Siedlar Pawel - Czekajac w ciemnosciach.pdf - books(1) - nomaki

Paweł Siedlar

CzekajĄc w ciemnoŚciach

2002

Opowieść tę dedykuję profesorowi Aloisowi Ternclavennie. Jednocześnie składam

mu wyrazy gorącej wdzięczności za pomoc i daleko idącą cierpliwość okazywaną mi

na kaŜdym kroku.

Paulus von Zidler

Monice N. – Czarodziejce, która przywraca do Ŝycia umarłe Ŝółwie

Gdy za kolejnym zakrętem, hen nisko w dolinie po raz pierwszy ujrzałem

niewielkie, senne miasteczko, odniosłem wraŜenie, Ŝe mam przed sobą makietę,

model wykonany rękami rozmiłowanego w detalach perfekcjonisty. Ciemne kontury

zabudowań odcinały się wyraźnie od kolorowej szachownicy pól uprawnych i

zielonych połaci winnic. Ten widok trwał przez dwie, moŜe trzy sekundy. Czekałem,

aŜ za następnym i następnym zakrętem pojawi się znów nieco przymglony

oddaleniem, lecz mimo to, a moŜe właśnie dzięki temu doskonały w swej formie

pejzaŜ.

Szosę poprowadzono ostrymi serpentynami, zboczem góry. Jechałem więc dość

wolno. Dlatego zdąŜyłem podjąć decyzję, zanim straciła ona sens: skręciłem w

boczną, mało uczęszczaną drogę wiodącą ku odkrytemu właśnie miastu.

– Wrota zajazdu „KsięŜna Atrtrox” były szeroko otwarte. Kiedyś tędy na

podwórzec wjeŜdŜały powozy i bryki. Tam wyprzęgano zdroŜone konie, zastępując je

wypoczętymi. Tam mieściły się ongiś stajnie i szopy. Dziś na podwórzu stała tylko

mocno poobijana „Simca Rancho”. Zaparkowałem swego „Land Rovera” i wszedłem

do hallu. Nie zastałem w nim nikogo. Tylko zawieszony u sufitu wentylator

pracowicie mieszał ciepłe powietrze niby niezbyt gęstą zupę.

– Czy jest ktoś w domu? – zawołałem w korytarzyk wiodący do wnętrza.

Odpowiedziała mi cisza.

– Halo, jest tam ktoś?

Gdzieś w środku, chyba na piętrze trzasnęły jakieś drzwi. Zaraz potem rozległ się

przeciągły hałas, bardzo podobny do tego, jaki wydaje spadający z drewnianych

schodów wór ziemniaków. Hałasowi towarzyszył przeciągły okrzyk i nieskutecznie

tłumione, za to bardzo niecenzuralne przekleństwo. Przez kolejną minutę nic się nie

działo. Czekałem cierpliwie. Wreszcie na końcu korytarzyka pojawił się zaŜywny

męŜczyzna o bardzo zaspanym wyglądzie. Idąc zgięty wpół, masował sobie plecy

lewą ręką i krzywiąc się, połypywał na mnie z wyrzutem.

Siedlar Pawel - Czekajac w ciemnosciach.pdf