Conrad Joseph - Tajfun.pdf - Ebooks PL 16 Przygoda z sensacją - janek2013

Joseph Conrad

TAJFUN

Konwersja: Nexto Digital Services

Spis treści

III

TAJFUN

Joseph Conrad

Kapitan MacWhirr z parowca "Nan-Shan" miał oblicze, które w świecie

zjawisk fizycznych stanowiło dokładny odpowiednik jego umysłu: nie

odznaczało się ani stanowczością, ani głupotą; nie posiadało żadnych cech

wybitnych; było po prostu zwyczajne, beznamiętne i niewzruszone.

Jego wygląd mógł czasami sugerować co najwyżej nieśmiałość, kiedy

przesiadywał w różnych biurach na lądzie, ze słabym uśmiechem na opalonej

twarzy i spuszczonymi oczyma. Skoro je podniósł, widać było, że są błękitne i

patrzą prosto na rozmówcę. Włosy jasne i nadzwyczaj cienkie obejmowały od

skroni do skroni łysą kopułę czaszki niby kępa puszystego jedwabiu. Natomiast

zarost twarzy, koloru płomiennej marchwi, wyglądał jak szczeć miedzianego

drutu przycięta krótko nad linią ust; i choćby nie wiedzieć jak gładko się ogolił,

kiedy tylko poruszył głową, ogniste, metaliczne błyski przebiegały mu po

policzkach. Wzrostu był mniej niż średniego, o plecach lekko zaokrąglonych, a

kończynach zbudowanych tak mocno, że ubrania wydawały się zwykle

odrobinę przyciasne na nogach i ramionach. Jakby niezdolny pojąć różnicy

klimatów na rozmaitych szerokościach geograficznych, nosił zawsze brązowy

melonik, brązowy garnitur i ciężkie czarne buty. Ten portowy strój nadawał

jego krępej postaci wygląd sztywnej, niezgrabnej elegancji. Cienki srebrny

łańcuszek zegarka zwisał na kamizelce, a kiedy schodził na ląd, nieodmiennie

ściskał w potężnej, owłosionej ręce swój elegancki parasol w najlepszym

gatunku, ale zazwyczaj nie zwinięty. Młody Jukes, pierwszy oficer,

odprowadzając dowódcę do trapu, zdobywał się czasami na delikatną uwagę:

"Pan pozwoli, panie kapitanie" - i wziąwszy z szacunkiem parasol, unosił

drążek, potrząsał fałdami, w mgnieniu oka dokładnie je skręcał i oddawał

kapitanowi; a minę miał przy tym tak uroczystą, że pan Salomon Rout,

pierwszy mechanik, paląc nad świetlikiem swoje poranne cygaro, odwracał

głowę, aby ukryć uśmiech. "Atak! Ten przeklęty drapak... Dziękuję panu,

dziękuję" - bąkał kapitan serdecznie, nie podnosząc oczu. Mając tyle tylko

wyobraźni, ile trzeba na przeżycie każdego poszczególnego dnia, był spokojny i

pewien siebie: z tego samego powodu nie było w nim ani trochę

zarozumiałości. Zwierzchnik obdarzony wyobraźnią bywa obraźliwy, wyniosły i

trudno go zadowolić; każdy zaś statek dowodzony przez kapitana MacWhirra

był pływającym siedliskiem zgody i spokoju. Prawdę mówiąc kapitanowi równie

trudno byłoby ulec jakiemuś wybrykowi fantazji, co zegarmistrzowi złożyć

chronometr bez żadnych narzędzi prócz dwufuntowego młota i piły. A jednak

nieciekawe życie ludzi całkowicie pochłoniętych sprawami bieżącej chwili

posiada również swoje tajemnice. Na przykład w wypadku kapitana MacWhirra

nie można było w żaden sposób zrozumieć, co skłoniło do ucieczki na morze

tego całkiem udanego syna drobnego sklepikarza z Belfastu. A przecież to

właśnie zrobił, kiedy miał piętnaście lat. Wystarczyło się nad tym zastanowić,

by wyobrazić sobie jakąś olbrzymią, potężną a niewidzialną rękę, która wsuwa

się w ziemskie mrowisko, chwyta za ramiona, uderza głowami o głowy i pcha

nieświadomych ludzi w kierunku niezrozumiałych celów, w strony, o których im

się nawet nie śniło.

Ojciec nigdy mu w gruncie rzeczy nie wybaczył tego głupiego

nieposłuszeństwa. "Moglibyśmy się obejść bez niego - mawiał później - ale

mamy przecież sklep, a to nasz jedyny syn"! Po jego zniknięciu matka bardzo

płakała. Ponieważ nie przyszło mu na myśl zostawić jakąś wiadomość o sobie,

opłakiwano go jako zmarłego, dopóki po ośmiu miesiącach nie przyszedł

pierwszy list z Talcahuano. Był krótki i zawierał stwierdzenie: "Mieliśmy bardzo

piękną pogodę podczas rejsu". Widocznie jednak w przekonaniu piszącego

jedyną ważną wiadomość stanowił fakt, że tegoż dnia kapitan wciągnął go na

listę stałej załogi w stopniu zwykłego marynarza. "Bo umiem pracować" -

wyjaśnił. Matka znowu zalała się łzami, a ojciec wyraził swoje uczucia słowami:

"Tom jest osłem". Był to zażywny mężczyzna skłonny do żartobliwych kpin,

które do końca życia uprawiał w stosunku do syna, traktując go z lekkim

politowaniem, jak osobę niespełna rozumu.

Wizyty MacWhirra w domu były z konieczności rzadkie, ale w miarę jak

mijały lata, wysyłał rodzicom dalsze listy, zawiadamiając ich o swoich

awansach i podróżach po szerokim świecie. Były w tych listach takie zdania:

"okropny jest tu upał" albo "w dzień Bożego Narodzenia o czwartej po południu

napotkaliśmy góry lodowe". Starzy rodzice poznali w ten sposób nazwy wielu

statków, nazwiska kapitanów, którzy nimi dowodzili, nazwiska szkockich i

angielskich armatorów, nazwy mórz, oceanów, cieśnin, przylądków, obce

nazwy portów drzewnych, portów ryżowych, portów bawełnianych, nazwy wysp

i - imię jego dziewczyny. Nazywała się Lucy. Nie wpadł na pomysł, by napisać,

czy mu się to imię podoba. A potem starzy zmarli. W odpowiednim czasie

nastąpił wielki dzień ślubu MacWhirra, wkrótce po wielkim dniu, kiedy otrzymał

swoje pierwsze dowództwo.

Wszystko to wydarzyło się na wiele lat przed owym rankiem, kiedy w

kabinie nawigacyjnej parowca "Nan-Shan" stwierdził, że barometr, któremu nie

miał powodu nie ufać - spada.

Spadek barometru - biorąc pod uwagę precyzję instrumentu, porę roku i

położenie statku na kuli ziemskiej - nie wróżył nic dobrego, ale czerwona twarz

kapitana nie zdradzała wewnętrznego niepokoju. Wróżby dla niego nie istniały i

nie pojmował ich treści, dopokąd nie stanął oko w oko z przepowiedzianym

Conrad Joseph - Tajfun.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: