Levy Marc - W następnym życiu.pdf - Książi, zachomikowane (hasło 123) - anetka96

MARC LEVY

następnym

życiu

Z francuskiego przełożył

JAN KŁOSOWICZ

Jonathanie,

czy wciąż tak się nazywasz? Rozumiem teraz, jak wiele było spraw, o których nie

wiedziałem, i wciąż odpycham od siebie bezmiar pustki otaczającej mnie, od kiedy

odszedłeś. Jakże często, gdy samotność zaciemniała moje dni, spoglądałem w

niebo, a potem na ziemię, nadal z tym obłędnym poczuciem, że jesteś gdzieś

blisko. Tak było przez wszystkie te lata, tyle że już nie mogliśmy siebie widzieć ani

słyszeć.

Wydaje się, że gdybyśmy się minęli, jeden drugiego by nie rozpoznał.

Od dnia Twojego odejścia bez przerwy się zastanawiam, odwiedzam

mnóstwo miejsc, szukając Ciebie, próbując coś zrozumieć, czegoś się dowiedzieć.

I im więcej kart życia się odwracało, tym jaśniej zdawałem sobie sprawę, że to

zrozumienie coraz bardziej się oddala, jak w sennym koszmarze, w którym każdy

krok do przodu odsuwa nas wstecz.

Przemierzałem bez końca korytarze wielkich bibliotek, ulice miasta, które

było naszym miastem, z którym łączą się prawie wszystkie nasze wspomnienia, od

czasów dzieciństwa. Wczoraj poszedłem nabrzeżami aż na bruk targowiska, które

tak lubiłeś. Zatrzymywałem się to tu, to tam i wydawało mi się, że idziesz ze mną.

Potem wstąpiłem do małego baru koło portu, tak jak w każdy piątek. Pamiętasz?

Tak często spotykaliśmy się tam pod koniec dnia. Cieszyliśmy się słowami

tryskającymi z naszych ust, przypominającymi przeżywane wspólnie uniesienia.

Rozmawialiśmy bez końca o obrazach, które nas poruszały i przenosiły w inny

czas.

Boże! Jak kochaliśmy malarstwo! Przeglądam często książki, które napisałeś,

i odnajduję w nich Twoje upodobania i Twój styl.

Jonathanie, nie wiem, gdzie jesteś. Nie wiem, czy wszystko, co razem

przeżyliśmy, ma jakiś sens, ale jeśli prawda istnieje, jeżeli kiedyś znajdziesz tę

kartkę, zrozumiesz, że dotrzymałem obietnicy, którą Ci dałem.

Wiem, że kiedy staniesz przed obrazem, założysz ręce do tyłu i zmrużysz oczy,

tak samo jak wtedy gdy jesteś zdziwiony. Po chwili się uśmiechasz. Jeżeli tak jak

chciałbym, ona jest obok Ciebie, obejmiesz ją i razem będziecie patrzyli na cud,

którego podziwianie było kiedyś Twoim i moim przywilejem. I być może, być

może, przypomnisz to sobie. Jeżeli tak jest, ja z kolei chciałbym Cię o coś

poprosić, o coś, co jesteś mi winien. Zapomnij o tym, co właśnie napisałem, w

przyjaźni nie ma zobowiązań. Nie, mimo wszystko przedstawię Ci jednak moją

prośbę.

Powiedz jej, powiedz, że gdzieś daleko, daleko od Was, od Waszego czasu, ja

przebiegałem te same ulice, żartowałem z Tobą nad kamiennymi blatami stolików

w tych samych kawiarniach, a ponieważ kamienie pozostają, powiedz jej, że te, na

których opieraliśmy ręce i na które patrzyliśmy, zawsze będą stanowić część

naszej wspólnej historii. Powiedz jej, Jonathanie, że byłem Twoim przyjacielem,

że byłeś moim bratem, a może więcej niż bratem, bo my siebie wybraliśmy.

Powiedz, że nic nie może nas rozdzielić. Nawet Twoje tak niespodziewane

odejście.

Nie było dnia, w którym nie myślałbym o Was z nadzieją, że cieszycie się

życiem.

Jestem już starym człowiekiem, Jonathanie, a godzina mojego prawdziwego

odejścia się zbliża. Jednak dzięki Wam jestem też starcem, którego serce

rozświetla iskra i czyni je lekkim. Kochałem! Czyż wszyscy ludzie mogą odejść

bogaci w tak nieocenione doświadczenie?

Jeszcze kilka linijek i poskładasz ten list po cichu, chowając go do kieszeni

marynarki, a potem założysz ręce do tyłu i uśmiechniesz się tak samo jak ja, kiedy

piszę te ostatnie słowa. Uśmiecham się, Jonathanie. Nigdy nie przestałem się

uśmiechać.

Dużo szczęścia dla Was obojga

Twój przyjaciel, Peter

- To ja. Wyjeżdżam ze Stapledonu, będę u ciebie za pół godziny, mam nadzieję, że

tam jesteś? Cholerna sekretarka! Jadę.

Peter rzucił słuchawkę i zaczął szukać w kieszeniach kluczyków od samochodu, ale

przypomniał sobie, że wczoraj zostawił je parkingowemu. Spojrzał na zegarek. Samolot do

Miami odlatuje z Logan dopiero pod wieczór, tyle że w tych zwariowanych czasach nowe

procedury bezpieczeństwa wymagają stawienia się do odprawy dwie godziny przed odlotem.

Zamknął drzwi luksusowego apartamentu w eleganckiej dzielnicy, który wynajął na rok, i

pognał korytarzem wyłożonym grubym chodnikiem. Niecierpliwie nacisnął trzy razy guzik

windy, co oczywiście nie przyspieszyło jej przybycia. Dziesięć pięter niżej przeszedł szybko

koło portiera, pana Jenkinsa, rzucając mu w przelocie, że wróci pojutrze i że zostawił przed

drzwiami worek z brudną bielizną dla pralni obsługującej budynek. Pan Jenkins schował do

szuflady dodatek kulturalny „Boston Globe”, który właśnie czytał, zanotował polecenie

Petera i wybiegł zza kontuaru, żeby otworzyć mu drzwi.

Na podjeździe otworzył wielki parasol z emblematem Stapledonu i osłonił Petera

przed ulewą.

- Lepiej zadzwonię po pański samochód - zaproponował, wskazując zasnute chmurami

niebo.

- To bardzo ładnie z pana strony - odpowiedział sucho Peter.

- Pani Beth, pańskiej sąsiadki z piętra, nie ma i kiedy zobaczyłem, że winda zaczęła

jechać na wasze piętro, pomyślałem...

- Wiem, kim jest pani Beth, Jenkins!

Portier zaczął spoglądać na szare i białe chmury wiszące tuż nad ich głowami.

- Paskudna pogoda, prawda? - zapytał.

Peter nie odpowiedział. Nie znosił niektórych przywilejów, jakie daje mieszkanie w

luksusowym apartamentowcu. Za każdym razem, kiedy przechodził koło kontuaru pana

Jenkinsa, jakaś część jego prywatności wydawała mu się zagrożona. Zza tego kontuaru,

stojącego naprzeciwko obrotowych drzwi, portier mógł kontrolować wszystkie wejścia i

wyjścia lokatorów. Peter był przekonany, że Jenkins w końcu lepiej pozna jego zwyczaje niż

większość przyjaciół.

Któregoś dnia, gdy był w złym humorze, zbiegł służbowymi schodami, żeby wyjść na

ulicę przez garaż. Kiedy wrócił i znalazł się w holu przed kontuarem Jenkinsa, ten, pełnym

kurtuazji gestem, podał mu klucz z zaokrągloną główką. Peter popatrzył zdziwiony, a portier

powiedział obojętnym tonem:

- Jeżeli interesują pana tylne schody, klucz bardzo się przyda. Na piętrach drzwi są

blokowane od strony klatki schodowej i to pomoże rozwiązać ten przykry problem.

Znalazłszy się w windzie, Peter uznał za punkt honoru, żeby nie okazać

zdenerwowania, pewny, że Jenkins zobaczy jego zachowanie dzięki zapisowi z kamery

ochrony. Dlatego też, kiedy pół roku później miał przelotną przygodę z niejaką Thaly, młodą,

bardzo modną aktoreczką, wolał spędzić z nią noc w jakimś hotelu, niż zobaczyć rano

rozpromienioną twarz portiera, którego niezmiennie różowy poranny humor drażnił go

niemiłosiernie.

- Wydaje mi się, że słyszę pański samochód. Nie trzeba już będzie długo czekać,

proszę pana.

- Jenkins, rozpoznaje pan samochody nawet po odgłosie silnika? - powiedział Peter,

celowo niezbyt miłym tonem.

- O, nie wszystkie, proszą pana! Ale pańskiemu staremu Anglikowi, przyzna pan,

lekko klekocze wał korbowy, coś jakby: „dadeedoo”, co przypomina akcent naszych

kochanych kuzynów zza oceanu.

Peter wzniósł oczy do nieba, gotując się ze złości. Jenkins przez całe życie marzył,

żeby być z urodzenia poddanym Jej Królewskiej Mości, co w tym mieście o starych

anglosaskich tradycjach stanowi eleganckie wyróżnienie. W tym momencie w bramie

parkingu ukazały się wielkie, okrągłe reflektory jaguara XK 140 coupé. Parkingowy

zatrzymał wóz przed białą linią na podjeździe.

- Rzeczywiście, mój drogi Jenkinsie! - krzyknął Peter, podbiegając do otwartych drzwi

samochodu.

Wciąż skrzywiony, usadowił się za kierownicą, rozgrzał swojego starego Anglika i

ruszył, machając portierowi.

Widział w lusterku, że ten, jak zwykle, czeka, dopóki samochód nie zniknie za rogiem.

Dopiero wtedy pozwoli sobie na powrót do budynku.

- Stary cymbale! Urodziłeś się w Chicago i cała twoja rodzinka jest z Chicago! -

Levy Marc - W następnym życiu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: