Dab szypułkowy.doc

Dab szypułkowy (łac. Quercus robur)

Rodzina: Bukowate (Fagaceae)

Opis rośliny : Jest to drzewo liściaste, osiągające ok. 50 metrów wysokości. Drzewo długowieczne, żyje ponad 700 lat. W młodości rośnie dość szybko na wysokość, proces ten kończy się w wieku 120 - 200 lat. Przyrost pnia na grubość trwa jednak dalej. Drzewo rosnące swobodnie wykształca szeroką koronę. Korona młodych drzew jest kulista, z czasem staje się kopułowata. Owocem jest orzech nazywany żołędziem. Liście dębu bezszypułkowego ułożone są na pędzie skrętolegle. W zarysie są jajowato wydłużone, na szczycie okrągławe, podstawa liści klinowato zwężona. Ogonki są krótsze niż u dębu bezszypułkowego. W stanie bezlistnym rozpoznajemy ten gatunek po długim prostym pniu sięgającym daleko w głąb korony.

Siedlisko : Tworzy czyste dąbrowy i lasy mieszane z innymi gatunkami dębów, występujący w Europie Środkowej, Irlandii, Wielkiej Brytanii, południowej Skandynawii, aż po tereny Włoch i Bułgarii. W Polsce występuje rzadziej od dębu szypułkowego.

Surowiec zielarski : Kora dębowa (Cortex Quercus)

Główne związki : Zawiera 9 do 20% garbników, kwasy fenolowe, związki żywicowe oraz terpentyny, pochodne katechiny i kwasu elagowego), wykorzystywana jest w ziołolecznictwie

Działanie i zastosowanie : Odwar stosuje się do płukanek, okładów i obmywań przy stanach zapalnych skóry, błon śluzowych, odmrożeniach i lekkich oparzeniach. Posiada właściwości ściągające, przeciwzapalne, bakteriobójcze oraz przeciwbiegunkowe. Stosowany również przy nieżytach żołądka i jelit, stosowany przy krwawieniach, do płukania jamy ustnej, w leczeniu hemoroidów, żylaków odbytu, owrzodzeń żylakowych.