Barbara Oczkowa, Głagolityzm i neogłagolityzm w Chorwacji, „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego”, zeszyt LX, Kraków 2004, s. 55-63.
W Chorwacji w ostatnich latach pojawił się ruch na rzecz ożywienia tradycji alfabetu głagolickiego nazywany neogłagolityzmem (neoglagolizam). Jest on wynikiem i równocześnie kontynuacją głagolityzmu – zjawiska obecnego na tym obszarze od ponad tysiąca lat i stanowiącego w historii i kulturze Chorwacji swoisty, oryginalny fenomen.
Chorwacja jest jedynym krajem, w którym zachował się, rozwinął jak i odnotował interesujące fakty w swojej historii ten pierwszy alfabet słowiański, wyparty przez późniejszą cyrylicę w XII w. zarówno z pozostałych terenów Słowiańszczyzny południowej – Bułgarii, Serbii, Bośni, Macedonii, jak i z Czech, które zrezygnowały z głagolicy na rzecz łacinki w końcu XI w. U Słowian wschodnich początki piśmiennictwa były związane z cyrylicą.
Chorwacja jest też jedynym krajem, w którym używano – przez długi okres równocześnie – trzech alfabetów: głagolicy, cyrylicy i łacinki. W historii języka określa się to mianem trójalfabetyczności (tropismenost).
Głagolityzm obejmował całokształt zjawisk związanych z kontynuacją tradycji cyrylo--metodiańskich wraz ze wszystkimi konsekwencjami jakie wywołały one w życiu religijnym, społecznym i kulturalnym, a więc również liturgią słowiańską według obrządku rzymskiego, administracyjnie podległą Rzymowi oraz użycie w funkcji języka liturgicznego staro-cerkiewno-słowiańskiego redakcji chorwackiej, opartej na dialekcie czakawskim.
Okoliczności zapoczątkowania obrządku słowiańskiego nie są tu do dziś jednoznacznie wyjaśnione. Najwcześniejsze dokumenty historyczne pochodzą z początku X w., niemniej tradycja łączy go z działalnością samych Braci Soluńskich (podróż do Rzymu przez Chorwację i Istrię, działalność Metodego jako arcybiskupa syrmijskiego) względnie z pracą misyjną ich uczniów. Istnieje również mniej popularna hipoteza dopatrująca się wpływu ośrodka ochrydzkiego w Macedonii.
Kolebką obrządku słowiańskiego była Dalmacja południowa z biskupstwami w Stonie, Dubrowniku i Kotorze, skąd szerzył się on na północne istryjsko-kwarnerskie peryferia. Głagolityzm na tym obszarze zaginął na przełomie XII/XIII w., a głagolicę zastąpiła tu cyrylica.
Alfabet głagolicki znacznie przekroczył granicę obrządku, co wiązało się również z nową funkcją, którą pismo to zaczęło pełnić stając się alfabetem świeckim, narodowym, ówczesnego języka starochorwackiego, opartego na dialekcie czakawskim.
Głagolica objęła swym zasięgiem Likę, Krbavę oraz tereny nad środkowym biegiem Kupy i Uny. Nieliczne ośrodki nauczania głagolicy, ze względu na ograniczone środki materialne, kształcące jedynie przyszłych głagolaszy/głagolitów, czyli duchowieństwo obrządku słowiańskiego, znajdowały się w Vrbniku, Roču, Beramie, Rijece, Vinodolu i Zadarze.
Kościół traktował głagolityzm jako herezję.
W 1060 r. głagolica uznana została za heretyckie pismo gockie, podobnie jak i sam Metody ogłoszony został odstępcą. Wprowadzono też ostateczny zakaz odprawiania liturgii słowiańskiej.
Poprawę przyniosły dopiero decyzje IV Soboru Laterańskiego w 1215 r. przyznającego prawa niełacińskim obrządkom i językom liturgicznym. Chorwacja uzyskała wówczas dwa lokalne zezwolenia.
Głagolica w połowie XIII w., prawdopodobnie pod wpływem łacińskiej benewentany, zmienia kształt graficzny z okrągłej (obla) na kanciastą (uglata), występując w formie uncjalnej, półuncjalnej i kursywnej.
Początki drukarstwa chorwackiego również związane są z głagolicą. Pierwszą książką był Misal po zakonu Rimskoga dvora (tzw. Hrvatski prvotisak), wydany 22 lutego 1483 r. prawdopodobnie w Wenecji. Dzień wydania był dniem Świętej Stolicy, a druk miał być znakiem lojalności wobec Rzymu. Dla porównania, pierwsza książka cyrylicka Oktoih ukazała się w Cetinju 11 lat później (1494), a w 1495 r. wydano w Wenecji pierwszą książkę w alfabecie łacińskim (Lekcionar Bernardina Splićanina).
Benedyktyni chorwaccy wywarli wpływ na odrodzenie się w XIV w. liturgii słowiańskiej w Czechach, a następnie w Polsce – w praskim klasztorze Emaus oraz w Oleśnicy i krakowskim klasztorze św. Krzyża.
Głagolica w Chorwacji jest alfabetem dwóch różnych języków – liturgicznego cerkiewnego i narodowego starochorwackiego. W swej pierwotnej funkcji głagolica przetrwała tu do XX w. W XVIII w. powstają nawet seminaria duchowne dla głagolaszy, ale znajomość pisma w tym środowisku jest coraz mniejsza.
Jako alfabet języka chorwackiego pojawia się od początków piśmiennictwa, czyli od XIII w. Pisane są nią statuty, zakoniki – zbiory praw, urbarze – zbiory praw określające stosunki pomiędzy feudałem a poddanymi, literatura religijna i beletrystyka. W tej funkcji głagolica używana jest do wieku XVII, z tym, że od XV w. z chwilą rozwoju konkurencyjnej łacinki, jej znaczenie stopniowo maleje.
Wiek XVI jest przełomowym okresem w historii Chorwacji. Najazdy tureckie, migracje ludności, protestantyzm, powodują znaczące zmiany polityczno-kulturowe. Idee renesansu szerzące się z miast dalmatyńskich nobilitują łacinkę – symbol kultury europejskiej oraz doprowadzają do upadku głagolicy – rzeczniczki słowiańskości.
Alafbet łaciński w chorwackim piśmiennictwie narodowym pojawił się już w połowie XIV w. (pierwszy zabytek Red i zakon sestara dominikanki u Zadru z 1345 r.), od XV w. notując znaczny rozwój, a od XVII w. wypierając głagolicę; stał się on dominującym i jedynym pismem chorwackim.
Drugi alfabet słowiański cyrylica nie był nigdy konkurencyjnym pismem dla głagolicy, mimo że poświadczony jest od XII w. na południowych, niegdyś głagolickich terenach Chorwacji. Najstarszym zabytkiem jest Povaljska listina z Brača z końca XII w.
Oba alfabety słowiańskie nie stykały się ze sobą bezpośrednio.
Cyrylica chorwacka z pewnymi szczególnymi cechami graficznymi wykształconymi szczególnie od XIV–XVI w. nazywana jest cyrylicą zachodnią, względnie bosanczicą, była bowiem powszechnie używana w Bośni.
W XIX w. cyrylica używana jest jedynie w środowisku mniejszości prawosławnej i postrzegana jako pismo serbskie, jako jeden z wyznaczników serbskiej tożsamości narodowej.
Chorwacka głagolica jako alfabet świecki, narodowy jest martwa od prawie 400 lat, zaś jako alfabet martwego języka cerkiewnego również straciła swoje znaczenie na rzecz transliteracji łacińskiej przed 100 laty. Wraz z zanikiem jej praktycznego użycia stała się pismem symbolicznym, znakiem narodowej tożsamości, synonimem chorwackości.
Leszek Moszyński wśród symbolicznych funkcji, które głagolica pełniła w swej historii wymienia między innymi: symbol narodowej suwerenności, symbol wierności papieżowi, symbol narodowej kultury chorwackiej.
Do tych symboli, szczególnie ważnych w dzisiejszej Chorwacji po odzyskaniu suwerenności w 1991 r. odwołują się animatorzy, których działalność skupia się na ożywieniu tradycji głagolickiej i przywróceniu pismu należnego miejsca w dzisiejszym życiu społecznym.
Działalność tę, w ramach Macierzy Chorwackiej. prowadzi przede wszystkim Towarzystwo Przyjaciół Głagolicy (Društvo prijatelja glagoljice) założone 22 lutego 1993 r. dokładnie w 550 rocznicę wydania chorwackiego pierwodruku.
Działalność Towarzystwa:
- organizowanie comiesięcznych naukowych wykładów poświęconych głagolicy,
- wygłaszanie prelekcji w szkołach, bibliotekach i muzeach,
- nauczanie głagolicy na kursach,
- przygotowywanie audycji radiowych i telewizyjnych,
- organizowanie wystaw dla uczczenia rocznic związanych z wydarzeniami w historii głagolicy.
Rewitalizacja głagolicy jako drugiego, żywego pisma narodowego jest skazana na niepowodzenie. Jedynie czasopismo Bašćina jest częściowo drukowane głagolicą. Kładzie się nacisk, aby głagolica była choćby pasywnie obecna w życiu społecznym.
Popularyzacja głagolicy nie jest jedynie domeną Towarzystwa. Wiedzę na jej temat szerzy również prasa codzienna, radio i telewizja.
Bibliografia
Bratulić J. 1995. Leksikon hrvatske glagoljice, Zagreb.
Dąbrowska-Partyka M. 2000. Pismo jako znak tożsamości, w: Język a tożsamość narodowa: slavica, red. M. Bobrownicka, Kraków, s. 169–182.
Moszyński L.1999. Głagolica, najstarsze pismo słowiańskie, jako symbol, w: Środkowoeuropejskie dziedzictwo cyrylo-metodiańskie, red. A. Barciak, Katowice, s. 231–241.
Oczkowa B. 1991. Tradycje cyrylo-metodiańskie w Chorwacji i Bośni, w: Cyryl i Metody, Apostołowie Słowian. Studia i dokumenty, red. J.S. Gajek, L. Górka, cz. I. Studia, Lublin, s. 169–184.
Rapacka J. 1997. Leksykon tradycji chorwackich, Warszawa.
...
atyr