Przewidywane osiągnięcia ucznia:
• czyta ze zrozumieniem teksty informacyjne,
• słucha uważnie tekstów czytanych przez nauczyciela,
• wypowiada się swobodnie na temat treści słuchanych i samodzielnie czytanych tekstów,
• potrafi wykorzystywać fragmenty tekstu do formułowania odpowiedzi na pytania,
• dokonuje wyboru i selekcji wiadomości zawartych w czytanym tekście,
• aktywnie uczestniczy w różnych formach działań zespołowych,
• wykonuje zadania plastyczno-techniczne zgodnie z podaną instrukcją,
• dba o bezpieczeństwo podczas prezentacji własnej sprawności ruchowej.
Potrzebne będą:
„Świerszczyk” nr 11/2006,
materac gimnastyczny; piłeczki tenisowe; drabinki gimnastyczne, lina do ćwiczeń siłowych, kozioł lub skrzynia gimnastyczna, blok rysunkowy; klej, nożyczki, farby do malowania twarzy, CD sześciolatka „Już w szkole” (semestr 1., nr 32).
Przebieg zajęć:
◙ Samodzielne czytanie opowiadania Małgorzaty Strzałkowskiej „Gabinet” („Świerszczyk” nr 11/2006, s. 10).
• Omówienie treści opowiadania – udzielanie odpowiedzi na pytania do tekstu np.: Dokąd tata zabrał dzieci? Jaki napis znajdował się na jednym z wozów? Czego obawiał się tata? Jakie domysły snuli chłopcy? Co dzieci znalazły na trawie obok wozu cyrkowego? Jak zakończyła się wtorkowa wyprawa z tatą?
• Wyjaśnienie wyrazów nowych, niezrozumiałych.
Odwołanie się do indywidualnych doświadczeń dzieci i podjęcie próby zdefiniowania pojęcia cyrk (np.: miejsce rozrywki, prezentacji umiejętności akrobatycznych i gimnastycznych, pokazów tresury zwierząt, popisów żonglerów i iluzjonistów).
◙ „W gabinecie luster” – etiudy pantomimiczne.
Na sygnał nauczyciela wszyscy prezentują obraz z gabinetu luster – za pomocą gestów i mimiki przedstawiają obraz, jaki może powstać w lustrze (krzywym zwierciadle). Na kolejny sygnał dzieci przerywają zabawę.
◙ Czytanie informacji o dziejach sztuki cyrkowej w „Chcę wiedzieć więcej… o cyrku” („Świerszczyk” nr 11/2006, s. 6, 7).
Dzieci pracują w pięciu zespołach, odczytują cicho teksty ciekawostek, wybierają najważniejsze informacje i przygotowują je w takiej formie, by można było je podać kolegom i koleżankom w klasie, np.:
grupa I – „Pierwszy cyrk” (Circus Maximus w starożytnym Rzymie przypominał stadion sportowy, występowały tam zwierzęta, a później żonglerzy i akrobaci, widzowie musieli mieć buty i ubranie w określonym kolorze);
grupa II – „Kucyk, który parzył herbatę” (W 1769 roku Philip Astley wybudował drewniany amfiteatr, w którym występował razem ze swoją rodziną, a największą atrakcję tego rodzinnego cyrku stanowił tresowany kucyk, który potrafił zaparzyć herbatę);
grupa III – „Cyrk wyrusza w świat” (John Clarke był właścicielem pierwszego cyrku objazdowego, który mógł przemieszczać się swobodnie, ponieważ zastosowano w nim przenośny, łatwy do składania i rozkładania namiot cyrkowy, czyli szapito);
grupa IV – „Niech żyją klauni!” (Pierwszy klaun wystąpił już w cyrku Astleya 250 lat temu, współcześni klauni mają stroje i makijaż dostosowany do zadań wykonywanych na arenie);
grupa V – „Brawo! Brawo!” (Cyrkowcy dostarczają nam rozrywki, ale też często zadziwiają swoją sprawnością i pomysłami, a niekiedy nieco przerażają; najbardziej znane wyczyny należą do Alfreda Codona, Charlesa Blondina i Henry’ego Shereka).
Kolejne grupy prezentują ciekawostki z historii cyrku.
◙ Czy trudno zostać artystą cyrkowym? – indywidualne popisy gimnastyczne chętnych dzieci, np.:
– przewroty w przód i w tył,
– zwisy na drabinkach gimnastycznych,
– naskoki (ewentualnie przeskoki) na kozła lub skrzynię,
– żonglowanie piłeczkami tenisowymi,
– wspinanie się i huśtanie się na linie.
Nauczyciel asekuruje ćwiczące dzieci, a uczniowie obserwują i wyrażają swoje opinie, np.: to było bardzo trudne, wymagało dużo siły, to było zadanie tylko dla sprawnych i odważnych, podobało nam się bardzo szybkie podrzucanie i doskonałe łapanie piłeczek.
Po wszystkich prezentacjach, dzieci pod kierunkiem nauczyciela dochodzą do wniosku końcowego: Sztuka cyrkowa jest bardzo trudna, wymaga długich i meczących ćwiczeń, ale jeśli jest się sprawnym fizycznie i wytrwale się trenuje, można osiągnąć taki poziom umiejętności, jaki prezentują akrobaci cyrkowi.
◙ Co nas śmieszy w widowiskach cyrkowych? – swobodne wypowiedzi o oglądanych przez dzieci popisach klaunów.
Wykonanie kostiumu klauna według instrukcji zamieszczonej w „ Świerszczyku” nr 11/2006 („Kolorowe zabawy”, s. 20) – malowanie twarzy farbami, wykonanie czapki klauna z kartonu.
◙ „Popisy klaunów” – zabawa dramowa w trzyosobowych zespołach.
Dzieci w kostiumach opracowują scenkę humorystyczną według własnego pomysłu. Ich celem jest (podobnie jak w wypadku klaunów cyrkowych) rozbawić publiczność, czyli koleżanki i kolegów z klasy.
◙ Gdzie poza areną możemy spotkać cyrkowców? – szukanie informacji w tekstach „Obieżyświerszcza” oraz głośne odczytanie i omówienie ciekawostek związanych ze światową sztuką cyrkową.
◙ „Artyści cyrkowi dziękują widzom” – marsz dzieci wzorowany na finałowym marszu cyrkowców, występujących w widowisku cyrkowym.
Dzieci maszerują w rytm Marsza Radetzky’ego (CD Sześciolatka „Już w szkole”, semestr 1., nr 32), podchodzą do „widowni” (wyznaczonego miejsca w sali lub miejsca, w którym stoi nauczyciel) i kłaniają się, a następnie maszerują do wyjścia za kurtynę (kolejnego umownego miejsca w sali).
kaska1562