Mowat, Farley - Nie taki straszny wilk.pdf - JPG, GIF, PNG - MaSSuria

FARLEY MOWAT

NIE TAKI STRASZNY

WILK

Początkujący biolog zostaje wysłany w odludny zakątek kanadyjskiej tundry.

Powierzono mu szczególną misję. Czy naukowy pion wielomiesięcznych obserwacji

wilczych rodzin spełni oczekiwania rządowej Służby Zwierzostanu? Książka Mowata

— niestrudzonego i odważnego badacza — obala fałszywe mity o naturze wilków i

ukazuje los dzikich zwierząt bezbronnych wobec człowieka. Jest przy tym frapującą

opowieścią mistrza słowa, którą czyta się ocierając łzy śmiechu i wzruszenia.

SERIA PODRÓŻNICZA

OBIEŻYŚWIAT

Prószyński i S-ka

Przełożył z angielskiego Robert Stiller

Tytuł oryginału: Never Cry Wolf

Opracowanie graficzne serii Paweł Pasternak

Zdjęcie na okładce Bernard Branquart Grand’Henry

Redaktor serii Monika Machlejd-Ziemkiewicz

Redaktor techniczny Elżbieta Urbańska

Niektóre szczegóły pisowni i interpunkcji zachowano w formie odpowiadającej życzeniu

tłumacza.

Wydanie drugie, poprawione i uzupełnione

Warszawa 1994

ISBN 83-85661-29-8

Wydawca Prószyński i S-ka. Warszawa, ul. Różana 34

Łamanie Klara Łacisz

Druk i oprawa:

Zakłady Graficzne, s-ka z o.o. ul. Okrzei 5,64-920 Piła 5

Wstęp

Kiedy jedenaście lat temu wziąłem się do pisania tej książki, wilk miał w niej

występować raczej w podrzędnej roli. Zamierzałem napisać satyrę na temat zupełnie

innego zwierzęcia: tej osobliwej mutacji gatunku ludzkiego. znanej pod nazwą

Biurokraty. Wilk miał mi posłużyć tylko w charakterze pozłótki w obrazie Homo

bureaucratis : tego zwyrodniałego produktu naszych czasów, który opatuliwszy się w

kokon konwencji, po kretyńsku ożeniony z głupstwem, pogrążony w obskuranckich

obsesjach i babrzący się w błahostkach mimo wszystko uważa się za jedynego

Prawego Posiadacza Prawdy Objawionej i co za tym idzie: za jedynego

samozwańczego arbitra w sprawach ludzkich.

Ze złośliwą premedytacją wziąłem się do demaskowania tych nowych panów

świata, czy raczej do udostępniania im widowni, na której sami mogliby się

skompromitować. Ale gdzieś w początkowych partiach książki stwierdziłem, że tracę

zainteresowanie dla biurokratycznego błazeństwa.

Coraz bardziej wciągała mnie, całkiem niechcący, moja drugoplanowa postać,

czyli wilk. Aż wreszcie wilk po prostu wyjął mi książkę z ręki, tak iż zamieniła się ona

w apel o zrozumienie i ratowanie nadzwyczaj wysoko rozwiniętego i wspaniałego

zwierzęcia, które było — i nadal jest — doprowadzane do zagłady przez wrogość i

mordercze skłonność człowieka.

Książka Nie tak straszny wilk nie spotkała się z miłym przyjęciem ze strony

powołanych do tego władz.

Ponieważ mam zwyczaj nie dopuszczać do tego. aby fakty kolidowały z prawdą

i ponieważ sądzę, że humor ma do spełnienia istotną rolę nawet we wzniosłych

przybytkach wiedzy, wielu ekspertów starało się ośmieszyć tę książkę jako zupełną

fikcję, nie przyjmując do wiadomości nawet tego, że oparta jest na doświadczeniu

dwóch lat i jednej zimy, które przeżyłem w Arktyce, w bliskim kontakcie z wilkami.

Obecnie, po upływie dłuższego czasu. sprawia mi nieco satysfakcji fakt, że prawie

wszystkie aspekty zachowania się wilków, które opisałem, doczekały się

potwierdzenia i uznania w „oficjalnej” nauce. Niestety moja główna teza — że wilk

nie stanowi zagrożenia dla innych dzikich zwierząt i nie jest ani groźny dla człowieka,

ani jego współzawodnikiem — na ogól nie doczekała się jeszcze uznania.

W roku 1973 niektóre z ras wilka północnoamerykańskiego — w tym wilk

równinny, wilk szary i wilk rudy — są już w praktyce wymarłe. Na całym obszarze

Stanów Zjednoczonych (z wyjątkiem Alaski) przetrwało chyba nie więcej niż 1200

wilków. Około 500 z nich żyje w północnej Minnesocie, gdzie częściowo chroni je

Park Narodowy Quetico, lecz jesienią 1972 roku władze łowieckie stanu Minnesota

opracowały plan, według którego miałoby się likwidować co roku 200 wilków za

pomocą broni palnej, sideł, pułapek i trucizny „aż do eliminacji zagrożenia ze strony

wilków”. Na rozległych obszarach zalesionych, lecz nie zaludnionych, rejonów

Kanady żyło do niedawna około 15 000 wilków leśnych. Jednak szybkie

upowszechnienie się małych samolotów, a zwłaszcza pojazdów śnieżnych, umożliwiło

całej ciżbie myśliwych wdzieranie się w te stosunkowo niedostępne okolice: czego

nieuchronnym skutkiem stał się gwałtowny spadek pogłowia łosi, jeleni oraz innej

zwierzyny łownej. To zaś spowodowało, że jak zwykle myśliwi, dostawcy

wyposażenia, przewodnicy, właściciele schronisk i inni robiący na tym interes

podnieśli krzyk: „ Wilki niszczą zwierzynę! Zwierzyna jest nasza ! Musimy natychmiast

wytępić wilka!”.

Kto słucha takiego wrzasku?

Rząd go słucha. Pod koniec 1972 roku, wbrew przeciwnej opinii swoich

własnych biologów, Minister Rybołówstwa i Łowiectwa stanu Quebec zarządził

masową rzeź wilków w formie otwartego konkursu dla myśliwych z Kanady i Stanów

Zjednoczonych, mającą na celu wyrżnięcie 5000 wilków! Przewidziano specjalne

nagrody dla najbardziej wydajnych łowców: dolną szczękę wilka zatopioną w bloku

przezroczystego plastiku ze stosownym napisem uwieczniającym sprawność, odwagę i

hart ludzkiego mordercy.

Pojawił się jednak wątły promyk nadziei dla wilków. W ciągu ubiegłego

dziesięciolecia pewna liczba normalnych ludzi zawiązała porozumienie, aby

przeciwstawić się grupom nacisku, propagującym wilkobójstwo. Odnieśli już pewne

sukcesy. Głównie dzięki uporczywym staraniom Ligi Wilczej w Ontario (Ontario

Wolf League, P.O. Box 177, Postal Station „S”, Toronto 382, Ontario), przy poparciu

niektórych biologów nowego typu, bardziej interesujących się badaniem żywych

zwierząt niż ich trupów, władze stanu Ontario od niedawna cofnęły nikczemną

subwencję na mordowanie wilków. Podobnie i grupa znana jako Obrońcy Wilków

Kanadyjskich i Amerykańskich (Canadian and American Wolf Defenders, 68 Panetta

Road, Carmel Valley. California 93924) potrafi, być może, zmusić władze stanu

Minnesota do rezygnacji z planów wytępienia wilka na tym obszarze.

Kiedy książka ta ukazywała się w Związku Radzieckim, jej tłumacze niezbyt radzili

sobie z tytułem. Przekład ukazał się wreszcie pod tytułem, wykładającym się: Nie

płacz, wilku! [Tak samo i w Polsce: „Nasza Księgarnia” najpierw nie rozumiała po

angielsku i lansowała identyczny jak po rosyjsku tytuł: Nie płacz, wilku! a później

zdecydowała, że wilki jednak trzeba mordować i wycofała się z publikacji książki,

wydanej w końcu przez „Iskry”: przyp. tłum.]. Miejmy nadzieję, że jest to znak

wróżebny na przyszłość. Może zdążymy jeszcze powstrzymać ludzkość od

popełnienia kolejnej zbrodni — jakże długa jest ich lista! — przeciw naturze: od

zgładzenia na tej planecie istoty, która ma co najmniej takie samo prawo do życia, jak

my.

Gdybyśmy rzeczywiście zdołali uratować wilka przed zagładą, będzie to, w

jakimś niewielkim stopniu, wyrzeczeniem się czysto ludzkiej zbrodni: życiobójstwa.

Farley Mowat

Isles de la Madeleine, 1973

Mowat, Farley - Nie taki straszny wilk.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: