Cooper James - Sokole Oko 3 - Tropiciel śladów.pdf - Ebooks PL 16 Przygoda z sensacją - janek2013

COOPER JAMES

FENIMORE

Sokole Oko #3 Tropiciel

sladow

JAMES FENIMORE COOPER

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ołtarzem – zieleń pachnącej murawy,

Świątynią, Panie – twój przestwór

łaskawy,

Mą kadzielnicą – wonie, co z gór płyną,

A ciche myśli – modlitwą jedyną.

MOORE

Wzniosłość, która cechuje widok rozległych przestrzeni, dobrze jest znana

każdemu. Najgłębsze, najbardziej dalekosiężne, a być może i najszlachetniejsze myśli

przepełniają wyobraźnię poety, kiedy spogląda w otchłań bezkresnego pustkowia.

Rzadko się zdarza, by nowicjusz patrzał obojętnie na przestwór oceanu, a umysł,

nawet wśród mroku nocy, odnajduje w sobie odpowiednik owej wielkości

nieodłącznej od obrazów, których zmysłami objąć nie sposób.

Z uczuciem pokrewnym podziwowi i grozie – dziecięciu wzniosłości – spoglądały

osoby otwierające akcję niniejszego opowiadania na widok, który się przed nimi

roztaczał. Było ich razem czworo – dwóch mężczyzn i dwie kobiety – a wspięli się ma

stos pni drzewnych wyrwanych przez burzę, chcąc objąć wzrokiem okolicę.

Do dziś istnieje w naszym kraju zwyczaj nazywania takich miejsc pokosami.

Wpuszczając światło dnia do ciemnych i wilgotnych ostępów, tworzą one coś na

kształt oaz w uroczystym mroku dziewiczych lasów Ameryki. Pokos, o którym tu

mowa, znajdował się na szczycie łagodnego wzniesienia i choć niewielki, otwierał

rozległy widok – rzecz nader rzadką dla podróżnika w puszczy – tym, co zdołali

wydostać się na jego górny skraj. Nauka nie określiła dotąd, czym jest siła, która tak

często czyni podobne spustoszenia; jedni je przypisują trąbom powietrznym

wzbijającym słupy wody na oceanie, inni znów – nagłym i gwałtownym strumieniom

elektrycznego fluidu. Jednakże ich skutki w lasach są wszystkim dobrze znane.

Przy wyższym skraju owej przesieki niewidzialna moc spiętrzyła drzewo na drzewie

w taki sposób, że dwaj mężczyźni nie tylko mogli wspiąć się na wysokość około

trzydziestu stóp nad poziom ziemi, lecz także, przy odrobinie starania i zachęty,

nakłonić mniej śmiałe towarzyszki, by poszły za ich przykładem. Olbrzymie pnie,

złamane i uniesione potęgą wichru, leżały jeden na drugim niby słomiane kukły, a ich

gałęzie, wciąż jeszcze wydzielające woń zwiędłych liści, splątane były z sobą tak, iż

stanowiły wystarczające oparcie. Jedno z drzew wyrwane zostało z korzeniami i jego

dolny koniec, oblepiony ziemią, sterczał w górę, tworząc coś w rodzaju platformy dla

czworga poszukiwaczy przygód.

W opisie wyglądu owej grupki czytelnik nie powinien spodziewać się żadnych

znamion ludzi lepszej kondycji. Byli to wędrowcy po puszczy; choćby zaś nawet nimi

nie byli, ani ich dawniejsze obyczaje, ani obecna pozycja społeczna nie mogłyby w

nich wyrobić przyzwyczajenia do rozlicznych zbytków wyższego stanu. Dwie bowiem

z owych osób, mężczyzna i kobieta, należały do naturalnych właścicieli tych ziem,

będąc Indianami ze słynnego plemienia Tuskarorów, towarzyszyli im zaś: mężczyzna,

którego cechowały osobliwości właściwe człowiekowi, co strawił życie na oceanie, a

którego ranga nie przekraczała najprawdopodobniej stopnia prostego marynarza,

oraz dziewczyna nie należąca do wiele wyższej sfery, aczkolwiek młodość, słodycz

lica i skromny, choć bystry wyraz przydawały jej owej inteligencji i subtelności, tak

pomnażającej urodę osób płci pięknej. W tej chwili duże, błękitne oczy dziewczęcia

odzwierciedlały uczucie wzniosłości, jakie w śnieg budził widok, a miła twarz

promieniała zadumą, którą wszelkie głębokie wzruszenia – choćby przynosiły

najwyższą przyjemność – ocieniają oblicza istot niewinnych i myślących.

A zaprawdę widok mógł wywrzeć głębokie wrażenie na wyobraźni patrzącego. Ku

zachodowi, w którym to kierunku zwrócone były twarze wszystkich czworga, wzrok

obejmował ocean liści, przepyszny i bogaty różnorodną, żywą zielenią bujnej

roślinności, mieniący się soczystymi barwami, spotykanymi pod czterdziestym

drugim stopniem szerokości geograficznej. Wiązy o wdzięcznych płaczących

koronach, przebogate odmiany klonów, rozliczne gatunki szlachetnych dębów

amerykańskiej puszczy wraz z szerokolistnymi lipami splatały społem górne konary,

tworząc jeden ogromny, rzekłbyś nieskończony kobierzec listowia, który rozciągał

się hen ku zachodzącemu słońcu, aż po horyzont, gdzie stapiał się z obłokami,

podobnie jak fale i niebo stykają się u podstaw sklepienia niebieskiego. Tu i ówdzie,

na skutek działania burz czy tez kaprysu natury, otwierała się pośród olbrzymów

boru niewielka szczelina pozwalająca jakiemuś pomniejszemu drzewu wspiąć się ku

światłu i wznieść swą skromną głowę niemal do równego poziomu z dookolną

powierzchnią zieleni. Do tych należała brzoza, drzewo szacowne w mniej

uprzywilejowanych stronach, drżąca osika, różnorodne 'bujne orzechy i wiele innych,

a wszystkie przypominały hołysza i prostaka, którego okoliczności postawiły wobec

osób dostojnych i wielkich. Gdzieniegdzie wysoki, prosty pień sosny przebijał się

wskroś tego olbrzymiego łamu, wystrzelając nadeń wysoko, niby jakiś wspaniały

pomnik kunsztownie wzniesiony na równinie z liści.

Właśnie owa rozległość widoku, prawie nieprzerwana powierzchnia zieleni,

zawierała w sobie cechę wielkości. Piękno można było wyśledzić w delikatnych

barwach, podkreślonych stopniowaniem światła i cienia, natomiast uroczysty spokój

budził uczucie pokrewne grozie.

Cooper James - Sokole Oko 3 - Tropiciel śladów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: