M-W27_80.pdf

S ZUKAJĄCY P RAWDY

Mąż Waleczny

UCZESTNIK BOŻEGO SYNOSTWA

W DUCHU MESJASZA JEZUSA

Nr. 27 (80) LATO 2006

Przywdziejcie całą zbroję Bożą, abyście mogli ostać się przed zasadzkami diabelskimi. Gdyż

bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władcami tego świata ciemności,

ze złymi duchami w okręgach niebieskich (Ef.6,11-12).

Żaden żołnierz nie daje się wplątać w sprawy doczesnego życia... (2 Tym. 2,3-4).

P IEŚŃ URODZINOWA

(na melodię „Wciąż tułam się po obcym kraju”)

Dałeś mi, Boże, długie życie,

Bym chwalił Cię i dobroć Twą,

Więc dzisiaj pragnę należycie,

Uwielbić cię – ja i mój dom.

Dziękuję Ci za każdą chwilę,

Wiary, miłości i nadziei,

Za żonę, dzieci, za rodzinę,

I za dzisiejszy piękny dzień.

Prowadź nas, Jezu, w Ojca progi,

Gdzie nie ma zła, gdzie miłość trwa,

Byśmy Go z Tobą chwalić mogli,

Wśród wiecznych pień, niebiańskich chwał.

Dziękuję Ci za Braci, Siostry,

Których wezwałeś, by z Tobą szli,

Pozostań z nami w społeczności,

W miłości Twej, na wieczne dni.

(J.M. 13-03-2006)

W SPINACZKA KU WYŻSZEJ DUCHOWOŚCI

Jest w dojrzałym chrystiaństwie rzeczą wiadomą, że zasady wiary Mesjasza

Jezusa były nierozerwalnie powiązane z mocnymi korzeniami Mozaizmu –

Mojżeszowej religii Przymierza Żydów, opartej na Synajskim Objawieniu Tory

(pięcioksięgu). Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i

ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to

się stanie . (Mateusza 5:18). Żywotne soki tych zdrowych korzeni są w

Ewangeliach nieprzemijająco świeże. Mesjańscy Żydzi, wychowani w swej

narodowej kulturze twierdzą nawet, że Ewangelie stanowią esencję żydostwa.

Liść oliwki lśni blaskiem, kiedy korzeń zdrów w ziemi,

Ziemski sok ze Światłością zgodnie tworzą owocu tożsamość;

W bezsilności łzy ronię słysząc spory gałęzi z korzeniem,

Mózg bez serca buduje jęczących narodów programy.

Duch morderstwa wciąż zionie swą zabójczą intrygą,

Zimny rozum zabija wszelkie zbawcze owocu zawiązki,

Zionie piekło zawiścią, że zbawienie pochodzi od Żydów,

Metodycznie oddziela sok ziemi od objawień Światłości.

Niech więc gałąź z czułością chroni korzeń swym cieniem,

gdyż od niego żywotną - dla się - wilgoć wciąż bierze.

Wdzięcznym sercem niech pomni, że wyrosła z korzenia,

Tuląc korzeń w swym cieniu zbawczych zdrojów swych strzeże.

Dojrzałym Chrystianom dość trudno jest pojąć, dlaczego współczesny

Judaizm rabiniczny, nawet w swym nurcie zreformowanym, jawnie nie

przyznaje się do czysto żydowskiej Osoby i nauk Mesjasza Jezusa. Badacze

wiedzą jednak, że nowożytny Judaizm ukształtował się dopiero po zburzeniu

przez Rzymian II Świątyni, począwszy od ok. 70 roku n.e. (po powstaniu

Akademii Rabinicznej w Jabne). Dociekliwi badacze wiedzą także, iż pośród

nowożytnych konwertytów pochodzących z pogan, moralne oraz rytualne

zasady życia chrześcijańskiego ustawicznie i bardzo znacznie odbiegały od

odwiecznie konsekwentnych zasad żydowskich. To częściowo wyjaśnia sprawę.

Jednak dociekliwi Żydzi, którzy wnikliwie przestudiowali przynajmniej

Ewangelie, Dzieje Apostolskie, list do Hebrajczyków i list do Rzymian, jawnie

lub w cichości przyznają, iż Rabbi Jeszua jest Mesjaszem Domu Izraela, który

prowadzi swych uczniów i naśladowców do Domu Świętego Ojca duchów,

żydowskiego Boga JHWH. Ponadto Żydzi ci, znając nowożytną historię i religię

swego narodu dobrze wiedzą, iż współczesny Judaizm rabiniczny w swej

duchowej głębi jest nasycony nauką Mesjasza Jezusa, chociaż rabini uporczywie

starają się zachować odrębne nazewnictwo tych samych pojęć oraz tendencyjnie

unikają wymieniania Jezusa z Nazaretu z Imienia. Konsekwentnie unikają więc

historycznego wspominania Jezusowego – poza-obrządkowego, więc duchowo

wolnego – „wczoraj”, posługując się – obrządkowo społecznie dyscyplinującym

– Mojżeszowym „przedwczoraj”. Odnajdując duchowe korzenie ewangeliczne

w Torze, przekonani (słusznie) o wyjątkowości swego Boskiego wybrania,

odczuwają pewien rodzaj żalu do swego Boga, że ramieniem swego zbawienia

przygarnął także tych pogan, których Boskim Słowem porwał Boski Herold

Jeszua. Tym samym ksenofobicznie okopali się kulturowo i religijnie mając

zresztą ku temu bardzo mocne historyczne powody o charakterze moralnym.

Jest rzeczą historycznie niekwestionowaną, że odwieczne owoce duchowego

życia wyznawców Judaizmu, w zastosowaniach ogólnospołecznych, ujawniają

znacznie zdrowsze zasady moralne niż w Chrześcijaństwie po-konstantyńskim

(po roku 325 – trynitarski sobór w Nicei). Dlatego w zawistnych sercach

rzymskiego duchowieństwa powstała socjotechnicznie zwodnicza i antysemicka

„teologia zastąpienia” Judaizmu przez „Kościół Powszechny”. Znalazła ona

uznanie wśród bardzo moralnie ubogiego i czupurnego ludu o powierzchownej

religijności folklorystycznej.

Jednak stopniowo, dzięki wynalezieniu druku, (w Europie ruchome czcionki

do wielokrotnego użycia, odlewane ze stopu cyny i ołowiu, wynalazł ok. 1450 J.

Gutenberg, który zastosował je ok. 1452 do wydrukowania pierwszej książki,

Biblii 42 - wierszowej), począwszy od Luterańskiego zrywu Reformacji (po

roku 1517) w kierunku autentycznego Chrześcijaństwa zaczęły na powrót

przenikać – wraz z Biblią – zdrowe soki żydowskiej, przed-konstantyńskiej

nauki Tory, Ewangelii i moralności apostolskiej. Podejmowane po Reformacji

(głównie w Anabaptyzmie) próby doktrynalnego oraz moralnego powrotu

Chrześcijaństwa do Mesjańskich zasad Mozaizmu w liczącej się skali

ogólnospołecznej, ulegały pośród pogańskich konwertytów nieustającym

zakłóceniom dwojakim.

Z jednej strony próby te były torpedowane przez wpływowych, politycznie

ambitnych i bezwzględnych przywódców religii (rzymskiej), w ogóle nie

dbających o czystość mesjańskiej nauki, zaś z drugiej strony przez intelektualnie

miernych teologów, którzy nie potrafili rozdzielić tradycyjnie obowiązującej w

Mozaizmie jedności religijnego rytuału i moralności. Nie zauważyli tego, że

historycznie dopiero Mesjasz Jezus kategorycznie oddzielił zewnętrzny,

religijny rytuał obrządkowy od duchowej i zbawczej przemiany wewnętrznej

człowieka („zrodzenie na nowo”). Aby to zrozumieć i wprowadzić do praktyki

należało dysponować jednocześnie wielkim sercem i rozumem oraz autorytetem

władzy, co w społeczeństwach - aż do dnia dzisiejszego - jest zjawiskiem raczej

rzadkim. Obok dwóch wyżej wymienionych źródeł zakłóceń jedności zbawczej

Wiary i Prawdy, funkcjonujących po stronie pogańskich środowisk

uformowanych w kulturze hellenistycznej, (politeizm i amoralny hedonizm),

także po ‘stronie’ żydowskiej nie wykazywano ani ochoty do porzucenia

martwych obrządków świątynnych, (co jest nierozerwalnie związane z

utrzymywaniem uprzywilejowanej kasty kapłańskiej oraz niskiego poziomu

świadomości i wiedzy społecznej), ani do działalności misyjnej, co mogłoby

prowadzić do „rozcieńczenia” żydowskiej tożsamości w diasporze. Można bez

ryzyka stwierdzić, że wszystkie trzy wyżej wymienione czynniki (pogańskie

ambicje polityczne, pogańska ślepota religijna i żydowski lęk przed asymilacją),

położyły się cieniem na cywilizacji europejskiej. W Polsce odczuwamy to nad

wyraz dotkliwie aż do dnia dzisiejszego.

Kiedy - poczynając od wykształconych żydowskich środowisk - żydowski

europejski ruch oświeceniowy Haskala * ) coraz powszechniej wchodził „pod

strzechy”, wtedy zionący zbrodnią - pod znakiem połamanego krzyża - poganie

urządzili Żydom Zagładę (Szoah). W tej sytuacji jeszcze bardziej ujawniło się

moralne rozdwojenie ofiar i katów, (o czym nieustająco głosi nauka Jezusa

Mat.7:13-14, i Jego apostołów 1.Jana.3:10). Niepojęta trauma Szoah przez

ponad 50 lat nie pozwoliła myślicielom zrozumieć istoty moralnego upadku

„powszechnego” chrześcijaństwa. Tym bardziej, że owładnięci misyjną

gorliwością chrześcijańscy przywódcy (oraz zgromadzeni wokół nich

intelektualiści) odczuwali ciche zadowolenie z powodu wzrostu religijnej

jedności kontynentu. Tak odsłoniło się ich moralne dno, co z kolei ocalałych z

Zagłady Żydów europejskich jedynie utwierdziło w kategoryczności podziału.

W tym (powojennym) czasie w wieloetnicznej i wielokulturowej Ameryce

wyrosło młode pokolenie wykształconych intelektualistów żydowskich. Wielu z

nich zetknęło się z intelektualnymi środowiskami protestantyzmu i odnalazło

wspólne korzenie moralne. W ten sposób pojawiła się biblijna wspólnota Ducha

wiary mesjańskiej, zasadzająca się na boskiej iskierce Abrahama, wspólnej dla

Ludu Księgi. Zrodził się ruch Mesjanistyczny, który - korzystając z postępu

antropologii i nauk społecznych - dostrzega rozdzielność imperatywów ludzkiej

indywidualnej duchowości od etnicznych tradycji kulturowych i od folkloru

religijnej obrządkowości. Mesjaniści przełamali bastiony między-kulturowych

uprzedzeń religijnych pośród uczestników zbawczej wiary Judeo-chrystiańskiej.

Żydzi zachowali swe kulturowe zwyczaje etniczne, nierozerwalnie związane

z tradycją religii Mojżeszowej, protestanci zachowali swoje etniczne tradycje

świętowania, związane z folklorystycznym chrześcijaństwem europejskim

(choinka), zaś Mesjasz Jezus określił ewangeliczną wspólnotę wiary opartej

moralnie, społecznie i religijnie na esencjonalnych zasadach Pierwszego

Przymierza Synajskiego (Dekalog) i ukoronowanej zasadami Nowego

Przymierza Syjonu (Synostwo Boże, świadomy chrzest, zbawcza pieczęć Ducha

Świętego – znak Boskiego usynowienia).

Zarówno wśród mesjanicznie wierzących Żydów jak i nawróconych (oraz

zapieczętowanych Duchem Świętym) dawnych pogan, zapanował duch jedności

wiary połączonej z wspólnotą moralnych imperatywów. Wielkie konferencje

wyznaniowe mają charakter wolny od jakichkolwiek rytuałów. Natomiast

kulturowo bardzo ich wzbogaciło wzajemne uczestnictwo w kongregacyjnych

oraz rodzinnych spotkaniach, kultywujących elementy tradycji etnicznej.

Spoza Oceanu także do Europy popłynął kolejny (po przebudzeniu

Zielonoświątkowym na początku XX stulecia) ożywczy powiew Ducha Bożego.

Jednak tradycjonalistycznie nastawione środowiska religijne nadal zachowały

swój ksenofobiczny charakter. Nadzieją moralnego jutra mesjanicznej wiary jest

młode, intelektualnie rozwinięte i wykształcone pokolenie. Pokolenie, które ze

słów wypowiadanych w różnych (etnicznych i środowiskowych, ludzkich i

anielskich) językach potrafi wyłowić duchowy przekaz Boskiej Prawdy.

Poniżej zamieszczam treść wypowiedzi ortodoksyjnego Żyda – „kabalisty” ** )

Rabina Michaela Laitmana. Pragnę zwrócić uwagę na istotną tożsamość

rabinicznego pojęcia: „ duchowa iskra, objawienie Stwórcy ” z ewangelicznym

pojęciem „ zrodzenie na nowo ” . Kiedy w pełni pojmiemy boską duchową

jedność „zrodzonych na nowo” uczniów Mesjasza z żydowskimi uczestnikami

„duchowej iskry, objawienia Stwórcy”, wtedy odczujemy jak bardzo w

Mesjaszu Jezusie przybliżyło się Królestwo Boże do wszystkich szczerze

nawróconych Judeo-chrystian, a także w pełni zrozumiemy co apostoł Paweł

miał na myśli pisząc wersety Rzym.2:28-29.

Tekst Rabina Laitmana jest niesłychanie zwarty tematycznie, wiele myśli jest

niedopowiedzianych zaś ‘pomiędzy wierszami’ kryje się ogromny przekaz

szczegółowy. Można śmiało powiedzieć, że w tekście tym znajduje się więcej

treści, niż zostało napisane. Z tej przyczyny pełne zrozumienie prezentowanego

tekstu wymaga bardzo gruntownej znajomości Tanach ( Tora , Newiim , Ketuwim )

– Biblii Starego Testamentu, a w tym szczególnie Tory – Mojżeszowego

Pięcioksięgu. Znając Pisma Chrystiańskie (Nowy Testament) jesteśmy w stanie

ocenić jak silne są wspólne korzenie wiary Żydów i niesakramentalnych

odłamów mesjanicznie odrodzonego chrześcijaństwa.

Przy odrobinie dobrej woli, po odrzuceniu tradycyjnej ksenofobii, pojmiemy

zbawczą wspólnotę mesjańskiej duchowości Judeo-chrystiańskiej. W

wypowiedziach Laitmana – co prawda – nie spotkamy ludzkiej Osoby Rabbiego

Jezusa, lecz spotkamy Synowskiego Ducha Mesjasza. Wtedy wyjaśni nam się

werset Mateusza 12:32: A jeśliby ktoś rzekł słowo przeciwko Synowi

Człowieczemu, będzie mu odpuszczone; ale temu, kto by mówił przeciwko

Duchowi Świętemu, nie będzie odpuszczone ani w tym wieku ani w przyszłym.

Bóg jest Duchem wyłącznie, a biblijny Duch Święty jest Duchem Świętego

Boga Żydów JHWH. To Jego obecność w naszych sercach stanowi o naszym

„zrodzeniu na nowo” , stanowi „ duchową iskrę, objawienie Stwórcy ”, stanowi

„rękojmię dziedzictwa naszego, aż nastąpi odkupienie własności Bożej, ku

uwielbieniu chwały Jego” (Ef.1:14 ).

Po lekturze wypowiedzi Rabina Michaela Laitmana zechciejmy jeszcze raz

przemyśleć nowotestamentowe wersety Rzym.2:28-29 .

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: