Anderson Kevin Opowieści z kantyny Mos Eisley.pdf

Kevin J. Anderson

Opowie ś ci z kantyny Mos Eisley

OPOWIE Ś CI Z KANTYNY

MOS EISLEY

KEVIN J. ANDERSON

Przekład

Jarosław Kotarski

Kevin J. Anderson

Opowie ś ci z kantyny Mos Eisley

Tytuł oryginału

TALES FROM THE MOS EISLEY CANTINA

Spis Tre ś ci

Ilustracja na okładce

STEPHEN YOULL

NIE GRAMY NA WESELACH Opowie ść orkiestry Kathy Tyres ............................. 5

LOS ŁOWCY Opowie ść Greedo Tom Yeitch i Martha Veitch .................................. 16

HAMMERTONG Opowie ść „Sióstr Tonnika" ThimothyZahn ................................... 43

ZAGRAJ TO JESZCZE RAZ, FIGRIN Opowie ść Muftaka i Kabe

A.C. Crispin................................................................................................................... 66

OPIEKUN PIASKÓW Opowie ść Ithorianina Dave Wolverton.................................. 84

BIZNES JEST BIZNES Opowie ść barmana David Bischoff...................................... 96

NIGHTLILY Opowie ść romantyczna Barbara Hambly ............................................ 106

EMPIROWY BLUES Opowie ść Devaronianina Daniel Keys Morann ................... 120

UDANA TRANSAKCJA Opowie ść Jawy Kevin J. Anderson ................................. 136

HANDEL PONAD WSZYSTKO Opowie ść Ranata Rebecca Moesta .................... 150

KIEDY WIEJE PUSTYNNY WIATR Opowie ść szturmowca Doug

Beason ......................................................................................................................... 155

ZUPA PODANA Opowie ść palacza JenniferRobertson ........................................... 176

NA ROZDRO ś U Opowie ść pilota Jerry Oltion ....................................................... 185

DOKTOR Ś MIER Ć Opowie ść doktora Evazana i Ponda Baby Kenneth

C. Flint ......................................................................................................................... 195

KARTOGRAFIA TO NIEŁATWA RZECZ Opowie ść wła ś ciciela

farmy wodnej M. Shayne Bell ..................................................................................... 208

OSTATNIA NOC W „KANTYNIE" O powie ść Wolfmana i Lamproida

Judith i Garfield Reeves-Stevens ................................................................................. 226

Ilustracje wewn ą trz

MICHAEL MANLEY

AARON MCCLELLAN

AL WILLIAMSON Courtesy of West End Games

Redakcja stylistyczna

MAGDALENA STACHOWICZ

Redakcja techniczna

LIWIA DRUBKOWSKA

Korekta

JOANNA DZIK

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

For the Polish translation ©

ISBN 83-7169-509-8

WYDAWNICTWO AMBER Sp. z o.o.

00-108 Warszawa, ul. Zielna 39. tel. 620 40 13, 620 81 62

Warszawa 1997. Wydanie I

Druk: Elsnerdruck Berlin

Kevin J. Anderson

Opowie ś ci z kantyny Mos Eisley 6

Wszyscy jeste ś my Bith. Na wypadek gdyby kto ś nie wiedział: Bith charakteryzuj ą

si ę wysoko sklepionymi, pozbawionymi owłosienia czaszkami (uznawanymi za dowód

wysokiego rozwoju ewolucyjnego) i ustami tak ukształtowanymi, Ŝ e stanowi ą idealne

dopełnienie instrumentów d ę tych. Dla nas d ź wi ę ki s ą czym ś tak naturalnym i

wyra ź nym jak" dla innych ras barwy.

Szefem zespołu jest Figrin Da'n, graj ą cy na Rogu Kloo ( Ŝ eby złapa ć dowcip,

trzeba zna ć bitho ń ski). Instrument ten ma długo ść dwa razy wi ę ksz ą od mojego Fizzza i

daje gł ę bsze i bardziej pastelowe formy, cho ć nie takie słodkie. Tedn i Ickabel to

fanfarzy ś ci, Nalan gra na Bandfilku (czyli na dzwonach rogowych), a Tech na Ommni.

Techa łatwo rozpozna ć , bo ma mało przytomny wyraz oczu, czemu trudno si ę

dziwi ć - gra na Ommni wymaga prawdziwego geniuszu. Tech nienawidzi tak Ŝ e Figrina,

czemu te Ŝ si ę trudno dziwi ć , jako Ŝ e w zeszłym sezonie Figrin wygrał od niego Ommni

w sabacca.

- Doikh - odezwał si ę Figrin ocieraj ą c pot z czoła (dzie ń był jak zwykle upalny, a

termostat pałacowego klimatyzatora najwyra ź niej wymagał naprawy).

- Czego? - warkn ą łem, odruchowo przyciskaj ą c do siebie Fizzza.

- Nie zagrałby ś partyjki?

- Wiesz, Ŝ e nie gram - odparłem opryskliwie: nie miałem ochoty ani na gr ę , ani na

pogaw ę dk ę .

- Ty, Doikh, jeste ś szurni ę ty.

- Wszyscy muzycy s ą szurni ę ci.

- Ty jeste ś szurni ę ty bardziej ni Ŝ przeci ę tny muzyk. Kto kiedy słyszał o muzyku

nie graj ą cym w karty?

Mo Ŝ e i nikt nie słyszał, ale ten Fizzz towarzyszył mi ju Ŝ w sze ś ciu systemach, sam

go reperuj ę i nie mam zamiaru stawia ć go w jakiej ś bezsensownej, karcianej rozgrywce.

Nawet Ŝ eby zrobi ć przyjemno ść Fi-grinowi Da'n, szefowi zespołu, który krytykuje

ka Ŝ d ą ź le zagran ą nut ę i jest wła ś cicielem wszystkich (pozostałych) instrumentów. No i

rz ą dzi nami jak oficer.

- Wiesz, Ŝ e nie gram - powtórzyłem. W wej ś ciu pojawiła si ę ciemna posta ć .

- Figrin - poleciła. - Odwró ć si ę . Powoli.

Poruszaj ą cy si ę na g ą sienicach droid miał w ą sk ą tali ę i szerokie bary. Był to

najnowszy model - E522 Assassin, ale zapami ę tałem go, bo wkrótce po tym, jak

zacz ę li ś my gra ć u Jabby, uratował mi Ŝ ycie. Jeden z ludzi stanowi ą cych obsług ę barki

Jabby oskar Ŝ ył mnie o wy Ŝ eranie pryszczatych ropuch z prywatnego zbiornika szefa; na

szcz ęś cie automatyczny zabójca potwierdził moje alibi. Dałem sobie wtedy słowo, Ŝ e

nigdy wi ę cej nie b ę d ę zadawa ć si ę z lud ź mi. Nie był to zreszt ą koniec całej historii -

Jabba miał tak ą ochot ę rzuci ć kogo ś rancoro-wi, Ŝ e z braku winnych kazał wrzuci ć

robota, wysmarowanego krwi ą i wn ę trzno ś ciami zwierz ą t. Co prawda sprawiedliwiej

byłoby wrzuci ć tam tego, który mnie fałszywie oskar Ŝ ył, ale Jabba i sprawiedliwo ść

rzadko chodzili w parze. Rancor naturalnie nie był w stanie zje ść dro-ida, ale uczciwie

próbował - gdy sko ń czył zajmowa ć si ę E522, robot nie nadawał si ę do niczego.

Przynajmniej wszyscy tak my ś leli - teraz si ę okazało, Ŝ e został naprawiony, tyle Ŝ e obie

ko ń czyny górne urywały si ę na stawach łokciowych, czyli zdemontowano mu

NIE GRAMY NA WESELACH

Opowie ść orkiestry

Kathy Tyres

Przestronna i mroczna Sala Przyj ęć w pałacu Jabby wygl ą dała jak krajobraz po

bitwie i ś mierdziała potem oraz wszelkiego rodzaju u Ŝ ywkami. Wewn ę trzne kraty

uniesiono i wsz ę dzie wida ć było le Ŝą ce postacie - tancerki, stra Ŝ nicy, totumfaccy,

łowcy nagród, le Ŝ eli b ą d ź na kupie, b ą d ź indywidualnie, jak komu wygodnie czy gdzie

kto padł. Tu Jawa i człowiek spali obok siebie, tam Arcona obejmował Wee ą uaya, a

wi ę kszo ść do tego chrapała w rozmaitych tonacjach. Był to ranek po kolejnej wesołej

nocy, które w pałacu Jabby stanowiły reguł ę .

Kraty przewa Ŝ nie zamykano, dzi ę ki czemu rzezimieszki nie miały tu dost ę pu, ale

te Ŝ stanowiły przeszkod ę w pospiesznej ewakuacji. Najgorszym z rzezimieszków był

zreszt ą gospodarz, ale poniewa Ŝ Jabba Hutt lubił dobry swing, płacił nam całkiem

dobrze. Nawet machał ogonem do rytmu. Swojego, ma si ę rozumie ć , nie naszego.

Aha, zapomniałem: tworzymy zespół Modal Nodes i jeste ś my członkami

Mi ę dzygalaktycznej Federacji Muzyków. Znanymi członkami. No i jeste ś my (albo

byli ś my) nadworn ą kapel ą Jabby. Co prawda nie udało mi si ę dostrzec u niego uszu, ale

faktem jest, Ŝ e lubił dobr ą muzyk ę . Zreszt ą lubił tak Ŝ e zarabia ć pieni ą dze, a zadawanie

bólu sprawiało mu znacznie wi ę ksz ą przyjemno ść ni Ŝ muzyka. Teraz spał wraz z

innymi, tote Ŝ pakowali ś my instrumenty staraj ą c si ę nie robi ć hałasu. Wło Ŝ yłem Fizzz

(dla muzycznych t ę paków doremia ń ski beshniguel) do cienkiego, ale wytrzymałego

pokrowca, pasuj ą cego niczym r ę kawiczka i czekałem, a Ŝ pozostali uporaj ą si ę ze

swoimi instrumentami.

podstawowe uzbrojenie. Co bynajmniej nie znaczyło, Ŝ e jest bezbronny - dro-idy-

zabójcy zawsze maj ą zapasowe uzbrojenie. W dodatku nie miał zamocowanego

ogranicznika. Je ś li przybył, Ŝ eby si ę zem ś ci ć , to nawet nie miałem ś wiadków. Wszyscy

spali jak zabici.

- Figrin Da'n? - powtórzył basem w tonacji zielonkawej.

- A po co ci on potrzebny? - spytał Figrin, staraj ą c si ę brzmie ć bezbarwnie.

Zacz ą łem Ŝ ałowa ć , Ŝ e nie mam miotacza. Prawd ę mówi ą c i tak na nic by mi si ę

nie przydał, ale zawsze ra ź niej.

- Mam dla niego wiadomo ść . I nie musisz si ę ba ć : moje oprogramowanie zabójcy

zostało wymazane, a bro ń zdemontowana. Nowy wła ś ciciel zrekonstruował mnie i

u Ŝ ywa jako posła ń ca.

- Nie pami ę ta nas - odetchn ą ł Figrin po bitha ń sku. - Pami ęć te Ŝ mu wymazano.

Te Ŝ si ę uspokoiłem i przypomniała mi si ę stara zasada dotycz ą ca dro-idów-

zabójców: „Nie bój si ę tego, którego widzisz". Poza tym zawsze lepiej mi szło

współ Ŝ ycie z droidami ni Ŝ z wi ę kszo ś ci ą ras rozumnych. Zwłaszcza z lud ź mi.

Rozbrojony E522? Tak bym si ę czuł, gdyby mi uratowano Ŝ ycie amputuj ą c wszystkie

palce...

Opowie ś ci z kantyny Mos Eisley 8

- Poza czasem wyst ę pów, oczywi ś cie - odparł droid. Zabrz ę czałem, chc ą c zwróci ć

uwag ę Figrina - Jabba podpisał z nami kontrakt na wył ą czno ść i wyst ę p u konkurencji

mógł mu si ę nie spodoba ć . A jak Jabbie co ś si ę nie spodobało, to kto ś gin ą ł. Figrin

jednak mnie zignorował - maj ą c w perspektywie sobace zabrał si ę za negocjacje.

- Kto jest twoim nowym wła ś cicielem? - spytałem. Odpowiedział mi syk pełen

białego szumu.

- Kto? - powtórzyłem szeptem.

- Lady Valarian - padła równie cicha odpowied ź i przestałem si ę dziwi ć .

Val, jak j ą potocznie zwano, była główn ą konkurentk ą Jabby w porcie Mos Eisley.

Hazard, handel broni ą i informacjami - działali w tym samym, tyle Ŝ e ona na mniejsz ą

skal ę , poniewa Ŝ niedawno pojawiła si ę na Tatooine. St ą d robot z odzysku.

- Czego chce? - spytałem nieco uspokojony.- Pragnie was wynaj ąć , Ŝ eby ś cie

zagrali na jej ś lubie w Mos Eisley. Konkretnie w hotelu „Lucky Despot".

- Nie gramy na weselach - odparli ś my z Figrinem wyj ą tkowo zgodnym chórem.

I trudno nam si ę dziwi ć - taka impreza to dwa do trzech dni (w zale Ŝ no ś ci od rasy)

plus czas potrzebny na opanowanie nowej muzyki, a traktuj ą ci ę jak odtwarzacz. Ka Ŝą

powtarza ć w kółko te same kawałki, gra ć krety ń skie fanfary, a w ko ń cu wszyscy tak si ę

ur Ŝ n ą , Ŝ e nie słysz ą , czy kto ś gra, czy nie. I to wszystko za połow ę normalnej stawki, o

satysfakcji nie wspominaj ą c.

- Lady Valarian znalazła oblubie ń ca z własnego ś wiata - dodał droid, wpatruj ą c si ę

w Figrina.

Dobrze, Ŝ e nic nie piłem, bobym si ę zakrztusił. Jedynym stworem paskudniejszym

nawet od Hutta jest Whiphid - przero ś ni ę ty, pokryty ś mierdz ą c ą szczecin ą prymityw z

Ŝ ółtymi kłami. Wyobraziłem sobie, co b ę dzie, jak zobaczy Tatooine. Musiała mu

naobiecywa ć nie wiadomo jakie luksusy i wspaniałe polowania.

- Macie gra ć jedynie na oficjalnym przyj ę ciu za trzy tysi ą ce kredytów - ci ą gn ą ł

droid. - Transport i lokum zapewnione, jedzenia i picia ile chcecie. I pi ęć przerw

podczas przyj ę cia.

Trzy tysi ą ce kredytów?! To zmieniało posta ć rzeczy - za swoj ą cz ęść mógłbym

zało Ŝ y ć własny zespół.

- A gry hazardowe? - spytał Figrin.

Do Mos Eisley polecieli ś my o pierwszym zmierzchu, to jest, gdy zaszło pierwsze

sło ń ce. Pojazd był ciasny, ale za to nie rzucaj ą cy si ę w oczy, co nam odpowiadało - w

Mos Eisley obowi ą zywała stara zasada maskuj ą ca: je Ŝ eli ci ę nie widz ą , to do ciebie nie

strzelaj ą . Wlecieli ś my od strony południowego sektora, zgrabnie pilotowani przez

pomara ń czowego droida. Podobnie jak E522 nie miał ogranicznika, co skłaniało mnie

do cieplejszych uczu ć wzgl ę dem ich wła ś cicielki.

Trzy pi ę tra nad jedn ą z bezimiennych ulic portu rozbłysły dwie lampy o ś wietlaj ą c

szeroko otwart ą ś luz ę , ku której skierował si ę nasz pojazd. Z poziomu ulicy prowadziła

do niej rampa i schody, a nieco poni Ŝ ej głównego wej ś cia wida ć było trzy wielkie

iluminatory - najbardziej charakterystyczny element hotelu mieszcz ą cego si ę w

zwrakowanym statku kosmicznym. Jaki ś dure ń chciał tu zarobi ć . Jedna czwarta starego

transportowca tkwiła we wszechobecnym piachu. Pełno tu było gruzu i kurzu nawiane-

go przez ostatnie sztormy.

- Wysiadajcie panowie - zabrz ę czał droid, l ą duj ą c na rampie.

Wysiedli ś my, wyładowali ś my z luku baga Ŝ owego instrumenty. Baga Ŝ u nie

mieli ś my du Ŝ o, bo oprócz kostiumów wzi ę li ś my tylko po jednym ubraniu,

pozostawiaj ą c reszt ę u Jabby. Ruszyli ś my do wn ę trza.

Jaskrawe ś wiatło w holu o mało nas nie o ś lepiło, tote Ŝ dopiero po chwili, gdy

wzrok si ę przyzwyczaił, zauwa Ŝ yli ś my stra Ŝ nika-człowieka w pomara ń czowym

kombinezonie, który rozsiadł si ę niedbale w rogu. Po szefowej ani ś ladu, tote Ŝ

straciłem do niej cał ą sympati ę - mo Ŝ e i ufała droidom, ale artystów traktowała niczym

pomywaczy.

- T ę dy prosz ę - nasz kierowca okazał si ę te Ŝ przewodnikiem i poprowadził nas

obok recepcji do schodów.

Recepcjonistka nale Ŝ ała do nie znanej mi rasy, ale była nadzwyczaj atrakcyjna. Jej

wielopłaszczyznowe oczy ś licznie błyszczały.

Przyj ę cie miało si ę naturalnie odby ć w słynnej kawiarni „Gwiezdna Komnata",

zajmuj ą cej prawie cały pokład. Konkretnie trzeci, licz ą c od góry. Ś ciany pokryto

lustrzan ą czerni ą , podobnie jak podłog ę , a wewn ą trz ustawiono kilkana ś cie stolików, co

na pierwszy rzut oka robiło imponuj ą ce wra Ŝ enie. Drugi rzut niestety ujawniał, Ŝ e

stoliki maj ą uszkodzone nogi, a spod czerni przebijaj ą plamy bieli, któr ą pierwotnie

pomalowano grodzie transportowca. Go ś ci było niewielu i to zaj ę tych obiadem, tote Ŝ

zacz ę li ś my od tego samego. Kilka minut pó ź niej wł ą czono projektory i koło głowy

Figrina przemkn ę ła kometa, odbijaj ą c si ę w mojej zupie.

Tu i tam pojawiły si ę hologramy stołów do sabacca i przypomniała mi si ę pewna

plotka. Otó Ŝ podobno Jabba dopilnował, by konkurencja nie dostała zezwolenia na gry

hazardowe, dzi ę ki czemu Valarian musiała robi ć to nielegalnie i dopiero po zmroku.

Kevin J. Anderson

Podobno Jabba uprzedzał j ą o planowanych nalotach policyjnych - za odpowiedni ą

opłat ą .

Figrinowi wi ę cej nie było potrzeba do szcz ęś cia - wyj ą ł swoj ą tali ę i ruszył do gry.

Dzi ś zgodnie z planem miał przegrywa ć . Pozostali doł ą czyli do meczu schickele, który

odznaczał si ę niskimi stawkami i długo ś ci ą gry.

Natomiast ja znalazłem znudzonego stra Ŝ nika i wdałem si ę z nim w pogaw ę dk ę .

Kubaz to doskonali stra Ŝ nicy - ich długie, delikatne nosy rozró Ŝ niaj ą zapachy równie

skutecznie jak my rozró Ŝ niamy d ź wi ę ki, a zielono-czarna barwa skóry ułatwia

rozpłyni ę cie si ę w cieniu. W zamian za kufel ś rednio mocnego płynu dowiedziałem si ę ,

Ŝ e nazywa si ę Thwirn urodził si ę na Kubindi i Ŝ e oblubieniec, imieniemD'Wopp, jest

doskonałym my ś liwym, czego zreszt ą nale Ŝ ało si ę spodziewa ć .

Przy okazji dostrzegłem te Ŝ znajom ą g ę b ę . Nie tyle przyjazn ą , ile wła ś nie znajom ą

- Kodu Terrafin był kurierem mi ę dzy pałacem a domem Jabby w Mos Eisley. Jak ka Ŝ dy

Arcona, wygl ą dał niczym brudny w ąŜ z pazurzastymi ko ń czynami i łbem jak kowadło.

Wyró Ŝ niał si ę w ś ród pobratymców tym, Ŝ e przewa Ŝ nie paradował w kombinezonie

pilota. Obserwowałem go k ą tem oka - łaził od stolika do stolika, najwyra ź niej szukaj ą c

kogo ś znajomego. W pewnej chwili ś lepia mu rozbłysły i ruszył w moj ą stron ę .

- Figrin, to ty? - Najwyra ź niej przedstawiciele mojej rasy mieszali mu si ę

dokładnie.

- Nie całkiem - odparłem zgodnie z prawd ą .

- A, Doikh. Przepraszszszam - sykn ą ł. - Informacja na sssprzeda Ŝ . Gdzie Figrin?

Bior ą c pod uwag ę , czym akurat zajmował si ę Figrin, nie był to najlepszy czas, by

mu przeszkadza ć . Hazard podobno wci ą ga.

- Nie mam czasssu - dodał Kodu. - Jak go nie ma, to ty kup.

- Niech b ę dzie. Dam dziesi ęć . - Figrin zwracał koszty, je ś li informacja była warta

wysłuchania.

Thwim zmarszczył wydatny nos - obok przemkn ą ł Jawa, wi ę c ten odruch wydał

si ę całkiem naturalny.

- Sssto - Kodu nawet si ę nie zawahał. No to zacz ę li ś my si ę targowa ć .

Po minucie stan ę ło na trzydziestu pi ę ciu, wi ę c przelałem mu kwot ę z karty na

kart ę i spojrzałem wyczekuj ą co.

- Jabbajessst zły.

- Na kogó Ŝ to tym razem? - spytałem niewinnie. -I dlaczego?

- Na wasss. Złamali śśś cie kontrakt.

Moje Ŝ oł ą dki zawi ą zały si ę na ciasny w ę zeł: kto by pomy ś lał, Ŝ e ten przero ś ni ę ty

b ę cwał zauwa Ŝ y nasz ą nieobecno ść ? Meloman ze ś luzu!

- Co zrobił? - spytałem, sil ą c si ę na spokój.

- Rzucił dwóch ssstra Ŝ ników rancorowi. - Kody wzruszył ko ś cistymi ramionami. -

I obiecał nagrod ę ...

No, to Ŝ egnajcie nadzieje na spokojn ą staro ść . Na jak ą kolwiek staro ść , prawd ę

mówi ą c - wieku mojej mamu ś ki, Ŝ yj ą cej w ró Ŝ owych bagnach Clak'dor VII, na pewno

nie do Ŝ yj ę .

- Dzi ę ki, Kodu - postarałem si ę , by brzmiało to szczerze.

Opowie ś ci z kantyny Mos Eisley

- Cze śśść , Doikh. Powodzenia.

Skin ą łem głow ą i zacz ą łem lawirowa ć w stron ę Figrina, wpatrzonego jak w

obrazek w krupiera tasuj ą cego karty.

- Ko ń cz! - szepn ą łem, ci ą gn ą c go za kołnierz, by wyrwa ć z tego urzeczenia. - Złe

wie ś ci!

Poskutkowało - przeprosił pozostałych i wstał. Stwierdziłem, Ŝ e jak si ę cały czas

patrzy za siebie, to droga strasznie si ę wydłu Ŝ a, ale Jabba miał zwyczaj płaci ć ekstra za

martyrologi ę .

- Co jest? - spytał Figrin, gdy znale ź li ś my pusty stolik w pobli Ŝ u baru.

No to mu powiedziałem.

- Mamy instrumenty i ubrania - podsumował. - Ale ja przegrałem, zgodnie z

planem...

A pieni ą dze były nam potrzebne bardziej ni Ŝ zazwyczaj - cho ć by po to, by kupi ć

Ŝ ywno ść potrzebn ą na przeczekanie pierwszego entuzjazmu łowców skuszonych

łatwym celem. Przypomniałem mu o tym, ale energicznie zaprotestował:

- Nie b ę dziemy si ę kry ć , tylko odlecimy z tej planety!

- A twój zapasik w pałacu?

- Nie jest wart Ŝ ycia. Jutro zaraz po ś lubie wyruszamy. Potrzebujemy wi ę kszej

widowni, czas wróci ć na ś cie Ŝ k ę sławy.

- I lepszego bufetu - dodałem z błyskiem w oczach. - Sławy nie da si ę zje ść .

- Kto ś dzi ś w nocy musi czuwa ć - zako ń czył Figrin. - Słyszałem, Ŝ e zgłosiłe ś si ę

na ochotnika?

- No to... wezm ę pierwszy dy Ŝ ur.

Rano wstali ś my niewyspani i zm ę czeni. Po ś niadaniu rozstawili ś my si ę na

estradzie kawiarni, a w jaki ś kwadrans pó ź niej zacz ę li pojawia ć si ę go ś cie. Schodzili

si ę , pełzali i przyczłapywali, ale nie wchodz ą c do ś rodka - najwidoczniej powitanie

młodej pary miało si ę odby ć w korytarzu. Thwim, tak jak mi wczoraj powiedział,

obstawiał wolny (to jest nie przytykaj ą cy do ś cian) koniec baru, a słu Ŝ ba panny młodej

zastawiała story i ozdabiała jak mogła sal ę . Tak na wszelki wypadek rozejrzałem si ę po

kawiarni - odkryłem dwie windy, wej ś cie do kuchni i okr ą gły właz b ę d ą cy zapewne

niegdy ś wyj ś ciem awaryjnym. Ciekawe, czy Whiphi-dy si ę całuj ą - przy ich

wystaj ą cych kłach musiałoby si ę to odbywa ć z niezłym trzaskiem... Albo czy

szczytuj ą c wznosz ą okrzyk wojenny... Te rozmy ś lania przerwały mi dobiegaj ą ce zza

drzwi windy wiwaty.

- Chyba si ę wreszcie pobrali - mrukn ą ł Figrin.

I faktycznie, do ś rodka zacz ą ł si ę wlewa ć tłum go ś ci. Zagrali ś my wst ę pny

kawałek, a zanim sko ń czyli ś my, byłem mokry - nie od gor ą ca zreszt ą : w ś ród zbieraniny

ras i gatunków, z których przynajmniej połowy nie byłem w stanie zidentyfikowa ć , bez

trudu rozpoznałem pół tuzina podwładnych Jabby. Co ś mi jednak przestało pasowa ć :

nawet je ś li zaplanował dla nas wycieczk ę do Wielkiej Dziury Carkoona, to przysłał w

tym celu zdecydowanie zbyt liczn ą ekip ę .Nagły błysk ś wiatła zwrócił moj ą uwag ę .

Przy wyj ś ciu awaryjnym stał E522 z l ś ni ą cym, nowym uzbrojeniem i równie nowym i

Kevin J. Anderson

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: