pozary budynkow wysokich.doc

Lp.

Treść zajęć

Czas

Uwagi

1.

1. Część wstępna:

2. Czynności organizacyjno – porządkowe.

   - przyjęcie meldunku

   - sprawdzenie obecności

   - podanie tematu i przygotowanie odpowiednich pomocy  

     dydaktycznych.

4

2.

3. Część zasadnicza:

POŻARY BUDYNKÓW WYSOKICH

Nie ma wyraźnie sprecyzowanej granicy, od której budynek zali­czony zostanie do wysokich. W większości krajów definicja budyn­ku wysokiego uwzględnia praktyczną wysokość drabin pożarniczych, za pomocą których można dotrzeć z zewnątrz do pomieszczeń naj­wyższej kondygnacji. Najczęściej granica ta waha się pomiędzy 22 i 28 metrów. W Polsce przyjęto, że budynek wysoki liczy w grani­cach 25-55 m, a wysokościowy pow. 55 m.

Zagrożenie pożarowe w budynkach wysokich jest większe niż w innych obiektach z następujących względów:

- pionowe drogi ewakuacyjne są długie, co automatycznie wy­dłuża czas ewakuacji,

- działania gaśnicze są z reguły spóźnione z uwagi na trudności w dotarciu na większą wysokość,

- z uwagi na konieczność prowadzenia wewnątrz obiektu dużej ilości szybów instalacyjnych, biegnących przez wiele kondy­gnacji, istnieje niebezpieczeństwo szybkiego przenoszenia się pożaru i dymu,

- istniejąca klimatyzacja sprzyja gwałtownemu wzrostowi tem­peratur w wyniku podwyższenia ciśnienia spowodowanego przez gorące gazy pożarowe,

.- obecność dużej ilości ludzi i brak bezpośredniej łączności z mieszkańcami lub użytkownikami utrudnia zorganizowanie i przeprowadzenie sprawnej ewakuacji obiektu lub jego części.

Przeznaczenie tychże obiektów może być rozmaite, mogą to być biurowce, siedziby przedsiębiorstw handlowych, mogą mieścić one sale zebrań, lokale gastronomiczne i rozrywkowe, hotele, zakłady lecznicze, mogą to być także obiekty mieszkalne.

Mimo zaostrzonych wymagań budowlanych, instalacyjnych i ewa­kuacyjnych przeprowadzone próby w budynkach o wysokości dra­bin pożarniczych wykazały, że czas opuszczenia obiektu przekra­czał znacznie 30 min. Krzyżowały się drogi ewakuacji i działań bo­jowych. Pożary jakie w tych obiektach zaistniały wykazały też, że dojazd i dojścia dla straży pożarnych utrudniał tłum gapiów, chcą­cych śledzić przebieg wypadków. Przy budynkach wyższych niż 100 m ewakuacja trwała ponad godzinę. Okazało się także, że wielu użytkowników w ogóle nie znało rozmieszczenia klatek schodowych i rozkładu przejść.

Niebezpieczne są także obiekty wysokie będące w budowie. Po­jawiają się wówczas kłopoty z podaniem wody na wyższe kondy­gnacje, a świeżo związany beton może w czasie pożaru gdzienieg­dzie naruszyć statyczność budowli.

Dla potrzeb ewakuacji skorzystać można z korytarzy poziomych ogólnego przeznaczenia, klatek schodowych i przedsionków prze­ciwpożarowych. Dźwigi i windy stanowiące normalną drogę ko­munikacyjną w razie pożaru nie mogą być brane pod uwagę. Straże pożarne korzystać muszą ze specjalnych dźwigów podłączo­nych do awaryjnego źródła zasilania, wykonanych jako dźwigi bez­pieczeństwa (dostępne od zewnętrznej strony budynku, zabezpieczo­ne przed przenikaniem do nich dymów, mające możliwość sterowa­nia przez ratowników i dostatecznie obszerne dla transportu rannego na noszach, wyposażone w urządzenia łączności i głośnikowe). Dźwi­gi takie powinny być instalowane w budynkach o wysokości powy­żej 40 metrów.

W czasie pożaru należy liczyć się z odpadaniem części elewacji co może spowodować jego rozprzestrzenianie się po ścianach ze­wnętrznych, wzrost intensywności spalania wobec dotarcia mas po­wietrza oraz zagrożenie dla osób znajdujących się przed obiektem.

Dla potrzeb akcji gaśniczej korzystać można z hydrantów we­wnętrznych które powinny znajdować się na każdej kondygnacji. W budynkach mieszkalnych o wysokości 15-55 m powinny być insta­lowane "suche piony wodne" z możliwością odbioru wody na każ­dym piętrze. Budynki wyższe niż 50 ID muszą posiadać przewody "nawodnione" zasilane niezależnie. Obiekty powinny posiadać sa­moczynne urządzenia gaśnicze i alarmowe, co ułatwi strażom po­żarnym orientację co do miejsca powstania pożaru. Na dachach niekiedy przygotowane są lądowiska dla śmigłowców.

W przypadku pożaru nie można pominąć warunków zewnętrznych.

Wysoka zabudowa wpływa na kierunek i szybkość wiatru oraz odczu­walna jest różnica w ciśnieniu atmosferycznym. Oddziałuje to na wy­mianę powietrza wewnątrz budynku, a w czasie pożaru na przenoszenie się dymu i gazów oraz wymianę ciepła. Zwrócić należy uwagę, że w zabudowie wielkomiejskiej prędkość wiatru nie tylko rośnie wraz z wysokością, ale jest też niestała. Powstają zawirowania wywołu­jące krótkotrwałe i gwałtowne podmuchy o różnych kierunkach.

Pożar budynku wysokiego wymaga zawsze udziału większej ilo­ści sił i środków straży pożarnych, w tym także sprzętu specjalnego (drabin mechanicznych, podnośników, zastępów ratownictwa tech­nicznego, sprzętu oświetleniowego, oddymiającego i moc środków ochrony osobistej).

Pierwsze przybyłe jednostki rozpoczynają akcję w stopniu ma­ksymalnym na jaki pozwalają im okoliczności. Niezwykle ważnym będzie czynnik informacji i łączności, pozwalający na sprawną orga­nizację działań.

W rozpoznaniu ustalić musimy:

- na której kondygnacji ma miejsce pożar, jakie przyjął rozmia­ry i w jakim kierunku się rozprzestrzenia,

czy istnieje zagrożenie dla ludzi i w której części obiektu, ilość i położenie dźwigów oraz rozkład klatek schodowych, stan urządzeń technicznych znajdujących się w budynku tj.

urządzeń klimatycznych, stałych instalacji gaśniczych, hydran­tów itp.,

warunki lokalne na zewnątrz obiektu jak: ruch uliczny, zagro­żenie dla otoczenia,

jakie panują warunki atmosferyczne i jaki wywierają wpływ na sytuację pożarową.

Podejmując akcję ratowniczo-gaśniczą należy:

Natychmiast wszystkie dźwigi sprowadzić na parter, wyłączyć ste­...