Tomasz Duszyński - Śmietnik osobowości.pdf - Tomasz Duszyński - uzavrano

ŚMIETNIK OSOBOWOŚCI

DuszyŃski Tomasz

Urodził się w Strzelinie na Dolnym Śląsku, 4 stycznia,

roku nie pomni, którego. Od zawsze chciał być

dziennikarzem i pisarzem. UwaŜał się za bardziej

skorego do pisania niŜ gadania.

Jednak w tej kwestii z czasem nieco się zmieniło. Został

reporterem wrocławskiego oddziału RMF FM, a takŜe

szefem lokalnej promocji i człowiekiem od produkcji

duŜych eventów m.in. Inwazji Mocy.

Aktualnie dziennikarz radiowy oraz dyrektor marketingu

w lokalnej stacji wrocławskiej Radio Aplauz, w piątkowe

wieczory współprowadzi najpopularniejszy we

Wrocławiu program z muzyką clubową - CLUBBING

FM.

Debiutował opowiadaniami w periodykach

internetowych. Opublikował ich kilkanaście. Najbardziej

związany czuje się z opowieściami o Grzymółce

Kownyczu, któremu ma nadzieję poświęcić kiedyś

osobny zbiór. Co robi, gdy nie pracuje?

- Siódme poty i stresy wylewam grając w Squasha, czyli

rozgniatając na ścianie wypełnioną gazem piłeczkę –

wyznał Fabryce - kolejne hobby to fotografia i koszenie

trawy. Bez następującego po nim jej palenia.

Śmietnik osobowoŚci

– Rączka rączkę myje, panie Erwin!

Erwin Dunn nie przyjmował łapówek, brzydził się nimi. Teraz teŜ z odrazą spojrzał na

pudełeczko z napisem „Bombonierka”, jakby w środku znajdowały się nie czekoladki, a ruchliwe

pająki i skorpiony.

– Cofnę panu zaraz zezwolenie, jak pan tego nie zabierze!

– No co pan? – Zamenhoff uniósł dłonie w obronnym geście. Wyraźnie pobladł. – Ja przecieŜ nie

miałem nic złego na myśli. Chciałem się tylko odwdzięczyć, coś słodkiego dać, na dobry

początek dnia.

– Zabierz pan to, bo cofnę zezwolenie i nie przetransportujesz pan tych cholernych ciągników na

planetoidę!

Erwin czuł, Ŝe płoną mu policzki. Znał siebie, tłumił podobne emocje od lat, ale teraz był bliski

wybuchu, jakby kontrolę miała przejąć ciemna strona jego osobowości. Odczuwał nieodpartą

chęć, by zrobić teraz coś, na co zawsze miał ochotę. Mógłby unieść ten zielony świstek papieru

upstrzony piętnastoma odciskami pieczęci i podrzeć na oczach tego grubasa na drobne

kawałeczki. Nikt nie wydałby temu kretynowi drugiego zezwolenia ani w tym roku, ani w

następnym

– Ja nie chciałem! – Petent chyba zorientował się w zamiarach Erwina. Błyskawicznie sięgnął po

zezwolenie i bombonierkę.

– śeby mi to było ostatni raz! – powiedział nieco bardziej pobłaŜliwie Dunn. Reakcja interesanta

wyraźnie go rozbawiła. – Jak juŜ pan wziąłeś to zezwolenie, to lepiej zmykaj, zanim się

rozmyślę.

Zamenhoff nie ruszył się jednak z miejsca. Stał jak wryty, jakby przykleili go do wściekle

zielonego linoleum.

– No mówiłem! Znikaj pan! – Erwin wyczuł w swoim głosie nutkę ostatecznego ostrzeŜenia. Ta

zabawa była coraz bardziej niebezpieczna. Spojrzenia kolegów z sąsiednich biurek stawały się

natarczywe. Niejeden z nich biegał do naczelnika z uŜytecznymi informacjami. – Ja nie Ŝartuję!

Popatrzył na petenta, a potem, podąŜając za jego wzrokiem, na bombonierkę i swoją prawą dłoń

bezwiednie zaciśniętą na kolorowym opakowaniu.

– Ja mogę ją panu zostawić... Jak pan ją chce... To znaczy juŜ nie wiem. Nie chcę stracić

pozwolenia. – Głos Zamenhoffa drŜał. Grubas był zdezorientowany, próbował przeciągnąć

bombonierkę na swoją stronę, siłując się z urzędnikiem.

– Niech pan ją zabiera! – Dunn pobladł. Nie miał władzy nad swoją prawą ręką, w ogóle jej nie

czuł! – Niech pan to, do jasnej cholery, zabiera!

Próbował odgiąć palce kurczowo zaciśnięte na pudełku. Zamenhoff pomagał mu ze wszystkich

sił. Obaj zaparli się o biurko, ciągnąc kaŜdy w swoją stronę.

– Co się dzieje? – Dunn uniósł jedną z pieczęci leŜących na biurku i kilkakrotnie uderzył nią w

wierzch dłoni. – Co się, do diabła dzieje?

W tym momencie prawa dłoń Erwina zwolniła uścisk. Zamenhoff klapnął na podłogę, a

czekoladki wyskoczyły z pudełka, rozbryzgując się o ściany i sufit.

Erwin Dunn z trudem usiadł na krześle. Nie zatrzymywał grubasa, który w popłochu ewakuował

się z pokoju. Wpatrzył się w swoją dłoń i palce wybijające na blacie biurka niespokojny, obcy

rytm. Jego prawa ręka. Wróć. Jego niegdyś prawa ręka pręŜyła się jak ruchliwe zwierzę... Ktoś

przejął nad nią kontrolę!

***

Erwin wyszedł z pracy kilka chwil po tym zdarzeniu. W stanie, w jakim się znajdował, nie mógł

przebywać wśród kolegów urzędujących w tym samym pokoju ani tym bardziej obsługiwać

zgromadzonych pod drzwiami petentów. Wcześniej zadzwonił, oczywiście wykorzystując lewą

rękę, do działu kadr i wziął zaległy urlop. Miał nadzieję, Ŝe dwa tygodnie odpoczynku i wizyta u

najlepszego psychiatry w mieście wystarczą, by wrócił do formy.

Cały czas z przeraŜeniem obserwował swoją prawą rękę. Zupełnie wymknęła się spod kontroli.

Bezskutecznie powstrzymywał ją, gdy wiła się w kieszeni i, jakby Ŝyjąc własnym Ŝyciem,

wydostawała na zewnątrz. Kilkakrotnie próbowała chwytać niewidoczne przedmioty,

wskazywała dziwne kierunki lub zgoła zaciskała w pięść palce prawej dłoni i niebezpiecznie

wznosiła się na wysokość jego nosa. Wtedy Erwin Dunn obawiał się jej najbardziej.

Był przeraŜony. Kto by nie był na jego miejscu? Bał się, Ŝe nagła utrata kontroli nad ciałem

rozszerzy się na inne członki, Ŝe ta dziwna choroba, bo Erwin był pewien, Ŝe to jakaś choroba,

którą mógł się zarazić choćby w metrze, nie przeprowadzi zmasowanego ataku, przejmując

władzę na przykład nad jego myślami. Dunn zbladł. A moŜe o to chodziło? MoŜe ktoś

zainfekował go wirusem, który pozwalał nim kierować jak marionetką? Co będzie, jeśli za chwilę

przyjdzie mu do głowy zaopatrzyć się w broń palną, kupić bilet do Waszyngtonu i przeprowadzić

zamach na prezydenta?

Nie. Tego by na pewno nie zrobił. Taki plan byłby z góry skazany na niepowodzenie. PrzecieŜ

całe Ŝycie poświęcił na samodoskonalenie. Wyleczył się ze złości, chciwości, kłamania,

oszukiwania. Pracował nad sobą, moŜna powiedzieć, Ŝe pozbył się wszystkiego, co było w nim

złe, wyrzucił niczym nikomu nie potrzebne klamoty. Poza tym, gdyby ktoś rzeczywiście

planował zamach, nie wykorzystałby Erwina Dunna do jego przeprowadzenia. Na pewno byli

lepsi kandydaci.

W głowie Erwina panował zrozumiały mętlik. WciąŜ zastanawiał się, co się stało. Wnioski

stawały się z kaŜdą chwilą bardziej fantastyczne. W końcu się poddał. Przyznał, Ŝe problem tkwi

najprawdopodobniej w nim samym. Być moŜe przechodził właśnie załamanie nerwowe, albo, co

gorsza, miał guza mózgu, który wywoływał te niezrozumiałe zaburzenia. W obu przypadkach

potrzebował pomocy specjalisty. Postanowił bez wahania z niej skorzystać. Zwłaszcza teraz, gdy

od blisko kwadransa dreptał nerwowo przed centrum medycznym.

***

– Od jak dawna ma pan te objawy, panie Dunn? – Aleksander Serdak patrzył na pacjenta

wzrokiem spokojnym, niemal kojącym. JuŜ sam tembr głosu uspokajał niejednego wariata, który

kładł się na kozetce w jego gabinecie. Wieloletnie doświadczenie podpowiadało profesorowi, Ŝe

teraz ma niewątpliwie do czynienia z kolejnym. – I co ta ręka właściwie robi? Prawa? Dobrze

pamiętam?

– No tak! Prawa!

Erwin poczuł się troszeczkę lepiej. Nie zdawał sobie sprawy, Ŝe tak bardzo chce podzielić się z

kimś swoją mroczną tajemnicą. LeŜał na miękkim, wygodnym fotelu od jakichś pięciu minut.

Prawą dłoń przez cały ten czas odruchowo ukrywał. Przyciskał ją plecami do leŜanki, trzymając

w potrzasku. Mimo to wiła się jak wąŜ, próbując za wszelką cenę oswobodzić. Głos profesora

Serdaka na szczęście zaczynał go uspokajać, nabrał zaufania do tego niepozornego męŜczyzny.

– Dwie godziny temu. Zaczęło się to wszystko dwie godziny temu, panie profesorze. – Dunn

postanowił całkowicie się otworzyć. Doszedł do wniosku, Ŝe jeśli ten zacny człowiek nie będzie

mu w stanie pomóc, to nikt temu zadaniu nie podoła. – Obsługiwałem właśnie pana Zamenhoffa,

to taki śmieszny człowieczek pracujący w branŜy rolno-spoŜywczej. Uprawia nową odmianę

zboŜokurydzy, zapewne pan profesor juŜ o niej słyszał. No i ten Zamenhoff kupił kilka plentoid

przystosowanych do wymagających warunków uprawy, zakupił teŜ maszyny do zbiorów. Jednak

zgodnie z zarządzeniami eksportowymi, Ŝeby przetransportować maszyny i uniknąć ceł, naleŜy

mieć zezwolenie naszego departamentu...

– Obsługiwał pan tego... – Profesor z przyzwyczajenia zajrzał do notatek. – Zamenhoffa, gdy to

się stało?

– Dokładnie! – Erwin nie potrafił ukryć podziwu dla przenikliwości profesora. – Właśnie tak

było!

– Niech pan dokładnie opisze ten moment, panie Dunn. Moment, w którym utracił pan kontrolę

nad prawą ręką.

– Zamenhoff... on...

– Co Zamenhoff? Śmiało, panie Dunn. Szczerość, otwartość jest pierwszym etapem leczenia.

– On chciał mi wręczyć łapówkę. – Erwin głośno przełknął ślinę. Miał nadzieję, Ŝe profesora

obowiązuje tajemnica lekarska, nie chciał mieć problemów z urzędem kontrolnym, mimo Ŝe był

czysty. Na upartego kaŜdą relację moŜna było zinterpretować na jego niekorzyść. – To znaczy

bombonierę... To nawet nie jest łapówka.

– Ale pan to odebrał jako wręczenie łapówki. – Profesor uśmiechnął się uspokajająco, dając znak,

Ŝe w tym pokoju bez przeszkód moŜna mówić o wszystkim. – To bardzo symptomatyczne.

Proszę mówić dalej...

Erwin Dunn opowiedział wszystko z najdrobniejszymi szczegółami. Nic nie ukrywał, zdał

dokładną relację, przekazując minuta po minucie swoje odczucia i reakcje. W czasie opowiadania

jego prawa ręka kilka razy uwolniła się spod pleców. Raz wyskoczyła w stronę sufitu tak

błyskawicznie, Ŝe nawet profesor Serdak podskoczył w fotelu. Najczęściej były to jednak ruchy

powolne, przypominające łapanie w powietrzu muchy lub wkręcanie Ŝarówki.

Gdy Erwin skończył relację, profesor odchrząknął głośno i, nachylając się nad biurkiem, dał znak

pacjentowi, Ŝe zebrał wystarczająco duŜo informacji, by wydać ostateczny wyrok.

– Panie Dunn – rozpoczął oficjalnie, uśmiechając się pokrzepiająco. Nabrał sympatii do tego

młodego człowieka. Miał nadzieję, Ŝe będzie w stanie mu pomóc. – Pana przypadek tylko na

pierwszy rzut oka wydaje się niezwykły. Ja nazwę go konfliktem osobowościowo-decyzyjnym.

– Czy to się da wyleczyć, profesorze?

– To zaleŜy tylko od pana. – Serdak zanotował coś w swoim notatniku i znów przenikliwie

spojrzał na pacjenta. – Problem tkwi w panu. W pana głowie, ujmując rzecz najprościej. Lubi pan

słodycze, panie Dunn?

– Uwielbiam!

– No właśnie. – Profesor potrząsnął głową, jakby to wyznanie pacjenta utwierdziło go w

domysłach. – Brzydzi się pan łapówkami, co jest zrozumiałe i co pochwalam! Jednocześnie

bardzo lubi pan słodycze. Odmawiając przyjęcia łapówki-bombonierki, pozostał pan w zgodzie z

uczciwym Erwinem Dunnem, a jednocześnie odmawiając jej, popadł pan w konflikt z Erwinem

Duninem-łasuchem!

– Naprawdę? – Pacjent usiadł z wraŜenia na leŜance. CzyŜby to było tak proste? JuŜ teraz, gdy

zdał sobie sprawę z zaleŜności, które przedstawił profesor, wydało mu się, Ŝe jakby nieco

odzyskał kontrolę nad prawą ręką.

Tomasz Duszyński - Śmietnik osobowości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: