Koontz_Dean_R._-_Inwazja.pdf

Dean KOONTZ

Inwazja

Z angielskiego przełożył KRZYSZTOF SOKOŁOWSKI

Książkę tę poświęcam Timowi i Serenie Powersom oraz Jimowi i Viki Blaylock,

ponieważ oni też są robotnikami w tej winnicy i dlatego, iż uważam, że tak dziwna opowieść

powinna być zadedykowana dziwnym ludziom.

O, widziałem ja aktorów, nawet rzęsistymi przyjmowanych oklaskami, którzy, a nie

chcę być zbyt surowym, ni z ruchu, ni z akcentu niepodobni ani do chrześcijanina, ani do

poganina, ani nawet do człowieka.

William Szekspir Hamlet akt III, scena 2, przel. Leon Ulrich

Nadzieja to słup

Wspierający świat.

Nadzieja to marzenie

Budzącego się człowieka.

Pliniusz Starszy

Trzymam stronę niezdecydowanych, afirmujących życie samo w sobie.

Oliver Wendell Holmes, Jr.

Część pierwsza

Oczy Zmierzchu

...cicha, smutna muzyka ludzkości...

William Wordsworth

Ludzkość nie zawsze jest piękna. Niektórzy najgorsi mordercy bywali piękni. Słowo

„ludzkość” nie zawsze brzmi pięknie i pieści ucho, bo każdy komiwojażer potrafi nakazać

wężowi tańczyć, a niektórzy nie są zbyt ludzcy. Człowiek okazuje swoje człowieczeństwo, gdy

jest przy tobie, kiedy go potrzebujesz, kiedy przytula cię do serca, kiedy obdarza dobrym

słowem, kiedy nie czujesz przy nim samotności, kiedy potrafi skłonić cię, byś walczył w jego

wojnie. Na tym polega człowieczeństwo, jeśli już chcecie wiedzieć. Gdyby na świecie było go

choć odrobinę więcej, moglibyśmy wydostać się z bagna, w którym tkwimy... a przynajmniej

przestać się w nim pogrążać, co robimy od tak dawna.

Anonimowy wędrowny kaznodzieja

Wesołe miasteczko

Tego roku w Dallas zamordowano prezydenta. Położyło to kres naszej niewinności,

pewnemu sposobowi myślenia i życia, a niektórzy, pogrążeni w rozpaczy, twierdzili nawet, że

umarła także nadzieja. Jednak choć spod opadających jesienią liści ukazuje się szkielet

drzewa, wiosna przywraca lasom życie. Umiera ukochana babcia, lecz stratę wynagradza

dzieciom to, że wchodzą w świat silne i w ciekawsze życie. Kres tego dnia jest początkiem

następnego. W nieskończonym wszechświecie nic się nie kończy, nie ostatecznie, a już z

pewnością nie kończy się nadzieja. Z popiołów starych czasów rodzą się nowe, narodziny zaś

to nadzieja. Rok po zabójstwie prezydenta narodzili się Beatlesi, nowy kierunek we

współczesnej sztuce, na zawsze zmieniający sposób patrzenia na świat, a także zdrowa

nieufność do władz. Jeśli jednocześnie w żyzną ziemię wsiano ziarna wojny, to powinniśmy

czerpać z tego lekcję, że - jak nadzieja - strach, ból i rozpacz są naszymi nieodłącznymi

towarzyszami w marszu przez życie. Odbieramy naukę, która nie pójdzie w las.

Na teren wesołego miasteczka wtargnąłem w szóstym miesiącu siedemnastego roku

życia, w najciemniejszych godzinach sierpniowej nocy, ponad trzy miesiące przed

zabójstwem w Dallas. Zdarzenia następnego tygodnia miały zmienić mnie tak głęboko, jak

zabójstwo Kennedy’ego zmieniło naród, choć gdy wjechałem na ogrodzoną, opustoszałą

drogę, nie wyglądała ona na miejsce zdolne zmienić czyjeś przeznaczenie.

Była czwarta rano. Wesołe miasteczko nie funkcjonowało od dobrych czterech

godzin. Właściciele zamknęli diabelski młyn, karuzelę z samolocikami, tor samochodzików

elektrycznych i inne poważniejsze atrakcje. Zamknięte były stoiska półnagich tancerek,

namiociki siłaczy, miejsca, gdzie można było nielegalnie zagrać w pokerka i te, gdzie rzucano

lekkimi piłeczkami do butelek. Światła zgasły, muzyka umilkła, po jarmarcznym przepychu

nie pozostał ślad. Klienci wrócili do domów, więc ci, którzy zarabiali na klientach, także

znikli w przyczepach stojących na łączce na południe od ich miejsca pracy. Krasnale, dziwki i

dziewczęta od tańca erotycznego, naganiacze, właściciele atrakcji takich jak rzucanie piłeczką

w butelkę i narzucanie na nią gumowego krążka, facet zarabiający na życie sprzedażą waty

cukrowej i kobieta mocząca jabłka w karmelu, kobieta z brodą trój oki mężczyzna i wszyscy

inni spali lub cierpieli na bezsenność, lub kochali się, zupełnie jakby byli zwykłymi,

przeciętnymi obywatelami... którymi na tym świecie rzeczywiście byli.

Księżyc w trzeciej kwadrze, wędrujący przez skraj nieboskłonu, nadal był

wystarczająco wysoko, by rzucać na ziemię srebrzysty, śnieżny blask, niezbyt pasujący do

gorącej, dusznej, cmentarnej atmosfery sierpniowej nocy w Pensylwanii. Spacerując po

terenie miasteczka i chłonąc atmosferę miejsca, ze zdziwieniem zauważyłem, jak blade są

moje dłonie w tym niesamowitym świetle; jak u trupa, jak u ducha. To wówczas wyczułem

śmierć czającą się w miejscu jarmarcznych rozrywek, karuzeli i namiotów, a także to, że

wesołe miasteczko będzie miejscem zbrodni, że w udeptaną ziemię wsiąknie wiele krwi.

Chorągiewki na namiotowych linkach wisiały w ciężkim, nieruchomym powietrzu.

Trójkąty, jakże barwne w promieniach słońca lub jaskrawym blasku dziesiątków tysięcy

elektrycznych żarówek, teraz, wyżęte z kolorów, przypominały stado nietoperzy wiszących

nad wysypanym trocinami przejściem. Minąłem nieruchomą karuzelę, zamarły w galopie

tabun, kare ogiery, siwe klacze, palomino, pinto, mustangi, pędzące w miejscu, jakby rzeka

czasu opływała ich wyspę i mknęła dalej. Na metalowych, przebijających konie prętach

iskrzyły się plamki księżycowego światła niczym kropelki metalicznego lakieru, srebrząc

zimny, martwy mosiądz.

Prowadząca do wesołego miasteczka brama była zamknięta, więc przeszedłem przez

wysokie ogrodzenie. Czułem się z tego powodu winny, zupełnie jakbym zamierzał coś

ukraść. Dziwne, nie byłem przecież złodziejem i z całą pewnością nie zamierzałem nikogo

skrzywdzić.

Za to byłem mordercą poszukiwanym przez policję w Oregonie, ale krew przelana

tam, po przeciwnej stronie kontynentu, nie budziła we mnie wyrzutów sumienia. Zabiłem

wuja Dentona siekierą bo byłem za słaby, żeby udusić go gołymi rękami. Nie czułem żalu ani

skruchy. Wuj Denton był jednym z nich.

Policja jednak mnie ścigała i nawet tu, blisko pięć tysięcy kilometrów od miejsca

zbrodni, nie czułem się bezpieczny. Od dawna nie używałem prawdziwego imienia i

nazwiska, Carl Stanfeuss. Najpierw byłem Danem Jonesem, potem Joem Dannem, Harrym

Murphym i wreszcie Slimem MacKenzie’em. Slimem postanowiłem pobyć jakiś czas,

spodobał mi się, było to nazwisko, które mógłby nosić kumpel Johna Wayne’a w którymś z

wielkich westernów Księcia. Zapuściłem włosy, ale pozostały kasztanowate. Niewiele

mogłem zrobić, żeby zmienić wygląd zewnętrzny. Jeśli wystarczająco długo pozostanę na

wolności, czas dokona dzieła. Stanę się innym człowiekiem.

W wesołym miasteczku szukałem schronienia, anonimowości, dachu nad głową,

trzech posiłków dziennie oraz jakichś pieniędzy; na to wszystko zamierzałem uczciwie

zarobić. Pewnie można było nazwać mnie mordercą, ale morderca czy nie, wydawałem się

sobie najmniej groźnym desperado, jaki kiedykolwiek pojawił się na zachodzie.

Tej pierwszej nocy rzeczywiście czułem się jak złodziej. Oczekiwałem, że lada chwila

rozlegną się krzyki, wybuchnie hałas, ktoś wybiegnie z labiryntu namiotów, stoisk z

hamburgerami i kiosków z watą cukrową. Teren z pewnością był strzeżony, ale do tej pory

nie zauważyłem ani jednego ochroniarza. Szedłem przed siebie, nasłuchując warkotu

samochodowego silnika; ot, taka nocna wycieczka po wesołym miasteczku braci Sombra,

drugiej pod względem wielkości objazdowej atrakcji Stanów Zjednoczonych.

Zatrzymałem się wreszcie przy wielkim kole diabelskiego młyna, które ciemność i

księżycowy blask zmieniły w coś strasznego, przerażającego. Nie przypominało już maszyny,

zwłaszcza zaprojektowanej do bawienia ludzi. Wyglądało raczej jak ogromny szkielet

potężnej, prehistorycznej bestii. Dźwigary, podpory i potężne, krzyżujące się belki rozporowe

wydawały się zrobione nie z drewna i metalu, lecz tkanki kostnej, wapnia oraz innych

minerałów. Przede mną leżały ziemskie resztki gnijącego lewiatana, wielkiego jak smok,

wyrzucone przez fale na plażę samotnej wyspy.

Stałem pośrodku wzoru srebra i czerni, w cieniu rzucanym na ziemię przez martwe

straszydło. Zajrzałem do jednego z dwumiejscowych koszy. Nie żywiłem żadnych złudzeń;

diabelski młyn miał do odegrania istotną rolę w najważniejszych wydarzeniach mego życia.

Nie wiedziałem jak, kiedy, gdzie, ale byłem pewien swego. Zdarzy cię tu coś ważnego i

strasznego. Co do tego nie miałem żadnych wątpliwości.

Trafne przeczucia są częścią mojego daru - nie najważniejszą nie najużyteczniejszą

nie zdumiewającą nawet nie przerażającą. Mam też inne zdolności, używam ich, choć nie

rozumiem. Talenty te ukształtowały moje życie, ale nie rozumiem ich i nie potrafię

posługiwać się nimi według własnej woli. Mam Oczy Zmierzchu.

Patrząc na diabelski młyn, nie widziałem nimi szczegółów strasznej czekającej mnie

przyszłości. Zalała mnie tylko fala przerażających uczuć, doznań i obrazów. Strach, ból,

śmierć... Zachwiałem się, omal nie padłem na kolana. Z trudem chwytałem oddech, serce biło

mi w piersi, jakby chciało wyrwać się na wolność, jądra skurczyły się i znikły w podbrzuszu;

przez chwilę byłem pewien, że poraził mnie piorun.

I nagle wszystko minęło. Resztki energii psychicznej spłynęły po mnie, pozostała

tylko lekka wibracja, którą rozpoznać mógł wyłącznie ktoś taki jak ja. Złowroga wibracja

emanująca z diabelskiego młyna, jakby promieniował on śmiercionośnymi cząsteczkami

zgromadzonej w nim zabójczej energii, trochę tak, jak w parny dzień czujemy nadchodzącą

burzę, nim jasna błyskawica przyniesie pierwszy grzmot.

Znów mogłem oddychać. Serce zwolniło do niemal normalnego rytmu. Duszna,

gorąca, sierpniowa noc już wcześniej sprawiła, że nim wszedłem na teren wesołego

miasteczka, moją twarz pokryła cieniutka warstwa potu, lecz teraz pot strumieniami ściekał

mi po całym ciele. Wytarłem twarz podkoszulkiem.

Trochę z nadzieją, że uda mi się lepiej zrozumieć owo niejasne, ulotne przeczucie

niebezpieczeństwa, a trochę z chęci okazania, choćby samemu sobie, że nie straszna mi aura

zła, bijąca z wielkiego diabelskiego młyna, postanowiłem spędzić ostatnie godziny nocy tu,

pod młynem, w jego fioletowo-czarnym cieniu rozjaśnionym srebrzystym blaskiem księżyca.

Zrzuciłem z ramion plecak, rozwinąłem śpiwór; powietrze było tak ciepłe i parne, że użyłem

go wyłącznie jako materaca. Położyłem się na wznak. Patrzyłem na górujący nad wszystkim

w okolicy szkielet młyna, po czym przeniosłem wzrok na gwiazdy, widoczne i nad jego

łukiem, i pomiędzy kratownicą konstrukcji. Choć próbowałem, nie wyczułem tchnienia

przyszłości, na własne oczy widziałem jednak zawstydzające bogactwo niebios, ich ogrom.

Czułem się samotny jak nigdy.

Nie minął kwadrans, a poczułem senność. Zasypiałem już, oczy same mi się

zamykały, gdy usłyszałem jakiś dźwięk, dobiegający od strony pustej teraz głównej alei

miasteczka, z bardzo bliska. Ostry szelest, trzask, jakby ktoś nadepnął na rzucone na ziemię

opakowanie batonika. Usiadłem, nadstawiłem uszu. Trzask nie powtórzył się już, ale zastąpił

go odgłos ciężkich kroków na ubitej ziemi.

W następnej chwili zza jednego z namiotów, w którym występowały skąpo odziane

panienki, pojawiła się postać zaledwie widoczna w mroku, przebiegła przejściem i znikła po

drugiej stronie diabelskiego młyna niewiele ponad pięć metrów od miejsca, w którym

położyłem się na spoczynek, i znów pojawiła się, oświetlona blaskiem księżyca, tym razem

przy wielkim ciągniku Caterpillar. Był to mężczyzna, potężny mężczyzna, chyba że cienie

otaczające go niczym obszerny płaszcz sprawiały, że wydawał się większy niż w

rzeczywistości. Odszedł, nieświadom mojej obecności. Nie widziałem jego twarzy, ale gdy

tylko go dostrzegłem, poderwałem się na równe nogi, drżąc na całym ciele. Porażający upał

sierpniowej nocy znikł, jakby go nigdy nie było. Czułem tylko przenikliwy chłód. Niewiele

zobaczyłem, to prawda, ale i to wystarczyło. Ostrze strachu przeszyło mnie na wylot. Był

jednym z nich.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: