Stacja nr 5.pdf

Gambit otwierający

PAROWÓZ

Piątek, 18 lutego 1972, 24.00

Nawet w roku 1972, który trudno byłoby uznać za rok pokoju, nie

należało do wydarzeń codziennych zatrzymywanie pociągu

ekspresowego w środku nocy na całkowitym pustkowiu oraz

wywlekanie z niego pasażera przez uzbrojonych mężczyzn. Zwłaszcza,

że był to ekspres amerykański.

Takie szokujące doświadczenie było z pewnością ostatnią rzeczą,

której mógłby się spodziewać Keith Beaumont, odpoczywający na

łóżku w wagonie sypialnym Florida Express. Po pierwsze pociąg

składający się z trzydziestu dwóch wagonów pędził z hukiem przez

Południową i Północną Karolinę z prędkością ponad dziewięćdziesiąt

mil na godzinę, a na zewnątrz lutowa burza wściekle atakowała

zasłonięte okna, a po drugie — do następnego postoju przewidzianego

rozkładem jazdy pozostały jeszcze dwie godziny.

Przy oknach szczelnie zamkniętych przed zacinającym deszczem i

centralnym ogrzewaniu, nastawionym na Bóg wie ile stopni, w

wagonie było gorąco, parno i duszno — tak gorąco, że rosły Anglik

miał kłopoty z zaśnięciem.

Uniósł się na łokciu i popatrzył na zegarek. Dochodziła północ. Opadł

z powrotem na poduszkę, splecione dłonie podłożył pod masywny

kark i rozmyślał z otwartymi oczami, ukryty za zapiętą na suwak

zasłoną oddzielającą go od korytarza.

Nad ranem powinien być w Miami — tysiące mil od Grenlandii, od

kierowania wśród wyjącej zamieci zaprzęgiem przerażonych psów, od

popychania po ruchomym lodzie ślizgających się sanek, a nade

wszystko — daleko od wiecz-nych ciemności i zimna paraliżującego

mózg. I jakie to cudowne uczucie być znowu suchym; Beaumont

mocno przycisnął do skraju łóżka stopy w skarpetkach i rozkoszował

się ciepłem.

* * *

Dwóch uzbrojonych mężczyzn, stojących dwadzieścia mil przed

pociągiem pędzącym przez burzliwą noc, nie było ani w części tak

suchych. Kulili się w strugach ulewnego deszczu. Pod skąpym

daszkiem stacji, zapomnianej przez Boga i ludzi w samym środku

pustkowia, czekali na pociąg, który według rozkładu nie powinien

zatrzymać się w ciągu najbliższych dwóch godzin. Jednak sygnały

świetlne zostały już zmienione, a operator wielkiego dieslowskiego

silnika ciągnącego długi, długi pociąg, ostrzeżony przed

niebezpieczeństwem, już pewnie uruchomił masywne hamulce.

— Na Boga, mam nadzieję, że on tam jest — wymamrotał jeden z

mężczyzn w płaszczu przeciwdeszczowym, zaciskając w zębach

rozmokłego papierosa.

— Jest — zapewnił kompana czterdziestolatek, widocznie szef. —

Wyciągniemy go stamtąd.

— To może być trudne. . .

— Mamy gwarancję, że nie będzie — starszy mężczyzna wyciągnął z

kieszeni colta kaliber 45, sprawdził bębenek i schował broń na

powrót. — I nie zapomnij, Jo, że to ma wyglądać naturalnie, bardzo

naturalnie.

O niecałe dwadzieścia mil dalej maszynista prowadzący Florida

Express z niepokojem wpatrywał się w noc. Semafor, który właśnie

minął, nakazywał mu zre-dukowanie prędkości, ale przecież następna

stacja będzie dopiero za dwie godziny. Co się więc, do diabła, działo?

Zmniejszył szybkość, wciskając wolno wielkie hamulce. Deszcz

uderzał dźwięczącymi młoteczkami w stalową obudowę kabiny, strugi

piany odrywały się od dachu i ginęły w ciemności. Kolejny sygnał

błysnął obok. Czerwony: niebezpieczeństwo, stop. Co się dzieje, do

cholery? Nacisnął hamulce mocniej. Znajdowali się w pobliżu Cedar

Falls, stacji, która nie była przewidziana w rozkładzie jazdy.

Dwie minuty później pociąg zatrzymał się przy akompaniamencie

huczącego grzmotu pioruna; deszcz chłostał ściany wagonów. W

chwili, gdy pociąg znieruchomiał, Beaumont wyglądał na uśpionego;

leżał za zasłoną z rękami splecionymi na prześcieradle. Kiedy otwarto

szarpnięciem suwak, miał zamknięte oczy. Człowiek w kapeluszu z

rozmiękłym rondem przyjrzał mu się i porównał z fotografią, którą

trzymał w lewym ręku.

— To on, Jo — powiedział cicho.

Beaumont otworzył oczy i ujrzał wylot lufy colta kaliber 45.

— Zabieraj to — mruknął. — Może wystrzelić, ręka ci się trzęsie.

Otwierając oczy Beaumont automatycznie zarejestrował kilka

szczegółów: kompletnie przemoczony płaszcz przeciwdeszczowy

mężczyzny z rewolwerem, parę unoszącą się z jego rękawów,

przestrach na twarzy pasażera zajmującego łóżko po przeciwnej

stronie korytarza oraz drugiego mężczyznę w nieprzemakal-nym

płaszczu stojącego nieco dalej, z jedną ręką w kieszeni. Starszy

Amerykanin, który najwyraźniej dotkliwie odczuwał wysoką

temperaturę panującą w wagonie — o czym świadczyło jego spocone

czoło — odezwał się bez śladu emocji w głosie.

— Ubieraj się, wysiadasz z pociągu.

— A kim ty, do diabła, jesteś? — spytał Beaumont.

Zmęczony, wyczerpany podróżą z Grenlandii do Waszyngtonu

spokojnie oce-niał swoje szanse. Szybki ostry cios, który wytrąci

rewolwer z ręki mężczyzny, potem kolano w pachwinę. . . Nie, to zbyt

niebezpieczne dla innych pasażerów.

— Dixon, z FBI — warknął mężczyzna ze spoconym czołem. — I

pospiesz się. Ten pociąg nie będzie stał całą noc.

— Nie musi. Jeżeli o mnie chodzi, może ruszać nawet zaraz. Ze mną w

środku.

Popełniacie grubą pomyłkę. Jestem Brytyjczykiem. . . — Beaumont

sięgnął po kurtkę zawieszoną na haczyku.

— Uważaj. . . — ostrzegł Dixon.

Anglik spojrzał na niego ponad potężnym ramieniem w taki sposób,

że Dixon poczuł się nieswojo. — Na litość boską, usiłuję pokazać panu

paszport — zadudnił. Ostrożnie wyjął dokument z wewnętrznej

kieszeni kurtki i podał go Di-xonowi.

Amerykanin wprawnie otworzył paszport jedną ręką, przeglądał go

przez chwilę, po czym wręczył swojemu kompanowi. — Fałszywy jak

cholera, Jo.

Beaumont bez komentarza odsunął koce; okazało się, że jest

kompletnie ubrany, nie miał na sobie tylko krawata, kurtki i butów.

Gdy stanął, Dixon odsunął się nieco i obserwował go uważnie. Keith

Beaumont miał trzydzieści dwa lata, sześć stóp i dwa cale wzrostu,

szerokie ramiona i ważył niemal dwieście funtów. Nie zrobiło to na

Dixonie większego wrażenia. Przyglądał się, jak Anglik spokojnie

wkłada ubranie: wielki, powolny niedźwiedź. Po minucie spojrzał na

zegarek.

— Pospiesz się — powtórzył. Miał rację: to jest człowiek bez refleksu.

— Odwal się.

Pasażer zajmujący przeciwległe łóżko otrząsnął się z szoku. —

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: