10-Daria Doncowa - Dasza Wasiliewa -Śpij kochanie.pdf - Daria Doncowa - elljott

Daria Doncowa

DARIA DONCOWA

ŚPIJ, KOCHANIE

Z rosyjskiego przełożyła

Ewa Niepokólczycka

Tytuł oryginału

Spjat ustalyje igruszki

Cykl "Dasza Wasiliewa"

Rozdział1

Marzec w tym roku był ciepły. Już około dziesiątego zniknął

śnieg, a po piętnastym z ziemi wysunęły nosy pierwsze

źdźbła trawy, oszołomione mocnym słońcem. Moskwianie

skwapliwie zrzucili futra, kożuchy i ciężkie buty na grubych

podeszwach. Mieli ich serdecznie dość po całej zimie. W

mieście zaroiło się od dziewcząt w lekkich kurteczkach i

chłopców w rozpiętych płaszczach. Nie mogli się doczekać

upragnionej wiosny. Ale ja z rodziną mieszkam za miastem,

w Łożkinie, i choć od obwodnicy Kolcowej dzieli nas jedynie

pięć kilometrów, wkoło mamy las. W naszej okolicy zaspy

ledwo zaczynały tajać.

W piątek wieczorem, około piątej, szłam jak zwykle wzdłuż

nasypu. To, że dom wybudowaliśmy w tym miejscu, nie jest

bynajmniej przypadkowe. Chcieliśmy mieszkać

jednocześnie i w mieście, i na wsi, toteż wybór padł na

Łożkino. Stąd do Twerskiej jest piętnaście minut

samochodem, pierwszorzędna szosa pozwala uniknąć

korków, nawet jeśli jedzie się do stolicy w niedzielę

wieczorem. Nasz jednopiętrowy dom otaczają świerki,

warzywnika nie mamy, bo w całej rodzinie brak amatorów

grzebania się w ziemi. Najbliżsi sąsiedzi nie pchają się na

siłę z przyjaźnią. Przez kilkanaście lat zaprzyjaźniliśmy się

jedynie z bankierem Sołomatinem i jego rodziną. A to też

tylko dlatego, że ich kot, wielki czarny przystojniak,

regularnie odwiedza nasze kotki - trójbarwną Kleopatrę i

białą Fifinę. Kocięta, które w efekcie tych odwiedzin

pojawiły się na świecie, Masza nazywa „domino”. Bo też

istotnie przypominają kostki domina - czarne z białymi

łatkami.

Przez pierwszy tydzień po przeprowadzce do Łożkina

żyliśmy w stanie bliskim euforii, ale dość szybko

zorientowaliśmy się, że miejsce to ma jednak dość poważny

mankament. W odległości około dwóch kilometrów biegnie

linia kolejowa i hałas ustawicznie kursujących pociągów

początkowo doprowadzał nas do szału. Mój syn Arkady

oświadczył nawet w pewnej chwili:

- Dość tego, sprzedajemy dom i budujemy gdzie indziej.

Jego żona Olga, którą zresztą w domu wolimy nazywać

Kicią, powiedziała pojednawczo:

- Poczekajmy jeszcze trochę, zobaczycie, że przywykniemy.

- Jasne, a tymczasem Ańka i Wańka podrosną i pójdą się

bawić na torach. - Małżonek nie zamierzał ustąpić.

Ale bliźnięta, moje wnuki, ledwo skończyły roczek. Na krok

nie odstępowała ich niania Serafima Iwanowna, dlatego

wizja dzieci bawiących się na torach wydawała się tak

niewiarygodna, że Kicia nadal łagodnie upierała się przy

swoim:

- Jeszcze jedna budowa? Nigdy w życiu!

Mnie też ogarniało przerażenie na myśl o ponownym

użeraniu się z budowlańcami. Ale Arkady i Masza nie

zamierzali ustąpić - pociągi przeszkadzają im spać, jeść,

czytać, po prostu żyć. Przez dwa tygodnie kłóciliśmy się

zażarcie, a potem na dworcu otwarto nowy wielki

supermarket z działem zabawek i dyskietek

komputerowych. Mania spuściła z tonu. Osamotniony

Kiesza z rezygnacją machnął ręką. Po miesiącu

zorientowaliśmy się, że w ogóle nie słyszymy żadnego

hałasu, a nawet odkryliśmy wiele korzyści z sąsiedztwa

stacji. Kieszka kupuje tam gazety, kasety wideo i niekiedy

papierosy. Mania sieje spustoszenie w supermarkecie. Kicia

uwielbia buszować wśród motków wełny w butiku „Twój

relaks”. A ja znalazłam przyjemność w pieszych spacerach.

Na co dzień wiodę obrzydliwie siedzący tryb życia, nawet do

piekarni jeżdżę samochodem. Dwa kilometry w jedną

stronę i dwa z powrotem rześkim krokiem pozwalają mi

zachować figurę i prężne mięśnie.

Bezchmurne niebo cieszyło oczy, pachniało już wiosną i

czymś podniecająco znajomym. Nogi poruszały się szybciej,

plecy się prostowały - miałam takie uczucie, jakbym unosiła

się w powietrzu.

Z przodu rozległ się gwizd lokomotywy. Niby nic

szczególnego, bo pociągi pospieszne, zbliżając się do stacji,

na ogół wydają z siebie krótkie buczenie, żeby ostrzec

ewentualnych kierowców i gapiowatych pieszych. Ale ten

wydawał z siebie jakieś pełne lęku zawodzenie. Spojrzałam

na tory. Odwrócona plecami do nadjeżdżającego pociągu

stała tam kobieta. Skład pędził wprost na nią. Maszynista,

który nie miał szans, by zatrzymać pędzący pociąg

towarowy, nie przestawał gwizdać. Ale kobieta nawet nie

drgnęła.

Co sił w nogach rzuciłam się w dół nasypu. Boże, ona jest

pewnie głucha albo nienormalna. Ale to nie powód, by

umierać straszną, męczeńską śmiercią pod kołami pociągu.

Śnieg sypał mi się za kołnierz kurtki, wpadał do krótkich

botków i natychmiast zamieniał się w wodę. Czapkę gdzieś

zgubiłam, zresztą szalik i rękawiczki też. W głowie tłukła mi

się tylko jedna myśl: zdążyć za wszelką cenę. Lokomotywa

stała się nagle przerażająco wielka, kątem oka dostrzegłam,

że maszynista krzyczy, twarz ma wykrzywioną

przerażeniem. Brudny żelazny potwór z ogłuszającym

rykiem przemknął obok nas, bo w ostatniej dosłownie

sekundzie z nieludzką wręcz siłą zdołałam pociągnąć

kobietę za bezwolnie zwisającą rękę. Upadłyśmy na bok z

dziwnym odgłosem, niczym worki napełnione zgniłymi

kartoflami. Wagony towarowe przemknęły obok nas z

hukiem, łomotem i syczeniem. Od strony stacji, ślizgając się

na resztkach brudnego śniegu, biegli ludzie. Z przodu,

machając chorągiewką, pędziła dróżniczka Lusia. Znam ją

dobrze, zawsze oddaję dla jej córki rzeczy, z których wyrosła

10-Daria Doncowa - Dasza Wasiliewa -Śpij kochanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: