Zapowiadało się ładne popołudnie. Słońce grzało bardzo mocno, zachęcało do pierwszych wiosennych spacerów. Kot leniwie wylegiwał się na płocie. Olek przyszedł z przedszkola z niezadowoloną miną. Babcia widząc jego nastrój, już od progu starała się go udobruchać.
- Oleczku - czy wiesz co mamy dzisiaj na obiad?
· Nie- odpowiedział- Olek.
Twoje ulubione naleśniki- woła z kuchni babcia.
· Nic mnie to nie obchodzi i nie chce mi się jeść!- powiedział zdecydowanym głosem Olek i poszedł prosto do swojego pokoju, trzaskając drzwiami.
- Chyba mu się coś nie udało w przedszkolu- stwierdziła babcia i zabrała się za smażenie naleśników dla całej rodzinki.
A tymczasem mały przedszkolak siedział na podłodze w swoim pokoju
i rozmyślał, dlaczego akurat jemu dogryzają koledzy. Przecież przynosił im słodycze, robił wszystko to, co mu kazali a jednak najczęściej nie miał się z kim bawić.
· Jestem zły-stwierdził Olek- koledzy nie tylko nie chcą się ze mną bawić, ale ciągle wyśmiewają się ze mnie!
Powodem ich naigrywań były piegi, które Olek miał na całym ciele,
a szczególnie na buzi.
Babcia Olka prawie codziennie starała się mu wytłumaczyć, że to taki „typ urody”, że jego dziadek też miał takie „znaki szczególne”. Niestety nic to nie pomagało. Na dworze i w mieszkaniu robiło się coraz cieplej a Olek nie pozwalał ściągać sobie długiego rękawa i długich spodni. Sytuacja stawała się nie do wytrzymania aż tu nagle...
Rozmyślając o swoich wstrętnych koleżkach z przedszkola spojrzał w stronę okna i zauważył na nim małą piegowatą tak ... piegowatą biedronkę. Gdy podszedł do niej okazało się, że miała na sobie aż 6 kropek. Była śliczna...
- Dzień dobry Olku – odpowiedziała pewnie.
Okazało się, że biedronka mieszkała w pokoju Olka od dawna, ale dopiero teraz, gdy słońce zaczęło mocniej grzać, mogła wyjść ze swojej zimowej kryjówki.
Ø Czy jesteś smutny ? – zapytała biedronka.
Chłopiec nie zastanawiał się ani chwilę i opowiedziało swoich kolegach , którzy dokuczają mu codziennie w przedszkolu z powodu jego piegów. Olek bardzo się „rozkleił” mówiąc o swoich przeżyciach. Łezki zaczęły mu same kapać. Biedronka przyfrunęła na jego małą rękę.
Ø Nie płacz kolego , głowa do góry !
Olek wytarł łezki, otworzył dłoń, żeby biedronka mogła swobodnie przemaszerować po jego mokrym rękawie. Po cichutku powiedziała mu prosto do ucha:
Ø Popatrz – nie wygląd świadczy o człowieku. Wiele osób ma piegi
i zwierzęta też. Popatrz na mnie .Codziennie na łące spotykam mnóstwo owadów i nikt, powtarzam ci nikt, nie zwraca uwagi na takie szczegóły.
· Nikt ? – zapytał z niedowierzaniem Olek.
Ø Ależ oczywiście. Łąka pełna jest najróżniejszych stworzeń : małych
i dużych, zielonych i czerwonych , grubych i chudych , z piegami i bez.
Ø Każde z nas to akceptuje !- powiedziała biedronka.
Olek nie mógł uwierzyć , ale pomyślał , że dobrze będzie samemu to sprawdzić.
· Idziemy na łąkę ! – powiedział do biedronki.
Ø Jaki wspaniały pomysł – powiedziała uradowana i szczęśliwa , że po długiej zimie znów zobaczy swoich kolegów.
Okazało się, że wycieczka na łąkę to był bardzo dobry pomysł. Wszystkie owady przywitały biedronkę i jej kolegę z radością. Na twarzy Olka pojawił się uśmiech. Chłopiec zauważył , że zwierzęta są naprawdę bardzo miłe, wyglądają uroczo i nawet niektóre są do niego trochę podobne...
Następny dzień w przedszkolu nie był już dla Olka taki straszny. Chłopiec od rana tryskał humorem. Pani wychowawczyni zażartowała, że wiosenna pogoda ma na Olka dobry wpływ. Koledzy jakby mniej zwracali uwagę na jego piegowatą buzię. A Bartek i Adam zbudowali z nim duży zamek z klocków lego.
Po przyjściu z przedszkola Olek sam zagadnął babcię, co będzie na obiad, ale nie usłyszał odpowiedzi, bo popędził do swojego pokoju. Szukał swojej piegowatej koleżanki, żeby się z nią podzielić przeżyciami
z przedszkola, ale ona odfrunęła chyba do nieba....
arwense