Otrzymujemy tu osłabienie fazy (patrz rys. 3) lub nawet całkowite jej wygaszenie, gdy E01 = E02. W tym ostatnim przypadku światło nie rozchodzi się w ośrodku (rys. 4).
W pozostałych przypadkach mamy do czynienia z różnymi stopniami wzmocnienia lub osłabienia się fal.
§3. POLARYZACJA ŚWIATŁA
Z innymi jednak efektami spotykamy się, gdy nakładać się będą na siebie fale, w których kierunki drgań wektora elektrycznego nie są jednakowe.
Bez ograniczenia ogólności rozważań możemy przyjąć, że kierunki drgań wektora elektrycznego w obu falach są do siebie prostopadłe. Istotnie, w przeciwnym przypadku każdą z fal moglibyśmy rozłożyć na dwie składowe Y i Z, w których drgania odbywają się wzdłuż dwu nawzajem prostopadłych osi Y i Z. W wyniki interferencji składowych Y obu fal otrzymamy fale, w której drgania odbywają się wzdłuż osi Y. Analogiczna sytuacja zachodzi dla składowych Z. W ten sposób możemy zastąpić każdą parę spolaryzowanych liniowo fal, których płaszczyzny polaryzacji tworzą ze sobą kąt różny od zera, przez parę fal spolaryzowanych w płaszczyznach wzajemnie prostopadłych.
Niech fale składowe będą postaci
dla i = 1, 2, (18)
gdzie wektory
, (19)
. (20)
W wyniku nałożenia obu tych fal drgania wektora elektrycznego opisane będą przez równanie
. (21)
W przypadkach, gdy δ1 = δ2 = δ lub δ1 = δ2 + 180˚ = δ równanie (21) możemy zapisać w prostszej postaci
. (22)
Kierunek drgań wektora elektrycznego [0,E01,±E02] w obu tych przypadkach jest stały, co oznacza, że światło pozostaje liniowo spolaryzowane.
W pozostałych przypadkach koniec wektora elektrycznego zakreśla w płaszczyźnie YZ elipsę. Mówimy wówczas, że światło jest spolaryzowane eliptycznie (rys. 5).
rako91