Wolski Marcin - Krawedź snu.pdf - Wolski Marcin - Blood43

Marcin Wolski

Krawędź snu

1. Trup pojawia się, znika i wraca

Jeśli spojrzy się pod właściwym kątem, Mleczna Droga ma kształt klepsydry. Wystarczy

obserwować ją odpowiednio długo (powiedzmy miliard lat), by spostrzec, jak gwiezdny pył

przesypuje się w tej klepsydrze od plus do minus nieskończoności… Albo odwrotnie!

Czwartego marca w kostnicy szpitala Ministerstwa Spraw Wewnętrznych przy ulicy Wołoskiej w

Warszawie umieszczono zwłoki kłopotliwego denata. Nie tylko był przybyszem znikąd, ale wkrótce

miał zniknąć równie tajemniczo, jak się pojawił. Nieboszczyk otrzymał urzędowe nazwisko

„Marszałkowski”, nie miało ono związku ani z jego rzeczywistymi personaliami, ani z wykonywaną

funkcją. Zdecydowało miejsce znalezienia. Centralna aleja stolicy.

Przyczyna i skutek… Jakże niewielkie mogą być detonatory dziejów. Wojna peloponeska

wybuchła, bo ktoś poodtrącał fallusy posągom na reprezentacyjnym placu Aten. Hekatombę

pierwszej wojny światowej zapoczątkowało zabójstwo pewnego niemłodego już jegomościa z

małżonką. Pechowym zbiegiem okoliczności był on arcyksięciem i następcą tronu cesarskiego. W

naszym przypadku rolę piguły śnieżnej uruchamiającej lawinę zdarzeń, zrazu drobnych, a w finale

globalnych, odegrał masywny gzyms zdobiący fasadę neogotyckiej kamienicy. Przetrwał Powstanie

Warszawskie i socjalistyczną odbudowę; przez kilkadziesiąt lat trwał na swoim miejscu ze spokojem

godnym stoika, a zdecydował się ukruszyć akurat w momencie, gdy wysoki mężczyzna rasy białej,

ubrany w ciemną jesionkę, czarne włoskie półbuty i elegancki kapelusz, przystanął jak wryty pięć

pięter niżej, najwyraźniej w celu przyjrzenia się przepięknie wymodelowanym łydkom młodej

plastyczki krzątającej się na wystawie.

Anna Leśniewska (dziwnym kaprysem losu odegra jeszcze istotną rolę w naszej historii),

pochylona bardziej niż przyzwoitej panience wypada, oczywiście nie miała pojęcia, że jest

obserwowana i że zainteresowaniu jej łydkami mogą towarzysz3rć dalej idące spekulacje na temat

ukształtowania ud i wszystkiego pomiędzy. Pochłaniała ją praca. Dekoracje wystaw traktowała

poważnie, mimo że była to jedynie fucha pozwalająca na kontynuowanie studiów na warszawskiej

ASP i sponsorowanie narzeczonego Bogusia, osobnika o genialnym talencie do przepuszczania

dowolnych sum w każdej walucie.

Być może właśnie grzeszne myśli przechodnia dotyczące łydek i ich Ulubionego Dalszego Ciągu

sprawiły, że bezduszny kawałek gzymsu, mający do wyboru dwójkę rozgadanych studentów, kobietę

z wózkiem, żebrzącą Rumunkę oraz izraelskiego turystę w tradycyjnym stroju chasyda, upatrzył sobie

akurat mężczyznę nieznanego nazwiska, w czarnych włoskich półbutach i uczynił go

„Marszałkowskim”.

W trosce o wytrzymałość czytelnika nie będziemy obliczać energii, jaką architektoniczny detal, za

sprawą przyciągania ziemskiego i własnej masy, przekazał czaszce amatora smukłych łydek.

Podkreślmy raczej skuteczność uderzenia. „Marszałkowski”, przewieziony do pogotowia na Hożą,

zmarł po trzech godzinach niezbyt intensywnych zabiegów reanimacyjnych.

Co gorsza, zamiast pozostawić po sobie wyłącznie nieutuloną w żalu rodzinę przysporzył masę

kłopotów wielu ludziom, od personelu pogotowia poczynając. Tragiczna śmierć jest, rzecz jasna, w

pogotowiu zjawiskiem naturalnym i tak powszechnym jak karaluch w stołówce, jednakże denat

nieznanego nazwiska wiąże się z dodatkowymi perturbacjami natury biurokratycznej. A przy

nieznajomym nie znaleziono żadnych dokumentów ani jakiegokolwiek przedmiotu mogącego

sugerować, kim był, kogo należy zawiadomić lub kogo obciążyć kosztami. Parę lat wcześniej

elegancki strój wskazywałby, iż „Marszałkowski” jest niechybnie cudzoziemcem. Dziś cała jego

garderoba, od wspomnianego kapelusza po bawełniane gatki sięgające do pół uda, jest dostępna na

rynku krajowym.

A ile dodatkowych zajęć spadało na przepracowaną i tradycyjnie nie dofinansowaną policję? Ta

zdecydowała się, rzecz jasna, na parę działań rutynowych — zdjęcie odcisków palców i przekazanie

lakonicznego komunikatu mediom: „Tragiczny wypadek, mężczyzna w średnim wieku o nie

ustalonych personaliach”. Kropka. Nie rozpowszechniono nawet zdjęcia nieboszczyka.

Może dlatego w ciągu następnej doby nikt nie upomniał się o „Marszałkowskiego”. Nikt nie zgłosił

jego zaginięcia. Byłoby to zrozumiałe w wypadku bezdomnego ćpuna czy cygańskiego żebraka.

Jednak ofiara neogotyku nie wyglądała na człowieka z marginesu. Charakteryzowało ją miękkie,

słabo umięśnione ciało czterdziestopięciolatka reprezentującego na oko warstwę lekkopółśrednią. Na

dodatek zwłoki nie posiadały znaków szczególnych. Trudno bowiem za znak szczególny uznać znamię

po szczepieniu ospy. Zawartość żołądka pozwralała domniemywać, że na krótko przed wypadkiem

„Marszałkowski” zjadł dobry obiad w którejś z renomowanych restauracji (wskazywał na to wybór

sałatek) i popił go czerwonym winem.

Żadnego śledztwa nie wdrożono, zajęci większymi sprawami funkcjonariusze nie mieli czasu.

Świadkowde potwierdzili przypadkowa działanie gzymsu. Był trup, nie dokonano zbrodni. Prędzej

czy później ktoś musi zgłosić się po ciało oddane po sekcji do przechowania w kostnicy resortowego

szpitala.

Podczas spisywania protokółu zwrócono przelotną uwagę na pewien drobiazg — ofiara, zanim

wydała ostatnie tchnienie, dobre dwie godziny bełkotała w malignie.

— Wymieniał jakieś nazwiska? — ożywił się policjant.

— Bredził niewyraźnie i zupełnie nie po naszemu — odparła zmęczona lekarka.

Funkcjonariusz nie uznał za celowe przesłuchać pielęgniarki Magdy asystującej

„Marszałkowskiemu” w ostatnich chwilach jego życia. A szkoda, dziewczyna wykazała się dużą

przytomnością umysłu. Pozostawiona sam na sam z umierającym, włączyła dyktafon, na co dzień

służący jej do nauki angielskiego, i nagrała bełkotliwy monolog ofiary.

Nazajutrz po południu zaniosła kasetę sąsiadowi z bloku, Jerzemu Złockiemu, dziennikarzowi

popularnej popołudniówki.

— Nic z tego nie kapuję, ale może panu się przyda. Prosił pan przecież, żebym przynosiła

ciekawostki z pogotowia.

— Dziękuję, Madziu.

Złocki w swoim trzydziestodziewięcioletnim życiu przeżył wiele fascynacji. Przedostatnia,

Agnieszka Złocka, opuściła go przed rokiem z włoskim sprzedawcą makaronu. Obecnie pochłaniały

go marzenia o karierze nowoczesnego, przebojowego dziennikarza. Dotąd nie miał zawodowego

szczęścia. Z radia wymiótł go stan wojenny, w podziemiu zajmował się bardziej drukarstwem i

odsiadkami niż publicystyką, a kiedy wolność wyniosła go ponownie nad ziemię, zdążył zaliczyć

jedenaście redakcji, które, lubo ambitne i zasłużone, kolejno plajtowały, zalewane wzburzoną falą

młodego kapitalizmu.

Wrodzony optymizm nie dopuszczał wątpliwości, że w jego wieku trudno będzie się wybić,

pracując w dziale miejskim „Najświeższego Wydania” — brukowca wydawanego przez kretynów

dla idiotów za pieniądze zachodnich frajerów. Ale była to dla niego chyba ostatnia szansa wybicia

się przed modnym w dziennikarskim zawodzie zawałem.

Nic dziwnego, że Jerzy ucieszył się z wizyty młodej sąsiadki. Obiecał gratyfikację, jeśli

dostarczony materiał okaże się przydatny. Zrobił sobie kawy. To znaczy wygrzebał w zlewie

szklankę mniej brudną od innych, nasypał do niej neski, zalał gorącą wodą z kranu, po drodze sypnął

trochę dafni rybce samotnie kręcącej się po akwarium i siadł przy magnetofonie.

Podobnie jak lekarka z pogotowia odniósł wrażenie, że jest to bełkot, ale tak dziwny, że aż

zmuszający do zastanowienia. Nie rozpoznawał wyrazów, ale bezsprzecznie były to słowa, zdania,

frazy…

Szybko pojął, że sam nie da rady. Z języków obcych rosyjski znał w mowie, a angielski w piśmie.

Ale od czego konsultanci? Wyciągnął z lodówki ledwie napoczęte pół litra „Wyborowej” i tak

przygotowany udał się na czternaste piętro, gdzie w apartamencie przerobionym z dawnej pralni, w

atmosferze kultury śródziemnomorskiej, zwykł przebywać ciałem, a niekiedy także duchem Robert

Krystyniak, zwany Docentem, najwybitniejszy poliglota na osiedlu.

— Dziwne — powiedział językoznawca po wypiciu wstępnej dawki alkoholu i przesłuchaniu

taśmy. — Bardzo dziwne — uściślił po następnej kolejce. — Niesamowite — zakończył budząc o

świcie pana Jurka pukaniem w drzwi butelką piwa. — Czy wiesz, sąsiedzie, coś ty mi właściwie

przyniósł?

— Nie mam pojęcia!

— To interesujące, albowiem po wysłuchaniu całości wypada mi powiedzieć to samo.

W istocie monolog umierającego okazał się czymś tak lingwistycznie bogatym, że Finnegans Wake

Joyce’a przypominał przy nim klarownością wyrazu kwit z pralni. Czego tam nie było? Cytaty z

Salomonowej Pieśni nad Pieśniami po hebrajsku mieszały się z archaiczną greką, zdania

wypowiadane mową Wielkorusów — z językiem Koptów. Całe partie okazały się niemożliwe do

sklasyfikowania…

— Bo ja wiem, może to po neandertalsku — wzdychał skacowany Docent. — W każdym razie ten

facet to super–poliglota.

Satysfakcja przepełniła Złockiego. Nareszcie trafił na temat, mogący stać się przełomem w jego

Wolski Marcin - Krawedź snu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: