Scott Douglas - Umrzeć za królową.pdf - Scott Douglas - uzavrano

Douglas Scott

UMRZEĆ ZA KRÓLOWĄ

Poczucie winy zŜerało ją nieubłaganie jak rak. Świadomość, Ŝe odpłaci zdradą za okazaną

przyjaźń i zaufanie, zabijała w niej szacunek do samej siebie. Walczyła z wyrzutami sumienia

wmawiając sobie, Ŝe przecieŜ intencje miała czyste, Ŝe wynikały z miłości do Ricky'ego i

ojca, Ŝe miała do spełnienia określone obowiązki. Szukała usprawiedliwienia w fakcie, Ŝe w

tym co musiała zrobić, nie było złej woli. Wszystko było grą, a ona tylko jednym z jej

uczestników. Nie mogła stale dręczyć się roztrząsaniem co dobre, a co złe. Gra musiała się

toczyć wedle ustalonych reguł. A w końcu nie ona je ustalała.

Inne powieści Douglasa Scotta:

EAGLE'S BLOOD ORLA KREW

IN THE FACE OF THE ENEMY W OBLICZU WROGA

DOUGLAS

SCOTT

PRZEKŁAD ROMAN CZARNY Umrzeć za królową

OFICYNA WYDAWNICZA GRAPH MEDIA FILM GDAŃSK 1993

Tytuł oryginału Die for the Queen

Ilustracja na okładce Jarosław Wróbel

Redaktor techniczny ElŜbieta Smolarz

Korekta

Barbara Bukowska-Przychodzeń

56006

Wydanie pierwsze

Oficyna Wydawnicza „Graf", Gdańsk 1993

Wydawca: Oficyna Wydawnicza Graph Media Film, Gdańsk 1993

ISBN 83-85806-05-9

BEN GOLDSWORTHY

śaden pisarz nie znalazł się w sytuacji bardziej komfortowej niŜ ta, która stała się moim

udziałem w czasie pisania tej ksiąŜki. Powieść ta została oparta na oryginalnym opowiadaniu

autorstwa Bena Goldsworthy'ego, wstępnie zatytułowanym A Trick To Us, fikcyjnej historii

szpiegowskiej, której głównym bohaterem jest transatlantyk „Queen Elizabeth".

Pan Goldsworthy był oficerem Marynarki Jego Królewskiej Mości na MS „Rona"

operującym w podejściach do Clyde i, wykorzystując swoje doświadczenie i wiedzę,

przyprawił opowieść intrygującym smaczkiem niemieckiego planu przechwycenia i

zatopienia „Królowej ElŜbiety" podczas jej dziewiczego rejsu. Dołączając do tego

wszystkiego co nieco z moich marynarskich doświadczeń, na bazie opowieści

Goldsworthy'ego stworzyłem powieść o miłości, zdradzie i obłudzie, z mam nadzieję

ekscytującym zakończeniem.

Ewentualne więc powodzenie ksiąŜka zawdzięczać moŜe w stopniu bynajmniej

niebagatelnym mojemu przyjaznemu, a zarazem przewrotnemu, w dobrym sensie tego słowa,

koledze z Północy, który jako pierwszy odkrył drzemiące w tej historii moŜliwości, a

następnie chętnie udostępnił mi swoje materiały.

Douglas Scott

Prolog DNI POKOJU i NADZIEI

Jedynie dwie olbrzymie liny cumownicze i dodatkowa ze stali trzymały potęŜny statek przy

brzegu. Rufa olbrzyma juŜ kierowała się w kierunku odpływu. Stalowa lina drŜała z wysiłku

utrzymując masywny dziób przy nabrzeŜu. Nagle głośniki na mostku wyrzuciły z siebie serię

rozkazów:

— Zdjąć zacisk spręŜynowy!

— Zwolnić cumy!

— Zwolnić zacisk!

Dwie potęŜne cumy zanurzyły się z pluskiem w wodach doku. Robotnicy obsługujący zacisk

zdjęli pętlę stalowej liny z cumowniczego pachołka i pozwolili jej wpaść do wody.

Dwa holowniki rufowe — dziobem do szpringu transatlantyku — wycofały się na środek

rzeki. Śruby zostawiały za sobą biały ślad na wzburzonej wodzie. Luźne liny łączące bok

transatlantyku z odbijaczami holowników poczęły się z wolna napinać.

Mniejszy z dwóch holowników jako pierwszy wziął na siebie cięŜar olbrzyma i wydawało się,

Ŝe pomimo wysiłku stoi w miejscu, bo zadanie przekracza jego moŜliwości. Dopiero potem

„Romsey", blisko dwa razy większy od słabszego partnera, dodał moc swych silników do

pracy w tandemie. Powoli gigantyczna rufa transatlantyku skierowała się w wąski przesmyk

rzeki Cart. Teraz do pracy wzięły się dwa holowniki dziobowe. Kiedy dwa tandemy połączyły

wysiłki, olbrzymi statek odwrócił dziób w kierunku miejsca, gdzie rzeka łączyła się z

morzem.

Z głębi wielkiego statku dobiegł pulsujący szum silników. Koło sterowe olbrzyma

zareagowało na impuls i statek własnym napędem począł wolniutko posuwać się do przodu.

Syrena okrętowa kolosa wyrzuciła z siebie narastający krzyk triumfu i poŜegnania. Dźwięk

niósł się ponad dachami Clydebank i odbijał echem w kaŜdym sercu. Wibrował w marcowym

powietrzu; głęboko emocjonalny ton wypełniony dumą, nadzieją i radością, a zarazem

smutkiem poŜegnania.

Z gardeł tysięcy widzów zgromadzonych w doku wyrwał się okrzyk. Niektórzy jednak

zachowali milczenie. Stoczniowcy obserwowali z mieszanymi uczuciami statek, który tak

wiele dla nich znaczył. Na surowych, pooranych twarzach połyskiwały łzy, których nikt się

nie wstydził. Mówiono, Ŝe to twardzi ludzie, ale w dniu dzisiejszym skrywane zazwyczaj

uczucia uzewnętrzniły się. Kto mógł pozostać niewzruszony na widok takiego statku? W

końcu czyŜ nie była to nasza Królowa CzyŜ nie była najwspanialszym statkiem na świecie,

tak pięknym dla oka jak najcudniejsza katedra zbudowana przez człowieka? Kto mógłby

patrzeć na nią i nie czuć dławienia w gardle i wzbierającego poczucia dumy?

PotęŜny głos zabrzmiał raz jeszcze. Kobiety, wymachując ręcznikami, wychylały się z okien

kamieniczek na Glasgow Road. Przez wiele miesięcy wysokie maszty i trzy potęŜne

czerwono-czarne kominy dominowały nad horyzontem. Teraz zaczęły z wolna się oddalać i

znikać. Statek Jego Królewskiej Mości „Queen Mary" zaczynał swoją podróŜ w morze.

Królowa opuszczała miejsce swych narodzin.

Tam gdzie tylko istniał dostęp do brzegów rzeki Clyde widniały tłumy Ŝegnających.

Poprzedniego dnia specjalne pociągi zwoziły do Glasgow tysiące obserwatorów z całej

Wielkiej Brytanii. Wszystkie hotele w promieniu wielu mil nie miały ani jednego wolnego

miejsca. Na polach wzdłuŜ Clyde rozbili się namiotowicze, którzy teraz całymi rojami, jak

mrówki, zajmowali miejsca widokowe. Na farmie Inchinnan, połoŜonej na brzegu rzeki,

gospodarz kazał płacić ludziom depczącym mu pola po dwa pensy. Pieniądze te były uczciwą

rekompensatą za straty na ziemi, która nadchodzącego roku na pewno nic nie urodzi.

Szare brzegi Clyde miały w sobie coś z nastroju karnawału. KaŜdy męŜczyzna, kobieta i

dziecko chcieli złoŜyć hołd swojej

Królowej. Transatlantyk był symbolem świetlanej przyszłości nie tylko rejonu Clyde, ale i

całego brytyjskiego społeczeństwa.

Wspaniała Królowa zrodziła się w okresie rozpaczy i depresji. Stępkę połoŜono w 1930 roku,

kiedy to całe gromady męŜczyzn bez pracy wystawały na rogach ulic, a bieda panoszyła się w

kaŜdym domu. Obecnie, po ponad pięciu latach, sytuacja jakby trochę się poprawiła. I to

właśnie „Queen Mary" przyniosła po części tę zmianę, dając zatrudnienie czterem tysiącom w

stoczni i pośrednio stwarzając miejsca pracy kolejnym stu tysiącom. Jej budowa była niemal

aktem wiary. A teraz nadeszła pora spełnienia.

Kiedy „Queen Mary" płynęła ku jasnej przyszłości, tysiące zgromadzonych na jej poŜegnanie

nie miały bladego pojęcia, co. przyszłość trzyma w zanadrzu dla wspaniałego statku i dla nich

samych. Jednak dla niewielkiej grupki, która znalazła się w Clydesi-de tego marcowego dnia

1936 roku, przeznaczenie zaczęło się juŜ splatać w określony wzór, którego poszczególne

nitki miały połączyć się w sposób niezwykły. Przeznaczenie tej grupki osób, jak dotąd

zupełnie ze sobą nie związanych, miało nierozerwalnie spleść się z losami innego wielkiego

statku, który istniał podówczas jedynie w planach projektantów. Miały upłynąć bowiem

jeszcze cztery lata, nim wspaniała wielka siostra „Queen Mary", statek o nazwie „Queen

Elizabeth", popłynie w dół rzeki w całkowicie odmiennych okolicznościach.

Ale to wszystko dotyczy juŜ końca tej opowieści. Natomiast jej początek znaczyła data 24

marca 1936 roku, czyli dzień, kiedy „Queen Mary" opuściła Clydebank.

Jej odejście nie obyło się jednak bez kłopotów.

DuŜo wcześniej nim zorientował się tłum, Rab Guthrie wyczuł, Ŝe sprawy z Królową nie

całkiem dobrze się mają. Niemal stanęła w miejscu i Rab juŜ wiedział, Ŝe dzieje się coś

niedobrego. ZauwaŜył bowiem, Ŝe dziób statku zaczyna zataczać niewielki krąg. Rab

wczesnym rankiem zajął miejsce na łuku Clyde zwanym Dalmuir. Teraz, jak okiem sięgał,

tłum składał się z pięciu, sześciu rzędów ludzi ustawionych na brzegu. Stopniowo i inni,

obserwując jak holowniki męczą się bez Ŝadnego widocznego rezultatu, zaczęli domyślać się,

Ŝe olbrzymi transatlantyk popadł w jakieś tarapaty.

— Dalej! Dalej! — popędzał holownik Rab. — ObróćcieŜ ją! No, obróćcie!

— Czy coś się stało? — odezwała się z boku Edie. Rab z wysiłkiem ukrył irytację wywołaną

naiwnym pytaniem i uśmiechnął się tolerancyjnie do zgrabnej dziewczyny stojącej obok.

Uparła się, Ŝe za nim polezie. I zawsze za nim łaziła, od czasu jak sięgał pamięcią — od

momentu, kiedy zaczęli raczkować. Rodziny Guthrie i McGrath mieszkały naprzeciw siebie,

na tym samym piętrze, zanim jeszcze urodzili się Rab i Edie. Parka ta w podskokach biegała

do szkoły, wspólnie wagarowała i razem poznawała okolicę. To samo odnosiło się zresztą do

gry w piłkę, gry w klasy i zabawy w chowanego. Rab nie mógł sobie przypomnieć momentu,

kiedy Edie McGrath nie towarzyszyłaby mu jak cień.

Edie w wieku lat czterech ogłosiła, Ŝe to właśnie Rab jest chłopakiem, za którego wyjdzie za

mąŜ. Rab z wyniosłością i rezerwą człowieka o rok starszego przyjął namiętne oświadczyny,

potraktował je ze zrozumieniem i wziął za komplement, po czym po dziesięciu mniej więcej

minutach zapomniał, Ŝe kiedykolwiek i ktokolwiek takowe składał. Kiedy Edie powtarzała

swą wolę w regularnych odstępach czasu w latach późniejszych, gdy juŜ dorastali, Rab nie

dawał po sobie poznać, Ŝe te deklaracje w ogóle do niego dotarły, bo kto to widział, Ŝeby

zaprzątać sobie głowę podobnymi wyznaniami.

Od mniej więcej trzynastego roku Ŝycia Edie dyskretnie milczała. Milczenie jednak nie

oznaczało wcale rezygnacji z małŜeńskich planów. Rab i Edie pokazywali się wszędzie

razem, nie Ŝeby prowadzili szalone Ŝycie towarzyskie: ot, jakieś niespecjalnie premierowe

kino w piątek — jeśli ich było na to akurat stać — i ewentualnie tańce w sobotę. Mieli ze

sobą bardzo wygodny układ, który w niewielkim tylko stopniu róŜnił się od stosunku typu

brat — siostra. Rab nie zmienił się nagle w amanta w rodzaju Ramona Novarro. Stopniowo

weszli w etap nieśmiałych uścisków, a Rab nawet nie bardzo zdawał sobie sprawę, Ŝe Edie

wyrosła na ładną i godną poŜądania kobietę. Wydawało się, Ŝe inni chłopcy po prostu jej nie

interesują. Ale oni, ci inni chłopcy, interesowali się nią zdecydowanie. Rab był tym nie tylko

zaskoczony, ale zdawał się wręcz nie pojmować pełnych poŜądania spojrzeń męŜczyzn kiero-

wanych ku Edie. Ukradkiem badał wówczas tak świetnie sobie znaną twarz dziewczyny i

zastanawiał się, co teŜ prowokowało takie spojrzenia.

Stałą i niezmienną miłością w Ŝyciu Raba były statki. Czytał o nich ksiąŜki; potrafił przejść

wiele mil jedynie po to, by na nie popatrzeć; robił modele galeonów, statków przybrzeŜnych,

wojennych, do połowu włókiem — od dnia, kiedy w prezencie na BoŜe Narodzenie dostał

scyzoryk za sześć pensów.

Ale prawdziwe statki fascynowały go najbardziej. Obserwował budowę „Queen Mary" od

połoŜenia kila, a w miarę jak Ŝebra kadłuba rosły aŜ pod niebo, zainteresowanie jego rosło

tak, jakby był właścicielem okrętu. Teraz statek był gotów i opuszczał Clyde. Rab na ten

właśnie dzień czekał! śaden prorok spodziewający się Powtórnego Przyjścia nie wypatrywał

tego wydarzenia z takim podnieceniem. Dlatego teŜ nie był przygotowany na jakiekolwiek

trudności.

Wlepiał oczy w transatlantyk, a jego zdenerwowanie stało się niemal namacalne. Nie wierzył

wprost własnym oczom. Ale fakt był faktem. Ledwie kilkanaście jardów od miejsca, które*

zajmował, wspaniałą Królową zatrzymało błotniste dno Clyde — ledwie o rzut kamieniem od

punktu, skąd wyruszyła w swą pierwszą podróŜ w morze. A Edie pytała, czy coś się dzieje!

Rufa statku znajdowała się mniej niŜ trzydzieści stóp od brzegu, a kadłub królował jak wieŜa

ponad widzami wokół Raba i Edie. Królowa stanęła na wodzie prawie w poprzek, lekko

skrzywiona wobec osi rzeki, z rufą bliŜszą przeciwnemu brzegowi.

— Czy coś nie tak, Rab? — powtórzyła pytanie Edie.

— Wpadła na mieliznę, dziewczyno. Nie mogą jej ruszyć.

— Czy zatonie? — rzuciła z niepokojem Edie. Rab zaśmiał się.

— Jasne, Ŝe nie zatonie. Jeśli sięgnęła dna, to nie moŜe zatonąć, bo gdzie ma tonąć? Rany

boskie, Edie, zadajesz strasznie głupie pytania.

Edie wcale to nie zniechęciło. Wpatrywała się w statek przejęta samą jego wielkością.

— Jest naprawdę piękna, Rab. W Ŝyciu nie widziałam piękniejszego statku.

Twarz Raba rozjaśniła się zachwytem.

— Jeszcze jak! — Przez chwilę podziwiał w milczeniu. — Mówi się o następnym. Boss coś

wczoraj o tym wspomniał. Powiedział, Ŝe Cunard rozpoczął juŜ rozmowy z firmą John

Brown's. Ma być nawet większy od „Mary", większy od „Normandie" — to będzie

największy statek na świecie!

— Mój ojciec twierdzi, Ŝe muszą zbudować kolejny — powiedziała Edie. — Inaczej trzeba

by zwolnić połowę platerowników w stoczni. — Rzuciła na Raba spojrzenie z ukosa. — A ty

musisz mieć niezłą pozycję u Tullocha, jeśli tak sobie gadasz z bossem.

— Młody Andy jest całkiem w porządku — odpowiedział Rab. — Ma duŜo większą siłę

przebicia niŜ stary Tulloch. Sprawy stoją o wiele lepiej, od kiedy interesy przejął Andy.

Twierdzi, Ŝe nie ma mowy, byśmy coś stracili w trakcie przekazywania przez firmę John

Brown's roboty komuś od Cunarda. W kaŜdym razie my teŜ się załapiemy. Mieliśmy szansę

dostać trochę zleceń na robotę przy „Mary", ale stary bał się, Ŝe weźmiemy więcej, niŜ

będziemy w stanie przełknąć. Andy jest całkiem inny. Ma mnóstwo pomysłów jak rozwijać

firmę. Nie, Ŝeby pozwolił gadać coś na ojca. Powiedział mi, Ŝe nie ma co narzekać na

staruszka za to, Ŝe nie chciał podjąć ryzyka. Firma o mało nie upadła w czasie kryzysu.

— Miałeś szczęście, Ŝe udało ci się wystartować w tym czasie — stwierdziła Edie.

— Mówisz, jakbym tego nie wiedział! — obruszył się Rab. Pracował dla Tullocha, od kiedy

w wieku lat czternastu skończył szkołę. Była to nieduŜa firma inŜyniersko-elektryczna,

wykonująca głównie prace kontraktowe dla stoczni przy Clyde.

Rab w czasie rozmowy nie przestawał uwaŜnie śledzić zmagań na rzece. Przednie holowniki

„Queen Mary" rzucały się jak rozjuszone psy na smyczy, kierując statek w stronę

przeciwnego brzegu, natomiast „Romsey" i jego pomocnik usiłowali odsunąć część rufową od

miejsca, w którym stali Rab i Edie.

Nagle zerwała się lina łącząca „Romseya" z transatlantykiem. Okrzyk przeraŜenia rozległ się

na brzegu, ale obsługa holowników nie straciła panowania nad sytuacją. W ciszy,

metodycznie połączono holownik i wielki statek inną liną. Zmagania rozpoczęły się na nowo.

Rab zaś powrócił do tematu nowego statku typu cunarder.

— Andy Tulloch jest pewny, Ŝe zlecą nam pracę przy nowym statku — powiedział. —

WyobraŜasz sobie, co to dla nas oznacza, Edie? Dość pracy dla całego zakładu przynajmniej

na pięć lat! Całe pięć lat! Będziemy nawet potrzebować więcej ludzi. A to jeszcze nie

wszystko. Szef mówi, Ŝe chce oprzeć biznes na nowych ludziach, takich jak Mick Fraser i ja

— takich, którzy chodzą wieczorami do technikum zamiast na wyścigi psów w Shawfield.

Mówi, Ŝe w wieku lat dwudziestu trzech mogę być kierownikiem działu...

Rab nagle przerwał, gdyŜ olbrzymia czarna rufa, stercząca nad nimi po same niebo, powoli

zaczęła przesuwać się w kierunku rzeki.

— Patrz, płynie! — krzyknął Rab. — Rusza się! — Jego głos zlał się z chórem okrzyków

spontanicznej radości. Wrzeszczeli wszyscy na całej długości brzegu. Krzyk niósł się echem

nad szarą wodą. Ludzie wymachiwali czapkami. Kryzys został przezwycięŜony. Olbrzymi

statek wolniutko, majestatycznie oddalał się wąską rzeką w kierunku morza.

Wysoko na spacerowym deku „Queen Mary" Gretę Mortensen ogarnęło wzruszenie, kiedy

usłyszała krzyk tłumów zgromadzonych wzdłuŜ brzegów zakrętu Dalmuir. Okrzyk radości

dotarł do niej odbity echem od mostka kapitańskiego. Zdawało się, Ŝe ludzie na brzegu

właśnie ją pozdrawiają.

— Płyniemy! — krzyknęła w uniesieniu. — Płyniemy, tato! Gustav Mortensen uśmiechnął

się ciepło, patrząc na radość córki. Był męŜczyzną niespecjalnie imponującej postury, miał

niebieskie oczy i grzywę lnianych włosów, zdradzających skandynawskie pochodzenie.

Nordyckie piękno Mortensena, jego Ŝony Lotte i osiemnastoletniej Grety czyniło z rodziny

rzeczywiście interesujące trio. WyróŜniali się zdecydowanie w grupie ponad pięciuset gości

zaproszonych przez Cunarda na pokład „Królowej Marii" na krótką przejaŜdŜkę ze stoczni w

Clydebank do przystani w Taił o'the Bank.

na pewno zauwaŜył ich Mallory. Dziewczyna w pięknie skrojonej, czerwonej sukience i z

długimi blond włosami. TakŜe rzucała się w oczy starsza, Dobiegająca pięćdziesiątki,

przyciągała wzrok, chociaŜ Nabrała trochę ciała w biodrach, ale

z pewnością jeszcze kilka lat temu trudno było nie gwizdać z podziwu na jej widok.

— Co to za złotowłosa trójka? — zapytał Mallory swego szczupłego, wysokiego kompana w

mundurze marynarki wojennej.

— To szwedzka rodzina Mortensenów — padła odpowiedź. — Która ci się bardziej podoba,

matka czy córka? Mallory odpowiedział grymasem twarzy.

— śadnej nie wyrzuciłbym z łóŜka, ale najbardziej interesuje mnie tatuś. Skądś chyba znam

tę twarz. — Mallory zamyślił się, głęboko sięgając do pokładów pamięci. — Mortensen,

mówisz? Nazwisko teŜ zdaje się być znajome. Natrafiłem na nie niedawno.

— To człowiek znany w Glasgow — wyjaśnił oficer marynarki. — Jest dyrektorem

szkockiego oddziału Szwedzkich Linii Międzynarodowych, wielkiego koncernu morskiego.

Czy twoje zainteresowanie wynika z pobudek towarzyskich czy profesjonalnych?

Mallory rzucił swemu kompanowi spojrzenie pełne wyrzutu.

— Daruj sobie lepiej, Malcolm — powiedział jak do dziecka. — PrzecieŜ wiesz dobrze, Ŝe

nie powinieneś pytać, skąd się bierze moja ciekawość na jakikolwiek temat.

Scott Douglas - Umrzeć za królową.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: