Rozdziały VIII, IX i X.pdf

Tłumaczenie: Phoenix_ams

Korekta: isiorek03

Rozdział VIII

OK Ę CAMY SI Ę OBOJE, by znale źć stoj ą cego w drzwiach wysokiego m ęż czyzn ę w

czarnym fraku i białej l ś ni ą cej koszuli. Nawet w jego włosach i zakr ę conych w ą sach wida ć

ż elazn ą szaro ść , jego twarz jest nieregularna, daj ą c niepokoj ą ce wra ż enie, i ż mo ż e by ć w

ka ż dym wieku. Ruszaj ą c w naszym kierunku wydaje si ę zaskoczony naszym wygl ą dem,

towarzyszy mu nuta sztywnej pewno ś ci.

- Kim jeste ś cie i co tu robicie? – żą da, zatrzymuj ą c si ę kilka stóp przed nami. Jego

wzrok zatrzymuj ę si ę na moich sandałach, otwiera usta by co ś ponownie powiedzie ć , ale

opanowuje si ę i patrzy na nas, a jego oczy s ą koloru rzecznego lodu.

- My … Ja … chcieli ś my si ę tylko temu bli ż ej przyjrze ć – piszcz ę .

- Kto ś kogo znam go szuka.

- Kto? Kto was przysłał?

- Profesor – mówi ę bezmy ś lnie, jakby powaga profesji miała u ś mierzy ć wszystkie

w ą tpliwo ś ci m ęż czyzny. Potrz ą sa głow ą , studiuj ą c nas w ciszy. Po pokoju niesie si ę słaby

ś miech.

- Jeste ś cie dzie ć mi – mówi w ko ń cu, a smutek w jego głosie sprawia, ż e staj ę si ę

niespokojna. Wymieniamy z Gabrielem spojrzenia.

- Wnioskuje – tu jego wzrok l ą duje na podartych d ż insach Gabriela i moich

sandałach– ż e przebyli ś cie kawał drogi. Niezale ż nie, co ma by ć to b ę dzie – mówi, a jego

warga t ęż eje w deprymuj ą c ą lini ę , gdy podnosi jedn ą z dłoni. Ogie ń w kominku jakby w

odpowiedzi podskakuje i ro ś nie, moje oczy z powrotem spoczywaj ą na dłoni m ęż czyzny,

gdzie iskry płomieni nagle budz ą si ę do ż ycia.

- Tam – mówi Gabriel owijaj ą c swoje rami ę wokół mojej tali, w momencie, gdy

m ęż czyzna wyrzuca dłoni ą jakby posyłaj ą c szybk ą piłk ę . Płomie ń rozkwita w powietrzu i

ś lizga si ę w nasz ą stron ę jak cienka kometa, a fala oszołomienia wiruje wokół mnie. Chwiej ą c

si ę po stronie Gabriela podnosz ę odruchowo jedn ą r ę k ą , by chroni ć twarz, oczekuj ą c w ka ż dej

chwili uczucia płomieni parz ą cych moj ą skór ę . I wtedy ogie ń znika w powietrzu nawet nas

nie si ę gaj ą c. Powietrze jest nasycone dziwn ą intensywno ś ci ą . Oczywiste jest, ż e dzwoni mi to

w uszach, u ś wiadamiam sobie, ż e ta sama czysta intensywno ść odbija si ę w moim wn ę trzu.

- Jak … niemo ż liwe – syczy m ęż czyzna i podnosi drug ą dło ń . Tym razem kula

płomieni p ę dzi na nas dwa razy szybciej ni ż poprzednia. Ale nic mnie nie dosi ę ga. Płomienie

ponownie znikaj ą . R ę ka Gabriela osuwa si ę z mojej tali i patrz ę na niego. Jego oczy wydaj ą

si ę ogromne w porównaniu z twarz ą .

- Co si ę do cholery wła ś nie stało? – szepcze do mnie gwałtownie.

- On próbował …

- Nie! Próbowałem nas zabra ć z powrotem. I … nie mogłem. – zanim zd ąż yłam to

przetrawi ć , m ęż czyzna ponownie podnosi dło ń i buchaj ą z niej płomienie. Tylko po to by

wyparowa ć sekund ę pó ź niej. Mrugam, i wtedy robi ę chwiejny krok w stron ę zegara, a moje

oczy w ę druj ą do ś limacznicy u jego podstawy. K ą tem oka widz ę jak m ęż czyzna potrz ą sa

palcami, jakby poparzony własnym ogniem. Kołysze si ę w tył, a jego usta s ą uło ż one w

perfekcyjne „O” b ę d ą ce oznak ą zdziwienia. Wa żą c chwil ę zbli ż am si ę do zegara, a moje oczy

s ą przyci ą gane przez jego wskazówki, które wygl ą daj ą na wystarczaj ą co ostre by przeci ąć

ciało. Wskazuj ą na rzymsk ą dwunastk ę .

- Tam nie – Gabriel mamrocze, patrz ę na niego z boku, zdumiona widz ą c strach na

jego twarzy.

- Co?

- My ś l ę , ż e nie powinna ś .

- Czemu? - Jestem zbyt ś wiadoma m ęż czyzny stoj ą cego i podsłuchuj ą cego kilka

kroków od nas. Gabriel potrz ą sa głow ą .

- Co ś w zwi ą zku z tym … pozwól mi – patrzy na mnie.

- Prosz ę Tam. Nie musisz … - przełykam nic nie mówi ą c. Oczywi ś cie. Mog ę dotrze ć

tylko do tego momentu. Marszcz ą c brwi Gabriel przysuwa si ę bli ż ej zegara wyci ą gaj ą c r ę k ę

by go dotkn ąć .

- Nie – mówi m ęż czyzna, spogl ą dam ponownie w jego stron ę , by zobaczy ć go na

nowo wyprostowanego, determinacja wyryła gł ę bokie linie na jego czole. Zanim Gabriel

zd ąż ył dotkn ąć palcami zdobionego brzegu, m ęż czyzna ponownie podnosi dło ń . Słycha ć syk,

gdy dło ń Gabriela spoczywa na mahoniowej powierzchni zegara. Z miejsca w którym stoj ę ,

wygl ą da jakby ko ń czyła si ę na jego nadgarstku. W tym samym czasie wyrzuca z siebie, krótki

wydech bólu.

- Utkn ę ła. Moja r ę ka. Spala si ę . Wyci ą gnij ja! – jego ramiona dr żą , ale nie mo ż e

wyci ą gn ąć r ę ki.

- Tam – jego skóra jest pozbawiona kolor. W ś ciekła odwracam si ę do m ęż czyzny.

- Pu ść go b ę karcie. Pu ść go! – m ęż czyzna potrz ą sa głow ą , a zaci ę ta mina zdobi jego

twarz.

- Ostrzegałem was. Nikt nie mo ż e, bez konsekwencji dotkn ąć tego zegara. –

Odwracam si ę z powrotem do Gabriela. Dwa cienkie strumienie krwi wypływaj ą z jego nosa.

- Uciekaj – szepcze. Zamiast tego chwytam jego dło ń i ci ą gn ę . Nagle, potykamy si ę w

tył l ą duj ą c na małej kanapie. J ę cz ą c, Gabriel tuli swoj ą dło ń , ale pozwala mi wzi ąć j ą mi ę dzy

swoje. Badam jego palce. Wydaj ą si ę by ć całe i nietkni ę te.

- Jest dobrze, jest dobrze – szepcz ę gdy trz ę sie si ę przy moim boku.

- Niemo ż liwe – słysz ę jak m ęż czyzna ponownie szepcze. Podnosz ę głow ę patrz ą c na

niego. Wygl ą da na jeszcze bardziej wstrz ąś ni ę tego ni ż poprzednio. – Zdecydowałe ś si ę

współczu ć nam? – naskakuje. Zdziwienie rozpo ś ciera si ę na jego twarzy.

- Nie zrobiłem nic w tym rodzaju – patrz ę na niego. Co ś szepcze z tyłu mojego umysłu

i osiada na miejsce z mi ę kkim klikni ę ciem. Zeskakuje z kanapy, rzucaj ą c si ę w stron ę zegara.

- Tam, nie – woła Gabriel. Nast ę puje głuchy łoskot jak, gdyby krzesło zostało

przewrócone w tył, czuje jakie ś poruszenie za mn ą jakby co ś lub kto ś si ę gał po mnie. Ale

wyrzucam obie dłonie i ś ci ą gam zegar ze ś ciany, z tak ą sam ą łatwo ś ci ą jak wyci ą gam szpilk ę

z włosów.

Rozdział IX

- I CO TERAZ? – mówi ę wyzywaj ą co do m ęż czyzny w fraku.

- I co masz teraz do powiedzenia? – ale moje słowa brzmi ą dziwnie, jakby nagle

pojawiło si ę w pokoju echo. Zaj ę ło mi trzy sekundy, by rozgry źć co jest nie tak. Nie było,

ż adnego innego d ź wi ę ku poza moim głosem. Ogie ń za mn ą przestał trzaska ć i podskakiwa ć .

Nawet ci ęż kie i ostre oddychanie Gabriela jeszcze kilka sekund temu, nagle ustało. Zupełnie

jakby kto ś zamkn ą ł drzwi, a wszystkie d ź wi ę ki znikły. Spojrzałam na Gabriela. Jego oczy s ą

szkliste, usta zaci ś ni ę te w tward ą lini ę , a długie palce nieruchome, w sposób w jaki nigdy w

ż yciu nie były. Nagle jestem bardziej przera ż ona ni ż kiedykolwiek byłam.

- Gabriel? – szepcz ę podchodz ą c do niego. Co ja narobiłam? Obracam si ę spogl ą daj ą c

na m ęż czyzn ę w długim fraku. Przygl ą dam mu si ę bacznie, czekaj ą c, czekaj ą c, póki w ko ń cu

nie mruga.

- Jeste ś przytomny! – oskar ż am.

- Co si ę stało Gabrielowi? – je ż eli to mo ż liwe, to m ęż czyzna wygl ą da na jeszcze

bardziej wstrz ąś ni ę tego ni ż ja si ę czuje.

- Domy ś lam si ę , ż e wiesz co robisz.

- Czy to wygl ą da tak jakbym wiedziała co robi ę ? – przytykam. Spogl ą dam w dół na

zegar spoczywaj ą cy w moich dłoniach. Słabo widoczne litery zaczynaj ą przesuwa ć si ę przez

podstaw ę tarczy, ale za ka ż dym razem, gdy próbuj ę si ę na nich skupi ć , wtedy mieni ą si ę i

przestawiaj ą w jaki ś bełkot. Wacha si ę , nast ę pnie wolno mówi.

- Ty nie … ż adnej idei … - przebiega dłoni ą przez usta patrz ą c na mnie. Ostatecznie

składa, spójn ą wypowied ź .

- Naprawd ę nie masz poj ę cia co zrobiła ś , racja? – pyta, tu ujawnia si ę ciemniejsza,

bardziej desperacka nuta w jego głosie. Układa wie ż yczk ę z palców, przyciskaj ą c je do ust,

patrzy na mnie pow ą tpiewaj ą co, jakby na co ś czekał. Gapi ę si ę na niego. W ko ń cu cofa si ę

wzdychaj ą c.

- Dziesi ęć minut upłyn ę ło. Moc przemin ę ła. Podejrzewam, ż e szkody mog ą by ć

wi ę ksze. – Ale brzmi to jakby samemu sobie nie wierzył.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: