McKinney Meagan - Księżycowa dama.pdf - McKinney Meagan - monwoz71

Księżycowa

dama

Prolog

Wrzesień 1881 roku

Rafael Belloch odsunął skórzaną zasłonę w oknie powozu, gdy mijali ratusz.

Wysunął głowę przez okno i zawołał do stangreta:

- Jedź tędy, przez Baxter Street!

- Ależ to Five Points, proszę pana! A w dodatku już się ściemnia.

- Trafiłeś dwa razy w dziesiątkę. Jedź jak mówię!

- Roi się tu od ciemnych typów... Wylęgarnia szumowin!

- Nic mnie to nie obchodzi! Rób co każę!

- Jak pan sobie życzy.

Woźnica zadął w trąbkę, by ostrzec inne pojazdy. Potem smagnął lejcami

konie po lśniących zadach i lakierowany powóz skręcił w najbliższą

przecznicę.

Rafę opadł ze znużeniem na obite pikowanym atłasem siedzenie i

przyglądał się, jak dzień umiera w krwawej łunie zachodu. Księżyc wschodził

właśnie nad Upper Bay. Ze swego miejsca Belloch mógł dostrzec od strony

Manhattanu zarys wieży. To nieukonczony jeszcze most wznosił się dumnie

nad miastem na przeciwległym brzegu East River. Zwisająca z filarów

plątanina prętów wyglądała jak pajęcza sieć na tle ciemniejącego nieba.

Wstępniaki nowojorskich gazet przepowiadały, że pokraczna struktura

runie lada chwila pod własnym ciężarem. Ale Rafael widział już na Zachodzie,

jak jego ludzie - inżynierowie i robotnicy - wiercili tunele kolejowe w

granitowych skałach rzekomo nie do przebicia. Most nie runie, będzie stał.

Mógł się o to założyć!

Wydawało się, że teraz nawet najbardziej fantastyczne marzenia mogą się

urzeczywistnić. Niektórzy wierzyli, że w tej epoce cudów wszystkie zdobycze

nauki zostaną wykorzystane dla dobra ludzkości. Rafe słuchał z pogardą tych

pyszałkowatych zaślepieńców. Owszem, ludzie potrafili już rozsadzać góry i

budować drapacze chmur, ale głodne dzieci nadal żebrały w mrocznych

zaułkach Baxter Street. Postęp przynosił pożytek tym, którym pęczniały

portfele. Na ludzką duszę nie miał żadnego wpływu. Ani na skamieniałe serce

wypełnione jedynie myślą o zemście.

Turkot kabrioletów i kolasek ucichł w oddali, gdy powóz opuścił dobrze

utrzymane ulice o trotuarach z szaroniebieskiego piaskowca i wjechał na

poszczerbione bruki slamsów. Przez chwilę, póki nie dotarł do jego uszu

chrapliwy zgiełk Five Points, Rafael zanurzył się w dziwnie kojącą ciszę. Było

tak cicho, że słyszał bijące na Anioł Pański dzwony kościoła św. Patryka.

Za dnia na Baxter Street nie brakowało „przyzwoitych" przechodniów. Dla

wielu magistrackich urzędników Lower East Side stanowiła istny raj. Można

tu było wpaść do ulubionej trafiki i za jednym zamachem odwiedzić

zaprzyjaźnioną damę lekkich obyczajów. Nierzadko obie znajdowały się pod

jednym dachem.

Sytuacja w tej części miasta nieco się poprawiła od osławionych czasów, gdy

członkowie konkurujących gangów rozwalali sobie nawzajem czaszki w biały

dzień. Nawet słynny Karol Dickens nie ośmielił się pojawić tu bez eskorty. Ale

to było przed ponad trzydziestu laty. Teraz w miejscu starej gorzelni stał

kościół i misja. Mimo to większość nowojorczyków nadal unikała Five Points,

zwłaszcza po zachodzie słońca. I właśnie dlatego Rafe Belloch odwiedzał od

czasu do czasu te strony. On -jeden z filarów nowojorskiej elity. On - ulubieniec

Caroline Astor, wyroczni „braminów z Fifth Avenue", jak ich pogardliwie

określał.

Ich? Nas, poprawił się w duchu. Niestety, nas.

Jazda przez Five Points była znakomitą odtrutką, ilekroć ogarniało go

zbytnie samozadowolenie. Luksus i wysoka pozycja społeczna związane z

niedawno zdobytym bogactwem mogły sprawić, że spocznie na laurach.

Musiał więc od czasu do czasu przyjrzeć się znów ludzkiej nędzy.

Przypominała mu, że jego życiową misją jest zemsta. Zemsta na tych, którzy

teraz byli gotowi bratać się z nim. Na podłych bogaczach, którzy spowodowali

ruinę i hańbę jego rodziny. Którzy bez mrugnięcia okiem skazali go w

dzieciństwie na nędzną egzystencję w Five Points.

Ponure cienie przeplatały się ze światłem gazowych latarń. Powóz mijał

butwiejące drewniane domy. Od czasu do czasu migały między nimi wysokie

ceglane domy czynszowe. Współczucie zmagało się w duszy Rafaela z

obrzydzeniem, gdy spoglądał na zaludniających te kąty włóczęgów,

żebraków, złodziei, morderców, ulicznice i oszustów. A przede wszystkim na

tłumy bezdomnych dzieci, porzuconych lub osieroconych, zdanych tylko na

własne siły, walczących z bezpańskimi psami o suchy kąt do spania.

Na Wall Street powinni stworzyć jeszcze jedną giełdę: brudu i nędzy,

pomyślał. Tego towaru nigdy w mieście nie zabraknie!

Powóz podskoczył nagle i zatrzymał się. Po chwili ruszył znowu. Mijali

właśnie skrzyżowanie trzech przecinających się ulic, za którym rozciągał się

istny labirynt mrocznych, nędznych zaułków, pełen niezliczonych melin.

Świat, o którym nie mówiło się i nie czytało, chyba że w brukowej prasie.

Powóz skręcił w jeden z zaułków i znowu się zatrzymał, tak raptownie, że

zadźwięczały łańcuszki przy uprzęży.

Rafael omal nie spadł z siedzenia. Wysunął głowę przez okno.

- Psiakrew! - zaklął. - Wilson, co ty, u diabła...

Nim skończył, smukła kobieca ręka podsunęła mu pod nos wilgotną

szmatę. Zdążył odwrócić głowę, ale poczuł ciężki odór chloroformu. Nie stracił

przytomności, lecz był jak ogłuszony potężnym ciosem w głowę.

Opadł bezwładnie na siedzenie. Wszystkie zmysły odmówiły mu

posłuszeństwa. Wokół rozbrzmiewała kakofonia niezrozumiałych dźwięków.

Potem ktoś jednym szarpnięciem otworzył drzwiczki powozu.

- Wysiadaj, durniu, i lepiej się pośpiesz, bo cię podziurawię!

Nadal otumaniony i walczący z mdłościami Rafe znalazł się na brudnej,

zaśmieconej uliczce. W gęstniejącym mroku ledwie mógł dostrzec potężnego

mężczyznę w płaszczu z szorstkiego, luźno tkanego materiału i w spodniach z

żaglowego płótna wetkniętych w drewniane chodaki. W prawej ręce

nieznajomy ściskał kawaleryjski pistolet.

Rafael spojrzał w górę i nad jego lewym ramieniem zobaczył drugiego

napastnika. Siedział na koźle obok Wilsona i przykładał mu wielki nóż do

gardła.

Nagle ktoś podsunął mu do twarzy latarnię, tak blisko, że niemal całkiem

go oślepił.

- Patrzcie no, ale się wystroił! - mruknął mężczyzna stojący na uli

cy. - Szczęście nam sprzyja, kochanie!

„Kochanie", jak się Rafe szybko zorientował, świeciło mu właśnie w twarz

latarnią. Była to ta sama kobieta, która zamroczyła go chloroformem. Twarz

miała do połowy zasłoniętą czarną maską, a odgarnięte do tyłu ciemne włosy

przewiązała szkarłatnym szalem naszywanym paciorkami. Ubrana była w

połataną spódnicę z brązowej wełny i brudnozielony aksamitny żakiet, który

McKinney Meagan - Księżycowa dama.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: