Johanna Lindsey - Za głosem serca - 1.pdf - Johanna Lindsey - malgorzatamyrcha

LINDSEY JOHANNA

ZA GŁOSEM SERCA

Tytuł oryginału DEFY NOT THE HEART

ROZDZIAŁ 1

Zamek Claydon; Anglia, 1192

Łump! I znowu, i znowu: łump! lump! Odgłos potęŜnych uderzeń tarana zagłuszał

wrzaski ogarniętych paniką obrońców na blankach zewnętrznych murów obronnych oraz

agonalne krzyki tych, którzy ugodzeni śmiertelną strzałą ginęli pod murami. Reina de

Champeney słyszała ten łoskot mimo upiornego bólu głowy rozsadzającego jej czaszkę.

Łump! I znowu: łump!

Atak. Zajazd. Wszystko zdarzyło się za szybko, stanowczo za szybko. Obudził ją

okrzyk: „Do broni!” Natychmiast zerwała się z łoŜa, by stwierdzić, Ŝe zewnętrzne mury

obronne zamku zostały juŜ zdobyte. Zdobyto je podstępem, tak, ohydnym podstępem: zeszłej

nocy udzieliła schronienia pielgrzymowi, a raczej człowiekowi podającemu się za

pielgrzyma, który przed świtem, pod osłoną ciemności, podniósł kratę w murze zewnętrznym

i wpuścił do środka całą armię. Parszywy kundel. Dzięki Bogu, nie kazała go przenocować w

którymś z budynków za murami wewnętrznymi albo nawet w samym stołpie, bo wtedy

wszystko potoczyłoby się inaczej i nie dowodziłaby teraz obroną zza blanków nad basztą

wjezdną. Lecz Bóg okazał się łaskaw tylko w tym jednym, jedynym przypadku - za nic więcej

dziękować mu nie mogła.

Szturmujący oddział liczył najwyŜej stu zbrojnych, lecz jak na zamek tej wielkości

Clydon miał wielce niedostateczną załogę. Po tym, jak jej ojciec uszczuplił garnizon,

kompletując armię na wyprawę krzyŜową, Reinie zostało tylko pięćdziesięciu pięciu ludzi, z

których nie wszyscy byli obecni. Praktycznie rzecz biorąc, dysponowała ledwie dwudziestu

zbrojnymi oraz dziesięciu kusznikami i łucznikami. Ale co najmniej sześciu z nich zginęło

albo wpadło w pułapkę na murach zewnętrznych, których atakujący nie próbowali juŜ nawet

zdobywać, bowiem nawet najlepsi strzelcy uznali, Ŝe są nie do zdobycia.

- PodłóŜcie więcej drewna pod kadź! - krzyknęła do jednego ze sług; do obrony zamku

skierowano wszystkich męŜczyzn. - Wrzątku potrzebujemy juŜ teraz. Kiedy padnie brama,

nic nam po nim!

Wychyliła się zza blanku akurat w chwili, gdy wielki płaski głaz wylądował co

najmniej trzy stopy od sztur-mującego tarana, by nie czyniąc nikomu najmniejszej szkody

stoczyć się do suchej fosy biegnącej tuŜ za zewnętrznym murem. Odwróciła się i posłała

mordercze spojrzenie Theodricowi, swemu najbardziej zaufanemu dudze. Chudy

osiemnastoletni młodzieniec uparł się i postawił na swoim: został na murach, chociaŜ kiedy

przyniósł Reinie robioną na specjalne zamówienie zbroję i pomógł jej się ubrać - tam, za

blankami, pośród ognia i dymu! - kazała mu zejść na dół.

- Półgłówek! - warknęła. - Idiota! Masz przebić osłonę tarana, a nie wzniecać tumany

kurzu u stóp tych przebrzydłych zbójów!

- Głazy są cięŜkie! - zaprotestował nieśmiało Theodric, chcąc się usprawiedliwić, Ŝe

zmarnował cenny pocisk z ich nader skromnego arsenału.

- Owszem, a ty nie masz siły, Ŝeby je dźwigać, więc uciekaj stąd i rób to, co dasz radę

zrobić, Theo. Potrzebujemy więcej wody, więcej wrzątku i trzeba rozniecić ogień na

dodatkowym palenisku. Szybko, czas ucieka!

Odwróciła się, nie sprawdziwszy, czy Theodric zapomni o dumie, by wypełnić rozkaz,

i omal nie przewróciła małego Aylmera, który stanął u jej boku. Siedmiolatek wyciągnął

chudziutkie ramiona i Ŝeby nie stracić równowagi, kurczowo przytrzymał się jej nogi. Serce

skoczyło Reinie do gardła, bowiem kaleki chłopiec - miał mocno zniekształconą stopę -

mógłby łatwo wypaść za blanki.

- Co ty tu robisz?! - wrzasnęła wściekła, Ŝe tak bardzo ją wystraszył.

Brązowe oczy Aylmera wezbrały łzami. Oczy Reiny teŜ zwilgotniały. Nigdy dotąd na

niego nie krzyczała, zawsze znajdowała dla niego dobre słowo, zawsze umiała go pocieszyć i

zawsze mógł się wypłakać na jej piersi. Była dla niego jak matka, bo prawdziwej matki nie

miał: nikt inny przygarnąć go nie chciał, bo komuŜ potrzebny jest kaleki sierota. Był tylko

zwykłym wieśniakiem, synem chłopa pańszczyźnianego, ale tyle z nim przeszła, wyleczyła z

tylu chorób wieku dziecięcego, Ŝe traktowała,., go jak własnego syna - musiała o niego dbać,

musiała go bronić i chronić.

- Chcę pomóc, pani - odrzekł Aylmer.

Reina uklękła i otarła mu wilgotne, czarne od sadzy policzki z nadzieją, Ŝe uśmiech,

którym go obdarzyła, osłodzi gorycz szorstkich słów.

- Cieszę się, Ŝe przyszedłeś, Aylmer - skłamała od-wracając się tyłem do blanków,

Ŝeby okrytymi kolczugą plecami osłonić chłopca przed strzałami nadlatującymi zza muru. -

Przybiegłam tu tak szybko, Ŝe nie zdąŜyłam zostawić rozkazów damom w stołpie. Pędź i

powiedz Lady Alici, Ŝeby pocięły płótno na bandaŜe i przygotowały się na przyjęcie rannych.

Zostań z nią i z Lady Hilary i pomóŜ im, w czym zdołasz. I jeszcze jedno, Aylmer - dodała z

wymuszonym uśmiechem. - Chodzi o młodsze damy. Postaraj się je uspokoić, przekonać je,

Ŝe nie ma powodu do obaw. Dobrze wiesz, Ŝe czasami potrafią być bardzo niemądre.

- Tak, pani. To tylko małe dziewczynki.

A ty jesteś tylko małym chłopcem, pomyślała z czułością Reina, patrząc, jak Aylmer

schodzi niezgrabnie po drabinie. Przynajmniej nie uraziła jego dumy. Gdyby jeszcze mogła

wymyślić coś, Ŝeby równie łatwo pozbyć się stąd Theodrica... Zobaczyła go przy wielkiej

parującej kadzi - lada moment mieli ją przechylić i wylać wrzątek za mur - i juŜ otwierała

usta, by go przywołać, lecz w tej samej chwili tuŜ koło jej policzka świsnęła wroga strzała.

Sekundę później poczuła gwałtowne szarpnięcie i wylądowała na ziemi powalona przez

Auberta Malfeda.

- BoŜe, pani, mało brakowało, a...

- Złaź ze mnie, ty niezdarny tępaku! - tchnęła prosto w jego pobladłą twarz.

- Ale...

- Myślisz, Ŝe mam ochotę tu sterczeć?! - przerwała mu z furią. - OtóŜ wiedz, Ŝe nie

mam, i to najmniejszej, ale Sir William nagle zaniemógł i od wczoraj spoczywa w łoŜu, bez

wątpienia podtruty przez tego fałszywego pielgrzyma, więc obroną dowodzić mogę tylko ja.

- Zapominasz o mnie, pani.

- O nikim nie zapominam - odrzekła z mniejszą juŜ wściekłością. Bardzo by chciała,

Ŝeby ktoś mógł ją zastąpić, lecz Aubert miał ledwie piętnaście wiosen, poza tym Sir William

sposobił do walki nie jego, ale ją, Reinę, to właśnie ją ściągnął na mury zeszłej niedzieli na

przyspieszony kurs obrony zamku. - Dziękuję ci, Aubercie, ale ci zbóje przyszli tu po mnie,

więc pozwól, Ŝe wezmę los w swoje ręce.

Przynajmniej trzymaj się z dala od krawędzi muru, pani - błagał, pomagając jej wstać.

- Dobrze. Theo... Theo!

Wrzasnęła tak przeraźliwie, Ŝe obydwaj aŜ podskoczyli. W tej samej chwili z

przechylonej kadzi chlusnął strumień wrzątku - Theodric cofnął się szybko, Ŝeby nie stracić

stopy, po czym posłał Reinie wściekłe spojrzenie. Widząc to, Reina straciła cierpliwość.

- Do diabła z twoją dumą, Theo! Złaź na dół, i to juŜ! Za bardzo cię kocham, Ŝeby

spokojnie patrzeć, jak gotujesz sobie nogi w ukropie albo słuŜysz za tarczę strzelniczą tylko

dlatego, Ŝe mniemasz, iŜ tymi wątłymi patykami, które zowiesz ramionami, zdołasz zrobić

coś, na co stać tylko prawdziwego męŜczyznę. - Theodric ani drgnął, więc wrzasnęła: -

Ruszaj, Theo, bo jak mi Bóg miły, kaŜę przykuć cię łańcuchami w stołpie! Ty teŜ, Aubercie.

Potrzebuję tu siłaczy, a nie dzieciaków, które ciągle wchodzą mi w drogę. Twój miecz na nic

się nie zda, chyba Ŝe przystawią drabiny, Ŝeby zdobyć mur albo basztę. Więc idźcie i niechaj

nie słyszę od was ani słowa skargi.

Aubert zaczerwienił się, poniewaŜ wiedział, Ŝe Reina ma rację. Mimo Ŝe dobrze

władał mieczem, mógł nim władać tylko wtedy, gdy nieprzyjaciół miał tuŜ przed sobą.

Natomiast Theodric ruszył do drabiny z uśmiechem na twarzy. Gdyby nie to: „Za bardzo cię

kocham”, byłby dotknięty, do głębi uraŜony, a tak mógł zejść z murów z godnością, za co był

swej pani niezmiernie wdzięczny. Ledwie o rok od niej starszy, bez wątpienia zemdlałby na

widok pierwszej krwi, o czym oboje doskonale wiedzieli.

Gdy zeszli jej z oczu, Reina odetchnęła z ulgą i skupiła uwagę na olbrzymiej kadzi,

której zawartość wreszcie wylano za mur. Z dołu dobiegły ich krzyki, lecz juŜ po kilku

sekundach rozległo się kolejne uderzenie tarana. Niech piekło pochłonie tych pogańskich

parszywców! To jej zwierzęta zaszlachtowali, tak, tak, zaszlachtowali jej własne zwierzęta,

Ŝeby zdobyć mokre, nasączone krwią skóry na prymitywnego „Ŝółwia”, pod którym chronili

się szturmując taranem główną bramę. ŚwieŜe, nie wyprawione skóry stanowiły znakomitą

osłonę zarówno przed ogniem, jak i przed strzałami, chociaŜ wrzątek na pewno poparzył tym

zbójom nogi. Wyrwali ścianę z jej kuźni, Ŝeby wykorzystać ją jako most, który przerzucili

nad suchą fosą. Przywłaszczyli jeden z jej wozów, Ŝeby ułoŜyć na nim wielki pień drzewa

słuŜący za taran - drzewa, które wycięli w jej własnym lesie!

- Proszę, moja pani.

Odwróciła się i zobaczyła przed sobą Gilberta Kempe'a, rządcę Clydon, który

przyniósł jej kawał chleba, ser i manierkę z winem. Miał przemoczony kaftan, widać,

pomagał zlewać wodą szczyt baszty wjezdnej i budynki za murami wewnętrznymi, chociaŜ

szturmujący nie wypuścili jeszcze płonących strzał.

- Dziękuję ci, Gilbercie - odrzekła z pełnym wdzięcz-ności uśmiechem, chociaŜ nie

miała ochoty na jedzenie.

Gilbert drgnął, słysząc łomot tarana z tak niewielkiej odległości.

- Wiesz, pani, kto to jest? - spytał.

- Ludzie Sir Falkesa - odrzekła bez wahania.

Gilbert nie pomyślał o tym wcześniej i bał się myśleć o tym teraz.

...Ale nie noszą jego barw - zauwaŜył - nie ma wśród nich ani jednego rycerza. I nie są

przygotowani do oblęŜenia.

- Zgadza się. Pewnie myśleli, Ŝe jak ich człowiek, ten przebrzydły kundel, któremu

nieopatrznie udzieliłam schronienia, otworzy bramę, bez przeszkód przebiją się do stołpu.

Mało brakowało, by się przebili. Gdyby ktoś w porę nie zauwaŜył, co ten przeklęty zdrajca

knuje, nie starczyłoby czasu na obsadzenie ludźmi zewnętrznych murów i baszty wjezdnej.

Tak, to Sir Falkes, Gilbercie. KtóŜ inny śmiałby mnie wziąć? - Ściszyła glos i spytała: - Bo

któŜ jeszcze wie o śmierci mego ojca?

Gilbert pokręcił głową.

- Teraz wiedzieć moŜe kaŜdy, pani. Lord Roger zginął prawie rok temu, chociaŜ

Johanna Lindsey - Za głosem serca - 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: