102. Maguire Margo - Celtycka narzeczona.pdf - SAME NAJLEPSZE ROMANSE HISTORYCZNE (aneczka119) - nena6911

MARGO MAGUIRE

Celtycka narzeczona

PROLOG

Wczesną zimą w zachodnim Cheshire, Anglia, Roku Pańskiego

1428

Noc była ciężka, długa i nie przyniosła ukojenia. Keelin O'Shea

przypomniała sobie na wpół zatarte w pamięci wydarzenia. Kierowana

przedziwną intuicją, wyczuwała, że grozi jej niebezpieczeństwo. Nie

tylko jej. Podobna groźba wisiała nad stryjem Tiarnanem. Gdzieś w

pobliżu czaili się żołdacy Mageeana. Nie pozostawało jej nic innego,

jak tylko wyjąć ze schowka starodawną włócznię i pod jej

dotknięciem spytać: co dalej? Traktowała ją niby świętość. Przez

chwilę stała w zamyśleniu. Zastanawiała się, jak wybrnąć z tej trudnej

sytuacji.

Kiedyś się skończy moja tułaczka, rozmyślała. To już niedługo.

Spokojnie wrócę do Irlandii i poślubię tego, którego wybrał mi przed

laty ojciec mój, Eocaidh O'Shea, naczelnik klanu Ui Sheaghda. Wnet

znikną troski, gdy u mego boku stanie mąż silny, krzepki i zdrowy.

Będzie mnie chronił od wszelkiego zła. Z radością wejdę do dawnego

domu, który zawsze był drogi memu sercu.

Łzy napłynęły jej do oczu, kiedy pomyślała o swoim klanie. Od

czterech lat pędziła nędzny żywot na wygnaniu, sama - jeśli nie liczyć

Tiarnana. Miała już tego dość. Ani dnia dłużej, postanowiła.

Podróż we wczesnych miesiącach zimy nie należała do

najbezpieczniejszych. Na szczęście Tiarnan wciąż miał ze sobą kilka

cennych monet z zapasu, który zabrali z sobą tuż przed ucieczką z

Irlandii. Mogliby nimi zapłacić za morską przeprawę, tyle że wtedy

pewnie nic by im nie zostało.

Keelin zdawała sobie sprawę, że oszaleje, jeśli choć jedną zimę

dłużej przyjdzie jej spędzić poza domem. Chciała przynajmniej

wiedzieć, co się stało z klanem po krwawej bitwie, w której zginął jej

ojciec. Keelin uciekła, zabierając ze sobą włócznię Sheaghda, ale

tęskniła do swoich kuzynów i młodych dziewcząt ze wsi

Carrauntoohil.

Stryj Tiarnan nie budził w niej niechęci. Wręcz przeciwnie -

kochała go tak mocno, jak tylko można kochać pokrewną duszę. Lecz

w starym ciele nic już nie zostało z młodzieńczego wigoru. To ona

głównie troszczyła się o to, by przeżyli, lecz ta rola okazała się

ciężkim brzemieniem dla niedoświadczonej dziewczyny.

Keelin zwinnie ześlizgnęła się z wąskiej pryczy i popatrzyła na

Tiarnana. Starzec spał snem sprawiedliwego. Oczy miał zamknięte.

Mocno zaciśnięte usta rysowały się wąską szczeliną w jego

śnieżnobiałej brodzie. Dobrze, że spał. Niedawno zachorował na

płuca, gorączkował i jeszcze nie całkiem wydobrzał. Ciągłe był słaby.

Keelin nie chciała go budzić. W obecnym stanie tylko by marudził i

pewnie jej przeszkadzał. Na moment przymknęła powieki. Już nieraz

uratowała życie wyłącznie dzięki intuicji.

Niezmiernie rzadko się myliła. Teraz także nie miała czasu do

stracenia. Wyczuła, że Mageeanowie są bardzo blisko. Nieważne,

dokąd zmierzali, byle tylko ominęli tę niewielką, opuszczoną chatę,

która stała się jej schronieniem. Wiele pracy włożyła w to, by urządzić

tutaj choć trochę przytulne siedlisko.

Zarzuciła szal na ramiona, dołożyła kilka polan do ognia i po

cichu wyszła na zewnątrz, w chłodną ciszę poranka. Blada poświata

wstającego dnia oświetlała wąską ścieżkę. Z łatwością doszła na tyły

chaty, do grubo ciosanej zagrody dla muła. Za schronienie przed

zimnem i deszczem służył zwierzęciu tylko przedłużony kawałek

dachu, podparty grubymi drągami.

Keelin podeszła do krytego wozu i po omacku przesunęła ręką po

chropowatym drewnie, szukając wąskiego zagłębienia. Sama zrobiła

tę kryjówkę. Miała nadzieję, że deska wytrzyma jeszcze jedną próbę.

Kto by pomyślał, że skarb rodu - włócznia z grotem z obsydianu -

mógłby być ukryty w tak widocznym miejscu?

Palce dziewczyny trafiły na metalowy haczyk. Odsunęła go,

włożyła rękę do schowka i poczuła owiniętą w skóry włócznię.

Włócznię, której niegdyś dotykały dłonie pogańskiej bogini. Wśród

członków klanu znana była pod nazwą Ga Buidhe an Lamhaigh, a

wodzowie otrzymali ją w niepamiętnych czasach, przed najazdem

wikingów, zanim jeszcze druidowie zaczęli odprawiać czary. Przez

całe wieki piękna czarna włócznia była symbolem panowania

Sheaghdy w Kerry.

Utrata włóczni równałaby się zagładzie klanu O’Shea. To dlatego

polował na nią ich zaciekły wróg, Ruairc Mageean.

Dotykając Ga Buidhe an Lamhaigh, za każdym razem Keelin

czuła magię czarnego ostrza. Także i teraz owionął ją chłodny

powiew, silniejszy od poprzedniego, trwalszy i wysysający z niej

wszystkie siły.

To był zarazem jej przywilej i przekleństwo. Poza nią nikt nie

miał w sobie dostatecznej mocy, by na stałe obcować z włócznią.

Keelin głęboko zaczerpnęła tchu, usiadła na podściółce z

sosnowych szpilek, przymknęła oczy i powoli wyjęła włócznię ze

skórzanej pochwy.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Południowa część Chester, Anglia, początek zimy 1428 roku

Grube gałęzie drzew tworzyły w górze coś na kształt baldachimu.

Słabe promienie słońca z trudem przebijały się przez gęstwinę i

jasnymi plamkami kładły się na ciemnych pniach i konarach. Było już

późne popołudnie. Grupa jeźdźców popędzała zmęczone konie, chcąc

przed zmierzchem dotrzeć do zamku Wrexton. Marcus de Grant jechał

u boku ojca. Skrzywił się, kiedy Eldred z uporem wrócił do rozmowy

o ślubie.

Małżeństwo. Sam dźwięk tego słowa wywoływał ciarki na

skórze.

- W Haverston było wiele panien na wydaniu, synu - powiedział

Eldred de Grant. - Młodych i powabnych.

- Ojcze.

- Starzeję się, mój drogi chłopcze. Ty też nie jesteś coraz

młodszy - ciągnął Eldred. - Pewnego dnia zajmiesz moje miejsce jako

earl Wrexton. Chciałbym, żebyś miał towarzyszkę życia. Przyjaciółkę,

żonę. Kogoś, kto będzie równie dzielny jak twoja matka, Rhianwen.

Akurat pod tym względem Marcus w pełni podzielał zdanie ojca.

Niestety, dotąd nie spotkał niewiasty, która by mu się spodobała.

Owszem, znał kilka, które były ładne, miłe i z polotem, ale były to

żony przyjaciół. Przy pannach - zwłaszcza szlacheckiego rodu - od

razu tracił cały rezon. Peszyły go ich wykwintne stroje, szelest

jedwabiu, melodyjne głosy, wydęte usta i trzepotanie powiek. A do

tego ta cała służba, fraucymer, zamieszanie.

Kruche istotki, myślał o nich. Delikatne i tajemnicze. Marcus był

wojownikiem, a nie paziem, i nie bardzo wiedział, jak z nimi

rozmawiać. Nie miał w sobie nic z bawidamka. Wysoki, potężnie

zbudowany, bał się, że zgniecie każdą dziewczynę, gdy tylko mocniej

ściśnie ją w objęciach.

- Żonę, wuju Eldredzie? - spytał młodociany kuzynek Marcusa,

jadący wraz ze starszymi. Liczył sobie jedenaście wiosen, nazywał się

Adam Fayrchild i od kilku lat był sierotą. Poczciwy Eldred przygarnął

chłopca, choć ich pokrewieństwo było raczej dalekie. - A po co nam

jakaś żona w zamku Wrexton? Przecież tam panuje porządek i zgoda.

Mamy kuzynkę Isoldę, zbrojnych, kucharzy, pokojówki...

102. Maguire Margo - Celtycka narzeczona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: