Wilks Eileen - Mężatka na niby.pdf - Wilks Eileen - halina21

Wilks Eileen

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Mężatka na niby

Śniły mu się śnieg, chłód i krew. W ciszę

grudniowego poranka wdarł się nagle natarczywy

dzwonek telefonu. Koce leżały na podłodze, bo Raz

zrzucił je z siebie podczas męczącego snu. Ze strachu

miał zziębniętą i wilgotną skórę, wiedział bowiem, co

oznaczały zimno i krew w nocnym koszmarze.

Dzwonek rozległ się ponownie. Raz sięgnął po

słuchawkę i usiadł.

-Rasmussin - mruknął, wyciągając rękę po

papierosy i zapalniczkę, które powinny leżeć obok

aparatu. Lecz zaraz ją opuścił i tylko zaklął pod

nosem, bo przecież mniej więcej dwa miesiące

temu rzucił palenie.

-Dzień dobry - usłyszał głos brata.

-Jest piętnaście po siódmej - warknął poirytowany.

- Chcesz wiedzieć, jak długo spałem?

-Niekoniecznie - odparł Tom, a specyficzny pogłos,

wydobywający się ze słuchawki, upewnił Raza, że

brat korzysta z telefonu komórkowego. - Podnieś

swój leniwy tyłek i słuchaj. Javiero dobrał się do

jednego z moich świadków. Sanitariusza.

-Cholera.

Raz mógł chwilowo nie znajdować się na liście płac

houstońskiej policji, lecz nie wyzbył się starych

przyzwyczajeń. Houston traktował jak swoje miasto.

Doskonale orientował się we

wszystkich lokalnych zdarzeniach i dobrze wiedział, o

jakiej sprawie mówi Tom. Trzy tygodnie temu była

strzelanina w pogotowiu ratunkowym. To Javiero i

dwaj inni członkowie bandy załatwili swego

dotychczasowego szefa. Cztery osoby zginęły, trzy

zostały ranne. Prasa uznała zbrodnię za wyjątkowy

przejaw przemocy na dotąd stosunkowo bezpiecznym

terenie. Rozgłos, jaki nadano tej sprawie, spowodował,

iż trafiła ona do Wydziału Specjalnego Policji, a tym

samym do Toma Rasmussina. Dwóch bandytów udało

się schwytać, lecz Javiero ciągle pozostawał na

wolności.

-Sanitariusz nie żyje? - upewnił się Raz,

-A jak myślisz? Javiero zjawił się u niego w domu ze

swoim uzi. Kule przecięły mojego świadka na pół.

Sąsiad, który rozmawiał z draniem i otworzył mu

drzwi, jest w stanie krytycznym.

-Do diabła. - Raz zaczął żałować, że właśnie teraz

rzucił palenie. - Masz jeszcze innych świadków -

powiedział.

-Jeden, odkąd usłyszał o zabójstwie z ostatniej

nocy, stracił nagle pamięć.

-A drugi?

-To kobieta. Będzie zeznawać, mimo że ma powody

do obaw. - W głosie Toma zabrzmiała satysfakcja. -

Tylko że ja nie mam wystarczająco dużo ludzi, by

zapewnić jej całodobową ochronę, dopóki nie znajdę

Javiera.

-Tom, nie myśl sobie, że ja... -zaczął Raz.

-Proponowałem jej wynajęcie ochroniarza. Jest

lekarką, więc stać ją na to.

-Świetnie. Sugerowałeś Agencję Północną? Jej

ludzie są godni polecenia.

-Mówiłeś, że chcesz wreszcie pracować na własny

rachu-

nek. Obaj wiemy, że to wymówka, która ma

usprawiedliwić twoją bezczynność. Ile ofert pracy

odrzuciłeś w tym miesiącu? Trzy,

pomyślał Raz.

-Ciągle szukam - odrzekł głośno.

-Z ilu zrezygnowałeś?

-Nie twój interes - rzucił Raz, pocierając brodę

pokrytą kilkudniowym zarostem. - Słuchaj, wiem,

że chcesz dobrze, ale nie potrzebuję, by starszy brat

prowadził mnie za rękę. Znajdę sobie robotę.

Nie ma pośpiechu, mam trochę oszczędności, dodał

w myślach.

-Ty naprawdę uważasz, że chodzi mi o ciebie -

mruknął Tom. - Nie będę dla twego dobra

ryzykował życia świadka. Potrzebuję ochrony dla tej

kobiety i chcę, byś przyjął tę pracę, kiedy już

przestaniesz użalać się nad sobą. Przecież

naprawdę jesteś w tym dobry.

-Prywatne agencje ochroniarskie...

-W tym przypadku nie wystarczą.

Raz uniósł brwi. Czyżby starszy brat osobiście

zaangażował się w całą sprawę? Oczywiście nie

chodziło o kobietę-świadka. Tom był zbyt uczciwy, by

oszukiwać żonę. Poza tym kochał ją nad życie.

-Potrzebuję cię - ciągnął porucznik Rasmussin. -

Jacy dostała od Javiera list z pogróżkami. Nie

spodobał mu się artykuł, który opublikowała na

temat zbrodni.

-Nic jej się nie stało? A dziecku?

-Nie. Ona mówi, że jestem przewrażliwiony. Tuzin

dziennikarzy pisało o tym wczoraj. Nawet taki drań

jak Javiero nie będzie ich śledził, by wszystkich

powystrzelać, tym bardziej że jest poszukiwany.

-Może twoja żona ma rację.

-Czyżbyś przez ostatnie kilka miesięcy zupełnie

stracił rozum? To były pogróżki od faceta, który

niedawno zabił pięć osób.

-Javiero jest bez wątpienia mordercą, ale nie

głupcem - powiedział Raz.

-Wie, iż znalazł się w tarapatach, i myśli, że jak już

wpaść, to z rozgłosem. Stąd wysyłanie pogróżek do

dziennikarzy.

-Gdyby sądził, że wszystko stracone, nie zależałoby

mu na likwidacji świadków.

Raz tylko się skrzywił. Tom zawsze był świetnym

policjantem, lecz nie rozumiał Javiera tak jak on, który

całymi latami obracał się w środowisku podobnych

mętów. Po prostu stał się jednym z nich. Jako tajny

agent policji wcielał się w ludzi z przestępczego

półświatka,

-Jedno musisz zrozumieć - wyjaśnił brat. - Javiero

nie obawia się śmierci ani więzienia. Najważniejsza

jest jego duma, reputacja. Chodzi o rozgłos nawet w

chwili klęski.

-Możliwe, że kieruje się teraz takimi motywami -

zgodził się Tom. - Nie zdaje sobie sprawy, że Jacy

jest moją żoną, bo ona używa w pracy panieńskiego

nazwiska, lecz jeśli się dowie, na pewno to

wykorzysta.

Raz zacisnął palce na słuchawce. Brat miał rację.

Kiedy morderca zorientuje się, że jedna z dziennikarek,

której groził śmiercią, jest żoną ścigającego go

policjanta, może zaatakować. Skoro Jacy była w

niebezpieczeństwie, nie miał wyboru i musiał zrobić

wszystko, co w jego mocy, nawet jeśli to oznaczało

podjęcie obowiązków ochroniarza jakiejś kobiety.

Westchnął głęboko, by pokonać uczucie paniki.

-Co chcesz, żebym zrobił? - zapytał.

-Zaopiekuj się moim świadkiem. Chroń jej życie,

póki nie złapiemy Javiera. Nie chcę, by ten

skurczybyk do czasu procesu chodził na wolności.

-Zeznanie jednego świadka nie gwarantuje

skazania. Zwykle nie można polegać na naocznej

relacji.

-Mamy inne dowody, lecz potrzebuję również jej

zeznań. Sędziowie nie zawsze ufają ekspertyzom ze

specjalistycznych laboratoriów. Ta kobieta to

diabelnie dobry świadek.

-Opowiedz mi o niej.

-Jest lekarką, specjalistką od chirurgii urazowej,

choć na to nie wygląda. Wątpię, by miała więcej niż

metr sześćdziesiąt i...

-Nie pytam o jej wygląd - przerwał Raz. – Jaka jest?

-Spokojna. Nie docenia niebezpieczeństwa. Ma

świetną pamięć do twarzy. Jest pewna, że tamtej nocy

widziała właśnie Javiera. Rozpoznała go.

-Skąd go zna?

-Przez dwa miesiące pracowała jako wolontariuszka

w klinice w Burroughs. Javiero kilka razy

przyprowadzał tam swoją siostrę,

-Z twojego opisu wynika, że będę chronił świętą.

-Zrób wszystko, żeby ze świętej nie zamieniła się w

ofiarę. Raz złożył obietnicę. Wiedział, dlaczego Tom go o

to prosił.

Houston miało świetnych tajnych agentów, którzy

mogliby podjąć się tego zadania, lecz gdy chodziło o

życie Jacy, żaden nie wydawał się jego bratu dość

dobry. Tom zaofiarował się zadzwonić do przełożonego

Raza i uzyskać dlań pozwolenie na przyjęcie

prywatnego zlecenia, które w istocie miało związek z

zadaniami policyjnymi.

-Mógłbym po prostu zwolnić się z pracy - stwierdził

Raz.

-Nie ma potrzeby. Przyjadę po ciebie za dziesięć

minut - powiedział Tom.

-Ufasz mi? - spytał Raz, czując, jak drży mu ręka

trzymająca słuchawkę.

-Tak - usłyszał.

Głupio robisz, pomyślał, odkładając słuchawkę. Po

chwili drżenie ręki ustało. Tom naprawdę nie zdawał

sobie sprawy, o co go prosił. Nie znał wszystkich

szczegółów z życiorysu młodszego Rasmussina.

Zależało mu tylko na zapewnieniu świadkowi należytej

ochrony.

Raz wziął prysznic, zastanawiając się, komu

właściwie Tom powierza bezpieczeństwo rodziny. Brat

nie miał pojęcia, co to znaczy pracować przez osiem lat

jako tajny agent. Gorąca kąpiel dobrze mu zrobiła,

choć nie zmyła poczucia wyczerpania, które przylgnęło

doń jak druga skóra. Wyszedł z łazienki i włączył

radio. Spiker oznajmił, że zostało jeszcze trzynaście

dni na bożonarodzeniowe zakupy. Raz zatrzymał się na

moment. Trzynaście dni? Wyjrzał przez okno. Aż

trudno uwierzyć, że zbliżają się święta. Słoneczne

niebo południowego Teksasu obiecywało kolejny ciepły

dzień. Do tej pory nie zauważył w mieście świą-

tecznych dekoracji. Nie chciał ich widzieć. Z głośnika

rozległa się piosenka o białym Bożym Narodzeniu. Raz

pomyślał o śniegu ze swego snu, zadrżał i wyłączył

odbiornik.

niż bezustanne myślenie o tym, co kule z broni palnej

mogą zrobić z ludzkim ciałem, choćby z jej własnym.

W ciągu dnia rzadko miała czas na snucie fantazji,

więc nie była w tym dobra. Niejasno wyobraziła sobie,

że obejmują ją silne, męskie ramiona, i poczuła

przyjemne ciepło. Gdy dopłynęła do południowego

krańca basenu, upewniła się, że przy furtce nadal stoi

policjant i pilnie ją obserwuje. Potem zawróciła.

Naprawdę przerażało ją to, co przytrafiło się ostatniej

nocy biednemu sanitariuszowi. Wiedziała, że nie

należy do odważnych, ale potrafiła zapanować nad

strachem. Robiąc kolejne okrążenie, wróciła w

marzeniach do wizerunku silnego mężczyzny, z którym

los zetknął ją pół roku temu.

Była na trzecim nocnym dyżurze w nowym miejscu

pracy i w nowym mieście, gdy ten człowiek pojawił się

w pogotowiu. Pamiętała liczne rany, które mu

opatrywała, podziwiając przy tym muskularną pierś,

porośniętą gęstym, brązowym zarostem. Znowu

poczuła przyjemne ciepło. Ostatnio próbowała chronić

się poprzez erotyczne marzenia przed surową

rzeczywistością. Może było to nieco dziecinne, lecz

nikomu nie szkodziło, a poza tym tego pacjenta, który

wywarł na niej tak silne wrażenie, nigdy więcej nie

spotkała.

Sześć miesięcy temu uznała go za bardzo

atrakcyjnego, ale mógł być poszukiwany przez policję.

Zapewniał, że jego rany pochodzą z wypadku, lecz Sara

potrafiła rozpoznać cięcia zadane nożem. Oczywiście

zawiadomiła odpowiednie władze, jednak mężczyzna

wymknął się, nim ktokolwiek zdążył wysłuchać jego

zeznań.

Dopływała do końca basenu, gdy rozległ się męski

głos.

- Doktor Grace?

Ogarnął ją strach. Uniosła głowę, chwyciła ręką za

krawędź

Mimo że był już grudzień, powietrze nie wydawało

się chłodne tego ranka i zachęcało do kąpieli.

Dwadzieścia minut po wschodzie słońca Sara Grace

zdążyła już raz przepłynąć basen. Woda była

chłodniejsza niż powietrze, naprawdę zimna, ale

niektórzy lubiła właśnie taką.

Gdy tylko Sara się zanurzyła, zaczęła marzyć. To

było lepsze

Sara wpatrywała siew mężczyznę. A więc był

policjantem? Teraz dopiero zauważyła różnicę między

jego obecnym i dawniejszym wyglądem. Teraz miał

krótsze włosy. Inaczej też wyglądały jego oczy, chociaż

nie potrafiła uświadomić sobie, na czym właściwie

polega ta różnica. Uśmiechał się słodko.

-Proszę mi mówić Raz - zaproponował. - Cieszę się,

że, poznając panią, występuję pod prawdziwym

nazwiskiem.

-Zachowuj się poważnie - upomniał go brat.

-Muszę coś zrobić, by zatrzeć wrażenie, które mógł

wywrzeć na pani doktor Eddie MacReady - mruknął

Raz i wzruszył ramionami.

-Chce pan, by zamiast funkcjonariusza przy furtce

pilnował mnie pański brat? - spytała zmieszana

Sara.

-Niezupełnie. Raz jest chwilowo na zwolnieniu. Czy

nie chciałaby pani najpierw wyjść z wody i

wysuszyć się, nim udzielę obszerniejszych

wyjaśnień? - spytał porucznik.

Sara zarumieniła się. Po chwili jednak opanowała

zmieszanie, uświadomiwszy sobie, że jest w

jednoczęściowym kostiumie, a mężczyźni i tak nie

zwracają uwagi na to, jak wygląda.

-Mój... ręcznik... - wyjąkała.

Mężczyzna, którego uważała dotąd za Eddiego

MacReady, sięgnął po ręcznik, który zostawiła na

leżaku.

- Proszę - rzekł z uśmiechem.

To było okropne. Stał tak blisko i patrzył na nią.

Sara przymknęła oczy i szybko owinęła się ręcznikiem.

Czuła, że gdy dotknęli się palcami, zadrżała jej ręka.

Oblała ją fala gorąca. Zacisnęła dłoń na ręczniku i

spojrzała na Raza. Spotkali się wzrokiem.

- Czy zechce pani wejść do domu? - spytał Tom.

Jego głos przywrócił Sarze poczucie rzeczywistości.

Uświa-

i zamarła. W ułamku sekundy spostrzegła nie jednego,

lecz dwóch mężczyzn. Detektyw, z którym rozmawiała

wielokrotnie od chwili zabójstwa sanitariusza,

przyklęknął na brzegu basenu. Za nim stał mężczyzna

z jej marzeń.

Sara osłupiała. Z trudem próbowała zachować

zimną krew.

-Tak?

-Nie zamierzałem pani przestraszyć - zapewnił

porucznik Rasmussin. - Chciałem jedynie, by pani

kogoś poznała.

Sara rzuciła okiem na mężczyznę stojącego za

policjantem. Przypominał młodego Harrisona Forda.

Miał na sobie wypłowiałe dżinsy i brudnoczerwoną

podkoszulkę. Lekko uśmiechnął się do niej, a ją

ogarnęło znajome uczucie ciepła.

-Już się spotkaliśmy - wyjaśniła z pewnym

zakłopotaniem.

-Naprawdę? - Zdziwiony mężczyzna uniósł brwi.

Sara poczuła się lekko rozczarowana, choć zdawała

sobie sprawę, że nie należy do kobiet, które

mogłyby się takiemu mężczyźnie wryć w pamięć.

-Kilka miesięcy temu zszywałam panu ranę, panie

MacReady.

-Och. - Przybysz nieznacznie się skrzywił, rzucając

okiem na porucznika. - Miałeś rację, mówiąc o jej

pamięci do twarzy. Zna mnie jako Eddiego

MacReady.

-Powinieneś był mi powiedzieć - rzekł policjant.

-Nie wiedziałem, kim jest twój świadek. Przecież ich

nazwiska trzymasz w tajemnicy przed prasą.

-Niewiele to dało, skoro Javiero i tak dopadł

jednego - powiedział Tom.

-Jesteśmy pani winni wyjaśnienie, doktor Grace. To

mój brat, sierżant Ferdynand Rasmussin z

houstońskiej policji. Pracuje jako tajny agent i ma

specyficzne poczucie humoru. Raz, poznaj doktor

Sarę Grace.

Wilks Eileen - Mężatka na niby.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: