach z rodzicami i o współpracy z nimi przez cały powierzony nauczycielowi okres w edukacji jego klasy. Warto pamiętać, że to rodzice są największymi ekspertami od swojego dziecka. Ważne jest, aby nauczyciel miał świadomość, że problem z uczniem czy problem z klasą jest wspólnym problemem. W wypadku ucznia na ogół w większym stopniu jest to problem rodziców. Wyobraźmy sobie, że mamy taką sytuację: nasz Jaś uczestniczył w bójce. Mogą tu być dwa dobre rozwiązania. Jedno to porozmawiać z Jasiem, a w razie wezwać rodziców i powiedzieć im, że coś się dzieje z Jasiem i nas to niepokoi. Warto opisać zachowania Jasia, ale nie oceniać ich, tylko przedstawić je bardzo konkretnie. Zapytać rodziców: „Jak państwo myślicie, co się dzieje? ” i rozmawiać o tym, co można zrobić w tej sytuacji, oczywiście informując o sankcjach.
Drugi sposób, to zaprosić wszystkich, rodziców oraz Jasia i powiedzieć: „Mamy wspólny problem – szkoła, Jaś i rodzice. Zastanówmy się, co się dzieje i dajmy powiedzieć Jasiowi, jak on to widzi”. Warto rozmawiać, ale nie eksponować złego zachowania Jasia, lecz zwracać uwagę na to, co się dzieje i jak możemy mu pomóc, co możemy zrobić, jakiej pomocy Jaś może się spodziewać. Nie możemy oczywiście zapomnieć, że pewne zachowania w szkole nie są tolerowanie.
Zastanówmy się, co może zrobić młody, niedoświadczony nauczyciel, który jest wychowawcą i ma przed sobą pierwsze spotkanie z rodzicami. On ma dwadzieścia parę lat, rodzice najczęściej czterdzieści parę i więcej. Są na stanowiskach, mają spore doświadczenie. Taki nauczyciel na pewno nie powinien udawać, że jest kompetentny i mówić rodzicom, jak wspaniale będzie zajmował się ich dziećmi. Myślę, że powinien przedstawić się, powiedzieć, że zaczyna pracę, że liczy na współpracę. Powinien powiedzieć o kilku planach: co chciałby zrobić, na czym mu zależy, a potem zaprosić rodziców do rozmowy, zapytać co dla nich jest ważne, czego oni od niego oczekują. Mógłby zadać rzadko stawiane pytanie: „Proszę państwa, czego ode mnie oczekujecie? Proszę pamiętać, że ja mam ograniczony wpływ na szkołę´ i nie wszystko mogę zmienić, ale porozmawiajmy o wzajemnych oczekiwaniach i możliwościach współpracy”. Myślę, że po zadaniu takiego pytania najczęściej zapada cisza. Dlatego ważne jest, aby wszyscy usiedli, aby nauczyciel
nie stał, ponieważ mniej widać jego zdenerwowanie. Tę chwilę ciszy trzeba wytrzymać. To pytanie zaskakuje rodziców. To, że rodzice milczą, nie oznacza, że nie chcą współpracować.
Wychowawca, jeżeli jest mądry, przytomny i ma dobry kontakt ze swoimi uczniami, to zapewne wie, że między tym nauczycielem a klasą istnieje konflikt. Sprawy nie da się załatwić między rodzicami a wychowawcą. W tym momencie należy włączyć dyrektora. Rolą wychowawcy jest rozmowa z nauczycielem, zaproszenie, jeżeli jest to możliwe, tego nauczyciela na spotkanie z rodzicami, zorientowanie się, jakie jest jego stanowisko, na czym polega problem. Zadaniem wychowawcy jest wysłuchanie jednej i drugiej strony, ale pewne decyzje może podjąć tylko dyrektor. Jeżeli sytuacja jest rzeczywiście krytyczna, to trzeba zaprosić dyrektora na spotkanie z rodzicami, ponieważ tylko dyrektor może podjąć decyzję. Nie jest dobrze, jeżeli wychowawca mówi np.: „Tak, tak, pani od matematyki jest niedobra”. Obawiam się, że część wychowawców tak właśnie postępuje… Z lęku, żeby nie narazić się rodzicom. Wychowawca powinien być neutralny, co nie oznacza, że musi za wszelką cen bronić pani od matematyki. Z całą pewnością jest to przykład sytuacji, kiedy trzeba zaprosić kogoś, kto może podjąć decyzję. Jeżeli wydaje się, że da się jeszcze rozmawiać, można zaprosić panią od matematyki, a jeżeli jest to niemożliwe – trzeba włączyć dyrektora. Jeżeli otrzymujemy sygnał od rodziców, że istnieje konflikt między uczniami i nauczycielami, to trzeba oczywiście powiedzieć nauczycielowi, że jest taki problem, ale powinniśmy też zgłosić to dyrektorowi. To nie jest kablowanie. Wychowawca to przedstawiciel szkoły do kontaktów z rodzicami – i jeżeli oni mówić mu o swoich zastrzeżeniach, to mają nadzieję, że ta informacja dotrze tam, gdzie trzeba.
Takie problemy są problemami całej szkoły. Nie mogą być rozwiązywane jedynie przez wychowawcę czy rodziców, albo tylko przez dyrektora. Ważne jest, by wszyscy, czyli uczniowie, rodzice, nauczyciele, współpracowali w tej sprawie. Szkoła musi stworzyć spójny system reagowania w danej sprawie. Rodzice muszą być nie tylko o tym poinformowani, ale też zaangażowani do współpracy. Rodzice, oczywiście nie wszyscy, bardzo dużo wiedzą o swoich dzieciach, tylko nie zawsze chce o tym powiedzieć. Raczej boją się o tym rozmawiać. Rodzice bowiem postrzegają szkołę jako miejsce rozwiązywania problemów lub jako jednostkę edukacyjną, która wtłacza w dzieci wiedzę. Istotne jest, czy szkoła postrzega rodziców jako partnerów w tym procesie, czy jako petentów, którzy mają wobec niej oczekiwania, albo jako grupę utrudniającą słuszne działania szkoły.
A jednak, mimo wszystko, mam wrażenie, że pomimo wielu trudności we wzajemnych kontaktach obie strony – rodzice i nauczyciele – mają potrzebę robienia czegoś razem. Nie może być jednak tak, że przyjdzie wychowawca i powie: „Kochani rodzice, chciałbym, żebyście współpracowali”, postawi kropkę i będzie czekał aż rodzice zaczną współpracować. Wychowawca musi mieć pewne propozycje dla rodziców, wizję tego, jakie jest ich miejsce, i musi swoim działaniem pokazać, że rzeczywiście docenia rolę rodziców. Samo mówienie nie wystarczy. Nauczanie to tylko część pracy z uczniem, nie da się jej oddzielić od codziennego wychowywania. Nie my – nauczyciele – jednak mamy brać odpowiedzialność za wychowanie, ono należy do rodziców, mamy natomiast je wspierać na ile tylko potrafimy i możemy.
( na podstawie wywiadu przeprowadzonego z autorem , czasopismo "Twórcza Szkoła")
1
grudzien33