Carlos Ruiz Zafón - Cień wiatru.pdf - Carlos Ruiz Zafón - ChomikKulturalny

Carlos Ruiz Zafón

Cień wiatru

(przełożyli: Beata Fabjańska-Potapczuk i Carlos Marrodan Casas)

Joanowi Ramonowi Planas,

choć zasłużył chyba na coś lepszego

Cmentarz Zapomnianych Książek

Wciąż pamiętam ów świt, gdy ojciec po raz pierwszy wziął mnie ze sobą w miejsce

zwane Cmentarzem Zapomnianych Książek. Szliśmy ulicami Barcelony. Były pierwsze dni

lata 1945 roku. Miasto codziennie dusiło się pod naporem szarego jak popiół nieba i

słonecznego żaru, zalewającego Ramblę Santa Mónica strumieniem płynnej miedzi.

- Danielu, to, co dzisiaj zobaczysz, masz zachować wyłącznie dla siebie - ostrzegł

mnie ojciec. - Nikomu ani słowa. Nikomu. Nawet twojemu przyjacielowi Tomasowi.

- Nawet mamie? - spytałem cichutko.

Ojciec westchnął, ukryty za tym swoim smutnym uśmiechem, który jak cień

towarzyszył mu nieodłącznie przez całe życie.

- Nie, oczywiście, że nie - odparł, spuszczając głowę. - Przed nią nie mamy tajemnic.

Mamie możesz mówić wszystko.

Szalejąca tuż po wojnie domowej epidemia cholery zabrała mi mamę. Pochowaliśmy

ją na cmentarzu Montjuïc w dniu moich czwartych urodzin. Pamiętam tylko, że padało

przez cały dzień i całą noc, a kiedy zapytałem tatę, czy niebo też płacze, nie był w stanie

słowa z siebie wykrztusić. Mimo upływu sześciu lat nieobecność mamy była dla mnie wciąż

jakimś omamem, krzykiem ciszy, której nie potrafiłem jeszcze zagłuszyć słowami.

Mieszkaliśmy z ojcem na ulicy Santa Ana, tuż przy placu kościelnym. Nasze małe

mieszkanie mieściło się bezpośrednio nad antykwariatem specjalizującym się w sprzedaży

zarówno rzadkich egzemplarzy dla bibliofilów, jak i książek używanych. Ten magiczny

bazar odziedziczony po dziadku miałem z kolei ja przejąć po ojcu, który nie miał co do tego

najmniejszych wątpliwości. Wyrastałem pośród książek, zaprzyjaźniając się z

niewidzialnymi postaciami żyjącymi na rozsypujących się w proch stronach, których kolor

mam do tej pory na palcach. Jeszcze jako mały dzieciak nauczyłem się zasypiać,

opowiadając mamie w półmroku pokoju, co takiego zdarzyło się w ciągu dnia, co spotkało

mnie w szkole, czego nowego się nauczyłem. Nie mogłem usłyszeć jej głosu ani poczuć jej

dotyku, ale jej aura i ciepło obecne były w każdym zakątku mieszkania, a ja, podzielając

wiarę tych, którzy mogą jeszcze zliczyć swój wiek na palcach obu rąk, wiedziałem, że

wystarczy zamknąć oczy i zacząć mówić do mamy, a ona, gdziekolwiek by się znajdowała,

na pewno mnie usłyszy. Tata siedząc w pokoju jadalnym, słyszał mnie czasami i płakał

skrycie.

Carlos Ruiz Zafón - Cień wiatru.pdf