Lilian Jackson Braun - Kot, który. . . 10 - Kot, który rozmawiał z duchami.pdf - ● Kot, który - jros

Kot który

rozmawiał z

duchami

Lilian Jackson Braun

GTW

tom 10.

Kot, który rozmawiał z

duchami

Przełożyła

Anna Gren

Tytuł oryginalny serii: The Cat Who... Series!

Tytuł oryginału: The Cat Who Talked To Ghosts

Tłumaczenie z oryginału: Anna Gren

Projekt okładki: Aleksandra Mikulska

Korekta: Maciej Korbasiński

Skład: Elipsa Sp. z o.o.

ISBN 978-83-61226-50-5

Elipsa Sp. z o.o.

01-673 Warszawa, ul. Podleśna 37

tel./fax +48 (22) 833 38 22

Printed in EU

INFORMACJE (0 22) 624 16 07

(od pn. do pt. w godz. 9.00-17.00)

Rozdział pierwszy

Jim Qwilleran jest teraz bogatym człowiekiem. Ściśle rzecz biorąc, jest najbogatszym

obywatelem Moose County. Okręg ten, jak powszechnie wiadomo, znajduje się czterysta mil

na północ od Wszelkich zamieszkanych terenów. Jest on odizolowanym skalistym zakątkiem

położonym w bezpiecznej odległości od zbrodni, korków ulicznych i zanieczyszczeń

powietrza, występujących na gęsto zaludnionych terenach na południe od okręgu. Tubylcy z

szowinistyczną pogardą patrzą na mieszczuchów, a ich ojczyznę nazywają Nizinami.

Zanim Qwilleran odziedziczył swój wielki majątek, pracował na Nizinach jako

dziennikarz. Przez dwadzieścia pięć lat jego teksty na temat świeżo popełnionych zbrodni

pojawiały się w rubrykach kryminalnych najważniejszych dzienników. Miliony ludzi znały

jego nazwisko (pisane w sposób nietypowy przez „Qw”) i fotografię (tu zwracały uwagę jego

bujne wąsy). Aż wreszcie, w niełatwym okresie życia, po pięćdziesiątce, odziedziczył fortunę

Klingenschoenów, przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Moose County.

Obecnie żyje skromnie w Pickax City, stolicy okręgu (trzy tysiące mieszkańców),

dzieląc niewielkie mieszkanko z dwoma syjamskimi kotami. Chociaż należy do niego połowa

Moose County i spora część New Jersey, pisuje felietony w lokalnej gazecie, jeździ

małolitrażowym samochodem i spotyka się z pracownicą miejscowej biblioteki. W Pickax

można często spotkać wysokiego, silnie zbudowanego mężczyznę z wydatnym wąsem.

Czasem jeździ na rowerze, czasem je obiad w restauracji albo odwiedza księgarnię z

używanymi książkami. Nadal dużo czyta. Chociaż zatroskane oczy oraz opadające wąsy

nadają jego obliczu wyraz smutku, trzeba stwierdzić, że Qwilleran jest zadowolony z życia.

Nic dziwnego, że interesuje się przestępstwami. Tkwią w nim przecież tak

charakterystyczne dla dziennikarzy: naturalna ciekawość świata i cynizm. Potrafi wyczuć

zbrodnię, dokładnie tak samo jak kot umie wywęszyć mysz. W ostatnim czasie nie dawały mu

spokoju podejrzenia, dotyczące incydentu, który wszyscy uznali za wypadek. O początku tej

historii najlepiej opowie sam Qwilleran. Oto słowa, które dziennikarz zarejestrował na taśmie

magnetofonowej wkrótce po tym, gdy w środku nocy musiał wyruszyć do North Middle

Hummock:

Czułem, że telefon zaraz zadzwoni. Wiedziałem o tym całe dziesięć sekund wcześniej.

Wiedziałem, zanim jeszcze jego dźwięk przerwał pierwszy akt Otella. Był niedzielny wieczór

na początku października. Siedziałem ubrany w pidżamę i spokojnie słuchałem opery. Kasetę

z nagraniem przywiozła mi z Anglii Polly Duncan. Koty też były spokojne, chociaż

niekoniecznie słuchały muzyki. Koko siedział dumnie wyprostowany na stoliku do kawy i

lekko się kołysał. Jego skośne, niebieskie oczy błyszczały. Muzyka operowa wprawia go

zawsze w trans. Yum Yum leżała zwinięta w kłębek na moich kolanach z łapkami

przyciśniętymi do uszu. A była to bez wątpienia kocia ocena muzyki Verdiego. Ja sam nie

należę do wielkich miłośników opery, ale Polly usiłuje mnie nawrócić. Muszę jednak

przyznać, że Otello Verdiego to kawałek dobrej muzyki.

Na operowej scenie właśnie rosło napięcie związane z wybuchem pijackiej burdy, gdy

Yum Yum zesztywniała i podkurczyła pazurki. W tej samej chwili Koko szeroko otworzył

oczy i zastrzygł uszami w kierunku telefonu. A w dziesięć sekund później rozległ się dźwięk

dzwonka.

Spojrzałem na zegarek. Niewiele osób w Pickax ma odwagę, by telefonować po

północy.

- Słucham - powiedziałem ze złością, oczekując, że usłyszę pijacki głos, który pyta o

Nadine, Doreen czy Chloreen, przekrzykując nocny gwar w barze. Telefonujący mógłby też

zapytać krótko: „Chtomówwii?” W takim przypadku odpowiedziałbym z chłodną dystynkcją:

„A do kogo szanowny pan dzwoni?” Wtedy on natychmiast odłożyłby słuchawkę, nawet nie

próbując przeklinać. Ze wszystkich znanych mi krótkich zwrotów najskuteczniej w takich

okolicznościach odstrasza rozmówcę pytanie zaczynające się od słów „A do kogo...?”

Tym razem na linii nie było jednak żadnego bywalca barów. Głos, który usłyszałem,

brzmiał tak, jakby należał do Iris Cobb. Chociaż, zamiast radości, brzmiała w nim teraz jakaś

niepokojąca, łzawa nuta - Bardzo przepraszam, panie Q, że dzwonię tak późno. Ale strasznie

jestem zdenerwowana.

- Co panią martwi? - zapytałem szybko.

- Słyszę jakieś dziwne hałasy - odpowiedziała, pochlipując.

Pani Cobb mieszka samotnie na starej farmie, daleko na wsi, gdzie nieczęsto zdarzają

się hałasy, a każdy najcichszy nawet dźwięk brzmi szczególnie donośnie w nocy. W takich

okolicznościach stukotanie i zgrzytanie pieca czy elektrycznej pompy może być co najmniej

denerwujące, a obluzowana okiennica uderzająca o ścianę budynku może doprowadzić do

szaleństwa.

Lilian Jackson Braun - Kot, który. . . 10 - Kot, który rozmawiał z duchami.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: