Rice Anne - Dzieje czarownic z rodu Mayfair tom.1cz.2 - Godzina czarownic.pdf - rice anna - akacja08

ANNE RICE

GODZINA CZAROWNIC

The witching hour

Tom 2

Przełożyła: Hanna Pustuła

Wydanie polskie: 1995

Pierwsze cztery części akt zawierają materiał, który Petyr van Abel spisał specjalnie dla Talamaski,

posługując się łaciną, a przede wszystkim łacińskim szyfrem stosowanym przez Talamaskę od

czternastego do osiemnastego wieku, by uczynić treść listów i dzienników niedostępną wścibskim

oczom. Wiele fragmentów zostało zapisane również w języku angielskim, bowiem Petyr van Abel,

chcąc przekazać dialogi oraz pewne myśli i uczucia w sposób bardziej naturalny niż mógł na to

pozwolić starożytny łaciński szyfr, miał

zwyczaj używać angielskiego, gdy przebywał wśród Francuzów, a francuskiego, gdy znajdował się

wśród Anglików.

Niemal cały materiał ma formę listów, która była w owym czasie i aż po dzień dzisiejszy

podstawową formą raportów kierowanych do archiwów Talamaski.

Zgromadzeniu przewodził wówczas Stefan Franck. Większość zawartych w aktach listów kierowana

jest właśnie do niego i charakteryzuje się swobodnym, osobistym, niekiedy zupełnie nieoficjalnym

tonem. Petyr van Abel nie zapominał jednak nigdy, iż jego pisma są przeznaczone do archiwów;

starannie wyjaśniał wszelkie szczegóły na użytek niepoinformowanego czytelnika. Dlatego opisywał

kanały Amsterdamu, chociaż zwracał się do osoby mieszkającej nad jednym z nich.

Tłumacz niczego nie pominął. Adaptacji oryginalnego materiału dokonano jedynie tam, gdzie tekst

listów i zapisów w dziennikach uległ zniszczeniu i jest nieczytelny lub, gdy słowa i frazy

starożytnego łacińskiego szyfru są niejasne dla współczesnych uczonych Zgromadzenia czy też, gdy

archaiczne angielskie zwroty utrudniłyby dzisiejszemu odbiorcy właściwe zrozumienie znaczenia.

Oczywiście, pisownia została unowocześniona.

Współczesny czytelnik powinien wziąć pod uwagę, że język angielski używany w owym czasie - w

końcu siedemnastego wieku - miał niemal to samo brzmienie co obecnie.

Zwroty i wyrażenia, takie jak „całkiem niezły”, „wydaje mi się” czy „przypuszczam”, były w

powszechnym użyciu. Nie zostały zatem wprowadzone przez tłumacza, lecz znajdujemy je w

oryginalnym tekście.

Jeżeli odniesiemy wrażenie, że świat, który opisuje Petyr, jest zaskakująco

„egzystencjalny” jak na tamtą epokę, wystarczy ponownie poczytać Szekspira tworzącego

siedemdziesiąt pięć lat wcześniej od naszego autora by uświadomić sobie, jak głęboko zakorzeniony

był w świadomości ateizm i egzystencjalizm myślicieli owych czasów i z jaką ironią odnosili się oni

do otaczającej ich rzeczywistości. To samo można by powiedzieć o stosunku Petyra van Abla do

spraw płci. Wielkie zahamowania dziewiętnastego stulecia sprawiają, że zapominamy niekiedy, iż

wieki: siedemnasty i osiemnasty były o wiele bardziej liberalne w sprawach ciała.

Wracając do Szekspira warto powiedzieć, że Petyr darzył go szczególnym uczuciem i z ogromną

przyjemnością czytywał zarówno jego sztuki jak i sonety. Często nazywał go

„swoim filozofem”.

Pełna historia Petyra van Abla, warta opowiedzenia sama dla siebie, zawarta jest w siedemnastu

opatrzonych jego imieniem tomach, w których znajdziemy komplet napisanych przez niego raportów

dotyczących wszystkich spraw, jakie kiedykolwiek badał.

Przeznaczeniem wszelkich przekazów van Abla od początku było znalezienie się w archiwach

Talamaski.

W naszym posiadaniu znajdują się również dwa powstałe w Amsterdamie jego portrety. Pierwszy,

namalowany przez Franza Halsa specjalnie dla Roemera Franza, w owym czasie głowy

Zgromadzenia, przedstawia wysokiego jasnowłosego młodzieńca o nordyckiej urodzie, z owalną

twarzą, wydatnym nosem, wysokim czołem i wielkimi przenikliwymi oczyma. Drugi, pędzla Thomasa

de Keysera powstały około dwudziestu lat później, ukazuje mężczyznę o cięższej budowie i

pełniejszej, chociaż wciąż charakterystycznie pociągłej twarzy, ze starannie przystrzyżonymi wąsami,

brodą i długimi blond lokami opadającymi na ramiona spod kapelusza z szerokim rondem. Na obu

portretach Petyr sprawia wrażenie człowieka bardzo swobodnego i w pewien szczególny sposób

pogodnego, co zresztą jest charakterystyczne dla wielu wizerunków mężczyzn portretowanych w

owym czasie przez holenderskich malarzy.

Petyr należał do Talamaski od wczesnego dzieciństwa aż do swojej śmierci, która położyła kres jego

czterdziestotrzyletniemu życiu. Zginął podczas wykonywania swoich obowiązków - o czym dowiemy

się z ostatniego raportu, jaki van Abel sporządził dla Talamaski.

Wszystkie relacje są zgodne, co do faktu, że Petyr był nie tylko gawędziarzem i słuchaczem z

prawdziwego zdarzenia, lecz także urodzonym pisarzem, a oprócz tego namiętnym i impulsywnym

człowiekiem. Kochał artystyczny świat Amsterdamu i chętnie spędzał długie godziny w pracowniach

malarzy. Nigdy jednak nie odrywał się od swoich badań, a jego komentarze bywają rozwlekłe,

przesycone szczegółami, czasem nieumiarkowanie emocjonalne. Niektórych czytelników mogą

irytować. Dla innych zapewne okażą się bezcenne, gdyż oprócz barwnych opisów wydarzeń, których

był świadkiem, autor przekazał nam również wyraźny ślad własnej osobowości.

Petyr posiadał pewną ograniczoną zdolność odczytywania myśli (sam przyznawał, iż niechęć i

obawa, jaką budził w nim ów talent, przeszkodziły mu rozwinąć go w pełni); potrafił także wprawiać

w ruch niewielkie przedmioty, zatrzymywać zegary i wykonywać podobne „sztuczki”.

Pierwszy kontakt z Talamaską Petyr nawiązał wtedy, gdy, jako ośmioletni sierota wędrował po

ulicach Amsterdamu. Przeczuwając, że Dom jest schronieniem dla dusz podobnie jak on „innych”,

kręcił się w pobliżu, by w końcu pewnej zimowej nocy zasnąć na frontowych schodach, gdzie

niechybnie by zamarzł, gdyby Roemer Franz nie znalazł go i nie zabrał do środka. Później odkryto, iż

Petyr otrzymał był staranne wykształcenie i potrafi czytać zarówno po łacinie jak i po holendersku, a

także rozumiał język francuski.

Zachował jedynie mgliste i rozproszone wspomnienia o rodzicach i spędzonych z nimi

najwcześniejszych latach życia; podjął jednak samodzielną próbę zbadania swojego pochodzenia, w

wyniku której udało mu się nie tylko ustalić tożsamość ojca, Jana van Abla, słynnego chirurga z

Rice Anne - Dzieje czarownic z rodu Mayfair tom.1cz.2 - Godzina czarownic.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: