tytuł: "Baśnie z 1001 nocy"
wg niemieckiego opracowania Enno Littmanna
spolszczyli: Krzysztof Radziwi’’ i Janina Zeltzer
Nasza Księgarnia
Warszawa 1960 r.
Spis trežci:
wstęp i przedmowa
1. "Ali Baba i czterdziestu rozbójników" (alibaba.txt)
2. "Aladyn i czarodziejska lampa" (alladyn.txt)
3. "Opowiežć o Sindbadzie ˇeglarzu -" (sindbad.txt)
4. "Ksią§‘ Ahmed i wró§ka Peri Banu" (ahmed.txt)
5. "Opowiežć o dwóch siostrach, które swej najm’odszej siostrze zazdrožci’y" (siostry.txt)
6. "O rybaku i d§innie" (orybaku.txt)
7. "Opowiežć o hebanowym rumaku" (orumaku.txt)
8. "Opowieść o mistrzu Hasanie el-Habbalu" (ohasanie.txt)
9. "Opowiežć o ubogim szewcu Maarufie" (oubogim.txt)
posłowie i objaśnienia (poslowie.txt)
Uwaga!
Objažnienia s’ów oznaczonych gwiazdką znajdują si‘ na końcu ksią§ki w pliku poslowie.txt.
Wstęp
O okrutnym Szachrijarze i mądrej Szeherezadzie
W zamierzchłej przeszłości panował w dalekim Hindustanie potężny król Szachrijar, który słynął z wielkiego okrucieństwa. Co noc brał inną dziewicę za żonę, a poślubiwszy ją, kazał na drugi dzień ścinać jej głowę. W ten sposób postępował przez trzy lata, aż w końcu jego lud się zbuntował i uprowadził wszystkie młode dziewczęta do bezpiecznych miejsc. Ale król, nie zważając na to, nakazał surowo swojemu wezyrowi*, aby mu znów sprowadził nową małżonkę. Wezyr udał się na poszukiwania, ale nie mógł żadnej ofiary znaleźć. Wrócił tedy smutny i zafrasowany do domu, bał się bowiem o swoje życie, ponieważ nie wykonał królewskiego rozkazu. Miał zasię ten wezyr dwie córki, z których starsza zwała się Szeherezada, a młodsza Dinazad, Starsza córka posiadła wszelkie mądrości, przewertowała wszystkie kroniki i pamiętała wszystkie życiorysy dawniejszych królów oraz dzieje starożytnych narodów. Mówiono o niej, że przeczytała tysiąc ksiąg zarówno z historii, jak i z poezji. Widząc zafrasowanego ojca, Szeherezada tak do niego powiedziała: - Czemuż jesteś taki smutny i zdajesz się uginać pod ciężarem trosk i frasunków? Przypomnę ci, ojcze, słowa poety: Powiedz temu, kto rozpacza, Że najgorsza troska mija I że czas, co niszczy radość, I zmartwienia też zabija! Usłyszawszy te słowa pociechy z ust swej mądrej córki, wezyr opowiedział jej o trudnym położeniu, w jakim się znalazł z powodu rozkazu króla. Tedy Szeherezada rzekła: - Ojcze, proszę cię, oddaj mnie okrutnemu królowi za żonę. Ale wezyr nie chciał się zgodzić. - Córko moja, zaklinam cię na Allacha*, nie narażaj się na takie śmiertelne niebezpieczeństwo! A Szeherezada na to: - Musi tak być. Wówczas wezyr kazał przyodziać córkę swoją w strój narzeczeński, a sam poszedł do króla Szachrijara. Tymczasem Szeherezada zdążyła dać odpowiednie wskazówki swojej młodszej siostrze Dinazad, mówiąc: - Kiedy ja będę już u króla, poślę po ciebie, a skoro tam przybędziesz, zwróć się do mnie z następującymi słowy: "Kochana siostrzyczko, opowiedz mi gwoli rozrywki jakowąś baśń, abyśmy słuchając jej skrócili sobie nocne godziny czuwania". A ja wtedy zacznę opowiadać wam baśń, dzięki której, jeśli Allach miłościwy dozwoli, zostanę ocalona. Wkrótce potem wezyr zaprowadził swoją córkę Szeherezadę do okrutnego króla. Król, ujrzawszy ich, ucieszył się wielce i zapytał: - Wezyrze, azali przyprowadziłeś mi nową oblubienicę, o którą cię prosiłem? Wezyr zaś na to: - Tak jest, najjaśniejszy panie. Wówczas Szeherezada zaczęła gorzko płakać, aż król Szachrijar zapytał ją: - Czego ci brak, piękna Szeherezado? A ona na to: - Mam ja ci, królu, młodszą siostrzyczkę, z którą chciałabym się pożegnać. Tedy król posłał po młodszą córkę wezyra i wierna Dinazad przybiegła zaraz do siostry, objęła ją czule i usiadła u stóp królewskiego łoża. Pomna słów, jakimi ją starsza siostra przed opuszczeniem domu pouczyła, Dinazad zwróciła się zaraz do Szeherezady i powiedziała: - Kochana siostrzyczko, opowiedz mi gwoli rozrywki jakowąś baśń, abyśmy, słuchając jej, skrócili sobie nocne godziny czuwania. A Szeherezada, która tylko na to czekała, odparła: - Chętnie to uczynię, jeśli mi tylko mój szlachetny małżonek zezwoli. Kiedy król, który również nie mógł usnąć, słowa te usłyszał, ucieszył się wielce, że i on będzie mógł posłuchać ciekawej opowieści, i pozwolił Szeherezadzie opowiadać. Wówczas Szeherezada zaczęła snuć od razu pierwszej nocy długą nić swojej opowieści, ale miarkowała, aby opowieść przed świtem nie dobiegła końca. O świcie młodziutka Dinazad powiedziała: - Jakżeż piękna jest ta twoja opowieść, zachwyciła mnie i urzekła! A mądra Szeherezada na to: - Ale to jeszcze nic w porównaniu z tym, co mogłabym wam następnej nocy opowiedzieć, gdyby mój królewski małżonek raczył do tego czasu oszczędzić moje życie. Wówczas król tak sam do siebie powiedział: "Na Allacha, nie każę jej ściąć, aż nie usłyszę opowiadania do końca". Skoro nastał dzień, król wstał, udał się do sali, gdzie zwykle odbywał się dywan*, i zastał tam wezyra, ojca Szeherezady, czekającego z całunem śmiertelnym na ręku. Król tymczasem, jak co dnia, sprawował sądy, naznaczał i odwoływał urzędników. I tak przeszedł cały dzień. Wezyrowi wszakże w okrucieństwie swoim nie raczył nawet powiedzieć o losie jego córki. Wieczorem król zakończył dywan i powrócił do swojego haremu*. Zaledwie jednak zapadł zmierzch i zaczęła się druga noc, gdy młodziutka Dinazad znów do swej siostry powiedziała: - Kochana siostrzyczko, opowiedz nam teraz swoją baśń do końca. A Szeherezada na to: - Chętnie to uczynię, skoro mi tylko mój królewski małżonek na to pozwoli. - Opowiadaj! - rzekł król. I tak popłynęła z ust Szeherezady opowieść i płynęła odtąd przez tysiąc i jedną noc, przy czym mądra Szeherezada zwykła była przerywać o świcie w najciekawszym miejscu, aby zasłuchany w jej opowieść król domagał się dalszego ciągu opowiadania podczas następnej nocy. Po tysiącznej i pierwszej nocy król Szachrijar był tak kunsztem opowiadania swej młodej żony oczarowany, że zaczął żałować swego dawnego okrucieństwa. I od tego czasu żył ze swoją królewską małżonką Szeherezadą oraz trojgiem dzieci, które mu w ciągu tych lat powiła, w szczęściu i błogostanie. A teraz posłuchajcie najpiękniejszych spośród baśni mądrej Szeherezady.
C.D. w pliku alibaba.txt
allegra001