Józef Bartłomiej Zimorowic, Sielanki nowe ruskie,
oprac. Ludwika Szczerbicka-Ślęk, BN I 287, 1999.
WSTĘP
I. Burmistrz i historiograf Lwowa.
- żył w latach 1597-1677.
- z rodziny rzemieślniczej, ojciec kamieniarz, 1624 r. status obywatela miejskiego (dostęp do urzędów), zmiana nazwiska, ślub z Katarzyną Duchnicówną, 1640 r. prowadzenie kancelarii miejskiej, od 1648 r. rajca Lwowa, kilkakrotnie był burmistrzem, 1653 r. śmierć zony, potem żenił się kilkakrotnie, zmarł, 3 dzieci, w tym syn, Jan, zmarł.
- brak nobilitacji, protekcji wpływowych możnowładców, epitafia i mowy, interesował się historią Lwowa.
II. Wczesna twórczość (lata 20. XVII wieku).
- „Żywot Kozaków Lisowskich” 1620 r.
- „Testament luterski żartownie napisany” oraz „Pamiątka wojny tureckiej” 1623 r.
III. Twórczość religijna (lata 30. – 40.).
- męka Chrystusa – „Ecce Deus, ecce homo” 1633 r.
- Boże Narodzenie – pieśni łacińskie „Jezus, Maria, Joseph” 1640.
- nurt idylliczny i doloryczny.
IV. Sielanki.
1. Dzieje tekstu.
- „Sielanki” ukazały się w Krakowie w 1663 r., z imieniem brata autora, Szymona (zm. 1629 r.)
- w 1654 r. ukazały się „Roksolanki to jest ruskie panny” także pod imieniem Szymona.
- wydanie „Sielanek” – 10 rocznica śmierci Katarzyny Duchnicówny; wydanie „Roksolanek” – rok po śmierci Katarzyny i 25 lat po śmierci Szymona.
2. Dzieje gatunku.
- rozwój sielanki w nowożytnych literaturach europejskich od renesansu.
- poeci włoscy, m.in. Jakub Sannazaro („Arkadia” i „Eklogi rybackie”) i Torquato Tasso („Amin-tas”).
- ze starożytności Teokryt (III w. p.n.e.) – bukoliki, oraz Wergiliusz.
- nazwę „sielanka” wprowadził do literatury Szymon Szymonowic, publikując w 1614 r. cykl pt. „Sielanki”, wcześniejsza nazwa „skotopaska” – Jan Kochanowski, Grzegorz Porębski.
- rozwój sielanki w Polsce od połowy XVI wieku: Grzegorz z Sambora i Jan Kochanowski („Pieśń świętojańska o sobótce”).
- Zimorowic wskazał Szymonowica jako wzór swojego cyklu.
3. Podstawowe odmiany sielanek Zimorowica.
- rozmowa starego pasterza z młodszym: I, II, VI, XII, XV, XVI.
- popisy śpiewacze: I.
- obrządek weselny: IV, VIII.
- obrządek żałobny: V, VII, XI, XVII.
- pozostałe to epickie monologi: III, IX, X, XIII, XIV.
4. „Swe kąty chciałem odrysować pieniem”.
- poprzedzający wiersz wstępny „Obmowa”.
- opis swojego domu, okolic (Lwów), autowizerunek poety, portret Katarzyny (żyjącej – Pneu-mancja – i ukochanej – Filorety), portret Szymona.
- rozpacz po śmierci żony i brata, pogodzenie po śmierci dzieci.
5. Dwa rodzaje pobożności.
- religijność starego pasterza (relacja Bóg-człowiek, brak stałego wyznania) a dewocja pozos-tałych bohaterów.
- religijność metafizyczna, naiwna i uboga (mentalność prostego pasterza), optymizm.
6. „Ktokolwiek pieśni umie wiązać […] Niech się namniej nie boi cichej niepamięci”.
- pewność Łaski, zbawienia i dostąpienia raju wiecznego a dramatyzm przemijania i śmierci.
- śmierć kojarzona z rozkładem ludzkiego ciała, przemiana piękna w brzydotę.
- potrzeba istnienia cielesnego, poezjotwórstwo – próba przezwyciężenia śmierci w wymiarze ziemskim; egalitarność drogi do sławy u potomnych przez poezję (granicą tylko talent).
- porównanie poezji z malarstwem.
- trwanie w społecznej pamięci – dokonania o charakterze cywilizacyjnym.
7. Historia.
- czas rozmów i popisów pasterzy, mierzony wschodem i zachodem słońca, obrotem ciał nie-bieskich, rytmem prac gospodarskich, przeciwstawiany jest niedookreślonemu „dawniej”.
- bardziej indywidualny wymiar dawnej szczęśliwości (zwłaszcza w postaci Olifira).
- mityczne „dawniej” przeplata się z historią, w pamięci utkwił zwłaszcza ostatni najazd wojsk kozackich.
8. Miłość.
- pieśń miłosna spełnia rolę psychologiczną: przez wyrażenie doznań oczyszcza ze złych afek-tów, spełnia rolę terapeutyczną.
- miłość pojmowaną jako „sprosne ognie” symbolizuje Kupidyn, symbolem miłości sankcjono-wanej jest Hymen.
- Hymen + Filoreta, ideał żony-kochanki, przyjaciółka i towarzyszka życia; typ erotyku ziemiań-skiego + koncepcja petrarkistowska.
9. Kunszt epika i kunszt liryka.
- 13-zgłoskowiec (7 + 6) – 13 utworów, wieloczłonowe zdania, połączone jasno, niezbyt rozbu-dowane składniki; autor nie nadużywa szyku inwersyjnego.
- sielanki skłaniające się ku liryce: pieśni miłosne lub żałobne, współuczestnictwo natury w cier-pieniu człowieka.
- nawiązanie do „Roksolanek”.
10. Kompozycja cyklu.
- w sielance I mowa o „zaczętej z sielankami sprawie; w XVII poeta wzywa muzę: „Już też ostatniej (…) pomóż mi roboty”.
- na zasadzie kontrastu: przeplatanie sielanek miłosnych i żałobnych.
11. „Sielanki nowe ruskie” u potomnych.
- „Sielanki” najbliższe są poezji Wacława Potockiego i Zbigniewa Morsztyna.
- „Sielanki” były czytane, jak interpretowane i oceniane? – brak materiału.
- dopiero w 1839 r. August Bielowski opublikował studium, ustalając, że „Sielanek” nie mógł napisać i nie napisał Szymon; od tej pory Bartłomiej zaistniał jako poeta.
- do dziś budzi zainteresowanie kwestia, kto jest autorem „Roksolanek”.
TEKST
„Obmowa” – dla siebie samego pisał, swoje „kąty” przedstawił, naśladowanie Symonidesa (Szy-monowica).
I. Koleźnicy[1].
- pod topolą, w połowie maja, „zawody” ze słowikiem.
- Demijan: praca dla ludzi i potomnych, sława dzięki poezji („kiedy kto w rymach imię swe wyry-je,/ Póki ich stawać będzie, póty w nich pożyje”).
- Panas: pasterze – Satyrami, wiersze do Marelli (od: moreli).
II. Trużenicy[2].
- śmierć czworga dzieci Miłosza, ale on nie traci wiary, obraz zaświatów (rzeka Prut, zabawy dzieci z Barankiem), dom Miłosza na trzech pagórkach, Miłosz wychwala dostatek.
- Samujło namawia Miłosza do darowania „szczypty” na Kościół zamiast złemu dziedzicowi, zięciowi lub na posag córki.
- Samujło i Leszko proszą Miłosza o pieśni.
- Miłosz żałuje pisanych w młodości „fraucymerne baśnie”, „miłość nieprawym jest sędzią”.
III. Płaczennica.
- płaczka żałobna pragnie śmierci, zerwania z życiem, chce wędrować jak Ceres, czuje się osamotniona i opuszczona, nieutulony żal.
IV. Swaci.
- Lasota marzy o odpoczynku po żniwach, niedługo wesele Parasi.
- Stokłos: już mija drugi marzec, trzecia zima od czasu, gdy mróz ściął sady, „takci i świat opak wszystko robi,/ Godnych ludzi omija, a niegodnych zdobi”.
- Lasota: krótko cieszyła się życiem, dla miłości warto żyć mimo cierpień (kolec i róża), Ama-ranta (Płomienna) odeszła.
- Daniłko: płaczą pastuszkowie i sielanki.
V. Roczyzna[3].
- Hilas: 18 lat po śmierci Symicha (pseudonim Szymona Zimorowica), pieśń o przedwczesnej śmierci.
- Olechno: kwiaty nie mają dla kogo kwitnąć.
- Dorylas: nieutulony żal, rozpad ciała po śmierci, atak robaków.
- Hilas: równość śmierci, niesprawiedliwość, Symich w otoczeniu muz, jako łabędź tworzy no-we utwory.
- Dorylas: zawiedzione nadzieje rodziny, podziemne owady, węże i gady to nowa rodzina zma-rłego, zawołanie do rzek i wiatrów o współczucie.
VI. Mołojcy.
- Aleksy pyta Jolasa, dlaczego umilkły jego czułe („czujne”) pieśni, serce ma być jednakie na wszelkie przygody.
- Jolas: przez przypadek zranił się strzałą Kupidyna i się zakochał, zobaczył na kiermaszu „mo-łodycę” – dziewoję i roztopił się jak „lipki wosk”.
- Aleksy: o Wenus i Adonisie, „Z czasem kłopoty chodzą a jako czas płynie/ Prędko tak prędko kłopot wespół z czasem minie”.
VII. Narzekalnice[4].
- Olena: o dawnej szczęśliwości, Satyrowie.
- Hasia: o zniknięciu Filis.
- Fedora: o śmierci Filis.
- Femka: posag Filidy – garść ziemi, odzienie weselne – prześcieradło, wyprawa – trumna i ka-mienie, oblubieniec – robak, łożnica – grób, potomstwo – płacz krewnych, Filida przemienio-na w słowika.
VIII. Śpiewacy.
- Rozyna i Lidychna.
- Lidychna: Bertyn, młody pasterz, stara sie o Pałachnę.
- Śpiewacy i Muzyka starają się o uczucie Pałachny.
IX. Przenosiny.
- śmierć Bogumiły – świętej.
X. Zalotnik.
- 1626 r., najazdy Tatarów.
- Filoret zakochany w Fedorze, która zginęła, on rozpacza, ucieka od życia.
XI. Żałoba.
- ceremonia pośmiertna.
- Tymorynna, Hallicynia, Licydyna, Helenora i Pneumancyja.
- Poeta wzywa do żałoby, nawet słońce („Tytan”) było przygaszone, słowik nie śpiewa, muzy tworzyły treny.
- Pneumancyja: wezwanie do dalszego żalu.
- Tymorynna: skamieniała toczy krwawy strumień (Niobe).
- Hallicynia: nie może zapomnieć o nim, miłość odnawia się każdego dnia.
- Helenora: próżna rozpacz, nic go nie wróci.
- Pneumancyja: samotnie przy jego grobie, ukochany muz, utrata dla ojczyzny, nikt nie by lep-szym poetą nad niego, żal rodziców, czas nie uleczy ran.
XII. Zezuli[5] syn.
- Narcyz wzbudzał nieodwzajemnione pożądania miłosne jak Kupidyn, o Echo, zemsta, Neme-zis.
XIII. Winiarze.
- ciąg dalszy II.
- Leszko i Samujło dziękują za gościnę i proszą o wierszyki.
- Miłosz: skromny, nie uważa się za wielkiego twórcę („trochę poetyki/ Zwietrzyłem”), o porząd-ku w świecie (...
Volakis