Fox_Susan_-_Czarna_owca.pdf

SUSAN FOX

Czarna owca

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Willa Ross wspięła się na trawiaste wzniesienie,

zajmując dyskretnie miejsce z boku, w pewnym

oddaleniu od pokaźnej grupki zebranej przy grobie.

Nie przyłączyła się do cioci Tess i siostry ciotecznej,

Paige. Zerwanie z nimi i ze zmarłym wujem, Calvinem

Hardingiem, było zbyt dramatyczne, a rozbrat zbyt

długotrwały, by się mogła łudzić, że zostałaby tam

mile przyjęta. Zatrzymała się więc na kupce darni,

skąd widziała dobrze pastora i swoje dwie ostatnie

żyjące krewne i skąd mogła się później niepostrzeżenie

wycofać.

Ruch na tyłach grupki zgromadzonej przy trumnie,

koło której stał, przyciągnął ciemne spojrzenie Claytona

Cantrella, gdy tylko Willa się pojawiła na wzniesieniu.

Rozpoznał ją od razu. Ból i gniew ścisnęły mu pierś

żelazną obręczą.

Smukła, ubrana w prostą sukienkę koloru pias

kowego, stanowiącą według oceny Claytona delikatną

aluzję, że dziewczyna nie opłakuje zbytnio śmierci

wuja, Willa Ross zachowała prawie ten sam wygląd

psotnego trzpiota, który ją cechował jako nastolatkę.

Chociaż płowe włosy upięła w węzeł sugerujący większą

dojrzałość, jej twarz miała te same ładne, subtelne

rysy, co w wieku siedemnastu lat. Minione pięć lat

jedynie podniosło jej dawną urodę.

Ucisk w piersi Claytona się wzmógł. To przez Willę

Ross jego młodsza siostra, Angela, leży teraz niedaleko

stąd, w grobie za wzniesieniem, koło ich rodziców.

Gorycz, która, jak sądził, rozpłynęła się przez te

lata, wezbrała na nowo w jego sercu i pogłębiła ostre

bruzdy otaczające usta.

- Odmówimy teraz Modlitwę Pańską - zapowiedział

pastor, po czym pochylił głowę i rozpoczął: - „Ojcze

nasz, który jesteś w niebie..."

Willa nie pochyliła ze wszystkimi głowy, chcąc

skorzystać z okazji i odmawiając cicho słowa modlitwy,

przyjrzeć się cioci Tess. Minione pięć lat nie obeszło

się z nią łaskawie. Zielone oczy Willi napełniły się

łzami na widok kruchego i niezdrowego wyglądu

starszej pani, jej kredowej i pooranej zmarszczkami

twarzy, włosów przyprószonych siwizną. Małe dłonie,

lekko teraz zdeformowane, trzymała ciocia splecione

bezradnie na kolanach.

Willa wiele by dała, żeby być teraz tą, która siedzi

przy jej boku, która ją pociesza i dodaje sił, która

z nią dzieli ból. Zamiast tego jest wyrzutkiem

rodzinnym i nie ma nawet pewności, jak zostanie

przyjęte jej pojawienie się. Nie potrafiła się jednak

powstrzymać od wzięcia udziału w pogrzebie, gotowa

się zadowolić zobaczeniem choćby z oddali kobiety,

która ją wychowała po śmierci rodziców.

- „I wybacz nam nasze winy, jako i my wybaczamy

naszym winowajcom..."

Clay Cantrell powtarzał automatycznie słowa

modlitwy, nie zastanawiając się nad ich znaczeniem.

Nie spuszczał twardego spojrzenia ciemnych oczu

z twarzy Willi, ślepy na bolesny skurcz jej miękkich

warg i otaczającą ją aurę smutku.

Jakby wyczuwając jego wrogość, Willa obróciła

wzrok i ich spojrzenia się skrzyżowały.

Pełen niechęci wyraz ciemnych oczu sprawił, że

słowa modlitwy uwięzły jej w gardle. Raptownie

uciszona, Willa nie mogła oderwać wzroku od jego

przystojnej twarzy o regularnych rysach i męskim

wykroju ust, nie mogła się powstrzymać od ogarnięcia

okiem jego postaci o szerokich barach i wąskich

biodrach. Clay Cantrell miał ciemne włosy i był

ubrany cały na czarno. Stanowił wyniosłą, onieś

mielającą postać, niemal groźną, i niczym nie przypo

minał tolerancyjnego, pobłażliwego starszego brata

jej najbliższej przyjaciółki, jakiego znała przed paroma

laty.

- Amen.

Pastor zakończył Modlitwę Pańską, po czym

zapoczątkował zbiorową recytację hymnu, który Willa

rozpoznała jako jeden z ulubionych hymnów cioci

Tess. Zmusiwszy się do oderwania wzroku od Claya

i skupieniu go na cioci, Willa formowała niemo

ustami słowa hymnu, z piersią nagle zbyt ciężką od

bólu, by je wypowiadać głośno.

Przyjazd na pogrzeb okazał się pomyłką. Przekonał

ją o tym wrogi wyraz twarzy Claya Cantrella.

W chwili kiedy pastor przystąpił do wygłoszenia

końcowych uwag o osobie zmarłego Calvina Hardinga,

ciocia Tess odwróciła głowę i rozejrzała się zbolałym

wzrokiem po zebranych. Nie przygotowana na to

Willa nie usunęła się w tych pierwszych paru sekun

dach. A potem było już za późno.

Spojrzenie Tess Harding spotkało się ze spojrzeniem

Willi i w zaskoczeniu żadna z nich przez chwilę nie

zareagowała. Po czym, jakby raptem przestały do niej

docierać słowa końcowej przemowy, Tess niepewnie

się podniosła. Po zgromadzeniu przeszedł szmer, kiedy

położyła na krześle torebkę.. Pastor się zawahał,

a następnie spiesznie dokończył zdanie, z wyrazem

troski na twarzy. Tess zaczęła się oddalać od zgroma

dzonych. Paige również wstała z krzesła, wyraźnie

zdumiona zachowaniem matki.

Willa skamieniała, sparaliżowana obawą, kiedy

ciocia skierowała się bez uśmiechu w jej stronę.

Wszyscy obrócili się teraz, żeby zobaczyć, czemu czy

komu Tess przygląda się z takim przejęciem. Wszelki

ruch i dźwięk zamarł, gdy rozpoznano Willę.

Willa musiała zebrać wszystkie siły, żeby pozostać

na miejscu. Nerwy miała napięte do ostatnich granic,

niepewna, czy ciocia ją przygarnie, czy odepchnie.

Z przeraźliwym uczuciem, że w ogóle nie zna kobiety

zmierzającej ku niej z taką determinacją, przygoto

wywała się na pewne odepchnięcie.

Poważna twarz cioci Tess się rozluźniła. Nadzieja

wezbrała w sercu Willi, gdy na wargach Tess wykwitł

blady uśmiech. Willa ruszyła, by ująć wyciągnięte

dłonie cioci, gdy ta nagle się zatrzymała, zachwiała

i osunęła na trawę.

W ciągu pierwszych sekund nie podbiegł do niej

nikt prócz Willi, tak jakby nikt nie wierzył własnym

oczom. Kiedy klęknąwszy szukała pulsu cioci, jak

z oddali doszedł Willę pisk jej ciotecznej siostry.

Ogarnęła ją panika, kiedy nic nie wyczuła. I zaraz

powstał chaos.

- Niech ktoś przyniesie moją torbę lekarską!

Doktor Elliot podszedł i przykucnął, żeby delikatnie

obrócić Tess na wznak. Pastor przysunął się i podniósł

Willę z kolan. Przyglądała się bezradnie, jak doktor

szuka pulsu, i doznała niezmiernej ulgi, gdy go znalazł.

Ktoś podprowadzał już z głównej alei jego samochód

kombi, ktoś drugi nadbiegał z jego torbą lekarską. Po

chwili doktor to osłuchiwał pierś Tess stetoskopem,

to wydawał polecenia.

Willę poderwało piskliwe kobiece oskarżenie:

- To twoja wina!

Willa obróciła osłupiałe spojrzenie na swoją siostrę

cioteczną.

- Po coś tu w ogóle przyjechała? - nacierała Paige.

- Boże, jeśli ona umrze...

Przy boku Paige wyrósł momentalnie Clay Cantrell,

który ją objął uspokajająco ramieniem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: