Robert D Bart (Jerzy Cepik) - 3 - Śmierć w południe.pdf - Jerzy Cepik (aka Robert D Bart) - morefaya2006

Robert D. Bart

MIERĆ W POŁUDNIE

„KB

ROZDZIAŁ I

Byłem niespokojny. Dlaczego? Morze szumiało, niebo

było błękitne, plaża meksykańska, a najbliższa przyszłość

zapowiadała trochę pracy dla przyjemności, trochę zagadek

leżących między kulturami Majów i Olmeków. Specjalista

postukałby się w głowę. Trochę zagadek! Po prostu mroki. Ale ja

lubię ciemności. Chyba w jakimś innym wcieleniu byłem kotem.

Ale wracam do sprawy. Dlaczego byłem niespokojny? Ten facet,

dobrze zbudowany doktorant z uniwersytetu’ w Berkeley, John

Simon i ta jego przyjaciółeczka Jąne, oboje przyjechali tu, aby

pogrzebać w ziemi, tak jak ja, są archeologami. Wszystko’ jest w

porządku, a jednak coś się nie zgadza, Bart. Czy powiedziałem,

że czuję niepokój? Zgadza się. Ale w namiocie Simona i Jane

byłem całkiem spokojny, zachowuję się tak zawsze, gdy jestem

zaskoczony. W namiocie Simona i Jane zauważyłem pod kupą

odzieży coś, co było tu zupełnie nie na miejscu: miniaturowy

komputer z rejestratorem graficznym, monitorem i mozaikową

drukarką termiczną firmy Hewlett-Packard. To ostatnie też było

dziwne. Firma Hewlett-Packard nie produkuje zabawek dla

amerykańskich przedszkolaków trenujących gry wojenne.

Wypiliśmy kilka drinków, Jane była urocza i

powiedziałem jej to, nawet ją pocałowałem. Spostrzegłem, że

Simon reaguje ze sztuczną wesołością. A może się mylę. Chcę

mieć święty spokój, chcę zapomnieć, że jestem gliną. Może

Simon ma bzika na punkcie komputerów? Za dużo forsy?

Zaczynałem być zły, bo czułem, że powietrze wokół

mnie dziwnie gęstnieje. A czerwiec w Meksyku zapowiadał się

tak spokojnie, do chwili, gdy zobaczyłem ten cholerny komputer.

Ledwie rozwiązałem sprawę etruskiego grobowca w

mojej Italii - zawsze nazywam tak Włochy, czy to się komuś

podoba czy nie - a już spadła na mnie inna robótka, „nieduża,

niebezpieczna, ale dochodowa, jak „określił ją mój szwajcarski

kumpel Jost, antykwariusz. Chodziło o drobiazg: wykradziony z

bazy w S... szczegółowo rozrysowany plan unowocześnionego

zestawu obrony woda-powietrze Vulcan-Phalanx, sześciolufowej

armaty 20 mm o szybkostrzelności 3000 strzałów na minutę.

Taka armata to prawdziwe piekło zionące furią ognia, kierowane

komputerem zdolnym do przechwycenia każdej rakiety. Gdy

wykradziono ten plan, w bazie S... wybuchła panika. W

Londynie też. To był cyklon. Kręciło się w nim mnóstwo

facetów. Jost i ja mieliśmy najwięcej szczęścia. Potem Jost

poleciał do Zurychu, do swojego antykwariatu, aby zająć się

swoim zwyczajnym procederem, łobuz ma talent wynajdywania

unikalnych przedmiotów sztuki i kupowania ich po najniższych

cenach. Ja poleciałem do Meksyku, aby odświeżyć moją starą

znajomość z kulturą Olmeków, tak zupełnie prywatnie. Musia-r

łem wpaść do Mexico, do Muzeum Narodowego, po certyfikat

upoważniający mnie do prowadzenia samodzielnych wykopalisk,

gdziekolwiek zechcę, a wiedziałem dobrze, gdzie zechcę. W

Mexico muszę, mieć dobrą opinię, bo kiedy wyrywałem stamtąd

odrapanym, ale zupełnie sprawnym fordem i mknąłem sobie

przepyszną Aleją Reformy, w mojej kieszeni spoczywał

bezcenny dla mnie kawałek papieru z mnóstwem podpisów i

pieczęci, upoważniający mnie do zupełnie legalnego

przywłaszczenia sobie pewnej części tego, co znajdę, mnie,

doktora Roberta D. Barta, archeologa. Pogwizdując pogodnie,

pociągnąłem z piersiówki i jeśli po ferii zmieniałem pasy ruchu

zbyt szybko, nie miało to specjalnego znaczenia, nie rzucało się

w oczy, w Mexico wszyscy prawie jeżdżą jak „po piersiówce.

Bart, dobry Boże, będziesz miał kilkanaście tygodni słońca,

spokojnej pracy i żadnej rozróby, gliniarzu.

Z przyczepy mojego forda dobiegała do mnie melodia

raegge, szkoda, że nie wyłączyłem tranzystora, raegge wywołuje

zawsze w moim mózgu widok człapiących w piachu

somnambulików, nie cierpię raegge.

Długi cień stanął pomiędzy mną, słońcem i szumiącym

oceanem. Zanim podniosłem ociężałe powieki, przyjaciółka

Simona leżała już obok mnie. Spojrzałem z ukosa na jej opalone

ciało. Ładna dziewczyna, ta Jane Ławry.

— Nie cierpię raegge - powiedziałem leniwie.

— Och, ja też nie - pospieszyła z odpowiedzią.

Cokolwiek za szybko, czego właściwie chce ode mnie?

— Założę się, że rzuciłaś Johna, bo zakochałaś się we

mnie - powiedziałem. Jane zaśmiała się, znowu cokolwiek za

szybko. Spojrzała na błękitnego talbota-sambę, którym

przyjechała, potem na mnie.

— John nurkuje w zatoce.

— Co za facet. Dostał chyba udaru mózgu, jeżeli

zaniedbuje taką dziewczyna.

Słońce wisiało wysoko nad nami, szum oceanu przebijał

się jakby przez drgającą zasłonę rozgrzanego powietrza. Albo

się myliłem, albo Jane Ławry czegoś się bała. Poczęstowałem ją

papierosem, przyniosłem z przyczepy colę, sączyliśmy w

milczeniu zimny płyn. Przyglądając się dziewczynie

powiedziałem obojętnie:

- Nie wierzę, że lubisz upał i jazdę tą małą żabą -

spojrzałem na talbota-sambę - ...no i mnie. Wczoraj piliśmy

szkocką w.waszym namiocie i nic nie zapowiadało, że złożysz

mi wizytę. A jednak zdecydowałaś się przyjechać. Dziesięć mil

to mało albo dużo. Chciałaś mi coś powiedzieć?

Widziałem ‘napiętą skórę wokół kącików jej oczu, gdy

popatrzyła na mnie z wahaniem, długim wahaniem.

— ... Nie, Bart... chyba nie.

— W porządku - nie czekałem z tym oświadczeniem ani

chwili - w porządku. Ale jeśli będziesz miała kłopoty, powiedz,

tata Bart cię wysłucha. Czy nie sądzisz, że John niepokoi się już

o ciebie?

— On? Prawie nie zwraca na mnie uwagi! - parsknęła. -

Och, nie traktuj tego poważnie, Rob. Wszystko w porządku,

naprawdę.

A więc jednak były jakieś kłopoty.

— Długo tu zostaniesz, Rob?

— W Meksyku dwa miesiące, a tu - do jutra.

Zaplanowałem sobie małe wykopaliska, prywatne stanowisko

Rob I, za zgodą Muzeum Antropologii. Jutro po śniadaniu

możesz mi powiedzieć „cześć przez walkie-talkie, na

wzmocnionym sygnale. A gdybyś zatęskniła za mną wcześniej,

to nie krępuj się, Jane, dobrze?

Poszła bez słowa do talbota-samby. Zawarczał silnik.

Ułożyłem się wygodnie, twarzą do słońca. W nocy długo nie

mogłem zasnąć, chyba za dużo piję i palę. W przyczepie było

Robert D Bart (Jerzy Cepik) - 3 - Śmierć w południe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: