Kamuflaż - Collin Forbes (cykl Tweed t.3).pdf - Tweed - elljott

Część I

Londyn: Adam Procane?

Prolog

— Nie masz jeszcze dość? — spytał Howard w ciemności prywatnego kina. — To

jest okropne, a oglądasz już trzeci raz...

— Bądź tak dobry i zamknij się. To jest moja żona...

Newman siedział osłupiały, podczas gdy operator wyświetlał film ponownie.

Twarz Newmana pozbawiona była wyrazu. Patrzył na ekran jak

zahipnotyzowany.

Człowiek trzymający kamerę i filmujący całą scenę musiał być zawodowcem.

Krótki film rozpoczął się na nowo, wyraźnie ukazując Alexis, która stoi w świetle

księżyca na nie znanej drodze. Gdy światła reflektorów samochodu oślepiły ją,

podniosła rękę. Za nią w tle rysował się tajemniczy zamek. Jadący szybko pojazd

najpierw uderzył w nią, podrzucając jej cudowne, szczupłe ciało jak szmacianą

lalkę, a potem po niej przejechał.

Mięśnie brzucha Newmana naprężyły się. Poczuł, jak koła miażdżą jej bezwładne

ciało łamiąc kości, gruchocząc czaszkę. Samochód zatrzymał się gwałtownie. Na

drodze za nim leżała nieruchomo Alexis. Newmanowi wydawało się, że usłyszał,

jak kierowca wrzuca wsteczny bieg, chociaż film nie miał ścieżki dźwiękowej —

słychać było tylko odgłos przewijania szpuli w kabinie projekcyjnej. Jego

papieros zgasł, zgnieciony w palcach. Newman przeniósł wzrok z poskręcanego

ciała na sterczący wysoko zamek, na ciemne kontury przypominające ilustracje

do baśni Hansa Andersena. Zaczęło się od nowa.

Samochód ruszył ostro do tyłu. Kierowca nie zmienił pozycji kierownicy ani o

cal. Przejechał po leżącym na drodze ciele. Newman znów usłyszał trzask

łamanych kości. W tym momencie jej piękna

twarz była już z pewnością zgnieciona na miazgę. Auto zatrzymało się kilka

jardów od Alexis i jeszcze raz ruszyło.

Film zadrżał. Światła zatańczyły Newmanowi przed oczami. Pusty, biały ekran.

Newman wstał, przesunął się do przejścia i wyszedł z małej, przyprawiającej o

klaustrofobię sali kinowej. Howard ruszył szybko za nim, w foyer złapał go za

rękę. Newman strząsnął jego dłoń, jakby ludzkie dotknięcie było mu przykre.

— Czy to twoja żona? — spytał Howard.

— Powiedziałem ci przecież. To była Alexis.

Mówił już o niej w czasie przeszłym. Ruszył ponurym korytarzem jak robot,

patrząc prosto przed siebie. Noga za nogą. Lewa, prawa, lewa.

— Tak mi przykro — zaczął znowu Howard. — Czy ona wpadła na trop jakiejś

grubszej sprawy?

— Powiedziałem, żebyś się zamknął. Rozpoznałem ją, to wszystko.

— Szpulę wysłano w kasecie. Z poczty, bardzo blisko twojego mieszkania. Kod

pocztowy SW5...

Newman szedł dalej. Zgaszonego papierosa trzymał nadal w ręku. Zgaszonego

jak Alexis. Jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Stawiał długie kroki.

Howard musiał się spieszyć, żeby za nim nadążyć.

Spróbował z innej strony:

— Dołączona była krótka wiadomość napisana niewprawnymi drukowanymi

literami: Powiedz innym, żeby trzymali się z daleka od Procane'a. To była... —

Howard zawahał się. Newman zaczynał go przerażać. — Sądzimy, że to była

pogróżka. Chodź i usiądź na chwilę w moim biurze. Napijesz się kawy. A może

coś mocniejszego? Paru naszych ludzi obejrzało to, próbując zidentyfikować

kraj. Ten zamek...

— Gdzieś go już widziałem — powiedział tym samym obojętnym tonem

Newman.

— Gdzie?

Howard zdał sobie sprawę, że zadał to pytanie zbyt szybko. Newman właśnie

miał zamiar wyjść frontowymi drzwiami. Odpowiedział nie zatrzymując się:

— Na zdjęciu. Nie wiem gdzie. Czy tą sprawą zajmie się Tweed? I kim jest

Procane?

— Nie mamy zielonego pojęcia.

— W porządku, możesz mi łgać.

Newman zarejestrował krótką pauzę przed odpowiedzią Howarda.

Doszedł do portierni, strażnik ubrany po cywilnemu podniósł się zza biurka, by

poprosić o przepustkę. Howard pokręcił głową i strażnik usiadł z powrotem,

podczas gdy Newman otworzył drzwi i nie oglądając się, bez słowa, zszedł

schodami na Park Crescent.

To było pierwsze wydarzenie, które w roku 1984 rozpętało wielkie polowanie na

człowieka — z powodu wyborów prezydenckich w USA, wyznaczonych na 7

listopada. O godzinie siódmej tego chłodnego ranka — zanim temperatura

zaczęła gwałtownie rosnąć do niewiarygodnego upału trwającego już dwa

miesiące — Newman pojechał taksówką z powrotem do domu. Był czwartek, 30

sierpnia.

Rozdział l

Drugie wydarzenie miało miejsce dwadzieścia minut później i było czystym

przypadkiem. Siedząc w taksówce, która zbliżała się do jego mieszkania na

Beresforde Road w południowym Kensington, Newman stwierdził, że sam nie

jest w stanie przygotować sobie śniadania.

Poprosił kierowcę, by zatrzymał się przy ogrodzie otaczającym kościół św.

Marka. Wysiadając zapłacił za przejazd i zaczął iść w kierunku zachodnim, w

stronę hotelu Forum, przez co nie zauważył niebieskiej cortiny, zaparkowanej

wbrew przepisom naprzeciwko wejścia do budynku, w którym mieszkał —

Chasemore House. Na przednich fotelach auta siedzieli dwaj mężczyźni. Później

pewien świadek powiedział policji, że byli ubrani w ciemne garnitury, lecz nie

potrafił opisać ich dokładniej.

Newman spotkał natomiast listonosza stojącego na chodniku i przeglądającego

plik listów do doręczenia. Listonosz podniósł wzrok i uśmiechnął się.

— Dzień dobry, panie Newman. Kolejny cudowny dzień. Myśli pan, że ten upał

potrwa aż do Bożego Narodzenia?

— Przy odrobinie szczęścia...

Newman odpowiedział automatycznie, tym samym monotonnym głosem, który

tak bardzo denerwował Howarda. Listonosz wyciągnął trzy koperty i znowu

spojrzał na Newmana. Miał przed sobą dobrze zbudowanego,

czterdziestoletniego mężczyznę, starannie ogolonego, o gęstych piaskowych

włosach, którego twarz była zwykle wesoła, jakby prawie wszystko w swoim

życiu uważał za zabawne. Zawzięta twarz, jaką listonosz ujrzał tego ranka, była

jak z kamienia.

— Dzisiaj mam dla pana trzy — oznajmił listonosz. — Tylko jeden zagraniczny.

W interesach chyba spokój.

— Dziękuję. — Newman zignorował aluzję do swego zawodu korespondenta

zagranicznego i ruszył w kierunku hotelu Forum, szesnastopiętrowej betonowej

wieży, górującej nad tą częścią Londynu. Dwa rachunki w zwyczajnych

brązowych kopertach. Ale kiedy zerknął na trzecią, zatrzymał się.

Poznał to wydłużone, niewyraźne pismo i... po plecach przebiegł mu zimny

dreszcz. To od Alexis. List od Alexis, która już nie żyje. Na niebieskiej naklejce,

w pośpiechu krzywo przyklejonej, wydrukowano słowa: Par Avion, Lentoposti,

Flygpost. Po francusku, fińsku i szwedzku. Stempel pocztowy był czytelny. W

czerwonym kółku Helsinki, potem 25.8.84, a dalej Helsingsfors, szwedzka

nazwa Helsinek.

Doznał dziwnego uczucia. Dzisiaj jest czwartek. Alexis żyła jeszcze ostatniej

soboty, kiedy to nadała ten list. Bogate doświadczenie korespondenta

zagranicznego spowodowało, że jego umysł zaczął pracować pomimo

odrętwienia.

Puszka z tym okropnym filmem wyświetlonym mu przez Howarda mogła być

przywieziona do Brytanii i wysłana z miejscowej poczty przez kogoś, kto

przyleciał na Heathrow z Helsinek. To wszystko wydarzyło się w ciągu ostatnich

czterech, pięciu dni.

Wkroczył do Forum jak automat, z nienaruszoną kopertą w kieszeni. Wszedł po

schodach do kawiarni, zamówił kawę z grzanką i usiadł przy stoliku, z daleka od

innych gości. Wypił dwie filiżanki czarnej kawy, przyglądając się kopercie, na

której w lewym górnym rogu były również wydrukowane granatowymi literami

nazwa i adres hotelu.

Hotelli Kalastajatorppa, Kalastajatorpantie l, 00330 Helsinki 33. Kiedyś był

służbowo w Helsinkach, lecz mieszkał w Marski, w samym centrum miasta.

Nigdy nie słyszał o hotelu z tak skomplikowaną nazwą. Pieczołowicie

posmarował masłem grzankę, nałożył marmolady i zmusił się do jedzenia.

Otworzył kopertę, znalazł w niej jeden arkusz papieru z nazwą tego samego

hotelu w nagłówku. Swymi niebieskimi oczyma przebiegł krótką treść,

nakreśloną śmiałym pismem, które zawsze przypominało mu morskie fale. Za

pierwszym razem nie zrozumiał treści. Zaczai czytać drugi raz.

Kochany Bobie. Cholernie się spieszę, by złapać statek — odpływa o 10.30.

Adama Procane'a trzeba powstrzymać. Stawiam na archipelag. Teraz wychodzę.

List wyślę po drodze do portu. Alexis.

Samo Alexis. Nie: Całuję cię, Alexis. A zatem nic się nie zmieniło, nawet na

samym końcu. Ich rozstanie okazało się zdecydowane i trwałe. To była

Kamuflaż - Collin Forbes (cykl Tweed t.3).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: