Hawell Hannah - 1 Przeznaczenie.pdf - 20.10.16 ebooki Historia z przygodą - Lary1918

Howell Hannah

Wzgórza Szkocji 01

Przeznaczenie

"Wzgórza Szkocji" to saga o wojnie klanów, konfliktach zobowiązań i zakazanej miłości. Akcja

serii rozgrywa się w średniowiecznej Szkocji, a bohaterami są członkowie rodu Murrayów.

"Przeznaczenie" opowiada historię prawego i silnego rycerza, sir Balfoura Murraya. Spotyka on

na swej drodze Maldie Kirkcaldy, tajemniczą piękność, której życiem kieruje pragnienie zemsty.

Maldie staje przed trudnym wyborem - nie może zdradzić sir Balfourowi swej tożsamości, a

jednocześnie nie jest w stanie uwolnić się od namiętności, jaką budzi w niej mężczyzna.

Rozdzial 1

Szkocja, wiosna 1430 roku

- Zabrali Erica.

Balfour Murray, dziedzic Donncoill, spojrzał znad gęstej potrawki z dziczyzny, którą się właśnie

delektował, i zmarszczył czoło na widok swojego sierżanta. Mocno umięśniony James był brudny,

zmęczony i blady od troski. Niełatwo było wyprowadzić z równowagi spokojnego Jamesa i Balfour

poczuł, że kurczą mu się wnętrzności, co skutecznie odebrało mu apetyt.

- Co rozumiesz, przez „zabrali"? - zapytał, przepłukując usta sporym łykiem mocnego czerwonego

wina.

James z mułem przełknął ślinę i przestąpił z nogi na nogę, szurając po świeżym sitowiu rozrzuconym

na podłodze wielkiej sali.

- Zabrali chłopca — wyznał z. mieszaniną wstydu i ostrożności, spoglądając na wysokiego, ciemnego

dziedzica Donncoill. - Byliśmy na łowach, kiedy otoczyło nas z tuzin ludzi. Colin i Thomas padli,

niech Bóg przyjmie ich odważne dusze, bo w dwójnasób kazali zapłacić za swe głowy.

Powiedziałem Ericowi, żeby uciekał, bo na linii ataku powstała wyrwa. Przejechaliśmy przez nią

razem, ale jego koń się potknął. Zanim mogłem mu pomóc, złapali go i odjechali. Nie interesowali

się mną, więc przygnałem tutaj.

- Kto zabrał chłopca? - zażądał wyjaśnień Balfour, po czym posłał młodego pazia, by znalazł jego

brata Nigela.

- To byli ludzie Beatona.

Balfour nie był zdziwiony, że Sir William Beaton z Dubhlinna po raz kolejny przysparza mu

kłopotów. Był on przez wiele lat solą w oku Murrayów. To, że porwał Erica, było jednak

zaskoczeniem. Chłopiec był owocem krótkiego romansu między dziedzicem Donncoill a jedną z

nieżyjących już żon Beatona. Beaton porzucił niemowlę na zboczu wzgórza, żeby umarło. Czysty

przypadek sprowadził

na tę samą ścieżkę Jamesa, który wracał z polowania. Malutki Erie został zawinięty w tkaninę z

barwami Beatonów, co szybko pozwoliło ojcu Balfoura odkryć, kim jest niemowlę.

To, że Beaton porzucił bezbronne dziecko i wystawił je na śmierć, przepełniło wszystkich Murrayów

grozą, ale to, że ktoś próbował tak bezdusznie zamordować jednego z nich, napełniło ich serca

gniewem. Beatonowie zawsze stawali im na drodze, ale teraz stali się wrogami. Balfour wiedział, że

nienawiść ich ojca do Beatonów jest głęboko zakorzeniona, a po nagłej i podejrzanej śmierci

kobiety, którą kochał, stała się jeszcze większa. Krwawa i sroga była wendeta Beatonów, która

nastąpiła po tych wydarzeniach.

Po śmierci ojca Balfour miał nadzieję na rozejm. Teraz stało się jednak jasne, że dziedzic Dubhlinna

nie dba o pokój.

- Dlaczego Beaton mógłby chcieć porwać Erica? - Balfour naprężył się nagle, ściskając swój ciężki

srebrny kielich tak mocno, że dekoracyjne żłobienia wcięły się w spód jego dłoni. - Myślisz, że chce

zamordować chłopca? Ze chce dokończyć to, co zaczął tyle lat temu?

- Nie - odparł James po krótkim namyśle. - Jeśli Beaton chciałby go zabić, posłałby swoje psy, żeby

to zrobiły, a nie porywałby go. Wszystko było zaplanowane. To nie był przypadek, ścieżki Beatonów

i Murrayów nie krzyżują się zbyt często. Ci ludzie czekali na nas i obserwowali nasze ruchy. Chcieli

Erica.

- Wnioskuję z tego, że staliśmy się niebezpiecznie beztroscy, jeśli chodzi o straże, ale nic więcej nie

rozumiem. Ach, Nigel — mruknął Balfour, kiedy jego młodszy brat wszedł do wielkiej sali. - Jak

dobrze, że znalazłeś się tak szybko.

- Człowiek, którego do mnie posłałeś, mamrotał coś o tym, że zabrali Erica? - Nigel rozparł się na

ławie obok Balfoura i nalał sobie wina.

Balfour zastanawiał się, jak Nigel mógł zachowywać taki spokój, gdy nagle zauważył, że jego brat

ściska swój puchar podobnie jak on, tak mocno, że kłykcie jego palców zrobiły się białe.

Bursztynowe oczy Nigela pociemniały, aż stały się prawie brązowe. Balfour wątpił, by miał

kiedykolwiek przestać się dziwić temu, jak dobrze jego brat potrafi kontrolować silne emocje.

Zwięźle zrelacjonował mu to, co sam wiedział, i czekał niecierpliwie, aż Nigel przestanie sączyć

wino i przemówi.

- Beaton potrzebuje syna — powiedział w końcu Nigel, a chłód w jego głosie był

jedyną oznaką wściekłości, jaka go ogarnęła.

- Odepchnął Erica całe lata temu - zaprotestował Balfour, dając jednocześnie Jamesowi znak, by

zbliżył się i usiadł z nimi.

- Tak, miał lata na spłodzenie syna, ale mu się nie udało. Szkocja jest pełna córek Beatona, którymi

obdarzyły go żony, kochanki, dziwki, a nawet przypadkowe wieśniaczki, które miały to nieszczęście,

by znaleźć się w jego zasięgu.

James pokiwał wolno głową i przeczesał palcami czarne, siwiejące włosy.

- A ja słyszałem, że nie czuje się zbyt dobrze.

- Stary już puka do bram nieba - powiedział Nigel, cedząc słowa. — Jego krewni, wrogowie i

najbliżsi sąsiedzi zacieśniają wokół niego krąg. Nie wybrał nikogo na dziedzica. Obawia się, że jak

to zrobi, to przyspieszy tylko swoją śmierć. Wilki ujadają u jego bram, a on desperacko je odpiera.

- Kiedy wydał na Erica wyrok śmierci, tam na wzgórzu, jasno dał do zrozumienia światu i jego

matce, że nie wierzy, by dziecko było jego - powiedział Balfour.

— Erie jest bardziej podobny do matki niż do Murrayów. Beaton mógłby go uznać.

Nawet znajdą się tacy, co mu uwierzą. Nikt nie zaprzeczy, bo chłopak został

zrodzony z prawowitego związku. Wystarczy opowiastka o ślepej zazdrości, by wyjaśnić fakt, że

nasz ojciec go przygarnął, i usprawiedliwić żądania Beatona. Ten człowiek jest strasznym furiatem i

wszyscy to wiedzą. Mogą zadawać sobie pytanie, czy Erie urodził się z jego nasienia, ale nikt nie

wątpi, że Beaton raz doprowadzony do wściekłości może dzieciaka zabić, nawet swojego.

Balfour zaklął i przejechał swoimi długimi palcami po gęstych kasztanowych włosach.

— A więc ten łajdak zamierza postawić młodego Erica między siebie a swoich wrogów.

— Nie mam na to żadnych dowodów, ale tak, tak właśnie myślę.

— Kiedy złożę do kupy wszystko, co wiem o tym człowieku, to, co ostatnio zasłyszałem, i to, co

myślę, to wszystko brzmi aż nadto prawdopodobnie. Erie jest za młody, żeby porzucić go w gnieździe

os. Dopóki Beaton żyje i strach każe jego ludziom zachowywać wobec niego lojalność, chłopiec

będzie bezpieczny, ale w chwili, gdy Beaton umrze lub kiedy dolegliwości go osłabią i nikt nie

będzie się go więcej bał, to nie sądzę, żeby Erie pożył długo.

— Pewnie nawet nie tak długo, żeby zobaczyć pogrzeb tego łajdaka. Nie możemy tam chłopaka

zostawić. Jest Murrayem.

— Nie miałem zamiaru zostawić go z Beatonami, chociaż ma takie samo prawo do tego, co zostanie

po starym, jak każdy inny. Zastanawiałem się, ile mamy czasu, żeby go uwolnić z tego śmiertelnego

uścisku.

— Może dni, może miesiące, może nawet lata.

— A może tylko kilka godzin - powiedział Balfour, uśmiechając się ponuro, kiedy Nigel wzdrygnął

się, zdradzając im, że sam tak właśnie pomyślał.

— Musimy jechać do Dubhlinna tak szybko, jak to możliwe - powiedział James.

— Tak, wygląda na to, że musimy - zgodził się Balfour.

Zaklął i pociągnął kilka głębokich łyków wina, żeby się uspokoić. Będzie kolejna bitwa, wielu

dobrych mężów straci życie. Kobiety pogrążą się w żałobie, a dzieci zostaną sierotami. Balfour tego

nienawidził. Nie bal się bitewnego zgiełku. W

obronie domu, Kościoła i króla był pierwszym, który chwytał za broń. Trapił go ciągły przelew krwi

powodowany przez feudałów. Wielu Murrayów poległo, ponieważ jego ojciec pokochał i wziął za

nałożnicę żonę innego dziedzica. Teraz będą ginąć, próbując uratować owoc tego cudzołożnego

związku. Mimo że Balfour kochał swego brata i czuł, że chłopiec zasługuje na ratunek, była to

jedynie kolejna odsłona długiej waśni, która nigdy nie powinna się była zacząć.

— Ruszymy do Dubhlinna rankiem, z pierwszymi promieniami słońca —

powiedział Balfour. - Przygotuj ludzi, James.

- Wygramy, Balfourze, i sprowadzimy małego Erica z powrotem - powiedział Nigel, jak tylko James

wyszedł z wielkiej sali.

Balfour badał twarz brata i zastanawiał się, czy naprawdę czuł optymizm, któremu dawał wyraz. Pod

wieloma względami Nigel był taki sam jak on, ale pod wieloma -

zagadkowy. Nigel miał jaśniejszą duszę, tak jak jaśniejsze było jego ciało. Balfour nie dziwił się

nigdy powodzeniu, jakie jego brat miał wśród kobiet, ponieważ jego język był słodki, a natura pełna

uroku, którego jemu samemu brakowało. Nigel miał

też dar - był piekielnie przystojny. Balfour przyglądał się często w lustrze i zastanawiał się, jak

człowiek może być tak ciemny, od kasztanowych włosów po ciemne brązowe oczy i ogorzałą cerę.

Nieraz musiał przełykać gorzki smak zazdrości, jaką czuł z powodu wyglądu brata, zwłaszcza kiedy

kobiety wzdychały nad gęstymi rudawymi włosami Nigela, jego bursztynowymi oczami i złotą skórą.

Hawell Hannah - 1 Przeznaczenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: