Alistair Maclean
Santoryn
1 Głośnik na mostku fregaty "Ariadne" z trzaskiem obudził się do życia, dwakroć
zabrzmiał dzwonek, a potem rozległ się spokojny, modulowany, precyzyjny i
niewątpliwie należący do Irlandczyka głos O'Rourke'a. O'Rourke, powszechnie
określany mianem meteorologa, był jednak kimś zupełnie innym. - Właśnie złapałem
dziwnego klienta. Odległość czterdzieści mil, namiar 222. Talbot wcisnął
przycisk mikrofonu. - Niebiosa nad naszymi głowami, chief, roją się od dziwnych
klientów. Nad tym rejonem Morza Egejskiego przecina się przynajmniej sześć
korytarzy lotniczych. Samoloty NATO zaś, jak wie pan zapewne najlepiej z nas,
kręcą się tu wszędzie. Myśliwce bombardujące i pościgowce z cholernej Szóstej
Floty tędy lecą, kędy gna je wiatr. Moim zdaniem w połowie przypadków są
kompletnie zagubione. - Ba! Ale ten chłoptyś wygląda naprawdę bardzo, bardzo
dziwnie. - Głos O'Rourke'a, który wydawał się nieporuszony niezbyt pochlebną
wzmianką o Szóstej Flocie, skąd był czasowo oddelegowany, brzmiał zwykłym
spokojem. - Żadna z transegejskich linii lotniczych nie korzysta z korytarza
powietrznego, którym leci ten samolot. Na moim monitorze nie widzę w tym
sektorze żadnych maszyn natowskich. I Amerykanie by nas uprzedzili. Bardzo
dobrze wychowane towarzystwo, kapitanie. To znaczy ci z Szóstej Floty. - Zgoda,
zgoda. Talbot był świadom, że Szósta Flota uprzedziłaby go o obecności w pobliżu
"Ariadne" któregoś ze swoich samolotów, czyniąc to zresztą nie tyle z
uprzejmości, ile z powodu wymagań regulaminowych. Fakt ten O.Rourke pojmował
równie dobrze jak on. O.Rourke jednak był żarliwym patriotą swej macierzystej
floty. - To wszystko, co pan ma na temat tego chłopaczka? - Nie. Jeszcze dwie
rzeczy. Ten samolot zdąża po kursie z południowego zachodu na północny wschód.
Nie dysponuję żadnymi informacjami o jakimkolwiek samolocie, który mógłby lecieć
takim kursem. Po wtóre, jestem zupełnie pewien, że to wielka maszyna. Powinniśmy
ją zobaczyć za jakieś cztery minuty - jej kurs prostopadle przecina się z
naszym. - Czy rozmiar jest tak ważny, chief? Wszędzie mnóstwo wielkich maszyn. -
Lecz nie na czterdziestu trzech tysiącach stóp, ten zaś leci na takiej właśnie
wysokości. Zdolny jest do tego tylko concorde, a wiemy, że nie ma tu żadnego. To
musi być maszyna bojowa. - Niewiadomego pochodzenia. Bandyta? Zupełnie możliwe.
Niech ją pan ma na oku. Talbot rozejrzał się i uchwycił spojrzenie swego
zastępcy, komandora_porucznika Van Geldera. Van Gelder - niewysoki, bardzo
rozrośnięty, mocno opalony i płowowłosy - zdawał się dostrzegać w życiu źródło
nieustającej uciechy. Przybliżając się do kapitana, też miał na twarzy uśmiech.
- Zrobione, sir. Luneta i fotka do pańskiego albumu rodzinnego? - Właśnie.
Dziękuję. "Ariadne" była wyposażona w niezwykłą i - dla profana - wręcz
przytłaczającą mnogość urządzeń nasłuchujących i podpatrujących; pod tym
względem nie mógł z nią zapewne konkurować jakikolwiek inny okręt będący w
użyciu. Jednym z owych instrumentów było coś, co Van Gelder określił mianem
lunety. Chodziło w istocie o skonstruowaną przez Francuzów kombinację teleskopu
z aparatem fotograficznym, urządzenie z rodzaju takich, jakie wykorzystuje się
na satelitach szpiegowskich i jakie są w idealnych warunkach atmosferycznych
zdolne zlokalizować i sfotografować z wysokości dwustu pięćdziesięciu mil biały
talerz. Ogniskowa teleskopu miała niemal nieograniczony zakres regulacji; w tym
przypadku Van Gelder użyje prawdopodobnie rozdzielczości jeden do stu, czego
efektem optycznym będzie pozorne sprowadzenie intruza - jeśli w rzeczy samej był
to intruz - na wysokość czterystu stóp. Na bezchmurnym lipcowym niebie Cykladów
nie przedstawiało to najmniejszego problemu. Ledwie Van Gelder zszedł z mostka,
gdy ocknął się kolejny głośnik; powtórzony podwójny brzęczyk zaanonsował, że
chce mówić kabina radiowa. Sternik, starszy marynarz Harlison, pochylił się i
dźgnął odpowiedni przycisk. - Mam Sos. Sądzę, powtarzam: sądzę, że pozycja
statku na południe od Thery. Nic więcej. Duże zakłócenia. Z całą pewnością
amator. Powtarza tylko: "Mayday, Mayday, Mayday". - Dyżurny radiooperator Myers
zdawał się być poirytowany: każdy radiooperator - mówił ton jego głosu -
powinien być równie profesjonalny i sprawny jak on. - Ale poczekajcie minutkę. -
Nastąpiła pauza, potem znów odezwał się Myers: - Powiada, że tonie. Cztery razy
powtórzył, że tonie. - I to wszystko? - zapytał Talbot. - To wszystko, sir.
Zniknął z eteru. - Wobec tego prowadź nasłuch na częstotliwości alarmowej 090
albo w pobliżu. Nie możemy być dalej niż o dziesięć, dwanaście mil. Sięgnął do
manetki i przekręcił obroty silnika na pełną moc. "Ariadne", wedle nowej mody,
miała zdublowany pulpit sterowniczy na mostku w maszynowni. W maszynowni
zazwyczaj pełnił wachtę tylko jeden marynarz w randze starszego palacza; działo
się tak nie z rzeczywistej potrzeby, lecz gwoli tradycji. Możliwe, iż samotny
dyżurny krążył to tu, to tam z puszką smaru w dłoni, bardziej jednak
prawdopodobne, że siedział spokojnie, pogrążony w lekturze jednego ze
"świerszczyków", w które tak hojnie zaopatrzona była instytucja, zwana
biblioteką mechaników. Pierwszy mechanik "Ariadne", porucznik Mccafferty, nie
często trafiał w pobliże swego królestwa. Będąc znakomitym specem w swoim fachu,
utrzymywał, że ma alergię na opary ropy, i z pełną wyższości wzgardą zbywał
często powtarzane spostrzeżenie, iż za sprawą wysoce efektywnego systemu
wentylacji wykrycie w maszynowni najlżejszego zapachu paliwa jest sprawą
dosłownie niemożliwą. Tego popołudnia, jak zresztą zwykle o tej porze, można się
było na niego natknąć na pokładzie rufowym, gdzie usadowiony w krześle oddawał
się swej ulubionej formie relaksu - lekturze powieści kryminalnej, obficie
przyprawionej romansem nie najwyższego lotu. Odległy dźwięk silników wzmocnił
się - "Ariadne" była zdolna do budzących uznanie trzydziestu pięciu węzłów - i
mostek zupełnie dostrzegalnie zaczął wibrować. Talbot sięgnął po słuchawkę i
połączył się z Van Gelderem. - Złapaliśmy Sos. Z odległości dziesięciu, dwunastu
mil. Proszę mi dać znać, kiedy zlokalizuje pan tego bandytę, to wyłączę silniki.
Luneta, mająca wprawdzie amortyzację, która cudownie niwelowała najbardziej
fantastyczne szarpania i kołysania, była jednak zupełnie bezradna wobec
najlżejszej wibracji i zdjęcia wykonane w takich warunkach wypadały na ogół
fatalnie. Talbot przeniósł się na lewy nok mostka i podszedł do stojącego tam
porucznika: wysokiego, chudego jasnowłosego młodzieńca w grubych okularach na
nosie i z nieodmienną żałobą na twarzy. - No i jak się to panu podoba, Jimmy?
Potencjalny bandyta i tonący statek naraz. Nie sądzi pan, że to lekarstwo na
nudę długiego, upalnego, letniego popołudnia? Porucznik popatrzył nań bez
entuzjazmu. Porucznik lord James Denholm - Jimmym Talbot nazywał go dla wygody -
rzadko okazywał entuzjazm w jakiejkolwiek sprawie. - Wcale mi się to nie podoba,
kapitanie - omdlewająco machnął dłonią - albowiem burzy ustalony rytm mych
przyzwyczajeń. Talbot uśmiechnął się. Denholma otaczała namacalna niemal aura
arystokratycznego zblazowania, która w pierwszych chwilach ich znajomości
irytowała go i drażniła; stan ten nie trwał jednak dłużej niż pół godziny. Nic
nie predestynowało Denholma do oficerskiej kariery w marynarce wojennej, jego
zaś wysoce niedoskonały wzrok automatycznie taką karierę w jakiejkolwiek
marynarce świata wykluczał. Denholm wszakże - dziedzic tytułu lordowskiego;
którego krew ponad wszelką wątpliwość zaliczała się do najbłękitniejszych z
błękitnych - znalazł się na pokładzie "Ariadne" nie dzięki koneksjom w
najwyższych sferach społeczeństwa, lecz dzięki faktowi, że z całą pewnością był
tu właściwym człowiekiem na właściwym miejscu. Absolwent trzech fakultetów -
ukończył chwalebnie Oxford, ucla i mit - w dziedzinach inżynierii elektrycznej i
elektroniki, zasługiwał na miano, jeśli ktokolwiek na nie zasługuje,
elektronicznego geniusza. Sam wszakże, uznając podobne klasyfikacje za
absurdalne, niczego podobnego nie twierdził. Mimo swych paranteli oraz
kwalifikacji akademickich Denholm był powściągliwy w słowach i skromny do
przesady. Owa małomówność sięgała tak daleko, że nie potrafił nawet zdobyć się
na odmowę i to właśnie z tego powodu dał się, mimo anemicznych zastrzeżeń,
zwerbować do marynarki wojennej, czego w żadnym razie nie musiał czynić. Zwrócił
się teraz do Talbota: - Ten bandyta, kapitanie - jeśli to jest bandyta... cóż
pan zamierza zrobić w jego sprawie? - Nie zamierzam w jego sprawie zrobić nic. -
Jeśli wszakże jest bandytą, to znaczy, że szpieguje. - Oczywiście. - Zatem... -
Czego pan po mnie oczekuje, Jimmy? Że go zestrzelę? Czy może swędzą pana dłonie,
żeby wypróbować na nim to eksperymentalne działo laserowe? - Boże, broń. -
Denholm był szczerze przerażony. - Ani razu w życiu nie strzelałem w afekcie.
Błąd. Nie strzelałem w ogóle. - Gdybym chciał go zestrzelić, maciupki pocisk
naprowadzany termolokacyjnie dostatecznie efektywnie spełniłby zadanie. Lecz my
nie robimy takich rzeczy. Jessteśmy cywilizowani. Poza tym nie prowokujemy
incydentów międzynarodowych. To jest niepisane prawo. - Moim zdaniem jest to
prawo niezwykle zabawne. - Przeciwnie. Kiedy Stany Zjednoczone albo siły NATO
odbywają manewry - jak właśnie dzieje się to teraz - Rosjanie nie spuszczają ich
z oka na ziemi, morzu czy w powietrzu. Kiedy manewry mają oni, my postępujemy
dokładnie tak samo. Trzeba przyznać, że prowadzi to do sytuacji dwuznacznych.
Nie tak dawno, kiedy us Navy odbywała ćwiczenia na Morzu Japońskim, amerykański
niszczyciel walnął i poważnie uszkodził rosyjski okręt podwodny, który w zapale
prowadzenia obserwacji podpłynął zbyt blisko. - I nie sprowokowało to czegoś, co
przed chwilą nazwał pan incydentem międzynarodowym? - Z całą pewnością nie.
Niczyja wina. Wzajemne przeprosiny dwóch kapitanów i jakiś inny rosyjski okręt
odholował poszkodowanego kamrata do portu. Chyba do Władywostoku. - Talbot
odwrócił głowę. - Przepraszam, to wezwanie z kabiny radiowej. - Znów Myers -
rozległo się z głośnika. - "Delos". Nazwa tonącej jednostki. Bardzo krótka
wiadomość - eksplozja, pożar, toną szybko. - Prowadźcie nasłuch - powiedział
Talbot. Popatrzył na sternika, który trzymał już lornetkę przy oczach. - Masz
ich, Harrison? - Tak jest, sir. - Harrison oddał dowódcy lornetkę i lekko
skręcił kołem w lewo. - Ogień lewo od dziobu. Talbot dostrzegł natychmiast
smukłą czarną kolumnę dymu pnącą się pionowo, bez najmniejszych odchyleń, w
bezwietrzny błękit nieba. Opuszczał właśnie lornetkę, gdy znów zabrzmiał
podwójny dzwonek. To był O'rourke, meteorolog, albo - bardziej oficjalnie -
starszy operator radaru dalekiego zasięgu. - Boję się, że go zgubiłem. To znaczy
bandytę. Przepatrywałem sektory po jego obu stronach, żeby sprawdzić, czy nie ma
przyjaciół, a kiedy wróciłem - zniknął. - Jakieś pomysły, chief? - Cóż... - w
głosie O'rourke'a brzmiało niezdecydowanie. - Mógł eksplodować, ale wątpię. - Ja
też. Luneta była ustawiona na jego kursie i z pewnością wychwyciłaby eksplozję.
- Musiał więc przejść w lot nurkujący. Bardzo stromy lot nurkujący. Odnajdę go -
i głośnik zamilkł z trzaskiem. Niemal w tej samej chwili zadzwonił telefon. To
był Van Gelder. - 222, sir. Dym. Samolot. Może to być bandyta. - Prawie na pewno
on. Meteorolog właśnie go stracił z monitora radaru dalekiego zasięgu.
Prawdopodobnie to strata czasu, ale jednak niech pan próbuje zrobić zdjęcie.
Przeszedł na prawy nok i spojrzał przez lornetkę na niebo. Natychmiast dostrzegł
gęstą smugę czarnego dymu - jak mu się zdawało - z czerwoną iskrą w centrum.
Wciąż była wysoko - na pułapie czterech albo pięciu tysięcy stóp. Nie tracił
czasu, by sprawdzić, jak nisko zanurkuje samolot i czy w istocie płonie, ale
wrócił na mostek i podniósł słuchawkę. - Podporucznika Cousteau. Szybko. - I po
krótkiej pauzie: - Henri? Tu kapitan. Alarm. Szalupę i motorówkę za burtę.
Załogi w gotowości do opuszczenia. Potem melduj się na mostku. Zadzwonił jeszcze
do maszynowni, każąc dać "Mała, naprzód", a potem powiedział do Harrisona: -
Ster lewo na burt. Kurs północ. Denholm, który wyszedł na prawy nok, powrócił
teraz i odejmując od oczu lornetkę, powiedział: - Ano, nawet ja widzę ten
samolot. To znaczy nie samolot, lecz raczej wielką smugę dymu. Czy może to być
ów bandyta, sir... jeśli w ogóle nim jest? - Nie może, tylko musi. - Wolałbym
się za długo nie zastanawiać nad kursem, jakim schodzi w dół - zauważył Denholm
z pozorną nonszalancją. - Ani ja, poruczniku, szczególnie, jeśli to samolot
wojskowy, a zwłaszcza jeśli dźwiga na pokładzie jakiekolwiek bomby. Rozejrzawszy
się trochę, dostrzegłby pan, że schodzimy mu z drogi. - Ach, unik. - Denholm
zawahał się, a potem stwierdził bez przekonania: - Skuteczny, jeśli nie zmieni
kursu. - Trupy nie zmieniają kursu. - Fakt, tego nie robią. - Na mostek powrócił
właśnie Van Gelder. - A ludzie za sterami tego samolotu są z pewnością martwi.
Nie ma sensu, żebym tam sterczał, sir. Gibson lepiej niż ja daje sobie radę z
aparatem fotograficznym lunety i mocno się stara. Będziemy mogli pokazać panu
mnóstwo fotografii, choć wątpię, czy się z nich czegokolwiek dowiemy. - Aż tak
źle? Nic nie zdołaliście ustalić? - Obawiam się, że bardzo niewiele. Dopatrzyłem
się zewnętrznego silnika na lewym skrzydle. Zatem jest to odrzutowiec
czterosilnikowy, czy jednak wojskowy, czy cywilny - nie mam pojęcia. - Jedną
chwileczkę, proszę. - Talbot przeszedł na lewy nok, spojrzał ku rufie i
stwierdziwszy, że płonący - nie było już co do tego wątpliwości - samolot jest
dokładnie za nią o połowę niżej i bliżej niż wówczas, kiedy dostrzegł go po raz
pierwszy, powrócił na mostek, polecił Harrisonowi cały czas utrzymywać kurs
północny, a potem zwrócił się do Van Geldera: - Czy to wszystko, co zdołał pan
ustalić? - Mniej więcej. Wyjąwszy fakt, że pożar ma definitywnie swe źródło w
stożku ochronnym, co wyklucza jakikolwiek wybuch w silniku. Samolot nie mógł
zostać trafiony przez rakietę, bo wiemy, że nie ma w okolicy maszyn wyposażonych
w rakiety - a gdyby nawet były, pocisk naprowadzany termicznie, jedyny zatem,
który mógłby go dostać na tej wysokości, trafiłby w silnik, nie zaś w stożek
ochronny. Mogła to być tylko eksplozja wewnętrzna w części dziobowej. Talbot
przytaknął, sięgnął po słuchawkę, poprosił o połączenie z izbą chorych i
niezwłocznie je uzyskał. - Doktorze? Zechce pan zlecić, by sanitariusz z torbą
pierwszej pomocy zjawił się natychmiast przy szalupie. - Urwał na moment. -
Przepraszam, nie ma czasu na wyjaśnienia. Proszę przyjść na mostek. Zerknął ku
rufie przez prawoburtowe drzwi, odwrócił się i przejął od sternika koło. -
Rozejrzyj się, Harrison. Dobrze się rozejrzyj. Harrison wyszedł na prawy nok,
dobrze się rozejrzał, co mu zajęło ledwie kilka sekund, wrócił i na powrót
uchwycił koło sterowe. - Okropne. - Potrząsnął głową. - Koniec z nimi, sir,
prawda? - Tak sądzę. - Miną się z nami przynajmniej o ćwierć mili. Może nawet o
pół. - Harrison jeszcze raz zerknął przez drzwi. - Przy tym kącie schodzenia
wylądują... czy raczej zderzą się z morzem... jakąś milę albo półtorej od
miejsca, w którym są teraz. Chyba że jakimś cudem zalecą dalej i rąbną w wyspę.
To by było piekło, sir. - Najprawdziwsze. - Talbot spojrzał ku przodowi przez
okna dziobowe. Wyspa Thera leżała w odległości około czterech mil, przy czym
przylądek Akrotiri wprost na północ, a góra Elias, najwyższy, wznoszący się bez
mała dwa tysiące stóp, punkt wyspy - na północny wschód. Pomiędzy nimi, lecz
może pięć mil dalej, ledwie widoczny na bezchmurnym niebie wisiał leniwie, w
powietrzu rozrzedzony, niebieskawy słup dymu, znacząc miejsce, gdzie wznosiła
się wioska Thira, jedyna większa ludzka osada na całej wyspie. - Tylko że
ograniczy się do samolotu. Południowo_zachodnia połać wyspy jest pustkowiem. Nie
sądzę, by ktokolwiek tam mieszkał. - Jak postąpimy, sir? Czy zatrzymamy się nad
miejscem, w którym pójdzie na dno? - Coś w tym rodzaju. Sam rozstrzygniesz. Może
ćwierć albo pół mili dalej na linii jego kursu. Pożyjemy, zobaczymy. Prawda jest
taka, Harrison, że nie jestem mądrzejszy od ciebie. Może wybuchnie w chwili
zderzenia albo, jeśli wyjdzie z niego cało, będzie jeszcze przez jakiś czas
sunąć pod wodą. Niezbyt długo, moim zdaniem, skoro stracił dziób. Pierwszy -
zwrócił się do Van Geldera - jakie tu mamy głębokości. - Wiem, że boja
pięciosążniowa jest pół mili od brzegu, gdzieś z południowej strony wyspy. Dalej
dno schodzi dość stromo. Sprawdzę w kabinie nawigacyjnej. W tej chwili, moim
zdaniem mamy dwieście do trzystu sążni głębokości. Sprawdzić sonarem, sir? -
Proszę. Wychodząc, Van Gelder przepchnął się obok podporucznika Cousteau.
Cousteau, beztroski, niewiele ponad dwudziestkę liczący młokos, był pełnym
zapału, dobrych chęci, a nadto bardziej niż kompetentnym marynarzem. Talbot
przyzwał go gestem na prawy nok. - Widziałeś to, Henri? - Tak jest, sir. -
Zwykła pogoda Cousteau rozwiała się jak dym. Z mimowolną fascynacją patrzył na
ogarnięty pożarem, dymiący samolot, który lecąc na wysokości mniejszej niż
tysiąc stóp, znajdował się dokładnie na trawersie okrętu. - Cóż za potworna
historia. - Tak, niezbyt przyjemna. - Dołączył do nich lekarz okrętowy,
komandor_porucznik Grierson. Miał na sobie białe szorty i powiewną, wielobarwną
hawajską koszulę, strój, jaki niewątpliwie uważał za najodpowiedniejszy na letni
dzień na Morzu Egejskim. - Dlatego potrzebował pan Mossa i jego apteczki. - Moss
był starszym sanitariuszem w izbie chorych. - Zastanawiam się, czy nie
powinienem pójść osobiście. - Grierson był Szkotem z zachodnich gór, co
natychmiast zdradzał jego akcent, którego nigdy nie usiłował maskować z tego
prostego względu, że nie widział żadnego sensownego powodu, aby to czynić. - Bo
gdyby ktokolwiek przeżył, co uważam za cholernie mało prawdopodobne, to o
problemach dekompresji wiem jednak parę rzeczy, a Moss nie wie. Talbot odczuwał
pod stopami narastającą wibrację. Harrison zwiększył szybkość okrętu i skręcał z
lekka ku wschodowi. Talbot nie wnikał w przyczyny tego stanu rzeczy: jego
zaufanie do starszego sternika było całkowite. - Wybaczy pan, doktorze, ale mam
dla pana ważniejsze zadania. - Wyciągnął dłoń w kierunku wschodnim. - Niech pan
spojrzy pod tę smugę dymu na lewo od samolotu. - Widzę. Powinienem był dostrzec
to wcześniej. Idę o zakład, że coś tonie. - W rzeczy samej. Coś zwane "Delos",
prywatny jacht, moim zdaniem. I jak słusznie pan zauważył, tonie. Eksplozja i
pożar. Zupełnie solidny pożar, jak sądzę. Oparzenia, kontuzje. - Żyjemy w
niełatwych czasach - stwierdził Grierson. W istocie Grierson wiódł egzystencję
wyjątkowo beztroską i pogodną, Talbot jednak uznał, że nie czas teraz, by mu ten
fakt wypominać. - Samolot, leci bezgłośnie, sir - powiedział Cousteau. - Silniki
zostały wyłączone. - Sądzisz, że ktoś ocalał? Obawiam się, że nie. Wybuch mógł
zniszczyć pulpit sterowniczy, a wtedy, jak przypuszczam, silniki wyłączają się
automatycznie. - Rozpadnie się, czy zatonie? - zapytał Grierson. - Idiotyczne
pytanie. Zaraz się dowiemy. Podszedł do nich Van Gelder. - Oceniam głębokość na
osiemdziesiąt sążni. Sonar powiada: siedemdziesiąt. Ma prawdopodobnie rację.
Rzecz bez znaczenia, tak czy siak robi się coraz płyciej. Talbot bez słowa
skinął głową. Nikt nic nie mówił. Nikt nie miał ochoty mówić. Samolot, czy też
źródło gęstej smugi dymu, znajdował się teraz niespełna sto stóp nad wodą. Nagle
to źródło dymu i ognia zanurkowało i raptownie wygasło. Nawet wówczas nie
zdołali dostrzec sylwetki samolotu, który w okamgnieniu skrył się za
pięćdziesięciostopową kurtyną wody i mgiełki. Zderzenie było bezdźwięczne i z
pewnością nie doszło do wybuchu. Kiedy bowiem woda opadła, ujrzeli puste morze i
rozchodzące się z miejsca zatonięcia samolotu osobliwe małe falki, a właściwie
zmarszczki. Talbot dotknął ramienia Cousteau. - Twoja kolej, Henri. Jak tam
radio na motorówce? - Sprawdzane wczoraj, sir. W porządku. - Jeśli znajdziesz
coś lub kogoś, daj nam znać. Mam jednak przeczucie, że nie będziesz potrzebował
tego radia. Kiedy się zatrzymamy, spuść łódź, a potem zataczaj kręgi. Powinniśmy
wrócić za jakieś pół godziny. - Cousteau odszedł i Talbot zwrócił się do Van
Geldera: - Kiedy staniemy, proszę mi podawać dokładną głębokość. Pięć minut
później motorówka została spuszczona na wodę i jęła się oddalać od "Ariadne".
Talbot zarządził "Cała naprzód" i skierował się na wschód. Van Gelder odłożył
słuchawkę. - Sonar podaje: trzydzieści sążni. Jeden mniej albo więcej. - Dzięki.
Doktorze? - Sto osiemdziesiąt stóp - powiedział Grierson. - Nie muszę drapać się
po głowie, żeby udzielić odpowiedzi. Brzmi "nie". Gdyby nawet ktokolwiek zdołał
się wydostać z wraku, co, powiedzmy od razu, uważam za niemożliwe - umarłby
zaraz po wypłynięciu na powierzchnię. Choroba kesonowa. Rozerwane płuca. Nie
miałby pojęcia, że w trakcie całej drogi w górę należy wydychać powietrze. Być
może zdołałby tego dokonać wytrenowany, sprawdzony podwodniak, najlepiej z
aparatem tlenowym. Na pokładzie tego samolotu nie będzie szkolonych, sprawnych
podwodniaków. W każdym razie kwestia i tak jest akademicka. Zgadzam się z panem,
kapitanie. Jedyni ludzie w tym samolocie to ludzie martwi. Talbot skinął głową i
ujął słuchawkę. - Myers? Wiadomość dla generała Carsona. "Niezidentyfikowany
samolot czterosilnikowy uległ katastrofie dwie mile na południe od przylądka
Akrotiri wyspy Thera. Godzina #/14#15. Nie sposób określić: wojskowy czy
cywilny. Po raz pierwszy zlokalizowany na wysokości czterdziestu trzech tysięcy
stóp. Widoczna przyczyna - eksplozja wewnętrzna. Obecnie brak dalszych
szczegółów. Nie meldowano o obecności w tym rejonie samolotów NATO. Czy ma pan
jakikeś informacje? Sylvester". Nadaj Kodem B. - Przyjąłem, sir. Dokąd mam
wysłać? - Do Rzymu. Przekażą mu w ciągu dwóch minut, gdziekolwiek jest. - Ano
tak, jeśli ktoś coś wie, to tylko on - stwierdził Grierson. Carson był
głównodowodzącym sił NATO w południowej Europie. Grierson podniósł do oczu
lornetkę i popatrzył na kolumnę dymu, bijącego teraz w niebo niespełna cztery
mile od nich. - Jak pan mówił, jacht. A właściwie ognisko z jachtu. Jeśli
ktokolwiek został na pokładzie, ma naprawdę ciepło. Czy zamierza pan do niego
podejść, kapitanie? - Podejść? - Talbot spojrzał na Denholma. - Jak ocenia pan
wartość naszego sprzętu elektronicznego? - Dwadzieścia milionów. Może
dwadzieścia pięć. W każdym razie dużo. ...
agalaik